Na mijn korte maar krachtige introductie in het Taiko gegeven (Summerschool op Linkeroever) heb ik me zonder al teveel nadenken ingeschreven voor een Taiko workshop van 4 dagen in Kasteel Mariagaarde in Hoepertingen. In Antwerpen werd er elke dag anderhalf uur gespeeld (inclusief de warm-up) en dat gedurende 5 dagen. Van spierpijn kon je niet echt spreken, maar ik voelde wel dat het wel wat met me deed. Ik had meteen de microbe te pakken en ging op zoek via google naar nog meer. Meer, meer, meeeeeeer! Ik was er zo vol van dat alles moest wijken voor mijn zoektocht naar de juiste formule.
Jumpend van de ene website naar de andere, valt mijn lodderig oog uiteindelijk op de website van Feniks Taiko. Feniks is een organisatie die volledig door Grete Moortgat uit de grond gestampt is en tot op vandaag geleid wordt. Zij was ook diegene die de workshop in Antwerpen verzorgde. Gezien ik zo gebeten was door haar microbe van gedrevenheid en passie, wekte deze website ook nu de nodige interesse op. Dus van het ene komt het andere en ik schrijf me in.
Dag één werd al meteen goed ingezet met een warm-up om U tegen te zeggen. De toon was gezet. Zwetend en zwoegend zwierden we ons door de opwarming om dan uiteindelijk aan de drums te komen. Taiko of Japanse drums bespelen is niet zomaar een beetje trommelen in het wilde weg, laat ons daar duidelijk over zijn. Je beweegt met je ganse lichaam, je ontmoet spieren waarvan je het bestaan niet kende. "Breeeeed!" roept Grete dan in haar volle enthousiasme en overtuiging, want je kan geen Taiko spelen met je benen dicht. Je bekken wordt opengezet, je liezen dreigen het te begeven totdat je beseft dat je eigenlijk wel rust kan vinden in die positie. En dan gaan we drillen. Volhouden, niet opgeven, of er komen nog 10 minuten bij. Geloof me vrij, als je kan kiezen tussen nog eventjes doordouwen of er nog 10 minuten extra bijkrijgen, dan hou je wel vol. Het zweet stond me in de schoenen, figuurlijk toch, want ik droeg geen schoenen, alles gebeurde blootvoets. Het zweet droop me in elk geval wel van het lijf en bij momenten stonden mijn voeten in een plasje zweet. Ik wilde de ziel uit mijn lijf kloppen en ben met onderscheiding in geslaagd. Maar dan, the day after... Auw! Oef! Help, ik kan niet recht. Alles deed pijn. Mijn armen, de zone tussen mijn schouderbladen en mijn kuiten, niet functioneerde degelijk de eerste 5 minuten na het opstaan. Het was al een hele opdracht om uit mijn bed te geraken. OK, een warm badje was wel aan de orde. Met de moed in mijn schoenen vertrok ik dan terug naar Hoepertingen om met volle overtuiging aan de tweede dag van de workshop te beginnen. Ondertussen was ook mijn weerstand het aan het begeven en zat ik met een serieuze snotvalling met keelontstekking. Maar het viel al bij al nog mee, ik voelde me niet kiplekker, maar ik heb slechtere dag gekend.
Na alweer een leuke opwarming van formaat, waarbij vooral getraind werd op de schouder/rugspieren, het openen van het bekken en het versterken van de hara begonnen we aan de tweede lesdag. We werden geïntroduceerd in Odaiko, Myaki, enz... Noem maar op, een aantal stijlen werden bespeeld met de bedoeling om dan een mooi gecomponeerd geheel te kunnen spelen op de allerlaatste dag van de workschop. De ene compositie na de andere, de ene stijl na de andere en terug wisselen. Het was allemaal zeer interessant en leuk, maar ook heel verwarrend en vermoeiend. Met de handen in het haar schreeuwde ik uiteindelijk uit: "kan dit niet opgeschreven worden, want ik zie de bomen door het bos niet meer". Maar ook daar had Grete al lang aan gedacht, ze was er al aan begonnen. Met een gerust gemoed en een kop vol vastzittend snot heb ik me door de dag gesleurd. I am done, was mijn gevoel na dag twee. Ik was zo plat als plattekaas, kreeg mijn zoontje van bijna drie niet meer opgepakt door de spierpijn in mijn armen. Het was zo erg dat ik er zelfs wat nukkig van werd. Leuk hè, zo een workshop Taiko...
Dag drie: ik was een wrak! Helemaal op van vermoeidheid door de slechte nacht, mijn lichaam deed nog steeds overal pijn, hoewel het toch al ietwat minder was, maar mijn goesting zat in mijn schoenen. Ik kon me niets beter bedenken dan een lang en heet bad te nemen met daarin lavendel- en rozemarijnolie. Na het bad heb ik alle moed die ook maar enigszins kon vinden bijeen geraapt en met de gedachte dat Taiko me meer goed dan kwaad zou doen, ben ik vertrokken naar de workshop. En maar goed ook! Het was een zeer intensieve en leuke dag, weliswaar bij momenten overschaduwd door de frustratie van het niet degelijk kunnen bespelen van de volledige partituur, maar zeker ook een dag die bijgedragen heeft tot het overwinnen van mijn slepende verkoudheid. De voormiddag stond ik haast met de tranen in mijn ogen mijn lichaam te teisteren, maar nadat we even wat anders gaan doen waren, ging het al stukken beter. Op het einde van de dag voelde ik me mentaal als herboren. Na een lekker bad ben ik in mijn bed gekropen met de volledige compositie en heb nog wat geoefend, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de vermoeidheid al gauw overwon. Ik was dus al vroeg aan het slapen.
Dag vier en meteen de allerlaatste dag: het is de dag waarop we ons optreden geven aan al de deelnemers op het domein. De zenuwen slaan toe, de krop zit in mijn keel, want perfectionistisch als ik ben wil ik uitblinken tijdens het hele gebeuren. We werken nog de hele dag door aan de partituur, de laatste veranderingen worden nog ingeoefend en uiteindelijk is het zover! Het grote optreden vindt plaats. Wat is dat kicken zeg. De zenuwen beklemmen mijn ademhaling net voor het opgaan, maar eens we aan het drummen zijn is het echt wel kicken! De adrenaline raast door mijn lichaam en ik geniet met volle teugen. Eens het optreden gedaan is voel ik me alsof ik een wilde nacht achter de rug heb, een gelukzalig gevoel dat eigenlijk alleen maar door goede seks kan bereikt worden dacht ik. Maar ik heb dus ook vandaag ontdekt dat er nog een andere bestaat om dat gevoel te krijgen, op een nog intensievere manier!
