Dance as though no one is watching you Love as though you have never been hurt before Sing as though no one can hear you Live as though heaven is on earth
Hoeveel tijd verspillen we niet allemaal door te wachten op iets of iemand ? Hoe dikwijls wachten we niet het juiste moment af ? Maar bestaat dat wel, het juiste moment ? Is het moment ooit juist genoeg om te doen wat je wil doen of is dat een utopie ?
Als je het mij vraagt is het heel simpel. Wachten betekent dat je zeker weet dat er iets zal gebeuren. Maar heb je die zekerheid ooit ? Het leven bestaat uit onzekerheden en de enige zekerheid die we hebben is dat niets zeker is. Dus waar wachten we dan op ? Het juiste moment is nu.
Geld, geld en nog eens geld, je hoort erover praten op elke hoek van de straat en je kunt het zo gek nog niet bedenken of het wordt het onderwerp van de dag. Overal en altijd kom je in kontakt met geld.
Zo kreeg ik onlangs een mooie gelegenheid om van mijn droom werkelijkheid te maken. Ik ben nl al een tijdje bezig met het opzetten van een eigen praktijk rond het welzijn van de mens, voorlopig meer specifiek gericht op massages. Ik kreeg de kans om mijn Shiatsu behandelingen en stoelmassages volop toe te passen in een mooie omgeving omringd door mensen die met hun eigen gezondheid (en die van hun omgeving) begaan zijn. Mijn bedoeling was enkel en alleen ervaring opdoen op vlak van aanvoelen van het lichaam en geest en tegelijkertijd toch ook nog kunnen genieten van het programma dat werd aangeboden tijdens die week. Heel naïef, achteraf gebleken.
Er komt altijd wel geld bij kijken. Er was nog een andere therapeute die voornamelijk met wellness en relaxatie massages aanwezig was. Zij wist niets van mijn intentie, want dat was niet met haar doorgesproken. Dat was al een eerste blunder, zo bleek. Er was niets dan tegenwind, mijn behandelingen mochten niet mee op de prijslijst staan, ze liet constant de deur van de praktijkruimte openstaan tijdens behandelingen, viel op de meest ongelukkige momenten de praktijkruimte binnen en heeft volgens mij ook wel wat aan achterklap gedaan (hoewel dat niet bevestigd is). En dat was eigenlijk nog niet eens het ergste.
Vanaf het moment dat er gesproken werd over de prijs voor de behandelingen, werd ze heel stug en onbereidwillig. Zij had haar vaste prijzen, die naar mijn bescheiden mening best wel hoog lagen, ik had die niet want had daar totaal niet over nagedacht. Mijn intentie was niet geld verdienen maar wel ervaring opdoen. Uit pure noodzaak heb ik mijn tarieven moet oplijnen met de hare, zogezegd om coherent te blijven met de organisatie. Aangezien ik mijn behandelingen niet op de prijslijst mocht vermelden, heb ik al snel een papiertje in elkaar gestoken met daar de behandelingen en desbetreffende tarieven op vermeld. Amper een half uur later had ik al een afspraak voor de dag nadien. Nog geen uur later had ik enkele afspraken voor die dag zelf. Ik zat in mijn startblokken, ben gesprokken en heb mijn lengtes vlekkeloos gezwommen. Ik ben niet als eerste geëindigd, maar het publiek (de clienten dus) was zeer tevreden over de prestatie (de behandelingen) die geleverd was. Er werd me zelfs gevraagd of ik niet naar Nederland wilde komen om daar behandelingen aan huis te doen. Nou ja, dat was voor mij net iets te ver van mijn deur, goed voor een hele dag, maar niet voor één behandeling.
En dan, nu komt het leukste van alles. Aangezien ik in naam van een organisatie werkte, werd ik verondersteld van een deel van mijn inkomsten aan die organisatie terug te storten. Ik had al enkele keren gevraagd hoe dat systeem in mekaar zat maar er werd keer op keer zeer onduidelijk over gepraat. Dan was het zus, dan zo, dan weer wat anders. Ik geraakte er niet wijs uit en stapte op de verantwoordelijke van de organisatie af die zo vriendelijk was me door te sturen naar zijn boekhouder. Die begon over nog andere kosten en ik hield mijn hart vast omdat ik het gevoel had dat ik uiteindelijk met meer kosten dan baten zou geëindigd zijn.
Het scheelde niet veel of het was inderdaad zo. Die bewuste therapeute die de hele dag niets anders deed dan behandelingen geven en dus inkomsten genereren heeft er namelijk op aangedrongen dat ik met mijn enkele behandelingen mee zou opdraaien voor de vaste kosten van verhuur van locatie. Daarnaast moest ik nog 1/3 afgeven aan de organisatie onder wiens naam ik werkte (maar op wiens prijslijst ik niet vermeld werd). Conclusie: ik heb zelfs niet de helft overgehouden van wat me betaald werd ter plekke.
Ik die in al mijn naïviteit wat behandelingen wilde doen om extra ervaring te vergaren, werd alweer bijna genekt door het grote monster dat al de spontaniteit en pure intenties uit een mens verjaagt, nl geld of liever gezegd de hebzucht naar geld.
Godzijdank waren mijn intenties wel puur en heb ik er een goed gevoel aan overgehouden. Vooral als ik terugdenk aan de reacties van de cliënten die bij mij in behandelingen geweest zijn, kijk ik met een warm hart terug naar die ervaring. Maar feit is ook dat ik de volgende keer beter voorbereid zal zijn op zulke situaties. Het allermooiste aan het hele verhaal is echter dat mijn droom niet aan het diggelen ligt, integendeel zelfs. Ik ben sterker dan ooit in mijn overtuiging dat dit de weg is die ik moet bewandelen.
Aan diegenen die met angst in het hart door het leven gaan zou ik willen zeggen: "Spring, spring, spring, ook al lukt het niet helemaal de eerste keer, de dag dat het wel lukt zal je nooit bereiken door aan de kant te wachten totdat de kust veilig is. Die zekerheid heb je nooit!"
Eenzaamheid, een woord dat te pas en te onpas gebruikt wordt, maar bijna nooit in de juiste context geplaatst wordt. Iedereen voelt zich al wel eens eenzaam. Soms voelt dat zelfs goed aan, maar soms slaat het je met een schoenmaat 43 rond je oren en doet het pijn. Als we kijken naar de wereld waarin we leven, kunnen we tot de conclusie komen dat de meeste mensen een zekere vorm van eenzaamheid ervaren. Niet zozeer omdat ze alleen zijn, maar vooral wel omdat ze het net niet zijn...
Alleen zijn geeft je de mogelijkheid om bij jezelf te komen en bij jezelf te rade te gaan omtrent allerlei levensvragen die je jezelf stelt. Je komt tot rust (of net niet) en ervaart die rust als een vorm van vrijheid. Veelal wordt die rust als een bedreiging beschouwd, want stilte en rust brengen je tot een waarheid die niet altijd graag gezien wordt. Net zoals P!nk zingt "the quiet scares me 'cause it screams the truth", wordt het merendeel van onze bevolking nog steeds wat nerveus door de leegte in hun leven, terwijl die leegte hen nu net vrijheid schenkt. Het is een vorm van bevrijding uit het harnas waarin ze dagdagelijks gevangen zitten op het werk, in hun gezinssituatie, en overal waar ze komen en erger nog, in zichzelf.
Maar waarom is dat dan zo ? Het heeft allemaal te maken met de manier waarop je door het leven gaat, of liever gezegd met welke energie je dat doet. Ben je vervuld of ben je een leeg kader dat ingevuld moet worden ? Als je vervuld bent van je eigen energie, en dat betekent NIET hetzelfde als vol zijn van jezelf, dan heb je kontakt met je eigen diepe bron van energie (je ziel) die je de weg wijst in het leven, tesamen met de signalen die je op die weg terugbrengen als je er toch even van afwijkt. Het is dan onmogelijk voor anderen om je op één of andere manier te bepalen. Je staat andere mensen wel toe om deel uit te maken van jouw energie, maar het blijft jouw energie en niet de hunne.
Wat betekent eenzaamheid dan in deze context ? Wel, het is simpel. De momenten waarop je je eenzaam voelt en niet van het 'alleen zijn' kan genieten, zijn momenten waarop je niet in kontakt staat met je bron, met je ziel. Je bent niet vervuld van jezelf en zoekt een manier om die kleine (of grote) leegte in te vullen. Je neemt kontakt op met mensen, gaat op stap, maar dit allemaal vanuit een bepaalde behoefte, nl. het niet alleen willen/kunnen zijn. De anderen vullen dan die leegte in. Hetzelfde geldt als we het hebben over TV kijken, computerspelletjes spelen of gewoon nutteloze dingen doen met als enige reden tijd te verdrijven. Tijd betekent per definitie leegte, want als je tijd ervaart, ben je niet met het NU bezig en ben je verwijderd van je bron.
We zouden allemaal eens een stilte retraite van een week moeten doormaken, een periode tijdens dewelke niet mag gesproken worden, geen enkele vorm van kontakt toegelaten wordt met andere mensen, buiten dan het samen yoga doen en samen genieten van een maaltijd. Vele mensen zouden dan pas ervaren hoe vrij stilte en leegte kan zijn. Ik ben nog op zoek naar een goeie plek, diegenen die tips hebben, laat het zeker weten.
Definitie Bestaat dat eigenlijk wel nog, pure vriendschap ? Met puur bedoel ik dan dat er geen remmingen opzitten, geen afhankelijkheden, gewoon echte vriendschap in alle vrijheid. Iedereen heeft zo wel zijn eigen definitie van vriendschap, voor sommigen is het een vorm van ontsnapping aan het dagelijkse leven, voor anderen is het dan weer een uitlaatklep voor opgekropte frustraties en voor de meesten onder ons is het een vorm van ontspanning die je toelaat om onder de mensen te komen.
Wat betekent het voor mij ? Ik moet al heel hard nadenken om daar een antwoord op te vinden, want elke vorm van vriendschap die ik tot nog toe heb getracht aan te knopen, is al in de vergeetput beland. Feit is dat ik er in elk geval altijd wel meer insteek dan dat ik eruit haal, wat dan ook weer veel voor mezelf wil zeggen natuurlijk.
Mijn ervaring Hoe dikwijls heb ik al gezegd dat ik de mensen gewoon afschrik, niet omdat ik zo angstaanjagend lelijk ben, maar gewoon omdat ik onmiddellijk de diepte opzoek in relatie met potentiele vrienden/innen. De vrouwen houden echter meer van een leuke koffieklets over het werk en de kinderen dan van een zwaar spiritueel gesprek over waarom alles is zoals het is. De mannen klappen dan weer stuk voor stuk dicht of begrijpen het totaal verkeerd als er ook maar ietwat over gevoelens gepraat wordt. Dus keer op keer krijg ik de deur in mijn gezicht dichtgeklapt. Het eindigt hoe dan ook iedere keer weer in een fiasco.
Ligt het aan mezelf, tja, ongetwijfeld wel. Vandaag doe ik geen moeite meer, in het algemeen doe ik sowieso te veel moeite om een vriendschap in stand te houden. Misschien moet ik gewoon trachten mezelf wat meer te vriend te houden in plaats van het altijd buiten mijn eigen persoon te gaan zoeken. Maar dat is zo verdomd moeilijk, he. Af en toe heb ook ik wel eens behoefte om wat bij te kletsen, zonder meer.
Juist op zo een moment heeft niemand tijd noch zin, dus kruip ik maar terug in mijn schulp, of in mijn pen. Het schrijven brengt me hoe dan ook iedere keer weer enorm veel rust en plezier, vandaar de blog natuurlijk. Ik ben eigenlijk niet op zoek naar veel respons, alles is welkom natuurlijk, maar het neerpennen doet me zo al veel plezier.
Conclusie: mijn beste vriend(in) ben ikzelf en dat ontdek ik nu pas ! Eureka, ik ben weer wat wijzer geworden.
Blok Seitan van +/- 250 g 1/4 oranje paprika 2 dikke wortels 1/4 van een kleine hokkaidopompoen 1 dikke ui pijpajuin 1/2 dikke prei of 1 kleine prei 1 teentje knoflook Aramé zeewier twee koppen bruine rijst Allerlei kruiden (koriander, zeezout, tijm,...)
Hoe maken ?
Begin met de rijst te wassen en te koken in 3 koppen water en een beetje zout. Laat het water volledig wegkoken en kijk na of de rijst voldoende gezwollen is.
Snijdt de groenten (bij voorkeur biologische): - Wortels in schijfjes - Paprika in blokjes van 1/1 cm - Ajuin in reepjes - Pijpajuin fijnsnijden - Preiwit in schijfjes (zie wortels) en het groen in reepjes van +/- 0.5-1 cm breed - Pompoen eerst goed wassen, pitten verwijderen en in fijne blokjes snijden (schil niet verwijderen!) - look fijnsnipperen
Doe de groenten in een pan en verhit. Zet het vuur lager en voeg één à 2 koppen water bij. Kruiden met zout, koriander, en andere smaakmakers. Voeg ook de gebroken arame erbij (fijngesneden wakame kan ook). Wanneer de groenten bijna gaar zijn (moeten een beetje knapperig blijven), voeg dan de seitan toe die inmiddels in blokjes van ongeveer 1/1 cm gesneden is. Laat wat meesudderen.
Om het stoofvocht in te dikken, meng wat kuzu met koud water en voeg toe. Voeg op het einde nog wat shoyu toe (in functie van eigen smaak).
Doe bij het serveren wat geroosterde en fijngemalen pitten en zaden (sesam, zonnebloem, pompoen, lijnzaad) op de rijst en voeg dan de goulash toe. Je kan ook per bord nog een beetje zuurkool of een andere pikkel toevoegen om de vertering te bevorderen. Bovendien verfrist dat het geheel. Rauwe groenten zoals ijsbergsla of rucolla kunnen ook altijd toegevoegd worden.
The Man Liberation Front bant de Nieuwe Man uit de wereld
Ben jij ook een man die zich opgesloten voelt in zijn eigen leven ? Heb jij het gevoel dat je geleefd wordt, door je gezin en/of door je werk ? Wens jij je te bevrijden uit je harnas van intriges en eventuele buitenechtelijke kontakten ? Dan moet je vooral verder lezen.
Naar aanleiding van het programma MLF dat gisterenavond voor de eerste maal werd uitgezonden, kreeg ik het gevoel dat er toch wel wat meer aan de hand is dan alleen maar de mannen die graag een pintje gaan drinken wanneer het hen uitkomt. Het programma brengt namelijk, vermoedelijk onbewust, een probleem naar boven dat duidelijk aan de oppervlakte komt in het maatschappelijk beeld van vandaag. Mannen zijn zichzelf niet meer, noch in hun relatie, noch op het werk en nog veel minder onder kameraden. Ligt de vrouw aan de basis van het probleem ? Ongetwijfeld voor een groot stuk wel, maar ook de mannen moeten hierin hun eigen verantwoordelijkheid dragen.
Afhankelijkheden in de relatie Een relatie onder welke vorm dan ook, vriendschappelijk, partner/seksueel of professioneel, wordt vandaag veelal in stand gehouden door vraag en aanbod. Als we kijken naar de partnerrelaties van vandaag, dan zien we vaak dat die enkel en alleen nog draaien rond datgene dat de ene nodig heeft en wat de andere kan aanbieden. Het is niet moeilijk, we hebben het nooit anders geleerd, maar het leidt wel heel dikwijls tot frustraties. Al snel wordt die invulling van de vraag iets wat gaat overheersen en dus leidt tot heel wat frustraties bij één van de partners. Het leidt ook tot een nog grotere afhankelijkheid als we het antwoord op onze vraag plots niet meer krijgen, want dan gaan we het maar ergens anders zoeken. Het begin van het scheidingsproces in veel gevallen.
Verliefdheid vandaag Verliefd zijn, het is zo mooi, vlindertjes in de buik, onze ogen stralen, we stellen ons helemaal open, ach, we kennen het allemaal... Maar wat is verliefd zijn eigenlijk ? Verliefd worden in de huidige context betekent meestal dat je datgene ziet in iemand, waar jij zo veel behoefte aan hebt, bv warmte en genegenheid. Het is als het ware een projectie van iets waar je zelf erg naar verlangt. Aangezien de andere het je moet geven, kom je in een afhankelijkheidspositie terecht en voel je je na verloop van tijd niet meer vrij. Je probeert genegenheid te krijgen door bv een seksuele toets toe te voegen aan de vraag. Je geeft diezelfde genegenheid door bv toe te geven op vlakken waar je vroeger nooit zou hebben toegegeven, gewoon al om van het gezeur af te zijn. Maar is dat dan echt wel nodig ? Het kan toch ook anders.
De nieuwe verliefdheid De allereerste stap in de juiste richting is het ontdekken en bewust worden van je eigen energie, jezelf kennen, helemaal. Dat doe je door dagelijks jezelf te observeren, je treedt als het ware even uit je lichaam en kijkt naar jouw reacties in bepaalde situaties en/of naar bepaalde personen. Als je ontdekt hebt wie je eigenlijk écht bent, en dus niet wie je verondersteld wordt te zijn, dan kan het spel pas echt beginnen. Je kent jezelf, je weet wat je wil en waarom dit allemaal zo is, en zeer belangrijk, je houdt ervan! Je houdt van jezelf zoals je vandaag echt bent. Als je dan verliefd wordt, dan is dat eigenlijk op dat deel van je eigen energie waarvan je weet dat het onderdeel is van datgene waarnaar je partner op zoek is. En omgekeerd, want ook je partner moet op die manier verliefd worden. Op deze manier is er geen sprake meer van afhankelijkheden in de relatie, noch bij de man, noch bij de vrouw.
De vrouw als bevrijder van de man Nu is het inderdaad zo dat we vandaag in een maatschappij leven waarin er van de vrouw heel wat gevraagd wordt. We worden verondersteld van een carrière uit te bouwen, moeten voor de kinderen zorgen, moeten een perfecte echtgenote zijn voor onze mannen en zouden dan ook nog eens moeten bijdragen op maatschappelijk vlak door aan te sluiten bij allerlei vrijetijdsorganisaties. Hoe kan het ook anders dan dat we als vrouw de bomen door het bos niet meer zien. Maar dat is in geen geval een excuus voor onze constante vraag naar mannen die in onze plaats bv. warmte en genegenheid brengen in het gezin, die de kinderen verzorgen en bijstaan wanneer nodig enz... Ook de vrouwen moeten uit hun harnas bevrijd worden en dat kunnen ze alleen door "Fuck You" tegen de maatschappij te zeggen en terug te keren naar datgene dat echt van belang is in het leven. Maar dat is moeilijk, want het vraagt heel wat moed om bv je ambitie aan de kant te schuiven en te vervangen door het genot van het huishoudelijk werk (geloof me, ik weet er alles van). Het heeft ook op allerlei vlakken serieus wat invloed, nog niet in het minste op de financiële kant van het leven. We zijn allemaal een zeker niveau van comfort gewoon en weigeren dat heel dikwijls in te ruilen voor een leven waarin er plaats gemaakt wordt voor andere waardevolle dingen, zoals bv. tijd voor jezelf en voor je groeiproces.
Het is echter wel zo dat wanneer wij, de vrouwen, ons kunnen bevrijden uit het harnas aan verplichtingen en verlangens, ook de mannen een beter gevoel krijgen in de relatie. Ze worden dan niet meer constant verbolgen onder de vragen en verlangens van hun vrouwen, net omdat zij dat alles in zichzelf hebben teruggevonden. De vrouwen zijn dan niet meer afhankelijk van hun mannen op gevoelsmatig vlak en laten dat ook zien. Dat kan zelfs in het begin wel wat angstaanjagend zijn voor de mannen, omdat ze het zodanig gewoon geworden zijn om te beantwoorden aan een vraag, dat ze zich plots haast nutteloos gaan voelen. Maar dat zijn ze natuurlijk niet! Dan is het gewoon hun moment om aan hun eigen bevrijding te gaan werken, niet door pinten te gaan drinken op café, maar wel door hun eigen leven eens goed onder de loupe te nemen, net zoals de vrouw dat gedaan heeft. Want ook zij draaien mee in het systeem van alsmaar meer geven van zichzelf om meer te krijgen van de werkgever. Da's toch ook een afhankelijkheid, of niet ?
Dus mannen, ook jullie moeten je eigen verantwoordelijkheid nemen, zowel in je relatie als op het werk. Want de vrouwen kunnen dan misschien wel de eerste aanzet geven om jullie te bevrijden uit je harnas, het monster van je lijf verwijderen moeten jullie nog altijd zelf doen! En dat vraagt een kritische kijk naar jezelf en je leven, gevolgd door bewuste actie. Heel belangrijk is dat er ten alle tijden over gepraat wordt, zodat er geen misverstanden ontstaan. Een bevrijdingsactie doe je niet alleen in een relatie, je doet het samen en dat vraagt echtheid, oprechtheid, communicatie en doorzetting.
Zin in een snelle vegetarische lunch ? Kijk hieronder! Een vegetarisch pitabroodje met zomerse groentjes is in een wip klaar en smaakt overheerlijk. Bovendien is het nog supergezond!
Was de groenten en snijd de paprika's, de ui en de knoflook in kleine blokjes. Verhit een pan met de sesamolie en doe er de groentjes bij. Even opbakken zodat de groentjes nog steeds knapperig zijn.
Steek een paar minuutjes de pitabroodjes in de oven zodat ze wat krokanter worden. Doe het seitangehakt erbij en kruid naar behoeven. Doe pas op het einde de Shoyu erbij, anders overheerst de smaak het gerecht.
Snijd de ijsbergsla in lange repen en rasp de wortel fijn.
Zodra de broodjes een beetje warm zijn, haal je ze uit de oven en snijd je ze open. Doe er dan de opgebakken groentjes & seitangehakt bij, leg er de wortel en ijsbergsla bovenop en smullen maar! De liefhebbers kunnen er ook nog wat looksaus of iets dergelijks aan toevoegen, maar eigenlijk is het niet nodig omdat de soyasaus reeds een aangename smaak geeft aan het gerecht.
Algemeen Passie is een begrip dat je in vele vormen en betekenissen terugvindt; passie voor je job, passie in de liefde en in de huidige maatschappij vooral passie voor het eindige. Het materialisme en het individualisme steken al jaren de kop op en het lijkt alsof de hele wereld draait rond de uiterlijke vorm van passie. Riante villas schieten uit de grond als paddestoelen, autos worden steeds maar groter en luxueuzer en dit allemaal met een desastreus impact op onze planeet. De natuur gaat volledig ten onder aan deze evolutie, bossen worden weggehakt voor het bouwen van service flats en lucratieve sportcentra, landbouwgronden worden omgevormd tot bouwgronden en dat allemaal met maar één doelstelling: winstbejag.
Maar bestaat er dan nog iets anders dan deze uiterlijke vorm van streven naar individueel welzijn, totaal losgekoppeld van het grote geheel waarin wij leven ? Natuurlijk wel.
Mannelijke vs vrouwelijke passie
Als we over passie spreken, kunnen we eigenlijk twee vormen onderscheiden:
De mannelijke passie: Dit is de passie voor het uiterlijke, het seksuele, het materiële, kortom het is de passie die vandaag centraal staat in de maatschappij.
De vrouwelijke passie: Dit is voor velen onder ons nog ongekend en onbemind. Deze passie gaat veel dieper dan het oneindige streven naar het grote geluk, in welke vorm dan ook. Het is de passie in de puurste vorm van haar betekenis, met name de liefde voor de diepe verbinding met onszelf, met de aarde en met het hele universum. Het is dat soort passie dat je plezier laat beleven bij het horen fluiten van de vogeltjes in je tuin. Het is een vorm van passie voor het leven, het ware leven dat je binnenin jezelf voelt.
Als je erin slaagt deze vorm van passie te ervaren, dan hecht je geen belang meer aan het streven naar het grote, want je ervaart het grootste in de kleinste dingen. Je kan opnieuw met volle teugen genieten van wat het leven te bieden heeft en ziet waarom het juist dat biedt, in de leuke en minder leuke betekenis. Je durft "Fuck you" zeggen aan een maatschappij die draait rond geld en individueel oppervlakkig en eindig geluk omdat je het plezier ervaart van het oneindige.
Je durft te kijken naar de diepere betekenis van jezelf in deze maatschappij en binnen je gezin en meer nog, binnen jezelf.
Amelie Van Esbeen is dringend op zoek naar een euthanasiearts
Amelie, een vrouw van 93 jaar, moeder van één dochter, 8 x grootmoeder en 9 x overgrootmoeder, wenst haar leven te beëindigen. Het rusthuis waar ze momenteel verblijft weigert deze wens in te willigen.
Hebben wij eigenlijk als mens wel het recht om een leven te beëindigen, in dit geval het onze ? Als je weet dat we hier allemaal rondlopen voor een bepaalde reden en met een nog groter plan, zou dit wel eens in opspraak kunnen komen. Maar hoe zit het dan met die mensen die echt levensmoe zijn en/of die sterven van de pijn ? Hebben zij dan geen recht om waardig te gaan ? Hoe veel is een mensenleven nog waard als het volgepompt wordt met pijnstillers en andere medicatie om het stervensproces zo aangenaam mogelijk te maken ? Het is de nagel aan de doodskist van veel policiti, omdat ze gewoonweg geen benul hebben wat ermee te doen. Je kan ellenlange discussies op gang brengen omtrent euthanasie, 1001 voorwaarden opsommen waaraan de patient moet voldoen, maar feit blijft dat je met een mensenleven aan het spelen bent.
In de tijd dat de wetenschap nog niet zo ver gevorderd was en er veel meer mensen een "natuurlijke" dood stierven, stelden we ons deze vragen niet. Het maakte allemaal deel uit van ons levensproces, de pijn, de verminderde levenskwaliteit, het sterven zelf. Het was alsof we als mens nog kontakt konden maken met dat levensproces, maar ook met ons levensplan, zodat de vraag om vroeger/later te sterven zich helemaal niet stelde. Vandaag staat de wetenschap zo ver dat we ons de bedenking kunnen maken of het allemaal wel met de juiste intentie gebeurt. Moeten we nu per sé allemaal 95 worden ? Als we ziek worden, moeten we ons dan eens niet afvragen waarom dat gebeurt ? Het is makkelijker om te grijpen naar medicatie allerhande, de symptomen zijn verdwenen, dus de ziekte is weg ? Niets is minder waar. Alles gebeurt met een reden, er is geen toeval in het leven, dus moet ziekte toch ook een diepere betekenis hebben. Als we blind worden, moeten we misschien onze ogen naar binnen richten ipv naar buiten.
Een mens bestaat uit veel meer dan een lichaam alleen. We hebben ook nog een ziel en hoewel velen onder ons het kontakt ermee volledig verloren hebben, is deze wel diegene die ons de weg wijst naar het leven dat we horen te leiden. Ze doet dat door ons signalen te geven, bv ziekte, die ons weer op het juiste pad moeten brengen. In veel gevallen is het negeren van die signalen veel makkelijker, maar het helpt ons absoluut niet vooruit. Als je ze negeert, komen ze alleen maar in een grotere frekwentie terug en met een grotere intensiteit. Kortom, het wordt alleen maar erger, totdat je een bewuste keuze maakt om de weg te volgen die je aangegeven wordt. Je moet jezelf maar eens afvragen waarom je altijd diezelfde soort van mensen tegen het lijf loopt of waarom je steeds weer diezelfde situatie moet beleven op kantoor of elders.
Wat Amelie betreft, misschien heeft het leven nog wel iets in petto voor haar, ook al ziet ze dat vandaag niet. Wat het precies is, weet ik niet, maar er is in elk geval een reden waarom haar lichaam niet sneller begeeft, zelfs al is ze in hongerstaking. Misschien moet ze gewoon trachten om tot rust te komen en te genieten van haar laatste momenten hier op aarde. Als ze erin slaagt om voorbij de pijn en de onrust te kijken, ziet ze misschien wat het leven nog te bieden heeft of wat er nog niet afgewerkt is. Eens het plan is afgewerkt, zal ze in vrede kunnen overgaan naar genezijde. Ik wens haar alvast een goede reis.
