Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Fietsreizen 2014, en wat daarbij komt kijken
Van Mulhouse naar Ieper
30-03-2014
Een WE aan de Moezel : dag 2
Een koude nacht, maar de zon is al vroeg op post en we worden wakker onder een straalblauwe hemel. Het zomeruur is ingegaan, we zijn dus vroeg op weg en het voelt nog wat frisjes aan. We rijden vandaag richting Monselfeld en Longkamp, om dan af te dalen naar Traben- tarbach en terug naar Minheim. Het is zondag en we denken dat het zonder vrachtverkeer rustig rijden zal zijn. Maar dat is zonder de dagjesmensen en vooral de motards gerekend. En het moet me van het hart : truckers houden veel meer rekening met fietsers dan motards. Truckers blijven achter ons tot ze plaats genoeg hebben om ons voorbij te steken, maar motards scheren ons rakelings voorbij alsof de weg alleen van hen is. Leuk is anders. We kozen deze route omdat het een lange klim is, zowat 10 km bergop met een stijgingspercentage van gemiddeld 6%, een mooie oefening dus. En het gaat goed, tenminste vanaf het moment dat ik juist heb kunnen schakelen, want ondanks een extra revisie wil mijn ketting niet op het kleinste tandwiel. Enkele keren terug dalen om te schakelen, het lukt niet, ten einde raad manueel ingegrepen, en zo toch in een mooi ritme en tempo naar boven gereden. Ik heb de indruk dat de knoeiers van BS in H mijn versnellingen ontregeld ipv geregeld hebben, ik zal dus nog eens terug moeten. Monselfeld stelt niet veel voor, we eten onze picknick op bij een waterloze fontein en zijn weer op weg. Even flink dalen aan 50 /u , en dan weer even flink klimmen naar Longkamp. Daar vinden we zowaar een terrasje open, en het Weizenbier smaakt heerlijk bij deze zomerse temperaturen. Vanaf nu recht naar beneden, zalig! Pas als je zo naar beneden zoeft, besef je hoeveel je daarvoor geklommen hebt. We rijden langs een klein riviertje het dal in, heel heel mooi! In Traben-Tarbach is het nu al heel druk, hoe is dat hier in het zomerseizoen? Nu al veel bussen met toeristen, veel wandelaars en ook veel fietsers. De Mosel-radweg is dan ook een zeer leuke route : een heel goed, quasi verkeersvrij breed fietspad naast het water, meer heeft een fietser niet nodig. De laatste 30 km malen we snel af : wind mee en stroomafwaarts (dus lichtjes bergaf), zo zijn we snel terug op onze camperplek. De zon verschuilt zich al wel achter een dun wolkendek, het is frisjes, dus weer geen bbq. Maar het was een mooie dag en een heel mooie rit.
Totaal km : 83 gemiddelde : 17km/u Hoogtemeters : 843
In een eerdere post schreef ik dat ik dit jaar het gevoel had dat ik tochten moest plannen tussen de buien door, en sindsdien genieten we van een mooi voorjaar. En zeker dit WE wordt top : zonnig, en temperaturen boven de 20°, en dat voor einde maart! Weken geleden planden wij al een uitstap naar de Moezelvallei, het mag al eens meezitten! Zaterdagmiddag installeren we ons op een prachtige camperplaats in Minheim, en we hebben nog een mooie plaats vooraan aan de Moezel. Even de omgeving verkennen, en rond 3u vertrekken we naar de panorama-weg. En wie panorama zegt, weet dat er geklommen moet worden. We nemen deze keer de route rechtstreeks vanuit Minheim, en dat was eigenlijk niet slim, want we zijn pas 500 m ver, en moeten al klimmen, zelfs zeer sterk klimmen. Totaal niet opgewarmd lukt dat niet, na 2km krijg ik krampen en moet stoppen om even op adem te komen. Dan gaat het beter, en 6 km verder worden we beloond voor deze inspanning met een prachtig zicht over de vele kronkels die de Moezel hier maakt. Even dalen, en dan terug klimmen naar het dorpje Klausen. Er valt niet veel te beleven, we rijden wat rond en besluiten snel terug te keren. Nu is het even dalen, dan weer klimmen, ondertussen genieten van het prachtige panorama, en dan recht naar beneden richting Piesport. Langs de vele haarspeldbochten donderen we naar beneden, en ik moet even denken aan Lieve, reisgezel naar Compostella. Zij was altijd bij de eersten boven op een col, maar steeds als laatste in een afdaling (ik ben haar tegenpool : bij de laatsten boven, maar als eerste beneden). Deze afdaling zou een marteling voor haar zijn, want zelfs ik voel hier kriebels. Morgen misschien toch maar de helm opzetten? Terug op de camperplaats, rusten we nog even uit buiten in het zonnetje, maar het koelt al snel af, dus die bbq die we gepland hadden zal toch voor een volgende keer zijn. Het was een korte, maar wel een zware tocht.
Totaal km : 22. Gemiddelde : 14km/u. Hoogtemeters : 489.
De count-down naar 5 juli gaf op 26 maart 100 dagen aan. Dat kan je - net als een halfvol of een halfleeg glas - op 2 manieren interpreteren : nog 100 dagen (dus tijd zat) of nog maar 100 dagen (de tijd dringt) om ons voor te bereiden. 100 dagen klinkt in mijn oren minder dan 3 maanden, alhoewel het meer is. Komt dit omdat scholieren alom hun laatste dagen op de middelbare school vieren, of omdat miliciens vroeger op die dag een lintmeter in hun muts naaiden, waarvan ze elke dag een cm knipten? Wat het ook is, we zijn zowat halfweg in onze voorbereiding. Dus is het nuttig te vergelijken met de voorbereiding van verleden jaar, om te weten hoe ver we staan (of achter staan). Wij zijn cijfermaniaken, en houden graag lijstjes bij, en die komen nu goed van pas. Zo weten we dat we in 2013 einde maart al 10 oefenritten maakten en in totaal 717 km aflegden, dus een 72 km per rit. De home-trainer kwam goed van pas, want het was koud en nat, en we oefenden er 23 keer op. Dit jaar is het weerbeeld helemaal anders, en dat zien we in onze voorbereiding. We fietsten al 783 km verdeeld over 13 tochten, gemiddeld dus 60 km per tocht, een vertekend beeld want er waren 3 kleine tochtjes bij. De home-trainer gebruikten we enkel in januari en februari, slechts 11 keer. Want vanaf half maart was het zonnig genoeg om bijna dagelijks een ritje buiten te maken. Paul gaat al met de fiets naar het werk, en ik doe boodschappen met de fiets en legde zo al 300 km extra af. Allebei fietsen we nu ongeveer een uur per dag, en dat voelen we al zeer goed. Het is leuker dan de home-trainer, dus beter vol te houden, en de conditie vaart er wel bij. Ik denk dus dat we globaal gezien evenveel geoefend hebben dan verleden jaar. De komende weken zijn onze weekends gevuld met allerlei activiteiten, maar toch kunnen we nog zeker 3 volledige fiets-weekends organiseren. En dan gaan we wat klimmen, want de afstand zal geen probleem zijn, maar die hellingen ...
De gemiste groepstraining van vorige week hebben we ondertussen al volledig gecompenseerd door op weekdagen een kleine tocht te maken. Dankzij het heerlijke lenteweer gaat Paul sinds woensdag met de fiets naar het werk : normaal start hij daar pas mee met het ingaan van het zomeruur, maar de zon schijnt nu al zo uitnodigend dat hij de auto laat staan en per fiets gaat (toch 18 km per dag). En ik kan dan natuurlijk niet achterblijven. Ik doe enkele boodschappen per fiets, en maak steeds een omwegje zodat ik na drie dagen al 91 km extra op de teller heb staan. En dat buiten fietsen is veel aangenamer dan een uurtje binnen op de home-trainer! De weervoorspelling voor dit weekend is wel niet denderend, maar toch vertrekken we met ons buske (= onze mobilhome) richting Limburg. In Neerpelt vinden we een plaatsje aan de Passantenhaven, en we vertrekken rond 1u nog voor een mooie tocht die ons o.m. door het natuurgebied 'De Groote Heide' brengt. Het pad slingert door de heide en het dennenbos, langs de uitgestrekte velden en door enkele kleine dorpjes. Het was 45 km genieten, en we zijn droog gebleven! Zondag richting Zilvermeer van Mol. Niet rechtstreeks langs het kanaal, want niet alleen staat er een flinke wind, het is er al behoorlijk druk met hele groepen wielertoeristen die voorbij suizen. Wij verkiezen de bossen, rijden zo nu en dan wel langs een drukkere weg maar steeds op een prachtig, vaak van de weg afgescheiden fietspad. Was heel Vlaanderen maar zo fietsvriendelijk! De Limburgers zelf zijn ook vriendelijk : van ver worden we door tegenliggers begroet met een hallo of opgestoken hand, zelfs de wielertoeristen maken er tijd voor. Hier zijn het dus geen wielerterroristen. In Lommel worden we door een nieuw industriepark geloodst, er is een fietspad van wel 2 meter breed voorzien. We rijden langs het windmolenpark, en dat voelen we : de wind heeft op deze vlakte vrij spel (vandaar de windmolens natuurlijk) en blaast dik in ons nadeel. De zon breekt door, we blazen even uit op een terrasje met een hapje en een tapje, en rijden langs kanalen en dan zigzag door de bossen terug. Slalommend over het golvende bospad ervaren we zelfs een 'bikers high', de adrenaline duwt ons voort. Op het einde van de dag staan er 84km op de teller, en zowaar 200 hoogtemeters, meer dan we dachten op deze vlakke rit (met wel veel bruggen over spoorweg en kanaal). Op maandag zijn er donkere wolken en blaast de wind nog wat harder. Onze tocht brengt ons nu weer door 'De Groote Heide' en ook door 'De Malpei', een prachtig natuurgebied net over de Nederlandse grens. Heel rustig, op het achtergrondgeraas van de autostrade na. Zalig fietsen in dit Nederlandse deel, maar nergens een terrasje te vinden, zodat we onze noodvoorraad (een appel en een granny-koek) moeten aanspreken. Gelukkig namen we een extra flesje water mee. Maar ruim 80 km fietsen zonder echte rustpauze (het was te koud om lang stil te blijven zitten) en enkel het noodrantsoen laat zijn sporen na : de laatste kilometers is het zwoegen. Dat hebben we dit weekend dus wel geleerd : meer mondvoorraad meenemen, want fietsen vergt energie!
Totaal km : 210. Gemiddelde : 17.8 (op de brompton, en met de harde wind, toch wel goed)
Er wordt prachtig weer voorspeld voor dit weekend, en dat komt goed uit, want de eerste gezamenlijke oefenrit staat op het programma. Een ideale gelegenheid om de andere deelnemers te ontmoeten, de conditie te testen, en het in-groep-rijden te leren. Verleden jaar was het ijskoud en nat. De tocht werd ingekort, enkelen haakten af omdat ze uit hun vel bibberden, de rest reed aan een zeer matig tempo en beukte tegen een ongenadige wind langsheen de vaart. Niet bepaald de ideale oefentocht dus. Dit jaar is de zon dus wel van de partij, maar wij niet. Inderdaad, we brossen. Wegens andere verplichtingen : personeelsweekend, waarop we niet mogen (en vooral : niet willen) ontbreken. De zon kunnen we dus ook wel gebruiken dit weekend, en die gemiste tocht halen we zeker volgende week in. Beloofd!
Als ik het overzicht van de gereden tochten in 2013 bekijk, hadden we eind februari toch al meer kilometers in de benen. Hoog tijd dus om actie te ondernemen, we gingen meer doen, niet minder. Het weer zit eind februari mee, dus maken we er een fietsweekend van. Zaterdag slaan we twee vliegen in een klap door het supporteren voor sportieve collega's op de natuurloop in Lier te combineren met een kleine fietstocht. Slechts 25 km deze keer (gestopt bij familie) maar iets is beter dan niets. Zondag gaan we langs de knooppunten naar Zemst en Eppegem, en keren via St.Katelijne-Waver en Duffel terug huiswaarts. We kozen de juiste richting, want langs de Zenne blaast de wind ons in de rug, zodat we goed opschieten. Het is heel rustig, nauwelijks andere fietsers tegengekomen. Aan het Zennegat wordt het wel druk, en zeker bij de fietsbruggen is er veel volk op de been. Het is hier dan ook zalig fietsen en wandelen, en dankzij die prachtige bruggen zijn er vele trajecten mogelijk. En dat weten heel veel mensen ondertussen, zodat we deze weg voortaan beter op weekdagen plannen. Maandag richting Leuven, want er moet ondertussen wat geklommen worden. Eerst opboksen tegen de wind, die zit pal op kop langs de vaart en daar heb je nergens beschutting. Ik beken : ik ben even weggekropen achter de 'brede rug' van manlief onder het motto dat het niet altijd dezelfden moeten zijn die kop doen! De 'berg' van de Wijnpersstraat - 500 m steil omhoog - raken we vlot op. En dat is een goed teken, want als je weet dat sommige wielertoeristen deze als klimoefening meermaals na elkaar oprijden, besef je wel dat deze 'berg' kan tellen. Vandaag vinden wij 1 keer voldoende, we verkiezen een koffiepauze bij onze dochter. Dan op weg naar St.Joris-Winge, ook daar weer een steile helling die we goed verteren. Genieten van het prachtige landschap, het Hageland is echt mooi. In Nieuwenrode nog enkele hellingen, en die gaan zo vlot dat ik zelfs niet naar de kleinste versnellingen hoef te schakelen. Dat schakelen wordt trouwens weer een probleem : vooraan van 2 naar 1 is echt een ramp, ik moet vaak even terug naar beneden fietsen om te schakelen, want anders blijft de ketting tussen de twee tandwielen hangen. Achteraan zelfde probleem met 5 en 4, het kraakt enorm, dit werkt op mijn humeur (en de zenuwen van Paul). Mijn fiets heeft dus dringend een onderhoud nodig want zo raak ik de Vogezen niet over. Bij thuiskomst vergelijk ik gereden tijd en gemiddelde snelheid met verleden jaar, en dat is allebei iets beter. Wat we al aanvoelden, is dan zo bewezen : we waren de opgebouwde conditie van 2013 niet helemaal kwijt. En dat is een prettig gevoel.
Naast fietsers zijn wij ook fervente wandelaars. We trekken er graag voor hele dagtochten op uit, zeker in de winter. Maar onze wandelschoenen staan opnieuw werkloos in de kast, want enkel de fietsen komen aan bod. Verleden jaar begonnen we er ook al aan in januari, ondanks de vrieskou hadden we na 2 maanden toch al 7 kleine tochten (45 tot 70 km) gemaakt. Nu is het helemaal niet zo koud - de winter heeft een jaartje pauze genomen - maar we hebben wel het gevoel dat we tussen de buien door een tocht moeten plannen, zodat we nog niet veel verder staan, integendeel. Het eerste weekend van februari was een uitzondering : zondag en maandag prachtig weer, en wij waren toen net op de Veluwe. En daar is het zalig fietsen! Een prachtig verhard fietspad slingert door de bossen en de heide. Geen autoverkeer, wandelaars en ruiters hebben eigen paden zodat we elkaar niet storen. Een breed fietspad, beton, zonder putten of bulten, wat een luxe. Kilometers lang hebben we hier van genoten. Onze noorderburen hebben ondertussen ons systeem van de knooppunten overgenomen, zodat we mooie tochten kunnen uitstippelen. De markering is echter wel aan de 'zuinige' kant : heel weinig bordjes, heel kleine ook, en vaak hangen ze vlak tegen de grond of hoog op een wegwijzer (zodat er geen extra paaltje moest gezet worden). Vooral de aankondiging van het knooppunt is verwarrend : 'u nadert knooppunt 11' , maar dat ligt dan wel nog 3 km verder! Soms lijkt het alsof we op een zoektocht beland zijn. We missen meermaals een afslag, zodat we het geplande aantal kilometers ferm overschrijden. Wij kunnen van hun fietspaden veel leren, maar zij zeker van onze signalisatie. Op dag 2 trekken we dwars door de Veluwe van Nunspeet naar Hoog-Soeren. Het klimt een beetje (we gaan immers naar 'hoog') maar dat lukt best. 200 hoogtemeters, niet veel, maar het is een begin, vooral omdat ze behoorlijk steil waren. De modder op de weg is minder leuk, en zeker niet als in de namiddag een weg volledig omgeploegd is. We zijn niet met een mountainbike, maar met onze bromptons, en al vlug zijn onze wielen geblokkeerd. Dat wordt dus dragen, en na een km stappen zijn we een half uur zoet met het slijk verwijderen vooraleer we verder kunnen. Het gemiddelde van die dag noteren we liever niet, echt beschamend laag. Maar het was wel heel mooi, we hebben genoten van de rust en de zuivere lucht. Als de modderperiode voorbij is, komen we zeker nog eens terug.
Om deze tocht tot een goed einde te brengen, moet er flink geoefend worden. Er moet immers 80 tot 125 km per dag afgelegd worden, en dat is toch al wel een behoorlijke afstand. Snelheid - 18 km gemiddeld - kunnen we aan. Maar er moet ook geklommen worden, flink geklommen zelfs, want de Vogezen en de Champagne-streek zijn niet bepaald vlak te noemen. We vrezen zelfs dat de beklimmingen zwaarder zullen zijn dan verleden jaar : er zal wel geen lange klim van 25 km zoals de Ibaneta-pas bij zijn, maar wel kortere, steilere hellingen, en dat is nu niet bepaald mijn sterkste punt. (Die lange klim was dat trouwens ook niet). De combinatie afstand, snelheid en parcours maakt deze tocht zwaar, zeker omdat we die inspanning 9 dagen na elkaar, zonder rustdag, moeten volhouden. En wij zijn geen professionals, geen doorwinterde sporters, enkel amateurkes. Trainen dus, maar een echt schema volgen, waarin de conditie wordt opgebouwd volgens beproefde methodes, is niet aan ons besteed. Wegens werk, slecht weer, vele sociale verplichtingen, renovatiewerken in huis en tuin, en duizend andere excuses. We doen het dus op onze manier. Prioriteit : de uithouding verbeteren want aan die 125 km komen we nog niet. Dat betekent in eerste instantie kilometers vreten, elke trip wat meer. En pas als we probleemloos 100 km verteren, kunnen we met het klimmen beginnen. Eerst zachtjes aan, in onze omgeving zijn er enkele heuveltjes die daarvoor in aanmerking komen. Vooral rond Leuven en Aarschot en in het Heuvelland weten we mooie stukken liggen, en die nemen we in onze route op. Dankzij het systeem van de knooppunten - die man verdient een standbeeld voor zijn uitvinding! - kunnen we mooie, uitdagende tochten samenstellen. Gelukkig heb ik deze van het vorige jaar bijgehouden zodat we niet van nul moeten beginnen. Als we die hellingen ook vlot (nou ja, vlot ...) op raken, kunnen we aan het betere werk beginnen : een tochtje in de Ardennen, een trip in de Moezelstreek (vooral de hellingen om vanuit de vallei naar een dorpje te fietsen, lonen de moeite), misschien dit jaar ook het Groothertogdom aandoen. En tussendoor, regelmatig de home-trainer op. Tweemaal per week een uurtje gas geven op dit toestel, het is saai, maar het is de beste methode om in deze regenachtige wintermaanden de conditie op te bouwen. Want dat daar nog aan gewerkt moet worden, daar zijn we ons ten volle van bewust.
Velen zijn verbaasd dat net wij een groepsreis maken. We fietsen immers voornamelijk met ons tweetjes, en als je dat gewoon bent, is het niet eenvoudig fietsen in groep. Maar als je iets verder dan rond je kerktoren wil fietsen, moet je eerst een verplaatsing maken. Voor dagtochten is dat geen probleem : fietsen op het fietsrek achter de auto of de bromptons in de koffer, en weg zijn we. Voor meerdaagse tochten wordt dat snel een ander verhaal. We vertrokken al meermaals van thuis uit met pak en zak. Plezant dat wel, maar de actieradius blijft dan wel beperkt. Als je naar het buitenland wil, ben je aangewezen op het openbaar vervoer : mooi in theorie, een hel in de praktijk. Fietsen meezeulen op de trein is geen lachertje, zelfs met onze bromptons werden we al vies bekeken door mede-reizigers omdat we wat teveel plaats naar hun zin innamen. We kunnen enkele horror-verhalen vertellen over gemiste aansluitingen omdat de conducteur de bagagewagon niet op tijd opende, of fietsen wel op de trein en de bagage nog op het perron, enz...Je kan ook je auto aan het vertrekpunt laten staan, maar dat beperkt de keuze van de route - je moet terug naar het vertrekpunt fietsen - en ik ken weinig hoteleigenaars die het leuk vinden als je wagen een schaarse parkeerplaats inneemt terwijl je er niet eens overnacht. Een fiets ter plaatse huren is ook een optie, maar de kwaliteit laat vaak te wensen over, om over de juiste maat maar te zwijgen (ik ben nogal klein). Daarom dus een groepsreis met Govaka : fietsvervoer geregeld, traject uitgetekend, hotels geboekt, bevoorrading onderweg en een bezemwagen erbij. Handig als je zelf weinig tijd hebt om dat allemaal te regelen. Op weg zijn met een groep zielsgenoten, die je steunen op moeilijke momenten, die een helpende hand bieden bij materiaal en andere pech, waarmee je ervaringen uitwisselt en plezier maakt, het geeft een meerwaarde aan zo'n reis. Niets dan voordelen dus? Niet helemaal, want alle voordelen zijn tegelijkertijd nadelen. Het traject is te nemen of te laten - soms is een mooiere weg mogelijk maar niet doenbaar in groep (of met de dunne bandjes van de koersfietsen die er bij zijn). Je stopt niet waar je wilt, en dat is voor een fotograaf een echte hel (verleden jaar duizenden mooie plaatjes gemist zeurt mijn wederhelft). Vertrekken en aankomen, die uren zijn vastgelegd, niets aan te veranderen. En als je pech hebt, zitten er enkele zeurpieten in je groep waaraan je je blauw ergert. Het is dus kiezen tussen het comfort van de groep en het avontuur van alleen reizen. De groep was vorig jaar super, dus kiezen we er opnieuw voor. Want de lusten waren groter dan de lasten.
Wij rijden op gewone toerfietsen. Wij zijn immers geen wielertoeristen, maar wel gewone fietsers die graag een flinke tocht maken. Nu ja, gewone fietsers, volgens sommige vrienden zijn wij behoorlijke fanaten. Vanuit hun standpunt klopt dat dan ook : wat voor hen de maximum lengte van een rit is, is voor ons het minimum om op de fiets te stappen. Maar voor andere vrienden is ons maximum dan weer niet de moeite om buiten te komen. Wij bevinden ons dus ergens tussenin, en zijn daarom meestal met zijn tweeën op pad. Onze fietsen zijn van het merk Batavus, hebben 24 versnellingen (3x8), met normaal stuur, en geveerde vork en zadel. Dat heeft als voordeel dat het zeer aangenaam rijden is want deze vering vangt vele schokken op, wat aardig meegenomen is op onze Belgische fietspaden. En vooral bergaf is dat een enorm pluspunt, want je schudt niet door elkaar. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel : deze fietsen wegen veel, zowat 18 kg. En dat voel je dan weer bergop! We rijden er ondertussen ook al 10 jaar mee rond, en het verschil met de nieuwe generatie fietsen is zeer groot. Deze schakelen veel soepeler, en zijn een pak lichter. Toen we in 2005 een fietstocht langs de Donau maakten, hadden we de beste fiets van de groep, verleden jaar waren wij de kneusjes van de bende. Wij hebben ook nog een Brompton-fiets, het topmodel van de vouwfietsen. Weegt slechts 11 kg, heeft 6 versnellingen die superlicht schakelen, en bolt prima (we maken er vaak tochten van 80 tot 90 km mee). Klimmen met deze fietsen gaat zeer vlotjes, je zou bijna enkel bergop willen gaan! Maar ook hier heeft het voordeel een nadeel : door de kleine wielen haal je er geen snelheid mee, voor 22 km per uur is het al hard peddelen. En naar beneden suizen aan meer dan 35 km p.u. mag je wel vergeten, want de kans dat je dat niet meer verder kan vertellen, is zeer reëel. Deze tocht maken we dus opnieuw met de Batavus. En ja, met zo'n gewone fiets geraak je ook de berg op. De Ibaneta-pas was 25 km klimmen, en dat is zwoegen op een gewone toerfiets, maar de voldoening dat je er mee boven geraakt bent, is dan ook zeer groot. En daar gaan we dit jaar opnieuw voor.
Juli2013. Samen met begeleiders Marc D.S. en Mieke B. hebben we met 18 andere fietsers en de logistieke helpers Bruno J., Jan W. en Freddy H., een prachtige trip van St-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella gemaakt. Op de voorlaatste avond vertelt begeleider Marc D.S. over het volgende project : fietsen langs de frontlijn van WO1. 'Ik ga mee!' roept mijn Paul. WO1 fascineert ons. Niet alleen omdat deze met de nakende herdenking volop in de belangstelling staat, maar vooral omdat we op reis in mei 2012 in de Vogezen zoveel restanten van deze oorlog tegenkwamen. Soldatenkerkhoven, bunkers, overgebleven loopgraven. We beseften plots dat we eigenlijk maar zeer weinig over deze oorlog weten, en begonnen ons te documenteren. Dvd-reeks van BBC bekeken, enkele boeken gelezen. Na de ervaring van deze reis - een mooie mix met de nadruk op het fietsen maar ook tijd voor cultuur, historische weetjes, natuurpracht - is een tocht door de Vogezen en een stukje Ardennen een nieuwe uitdaging.
November2013. Marc stuurt ons per mail het nieuwe programma van de Govaka-reizen voor 2014 door. Voor recreanten++ is er inderdaad weer een mooie trip uitgestippeld. Een traject van ongeveer 850 km zal ons in 9 fietsdagen van Mulhouse via Metz, Verdun, Reims en Arras tot in Ieper brengen. Heel uitdagend voor de recreant die wij zijn : 80 tot 125 km per dag, en dat door een gebied met niet zozeer grote cols maar wel pittige beklimmingen. We twijfelen toch nog even : de voorbereiding slorpte verleden jaar bijna alle vrije tijd op, we maakten zelfs geen lange reis met onze mobilhome. En de renovatie van ons interieur werd al met een jaar uitgesteld. Maar het kriebelt ...
December2013. Op de reisbeurs van Govaka komen we bij het binnenkomen Lieve tegen : zij heeft zich al ingeschreven, en vertelt dat er nog fietsers van de Compostella-groep zullen meegaan. Prettig weerzien met Marc en Mieke, en nadat ze ons hun mooie reportage getoond hebben, zijn we verkocht : we gaan mee! Snel inschrijven voor we van gedacht veranderen, en dan een planning opmaken om de voorbereiding in te passen in alle andere activiteiten die voor 2014 al voorzien waren.
Januari2014. De bestelbon is eindelijk binnen, we zijn ingeschreven. Het trainen kan beginnen.
In juli 2013 fietsten we van St.-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela. Een dagboek bijhouden over onze grotere reizen deed ik al jaren, en als ik die nu jaren later terug lees, beleef ik die tocht opnieuw. Maar een blog - zodat anderen kunnen volgen wat je onderweg beleeft - leek me te ingewikkeld. Maar vele mensen -veel meer dan we dachten - bleken geïnteresseerd te zijn in onze tocht, onze voorbereiding en vorderingen. Vaak vertelden we hetzelfde verhaal opnieuw. En toen ik op een laatste info-bijeenkomst hoorde dat twee deelnemers wel een blog hadden opgestart, kreeg ik spijt dat ik er toch niet aan begonnen was. Zeker toen ik nadien hun verhaal las. Lea en Dirk, met korte fragmenten over hoe ze de tocht ervaren, en Willy met uitgebreide info over wat er allemaal te zien valt, allebei aangevuld met persoonlijke anekdotes. Knappe blogs, het herlezen waard. Dus nu probeer ik het wel. Niet omdat ik niet graag hetzelfde verhaal tientallen keren wil herhalen - integendeel, je krijgt zo veel input mee : tips, ervaringen van anderen, verhalen over andere reizen. Maar wel omdat het me verplicht dit verslag grondig te maken, en ik het niet kwijtspeel als ik het uitgeleend heb.
Wat ga ik vertellen?
Verwacht van mij geen knap en onderhoudend proza, geen juiste historische gegevens, geen gedetailleerde toeristische info over de plaatsen die we bezoeken. Daar zijn andere, veel betere bronnen voor. Wel weetjes over waar, wanneer, hoe en hoeveel (of hoe weinig) we trainen; over de ontmoetingen met andere deelnemers; misschien wat info over de route. Dit is enkel een verslag van onze belevenissen tijdens de voorbereiding en de tocht zelf : langs de frontlijn van WO1 fietsen van Mulhouse naar Ieper.
Een koude nacht, maar de zon is al vroeg op post en we worden wakker onder een straalblauwe hemel. Het zomeruur is ingegaan, we zijn dus vroeg op weg en het voelt nog wat frisjes aan. We rijden vandaag richting Monselfeld en Longkamp, om dan af te dalen naar Traben- tarbach en terug naar Minheim. Het is zondag en we denken dat het zonder vrachtverkeer rustig rijden zal zijn. Maar dat is zonder de dagjesmensen en vooral de motards gerekend. En het moet me van het hart : truckers houden veel meer rekening met fietsers dan motards. Truckers blijven achter ons tot ze plaats genoeg hebben om ons voorbij te steken, maar motards 
In een eerdere post schreef ik dat ik dit jaar het gevoel had dat ik tochten moest plannen tussen de buien door, en sindsdien genieten we van een mooi voorjaar. En zeker dit WE wordt top : zonnig, en temperaturen boven de 20°, en dat voor einde maart! 
De gemiste groepstraining van vorige week hebben we ondertussen al volledig gecompenseerd door op weekdagen een kleine tocht te maken. Dankzij het heerlijke lenteweer gaat Paul sinds woensdag met de fiets naar het werk : normaal start hij daar pas mee met het ingaan van het zomeruur, maar de zon schijnt nu al zo uitnodigend dat hij de auto laat staan en per fiets gaat (toch 18 km per dag). En ik kan dan natuurlijk niet achterblijven. Ik doe enkele boodschappen per fiets, en maak steeds een omwegje zodat ik na drie dagen al 91 km extra op de teller heb staan. En dat buiten fietsen is veel aangenamer dan een uurtje binnen op de home-trainer!
Naast fietsers zijn wij ook fervente wandelaars. We trekken er graag voor hele dagtochten op uit, zeker in de winter. Maar onze wandelschoenen staan opnieuw werkloos in de kast, want enkel de fietsen komen aan bod. Verleden jaar begonnen we er ook al aan in januari, ondanks de vrieskou hadden we na 2 maanden toch al 7 kleine tochten (45 tot 70 km) gemaakt. Nu is het helemaal niet zo koud - de winter heeft een jaartje pauze genomen - maar we hebben wel het gevoel dat we tussen de buien door een tocht moeten plannen, zodat we nog niet veel verder staan, integendeel.
Velen zijn verbaasd dat net wij een groepsreis maken. We fietsen immers voornamelijk met ons tweetjes, en als je dat gewoon bent, is het niet eenvoudig fietsen in groep. 
Juli 2013. Samen met begeleiders Marc D.S. en Mieke B. hebben we met 18 andere fietsers en de logistieke helpers Bruno J., Jan W. en Freddy H., een prachtige trip van St-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella gemaakt. Op de voorlaatste avond vertelt begeleider Marc D.S. over het volgende project : fietsen langs de frontlijn van WO1. 'Ik ga mee!' roept mijn Paul. WO1 fascineert ons. Niet alleen omdat deze met de nakende herdenking volop in de belangstelling staat, maar vooral omdat we op reis in mei 2012 in de Vogezen zoveel restanten van deze oorlog tegenkwamen. Soldatenkerkhoven, bunkers, overgebleven loopgraven. We beseften plots dat we eigenlijk maar zeer weinig over deze oorlog weten, en begonnen ons te documenteren. Dvd-reeks van BBC bekeken, enkele boeken gelezen. Na de ervaring van deze reis - een mooie mix met de nadruk op het fietsen maar ook tijd voor cultuur, historische weetjes, natuurpracht - is een tocht door de Vogezen en een stukje Ardennen een nieuwe uitdaging. 
