Na een toch wel zeer lange dag van rondreizen, met de auto naar de luchthaven, met het vliegtuig naar Turkije en tot slot van Antalya airport via een zeer grote omweg met een volgestouwde bus naar het vijfsterrenresort, komen we uiteindelijk aan in de lobby van het Pine Beach Hotel. Het onthaal is maar magertjes, eerst nog wat papieren in orde brengen alvorens naar onze "cottage" te worden vervoerd. We zijn letterlijk naar ons huisje gereden in zo'n open karretje dat volgestouwd staat met valiezen en mensen. Doodmoe ploffen we onze bagage neer, ademen even diep in en uit en vertrekken nog snel naar het restaurant waar we enigszins aangenaam verrast worden door de uitgebreidheid van het buffet. Het was gewoonweg enorm, megagroot (gigageitenkaas! zou Geronimo Stilton nu zeggen), reusachtig zelfs. Uitgehongerd als we zijn, genieten we met volle teugen van ons eerste avondmaal in het hotel. Ik durf zelf te beweren dat het buffet de langdurigheid van het reizen ruimschoots heeft goedgemaakt.
Het reizen naar Antalya was helemaal geen sinecure. Een ellenlange file bij de check-in in Zaventem zorgde ervoor dat we uiteindelijk moesten hollen naar de boarding om onze vlucht te halen. En al de controles onderweg maken het niet makkelijker. Je voelt je als een crimineel als je reist tegenwoordig. Ik dacht dat de Verenigde Staten een ramp waren op dit vlak, maar Europa hoeft niet meer onder te doen als je het mij vraagt.
Yes! We zitten in het vliegtuig. De kinderen, geweldig onder de indruk van de belevenissen van de ochtend, waren zo zoet als maar zijn kon. De vlucht ging verbazingwekkend goed. Stan zat als een ware Executive in First Class een boekje te lezen en verroerde geen vin bij het opstijgen. Mooi om te zien. Op zulke momenten ben ik niet alleen trots op de kinderen, maar ook op ons als ouders van deze kinderen. Overal waar we komen krijgen we complimentjes over hoe goed de kinderen zich gedragen, maar als ze dan in het vliegtuig ook nog zo braaf zijn, tja, dan moeten we wel echt een goede opvoeding gegeven hebben. Ze waren in elk geval voorbereid op de vlucht.
Dag 2 - 31/10/2010 - De verjaardag van Robbe
Happy birthday to you, Robbe! Onze oudste is jarig vandaag. 8 jaar, God, wat gaat de tijd vooruit! Het is een dag van verkenning van de omgeving en het hotel, maar vooral ook van het klimaat. De temperatuur verschilt enigszins van die in België, zo'n goede 10° Celsius. Da's de moeite. Met de zon op mijn snoet stap ik naar de introductie in de ochtend. Onze Turkse gids Mehmed die trouwens redelijk goed Nederlands spreekt geeft wat uitleg over het hotel, de animatie, de sportfaciliteiten, de maaltijden, de mogelijke daguitstappen enz... Hoewel er voldoende mogelijkheden zijn in het hotel zelf, beslis ik toch deel te nemen aan een paar uitstappen. Ik ben helemaal geen zonneblokkerstype, heb geen zittend gat en als ik al aan het strand of zwembad vertoef, moet er toch echt wel wat te beleven vallen. Maar het winterseizoen is aangevat in Turkije, dus qua animatie is er niet veel te zien en er is ook geen massa's volk om een babbeltje mee te doen. Trouwens, stresskip als ik ben, zou ik niet kunnen niets doen wetende dat er een examen op me ligt te wachten de maandag na onze thuiskomst in België. Dus de intro bleek nuttig te zijn want ik heb meteen een trip naar Antalya en Managvat geboekt voor het hele gezinnetje. Gezellig toch. Langs mijn neus weg vraag ik ook even aan het animatorenteam van Intersoc of er toevallig iets kan gedaan worden voor onze Robbe omdat hij 8 jaar wordt vandaag. Poeh, dat wordt navragen geblazen. Niets meer van gehoord of gezien totdat we allen tesamen rond 16 uur in ons huisje zaten en er op de deur geklopt werd. Had de kok een heuse taart gebakken voor Robbe, met kaarsjes erop, helemaal af! We hadden toevallig onze buren ontmoet in de loop van de dag dus ik heb meteen dat gezinnetje gevraagd om mee te komen genieten van die reuzengrote taart. Smullen maar! Het moet gezegd, naar mijn smaak was dit het beste dessert dat ik in Turkije gegeten heb. Het was helemaal niet nodig geweest om een hele taart te maken, een versieringske in de kamer of een of ander prulleke als cadeautje was ook al goed geweest, maar dit overtrof al mijn verwachtingen! De ogen van Robbe leken wel op twee grote sterren die twinkelden van geluk toen hij die taart zag. Hij zag de reis naar Turkije eigenlijk niet zo zitten omdat hij zijn verjaardig ginder zou moeten vieren. Maar dat was al lang verleden tijd toen hij me met die taart zag binnenkomen!
Dag 3 - 1/11/2010 - Onze eerste uitstap naar Manavgat
Een nieuwe dag breekt aan! Onze eerste trip gaat richting Manavgat. De eerste stop is een bezoekje aan de waterval, klein maar mooi, ik word sowieso altijd rustig in de omgeving van water. Het heeft een meditatief effect op me. Overal waar er toeristen komen, zijn er marktkramers die hun waren trachten te verkopen. Als je bekijkt hoe die mensen hun brood moeten verdienen, dan mag je toch wel stellen dat wij het hier zeer makkelijk hebben. Het gaat van kledingverkoop tot het verkopen van zelfgemaakte glazen beeldjes. Dat allemaal voor een appel en een ei, bovendien moet je nog goed onderhandelen om extra korting te krijgen. Ik heb het daar altijd moeilijk mee, zeker als ik zie hoe hard die mensen moeten werken om wat centjes bijeen te scharen. Je zou ze haast wat bijgeven in plaats van af te troggelen. Maar dat gebeurt niet, het past ook helemaal niet in hun cultuur.
Onze tweede stop is een bezoekje aan de Moskee van Managvat. Wat een belevenis! Als vrouw word je verondersteld een hoofddoek te dragen (en zelfs een lange rok indien je kort gerokt/gebroekt bent), er liggen dan ook voldoende van die stukken aan de ingang. Turken die de Islam betuigen, volgen een heel ritueel alvorens een moskee te betreden. Ze worden opgeroepen tot het gebed op bepaalde momenten van de dag en dit door de micro waardoor het geluid door de stad schalt. Aan de ingang van iedere moskee vind je een "badplaats" waar de moslims een wasritueel volgen alvorens de moskee te betreden. Het ritueel bestaat uit een reeks van handelingen die 3x toegepast worden, nl. het wassen met water van het hoofd, de nek en het gelaat, de handen en de voeten. Aan de moskee zelf trekken ze hun schoeisel uit en treden ze binnen.
Vroeger waren moskeeën niet toegankelijk voor vrouwen, tegenwoordig is dat anders. Hoewel de vrouwen nog steeds niet op dezelfde plaats gaan bidden als de mannen, mogen ze vandaag wel de moskee betreden. Men heeft voor hen een aparte verdieping voorzien in de moskee, zodat vrouwen en mannen strikt gescheiden blijven tijdens het gebed. De moslims nemen tijdens het bidden meerdere houdingen aan, steeds in kniezit. Bij een van die houdingen heffen ze het zitvlak op terwijl hun gelaat zich naar de vloer begeeft. Een man die dan achter een vrouw plaatsvindt, zou niet meer ongestoord kunnen bidden aangezien hij recht op de bips van die moslimvrouw zou aankijken. Ik weet niet of dit werkelijk de reden is waarom mannen en vrouwen gescheiden moeten bidden, maar dat was de uitleg die Mehmed eraan gaf. Ik stel me dan meteen de vraag hoe het zit met de homosexuelen ?
De Islam is net als elke andere godsdienst een reddingsboei, een rots waaraan we ons vastklampen in tijden van nood en ontbering. Soms ook gewoon altijd. Ik was onder de indruk tijdens het bezoek. Was het door de uitleg die gegeven werd of was het gewoon de sfeer die je kon opsnuiven in de moskee, dat weet ik niet. Het is in elk geval wel zo dat het mystieke gehalte me ten volle aansprak.
Er wordt kritisch naar de Islamieten gekeken vandaag, er broedt heel wat onrust bij de mensen door de verschrikkelijke feiten die overal ter wereld plaatsvinden. Maar zoals in elke andere religie heb je in de Islam mensen die hun geloof heel correct betuigen en andere die er misbruik van maken om hun ondaden goed te praten. Ook in katholieke geloof moet je niet ver gaan zoeken, pedofilie en andere seksschandalen komen dagelijks op de buis. Is dat dan zoveel beter dan bomaanslagen waarbij de dader zelf ook omkomt. Hoe dan ook, geen van deze daden maken onderdeel uit van het geloof op zich, in geen enkele religie. Maar despoten heb je overal. Mensen die graag oproer zaaien ook. En als ze dan nog overtuigend klinken in een gemeenschap die ongetwijfeld niet beter weet en hoopt op die manier hun levensomstandigheden te verbeteren, dan heb je een gevaarlijke combinatie. Naar verluidt is het vandaag in de Islam zo dat je moet gestudeerd hebben om Imam te worden. De Imam gaat de moslims voor in het gebed, de gelovigen zitten achter hem en volgen alles wat hij doet, zowel in woord als in handeling. Er zijn vaste tijdstippen om te bidden in de moskee, maar je kan er ook altijd gaan bidden op een ander moment.
Na de moskee, nog een beetje verdwaasd van het geheel, vertrekken we naar de kade waar een boot ons opwacht om een tochtje te doen naar het strand. Een rustpauze van om en bij anderhalf uur. De zon is best wel heet, dus blijf ik voorzichtig een tijdje in de schaduw. We blijven een beetje op onze honger zitten, letterlijk dan, want we zijn de noen al ruimschoots gepasseerd. Uiteindelijk om 13u30 worden we gevraagd terug naar de boot de komen om onze lunch te verorberen. Lekker was dat forelleke. Niets bijzonders, maar gewoon lekker.
Na de late lunch vertrekken we naar de stad, halte aan de groene moskee, om op de markt wat rond te kuieren. Groot en druk, ongelooflijk veel namaak, Prada's aan 10 EUR bijvoorbeeld, dus mijn ding is het niet echt. Maar bon, ook die mensen moeten hun centjes verdienen. En sommige toeristen vinden daar echt wel hun gading, net als de locals. Daarna een lekker theetje drinken, appelthee, hmmm, en wegwezen. Terug naar het hotel waar het buffet tegen 18u30 klaargezet wordt. Een vaste waarde in de All-In formule is het eten. Je kan eten op alle momenten van de dag. Het doet effectief wel deugd dat ik een keertje niet moeten koken en opruimen in de keuken. Ik geniet er met volle teugen van.
Dag 4 - 2/11/2010 - Een dagje van rust en studie
We stappen na het ontbijt richting strand en maken een fikse wandeling met de kids. De jongens genieten ervan en zoeken mooie steentjes op het strand. Onophoudelijk vragen ze me of de steen die ze gevonden hebben een mooie is en of ze hem mogen bewaren. Ik word net als hen gebeten door de microbe van het steentjes zoeken en zoek dus keurig mee. Stan gaat verder op wandel met papa, Robbe en Arne blijven nog wat rond mij hangen. Als we zien dat we al een eind verwijderd zijn van onze startplaats op het strand, beslissen we van stilaan terug te stappen. Stan en papa blijven wat achter, onze Stan heeft zo zijn eigen willetje en doet het rustig op zijn manier. Een man met karakter zeg maar. Robbe, Arne en ik stappen gestaag voort, kijken af en toe nog een om, maar de oudste en de jongste zijn al te ver van ons verwijderd om nog te wachten. Ik stel voor om op het strand een kasteel te bouwen en de jongens stemmen volmondig in met het voorstel. Maar het zand werkt niet mee, het is te droog. We zoeken een plaatsje korterbij de strandstoelen en planten ons daar neer. Arne begint vlijtig te werken aan zijn kasteel. Het krijgt maar weinig vorm, maar hij geniet ervan en dat is het belangrijkste. Robbe kijkt enthousiast uit naar de aankomst van papa en Stan, maar die blijven echt wel lang achter. In de verte zien we ze wel komen, papa in zijn oranje T-shirt en Stan met zijn oranje klakske, maar het duurt wel een eeuwigheid vooraleer ze effectief onze standplaats bereiken. Robbe ijvert al maar snel naar papa, Arne blijft bij mij en werkt verder aan zijn kasteel. Er worden extra strandstoelen geleverd, joepie, ik kan eindelijk gaan zitten. Voor het eerst zit ik met mijn snoet in de zon effectief te genieten van de omgeving en van de warme zonnestralen op mijn lichaam. Wat doet dat deugd. Het lijkt wel of ik mijn batterijtjes voel opladen. Ik ben niet het type dat lang kan stilzitten of liggen, moet altijd wel wat omhanden hebben, anders duurt alles me te lang. De pret van het stilzitten is dan ook snel voorbij en ik besef dat ik toch het sporten een beetje mis. Maar de omgeving laat me niet toe om daar lang over na te denken en ik verval al gauw in het dromerige beeld dat me meesleept in een romantische bui. Van romantiek valt er echter niet veel te bespeuren.
Papa, Stan en Robbe komen inmiddels aan. Arne is dolenthousiast en wil graag gaan zwemmen. Ik beslis dat ik niet meega met de bende en trek me terug op het terras in de schaduw met mijn cursus Pedicure. Niet te vergeten, maandag aanstaande heb ik een examen van 3 vakken. De vrije tijd die ik heb, benut ik dan ook om de stof te verwerken. Maar het lukt niet bijster goed. Hoe kan het ook anders ? Ik zit in Turkije, in een mooie omgeving, gevuld met gelukkige mensen die volop genieten van de aangename temperatuur die nu al 4 dagen overheerst. Ik houd nog even vol, maar geef uiteindelijk op en beslis terug te gaan naar ons huisje om daar wat te rusten. De afgelopen dagen zijn goed gevuld geweest en ik voel me best moe.
De rest van de dag en de avond gaat zijn gangetje, we genieten nog even van de kinderdisco en trekken ons dan terug op de kamer om te gaan slapen. De kids bruisen van de energie, maar ons kaarsje is uit. Bovendien staat er morgen weer een uitstap op het programma. Dat betekent dat we best vroeg moeten opstaan, anders halen we de bus niet.
Dus slaapwel jongens.
Dag 5 - 3/11/2010 - Onze uitstap naar Antalya
We zijn maar met weinig gegadigden en nemen dus plaats in een kleine bus. Iedereen vindt zijn plaatsje, de kids zijn dolenthousiast en ik kijk er zelf ook wel naar uit. Onze eerste stop is een juwelenwinkel. We worden in het Nederlands ontvangen, krijgen wat uitleg bij het bezoek en worden dan vriendelijk gevraagd ons naar de winkel te begeven. Ik vind het nogal bruut om ons zo los te laten op een plaats waar er zoooooveel te zien is. Ik kijk goed rond, maar vind niet onmiddellijk mijn ding. De wow factor ontbreekt compleet. Overal waar ik kom word ik achtervolgd door één van de verkopers die me iets van de hand willen doen. Uiteindelijk kom ik een Belgische Turk uit Brussel tegen die me wat rondgidst en tracht te achterhalen wat mijn smaak is. Jammer maar helaas, cela ne flash pas. Toujours pas ? Non, toujours pas. Suivez-moi, je vais vous montrer qqchose de bien qui va vous plaire. Niets was minder waar. Fermez vos yeux. Huh ? Oui, oui, fermez vos yeux. OK, je ferme mes yeux. De kleur van de steen is veranderd... Bof, leuk ideetje maar absoluut niet mijn ding. Al die juwelen zijn bezet met diamantjes, brilliantjes, robijntjes,... Te veel van het goeie wat mij betreft. Hij probeert nog met iets anders, maar het raakt mijn koude kleren niet. Ik druip verder af naar de ontspanningsruimte waar de gasten al op me zitten te wachten.
Uiteindelijk is iedereen klaar met kijken en nemen we de bus naar onze volgende halte, een lederwinkel. Daar vind ik wel mijn ding. Zodra ik binnenstap kijk ik recht op een jas die helemaal mijn goesting is. Philippe trekt zich terug naar de mannenafdeling en vindt ook daar zijn ding, mits een beetje hulp van mezelf en de verkoper. We beslissen dus om twee jassen te kopen. Een goede deal als je het mij vraagt, want we hebben zowaar meer dan 40% korting gekregen op beide stukken. Afrekenen en wegwezen.
We trekken in de richting van het restaurant om ons tegoed te doen aan een lekkere maaltijd. Soberder dan in het hotel, maar zeker de moeite. De kids zijn helemaal uitgelaten, een beetje op hol geslagen zelfs, en maken redelijk wat amok. Maar dat houdt snel op wanneer de bussen met toeristen beginnen toestromen in het restaurant. We zijn vroeg toegekomen, net voor de grote rush en vertrekken dan ook redelijk op tijd naar de oude stad van Antalya. We kuieren langs kleine steegjes die het geheel een zeer kleurrijk effect geven. Er zijn overal kleine winkeltjes met kleding, souveniers, Turkse specialiteiten, veel namaak en af te toe wat authentieks. Het lokt me allemaal niet echt en we lopen dan ook gestaag door naar de haven. Onze kinderen genieten van een lekker ijsje dat op een ietwat bijzondere manier naar voren getoverd wordt. Het ijs is veel vaster en smaakt veel minder zoet dan het belgische ijs. Het wordt met een lange stok met een plat uiteinde uit de bak geschept en op een horentje gezet. De ijsboer houdt de kinderen nog wat voor de zot en geeft dan uiteindelijk hun lekkernijtje. We spreken af op een bepaald uur aan de terrassen bovenop de helling boven de winkeltjes. De gids geeft ons wat vrije tijd om te genieten van de idyllische omgeving. Al snel zijn we helemaal tot boven gelopen en beslissen we van een theetje te drinken en te genieten van het panorama. De uren vliegen voorbij en druppelsgewijs stroomt de rest van het volk toe op het terras. De uitstap eindigt met een busreis terug naar het hotel. Iedereen lijkt wel wat "zen" te zijn maar de kinderen hebben nog hopen energie. Onze Stan weet niet van ophouden en loopt continu heen en weer in de bus.
Eindelijk komen we toe aan het hotel, we stappen richting huisje en verfrissen ons. De avond wacht op ons. De kids zijn opnieuw dolenthousiast over de kinderdisco.
Dag 6 - 4/11/2010 - onze voorlaatste dag in Belek
De kids willen vandaag terug naar het Aquapark gaan, er zijn daar heel wat glijbanen en andere leuke animaties. We pakken na het ontbijt onze spullen bijeen en vertrekken naar het Aquapark. De zon schijnt lekker op onze lichamen, ik word er helemaal relax van en slaag er zelfs in van een beetje minder alert te zijn.
De kinderen spelen in en rond het kinderzwembadje waar ook wij vertoeven. Philippe neemt Stan mee op sleeptouw (of is het andersom ?) en ze glijden met veel enthousiasme van de "gele" glijbaan. Onze buren zijn er ook, alsook tal van andere belgische kindjes. Het is pret alom. Onze Robbe vraagt papa mee op de "grote gele" glijbaan en papa gaat gewillig mee. Ik ben helemaal geen pretpark of aquapark type. Attracties raken echt mijn koude kleren niet dus de kinderen hebben niets aan me in dat type van omgevingen. Dat biedt me tegelijkertijd de kans om wat tot rust te komen. Philippe is ondertussen terug van de waterpret op de grote glijbaan, maar Robbe blijft nog wat rondcrossen. Die bruist altijd van de energie, echt altijd. Dat is mooi om te zien, maar soms is het ook wel vervelend. Hij heeft niet veel slaap nodig dus is altijd zeer vroeg wakker ook al gaat hij al een uur later slapen dan de 2 anderen. Dat betekent dan ook dat onze avond zonder kinderen altijd redelijk laat begint. Maar bon, dat is het einde van de wereld niet.
Plots komt Robbe op me afgelopen met zijn handen vol bloed. Hij is ergens tegenaangelopen en heeft een gapende wonde op zijn hoofd. Philippe loopt met hem naar de dokter van het resort waar de wonde eerst gewoon gestelpt wordt, daarna gehecht. Ik ben er niet echt gerust in aangezien we in het buitenland zitten. We hebben natuurlijk inmiddels ook al een staaltje van de Turkse gewoonten en gedrag gezien en dat is niet altijd even efficient. Maar het moet gezegd, de dokter van dienst doet zijn werk goed, voor zover ik ook maar iets van ken. Het is wel een beetje een domper want dit betekent nu meteen ook het einde van de waterpret. Robbe mag niet zwemmen, want mag niet met het hoofd in het water...
Maar de rest van de dag verloop rustig en ik slaag er zelfs in van 45 min op de crosstrainer te gaan trainen. 45 min! Ik vind dat een hele prestatie want dat is me in België nog niet overkomen dat ik het zolang kon volhouden. Na het fitnessen kom ik terug in onze cottage waar al de mannen liggen te slapen. Ik neem dus rustig de tijd op uitgebreid in bad te gaan en lekker te genieten van het warme water op mijn lichaam. Heerlijk. Ik mijmer een beetje weg en kom heerlijk tot rust. Wat is dat zalig!
De avond breekt alweer aan en het is tijd om naar het restaurant te gaan. Honger heb ik in Turkije behalve bij aankomst aan het hotel nog niet één keer gehad. Eigenlijk is dat wel wraakroepend als je weet hoeveel mensen omkomen van de honger in de wereld. Ik mag niet teveel rondkijken naar al dat eten dat in de vuilbak terechtkomt. Het lijkt wel alsof de ogen van de toeristen altijd veel groter zijn dan hun maag, want je kan wel stellen dat 40% van wat er op de borden ligt in de vuilbak terechtkomt. Misschien ben ik wel een beetje van de oude stempel wat dat betreft, maar mijn kinderen moeten eerst hun bord leegeten vooraleer ze iets anders gaan halen. Natuurlijk ben ik wat flexibeler nu we op vakantie zijn, maar sta zeker niet toe dat ze hun bord volladen met heerlijke dingen en niet de helft ervan opeten.
Nogmaals kinderdisco na het eten en dan naar bed.
Dag 7 - 5/11/2010 - onze allerlaatste dag in Turkije
Wat gaat de tijd snel vooruit, vandaag is het werkelijk al de laatste dag in Turkije. Ik kijk niet uit naar morgenochtend, want we moeten verschrikkelijk vroeg uit de veren, ook de kinderen, om onze vlucht te halen. Toch is het goed geweest en wil ik wel naar huis. De animatoren zorgen voor kinderanimatie in de ochtend dus Philippe en ik kunnen er rustig onder ons getweetjes op uit trekken. Het is de laatste dag in Turkije dus we beslissen van naar het strand te gaan. Ik pak mijn cursus Pedicure mee om eventueel wat te studeren terwijl Philippe wat in zijn boekjes leest.
Ik probeer eerst even mijn tenen in het water te steken maar dat is zo koud, brrr, dat zie ik voorlopig nog niet zitten. Philippe gaat moedig het water in en zwemt wat rond.
Na wat zonnebaden riskeer ik het dan toch nog eens en slaag ik er wel in om in het water te gaan en te blijven. Het alternatief is naar een bende Britten te blijven luisteren wiens testosteron nogal hoog oploopt. Wat hebben die venten een wip nodig, dat is overduidelijk! Dus het water in, een beetje rillend van de kou, maar ik doe moedig een babbeltje met een ander belgisch koppel dat ook in het water vertoeft.
Helemaal uitgepraat en haast onderkoeld haast ik me terug naar de strandstoel en vlij me neer om me te laten opdrogen. Heerlijk, ik zeg het nogmaals, die zon op mijn lichaam, het is net alsof ik dat nog nooit zo ervaren heb, maar die doet echt deugd. Hopelijk valt het weer in België nog een beetje mee bij onze thuiskomst.
Dag 8 - 6/11/2010 - de thuiskomst
Joepie! We zijn terug thuis. Vroeger dan verwacht, want het is amper middag als we onze voordeur binnenwandelen. Lekker thuiskomen. Reizen is leuk, maar thuiskomen is toch ook altijd weer een festijn. Home sweet home. Het gewone leven kan terug beginnen.
