Rit 9 : Goslar - Wernigerode. De fietsduwers van de Harz.
Gisterenochtend, voor de klimrit door het bos, zei Paul : 'als we dit tot een goed einde brengen, hoeven we geen schrik te hebben van de rest van het harz-gebergte, daar raken we zo door'. Maar na het voorbereiden van de rit van vandaag, zijn we daar niet meer zeker van. Wat de ontwerpers bezielt weten we niet, maar in het roadbook staan waarschuwingen over 'niet aangeraden met bagage', en 'enkel voor zeer geoefende fietsers'. Er is zelfs een stuk met trappen op, begin daar maar eens aan met 17 kg fiets waar 15 kg bagage aanhangt! Deze route is toch voor trekkers bestemd? Als de alternatieven weer niet aangeduid zijn, staan we er slecht voor. Dan zal het een lange rit langs de gewone weg worden.
We kunnen wel nog eens vertrekken zonder regenjas aan want de zon is van de partij. Goslar doorrijden, opnieuw langs de markt waar de kraampjes weer opgebouwd worden. Het is een aangename stad met gezellige pleintjes en straten, een bezoek zeker waard, maar dan niet het tweede weekend van september want dan is het 'altstadfest'. Omdat we door het centrum rijden, vermijden we het eerste obstakel van de dag. Maar wel onmiddellijk klimmen, en na 3 km het bos in over een keienpad, het wordt elke dag wat moeilijker. 6 km klimmen verder kunnen we wel genieten van een zeer mooi panorama. De Harz is mooi, maar meer geschikt voor lange wandelingen en mountainbikers ( er rijdt er één mij fluitend aan hoge snelheid voorbij, eerst voel ik me een watje, dan zie ik dat hij elektrisch rijdt, wat is daar nu sportief aan? Vooral zijn houding is storend!). Weer een afdaling over de keienweg tot in Oker. Aan de trappen beginnen we niet, het alternatief is niet aangeduid maar met de gps vinden we een andere weg. De aansluiting in het bos is niet berijdbaar, we stappen te voet de helling op want fietsen is te gevaarlijk. Terug op de route aangekomen staat er een verkeersbord dat aangeeft dat de weg oneffen wordt. Wordt??? Is dit een grap, of om te huilen? We stappen verder en duwen onze fiets omhoog tot de weg min of meer berijdbaar is. Bij het eerste terras met prachtig uitzicht houden we halt. Nog maar 20 km ver, alles doet pijn, en het is al 12u gepasseerd. Het doel van de dag, Thale, ligt nog ruim 50 km verder, dat halen we niet meer. We besluiten tot Wernigerode te rijden, nog een 20 km verder, en er een halve rustdag van te maken. De renners in de tour krijgen er zelfs een hele!
Eerst moeten we Bad Harzburg nog voorbij. Dat kan recht door de stad over een kasseiweg, rond de stad door het bos dat 'sehr holprig' is, of met een boog rond de stad over een asfaltweg. Ik haat kasseien, weet niet wat 'holprig' is maar het klinkt onheilspellend dus kiezen we voor het laatste alternatief. Natuurlijk staat het weer niet aangegeven, dankzij roadbook en gps lukt het ons wel. Weer even fietsduwen om de aansluiting in het bos te bereiken, ik krijg al sterke armspieren. Iets betere bosweg nu, en aansluitend een mooie afdaling tot in Ilsenburg, het hart van de Harz, startplaats voor vele wandeltochten. In Drübeck bewonderen we het benedictijnenklooster. Het is opvallend hoeveel goed bewaarde kloosters hier zijn.
Na 40 km zijn we in Wernigerode, een grote stad met weer een uiterst gezellige historische kern. Een korte rit, maar zware rit : 675 hoogtemeters overwonnen op 40 km, dat kan toch wel tellen. We zijn vroeg in het hotel, en maken van die gelegenheid gebruik om nog eens een wasje te doen. Dan nog een flinke wandeling door de stad, en eten in de 'Ratskeller' een zeer oud, pittoresk restaurant.
Morgen weer een bergrit, dat zullen weer niet veel km zijn.
Weer vertrekken in de regen, onze gastvrouw schudt meewarig het hoofd, ze begrijpt niets van onze gedrevenheid. Even wachten heeft echter geen zin, Berlijn roept ons.
Langs een andere invalsweg, deze keer met vrijliggend fietspad en helemaal niet steil (of zijn we goed uitgerust en doet dit klimmen ons niets?) verlaten we de stad. Een colonne brandweerwagens komt uit de andere richting, we zijn precies op tijd uit Dassel vertrokken. Na 4 km terug aangepikt met de R1. We rijden nog steeds langs een drukke weg met mooi fietspad, maar dat ligt bezaaid met afgevallen takken en een massa slakken steekt de weg over. Oranje naaktslakken, maar ook grote witte huisjesslakken. We zigzaggen er doorheen om ze te ontwijken, ik hoef niet in detail te treden over wat er gebeurt als je daar over rijdt.
Einsbeck is een mooie stad met weer veel mooie gebouwen. Ondanks de regen is het in de winkel-wandelstraat al heel druk. Wij vervolgen onze weg langs het riviertje 'Leine'. Op een veld zien we wel 20 witte reigers bij elkaar, nog nooit meegemaakt. Even verder krijgen we een zware regenbui over ons heen, maar we zijn net bij één van de vele rastplatze voor fietsers, en kunnen schuilen in een mooi hutje. Tijd om een appeltje te eten, en een kwartier later zijn we weer op weg. De zon wint het stilaan van de regen zodat we in de stad Bad Gandersheim de kerk, het kerkplein en het raadhuis kunnen bewonderen.
Via een reeks haarspeldbochten gaat het weer omhoog, en even later steil naar beneden (15%). Door het slechte wegdek moet dat met dichtgeknepen remmen, als dit zo voort gaat moeten we in Berlijn op zoek naar nieuwe remblokken.
We passeren het kloostercomplex Brunshausen, heel speciaal is het niet. Weer verder over het golvend parcours met pittige hellingen, wat zijn we gelukkig met onze pinion versnellingsbak die probleemloos hoger en lager schakelt. We bereiken een nieuw plateau en genieten van de rust en het landschap. We rijden hier moederziel alleen. Maar dan de eerste kasseiweg, we zijn volledig dooreen geschud. Net voor Langelsheim is er volgens ons roadbook de keuze tussen 2 trajecten : een korte met zeer steile klim door het bos, of een alternatieve langere geasfalteerde weg met 2 kleine hellingen. Maw de keuze tussen korte hevige pijn, of lange zachte pijn. Omdat het alternatief niet aangegeven is moeten we wel het bos door. Recht omhoog over een slijk grindweg, laagste versnelling, we geraken er! Even slechte weg naar beneden, plezant kan je dit niet meer noemen.
De laatste km naar Goslar brengen ons nog langs een meer en we krijgen een laatste regenbui over ons heen.
In hotel 'Kaizer hof' krijgen we een kamer op de derde verdieping. Twee trappen gaan nog, de derde doet echt pijn! Eten kan hier niet, na een heerlijke warme douche zijn we genoeg uitgerust om nog een flinke wandeling door het oude stadsdeel te maken. Daar is het feest, goed dat we geen hotel op de markt hebben want wat een lawaai! Feestmarkt, overal eetkraampjes en een rockbandje dat voor de ambiance zorgt. We wandelen verder maar daar is zelfs een klein festival bezig. In het restaurant 'hubertushof' voelen we de bassen trillen. Het eten is super lekker, dat maakt die extra wandeling goed.
Laat in bed, en morgen wacht weer een zware klimrit want we zitten midden in het 'harz-gebergte'.
Rit 7 : Steinheim - Dassel. I'm biking in the rain.
Buiten een licht gezwollen knie en wat blauwe plekken hebben we de valpartij goed overleefd. Klaar dus voor de volgende trip. Vertrek met regenjas aan, want er hangt heel veel regen in de lucht. Na 5 min is het al van dat : miezerregen, en wind op kop.
Via een stille landweg langs het riviertje 'Emmen' vinden we aansluiting met de R1. Weer klimmen, vooral vals plat met enkele korte maar pittige kuitenbijters ertussen. De wind blaast ongenadig langs alle kanten (maar niet in de rug) dus het is weer zwoegen om boven te raken. Op het plateau ter hoogte van Bredenbom heeft die wind helemaal vrij spel, we rijden tussen de velden, mooi uitzicht maar wat mais was nu welkom geweest, bieten houden de wind niet echt tegen. In Vörden staat weer een zeer grote abdij uit de 17de eeuw in barokstijl. Vanaf Eilversen gaat het recht naar beneden, wel 10 km lang, over een prachtig fietspad door het bos en naast de drukke weg. Zo zijn we snel in Höxter. Weer mooie vakwerkhuizen en enkele grote kerken. Ook het klooster 'Corvey', een immens gebouw aan de rand van de stad. Mooie ingang, volledig ommuurde tuin, het is beschermd door Unesco.
We vervolgen onze weg langs de Weser over een geasfalteerd jaagpad. Een grote ijzeren brug verbindt beide oevers, het is niet duidelijk of ze nog in gebruik is. Naast het klooster ook een lange laan omzoomd door platanen, op het einde weer een zeer oude boom die met ijzerdraad bij elkaar wordt gehouden maar nog steeds bladeren draagt. In de veronderstelling dat er in het volgende stadje terrasjes genoeg zullen zijn, negeer ik de wegwijzers naar een terras op een brug. Een kapitale fout want de stad Holzminden passeren we door de buitenwijken, daar is niets te vinden, en in de volgende kleine dorpjes ook niet. Verder door de velden weer omhoog tot Bevern. Het kasteel daar is goed verstopt want we zien het niet. In Lobach kunnen we na 60 km eindelijk even halt houden voor een korte picknick in the rain op een houten bank midden in het dorp. Wat krachten opdoen vooraleer we weer mogen klimmen. We zien weinig van het panorama want de hemelsluizen gaan open. Stadtoldendorf zal wel mooi zijn, in de regen heb je er niets aan. Langs een drukke verkeersweg - deze keer zonder vrijliggend fietspad - klimmen we verder tot Luthorst en nemen dan de afslag naar Dassel. Nog een laatste klim, afdalen naar het centrum, en hotel 'Deutches Eich' heeft nog plaats voor ons. Warme ontvangst door een zeer vriendelijk echtpaar. Dat we twee verzopen kiekens zijn maakt hen niets uit, we zijn welkom. De verwarming staat aan op de kamer, zalig om op te warmen. De regenjassen blijken een uitstekende investering want ons lichaam is droog gebleven. Morgen hetzelfde weer, en weer veel klimmen. Wiens idee was het naar Berlijn te fietsen ???
Het enige eenvoudige aan ons hotel was de prijs : even mooie grote kamer, even nette badkamer, en even uitgebreid ontbijt. Meer zelfs, we krijgen 2 plastic zakjes om de rest van onze broodjes mee te nemen voor onderweg. Dat laten we ons geen twee keer zeggen, wat extra proviand is welkom!
Fraulein Anna wenst ons goede moed want het gaat heel de dag regenen. Toch vertrekken we zonder de regenjassen aan te doen, dat kan nog als het echt nodig wordt. Het is wel opmerkelijk frisser, dankzij een eerste klimmetje hebben we het snel warm genoeg. We slaan direct het bos in en rijden langs het riviertje de 'Oelbach'. Eerste stop aan een oude watermolen met vistrap. Vroeger stonden er wel 13 watermolens verspreid langs de 28 km lange rivier. De boswegen zijn door de regenval echte slijkwegen geworden. We prijzen ons gelukkig geopteerd te hebben voor schwalbe marathon supreme banden. Breder en dikker (dus ook zwaarder) dan andere banden, iets meer rolweerstand op gewone weg, maar veel meer grip en stabiliteit op dit soort onverharde wegen.
We nemen een afslag naar een volgend monument, Paul roept nog 'kijk uit, want het is weer een mountainbike-pad'. Zijn woorden zijn nog niet koud of mijn voorwiel schuift uit over een opstekende boomwortel en ik beland pardoes tussen de netels. Naar het schijnt zijn die goed tegen reuma, ik kan u wel vertellen dat ik weet waarom men over 'brandnetels' spreekt! Farmacie bovengehaald, die sleuren we dus ook niet voor niets mee, alhoewel dat weer een deel van de bagage is dat we liever niet gebruiken. Het doel van deze afslag was de '1000-jarige eik'. Prachtig natuurfenomeen : binnenin is de stam helemaal hol, met ijzeren roosters wordt die bijeen gehouden, en toch hangen er nog veel bladeren aan de zijtakken.
Na het bos rijden we voorbij het 'Jagdschloss Holte', een kasteel uit de 17de eeuw in renaissance-stijl gebouwd. De muren zijn geel geschilderd en met de zon erop lijken ze wel goud. We rijden verder door weer een ander bos, allemaal natuurgebied. In Riege staat een origineel stuk van de Berlijnse muur. Dan beginnen we aan een lange zachte klim, het gaat heel vlotjes omhoog. In Pivitsheide zijn we even de weg kwijt, Paul zoekt rechts een aanduiding, ik links. Ik heb juist gekozen en roep hem terug. Hij stopt, houdt zich vast aan een wegpaaltje, en u raadt het vast al, het staat los en Paul ligt ook tussen de netels. Met een korte broek aan is dat allesbehalve leuk, dat heeft hij nu ook ondervonden! Wat valpartijen betreft staan we nu 1-1 gelijk, geen grote averij, we gaan zeker proberen deze score op het bord te houden!
Langs grote lanen rijden we recht naar het historische centrum van Detmold. Middagstop met flahmenkuche op een leuk terrasje. Langs een watertje de stad uit en weer het bos in. En klimmen! Eerst zachtjes, dan steeds steiler, het laatste stuk kan Paul slechts op met de kleinste versnelling, ik ben afgestapt want mijn hart vond dit niet leuk meer. Als we bovenaan terug kijken zien we pas hoe steil dit was! Even naar beneden en weer klimmen, zo gaat het door tot de Holzhausen-Externsteine, een stenengroep van 13 zandsteenrotsen die tot 38 m hoog zijn. Via trapladders kan je tot op de top maar na de klimpartij met de fiets hebben we daar geen zin in. Ze zijn impressionant genoeg vanop de grond (veel van de omgeving zie je trouwens boven niet, want overal bossen).
Nog wat klimmen en dalen over slechte bospaden en we komen in Vinsebeck. Het is 17u en met 70 km op de teller al wel genoeg geweest. Maar Gasthoff Müller heeft geen plaats meer. De lieve man belt wel zijn collega in het dorp op, ook geen plaats meer. Probeer in Steinheim, wordt ons aangeraden. Dat is wel 5 km van de route, maar het alternatief is nog 13 km verder, en ook 3 km van de route. Dus wij langs de grote baan naar Steinheim, eerst nog 250 m klimmen, en dan een lange afdaling tot in dit dorp. Heerlijk, we zijn op enkele minuten daar. En 'Hotel am Markt' heeft weer een prachtige kamer voor ons.
En Anna? Die kent gelukkig niets van het weer, want er viel geen druppel regen, en de zon was vaak van de partij.
Rit 5 : Warendorf - Verl. Door de wind en door de regen.
Miezerregen om mee te starten, dus onmiddellijk de nieuwe regenjassen aan. Ik had ze wel liever ongebruikt verder meegesleurd, maar zolang we de rest van de zak regenkledij niet nodig hebben, gaan we niet zeuren. De vraag of we nu beter de kap onder of boven de helm dragen, is zeer snel opgelost : een kleinere kap dus helm over de kap. Beter zicht en ook warmer, we zien er wel even zot mee uit als andersom.
We rijden een heel stuk langs de rivier 'Ems', die we later op de dag nog vaak zullen tegenkomen. Afwisselend grindweg en asfaltweg, door de kombinatie van afgevallen bladeren en de regen is het er wel glad zodat we een pak trager rijden. We passeren vandaag veel andere trekkers, er zijn dus nog van die zotten zoals wij onderweg. Heel even stopt het met regenen, om vervolgens eens zo hard te hernemen. Windvlagen en regenbuien volgen elkaar op, en als die twee even later samenspannen wordt het pas onprettig, want we zijn net in een grote open vlakte dus totaal geen beschutting. En zeggen dat wij dit alles voor de lol doen. Felle rukwinden die langs alle kanten komen : van voor, dus duwen op die trappers, van opzij, best gevaarlijk, maar ook in de rug, en dat is heerlijk, blaas maar wind!
Uiteindelijk blaast de wind de wolken weg, en in Rheda kunnen we na 50 km rond 13u een middagstop houden. Zo staan we er beter voor dan gisteren, want toen vonden we de hele dag niets. Door een prachtig aangelegd park, het Flora Westfalica Park, fietsen we naar zusterstad Wiedenbrück. Vele mooie witte vakwerkhuizen sieren de binnenstad. Van de watermolen blijven alleen drie grote schoepraderen over. We passeren weer een groot natuurgebied, Emssee, waar we enkele reigers en roofvogels spotten.
In Rietberg ook weer veel vakwerkhuizen. Voor het stadhuis staat een levensechte groep beelden : een man die 3 toeristen fotografeert. We zagen al meer soortgelijke taferelen, op het eerste zicht net echt. Hier kunnen we overnachten, maar het is nog vroeg (15u) en we hebben nog maar 65 km afgelegd. Dus rijden we verder door de velden naar Verl, en krijgen natuurlijk nog een flinke regenbui over ons heen.
In centrum Verl vinden we snel een eenvoudig hotel. De warme douche doet deugd en dan op zoek naar eten. Morgen moet er geklommen worden. We zullen ons beentjes maar al insmeren.
Rit 4 : Klein-Reken - Warendorf. Fietsen tussen de stropoppen.
Een hotel naast de kerk is geen goed idee, en zeker niet als de werkdag van de koster al om halfzeven begint. Niet één keer luidt de klok, maar wel drie keer drie slagen na elkaar, kwestie dat we zeker wakker zouden zijn.
Licht bewolkt vandaag, fraulein Maria verzekert ons dat het droog zal blijven. Morgen pas regen hier, maar dan zijn we al veel verder. Laat ons hopen dat ze iets van het weerbericht kent.
De 10 km extra van gisteren zijn niet verloren want we zitten verder op onze route en kunnen na 2 km al aanpikken. Maar het is wel direct klimmen, niet zomaar wat vals plat, neen, serieus omhoog. En met nog niet opgewarmde spieren is dat op de tanden bijten! Eens op de route duiken we het bos in, een venijnig steenslagpad vol kuilen en groeven dat afwisselend steil omhoog en omlaag gaat, en dit ettelijke km lang. Ik vermoed dat de ontwerper (m/v) van deze track Lier-Berlijn een mountainbike-fan is, want we rijden wel veel op dit soort wegen. Nadien weer langs maisvelden, maar ook langs een voormalig militair domein dat niet betreden mag worden wegens nog steeds aanwezige munitie. Het dringende plasje doe ik dus niet in dat bos maar wel tussen de mais.
Het is eenzaam rijden vandaag, en daar zijn we niet rouwig om want zo ontmoeten we enkele hertjes, spotten we een witte reiger en enkele buizerds, valken en een havik. Veel grote boerderijen hier, met creatieve bewoners. We zagen al vaker poppen gemaakt van balen stro, maar deze figuren zijn wel zeer origineel : een brandweerwagen, een aankondiging van een geboorte en van een huwelijk. Er staan ook wilde appelbomen langs de weg, we zien verschillende mensen gewapend met een lange stok met netje aan de rijpe vruchten plukken.
Net voor Senden gaan we het jaagpad van het Dortmund - Ems kanaal op, we volgen het wel 20 km over een grindweg, de laatste 5 km worden we compleet dooreen geschud door de putten en de stenen. We rijden onder Münster door en passeren ergens midden in het bos een prachtig gebouw. Het blijkt de watertoren 'Hohe Ward' te zijn, een gebouw uit 1906.
Net voor Mussingen bereiken we na 75 km de euroradweg R1. Deel 2 zit erop, uiteindelijk een route naar ons hart. Start van deel 3 tot Berlijn (nog ruim 700 km). Opmerkelijk verschil te zien op de gps : de track volgt de wegen veel nauwkeuriger, we zitten er niet steeds een pak naast. Handiger voor de navigator van dienst (ik). Tijd om een hotel te zoeken want achter ons worden de wolken steeds donkerder. Een eerste, waarvoor we 3 km rondrijden, heeft geen plaats meer (eigenlijk is het sluitingsdag en dan neemt men geen nieuwe gasten aan). In Warendorf, een meer toeristische stad, zal zeker nog een kamer te vinden zijn. Hotel Johan, ideaal gelegen in het centrum voor een bezoek aan het stadje, is volzet, maar stuurt ons door naar een ander hotel, net buiten het centrum. De eerste druppels vallen, maar om halfvijf zijn wij droog binnen. Maria weet dus iets van het weer.
Rit 3 : Straelen - Klein-Reken. Mais in overvloed, maar geen zimmer frei te vinden.
Door de kamerwissel gisterenavond is Paul zijn fietshelm kwijt. De kamer die we eerst kregen is ondertussen schoongemaakt, geen helm meer te zien. Nog voor we aan de receptie staan, komt een poetsvrouw hem brengen : ze zag ons in fietskledij lopen en wist direct waar die helm naar toe moest. Dankjewel lieve dame, uw eerlijkheid spaart ons een zoektocht naar een nieuw exemplaar uit.
Door wegenwerken is het even zoeken naar onze route, maar al snel rijden we over rustige wegen tussen immens uitgestrekte velden vol sla en kolen. Wat verder wordt dat mais. We duiken het bos in en rijden over wegen waarop collega Steven in zijn nopjes zou zijn, wij vinden het iets minder leuk maar genieten wel van de rust.
Net buiten het stadje Pont staan op het parkeerterrein van een grote fabriek twee speciale kunstwerken. Het eerste is The balance, en stelt een koorddanser voor. Prachtig uitgebeeld, hij zweeft net door de lucht. Het tweede is The wall, een aantal rechtopstaande stenen, met telkens een korte spreuk op, vormen verschillende figuren. Waarom die kunstwerken daar staan is ons een raadsel, er staat niet één wegwijzer naartoe, je rijdt er met de auto zo voorbij, met de fiets valt het gelukkig wel op.
Drukke banen wisselen af met wegen door de velden, vooral mais wordt hier geteeld. Het eerste klimwerk dient zich ook aan, veel vals plat, goed om ons voor te bereiden op het harz-gebergte verder op de tocht. We bereiken de Rijn en rijden enkele km over een binnendijk. Mooi uitzicht en zalig fietsen. Middagpauze op een terrasje aan de Rijn, en dan via een knappe brug deze rivier over. Voor fietsers is er een breed fietspad voorzien, daar kunnen we in België alleen maar van dromen.
Terug de maisvelden door en dan weer het bos in, dat is de route vandaag. Mijn angst voor deel 2 was dus ongegrond : mits wat extra navigeren is deze track redelijk goed te volgen, en we rijden niet alleen langs grote wegen, integendeel, het landelijke primeert. Dat heeft wel het nadeel dat we geen hotels of pensions tegenkomen. En na 70 km beginnen we weer eens aan een zoektocht naar een bed. Website Booking.com geeft logies aan 'in uw nabijheid' maar dat is dan 25 km van onze plaats, niet bepaald nabij dus en dan ook nog volledig uit de richting. Eerstvolgend stadje is Lembeck, 10 km verder, het enige hotel (in een kasteel) is buiten prijscategorie. Bij een bakker vraagt Paul naar andere hotels, ze sturen ons door naar Klein-Reken, weer 10 km verder. Zo komen we terecht in hotel Eichenhof, oef, toch een bed gevonden! Paul was er van overtuigd dat hij overal wel 'zimmer frei' zou tegenkomen, maar in dit gedeelte valt dat dus dik tegen. Vanaf morgenmiddag volgen we euroradweg 1, normaal zou de route dan duidelijker moeten zijn en logies vinden ook. Laat het ons hopen!
