"Een zeer confronterend boek op diverse niveaus, want dit boek brengt een verhaal dat zeer zeker verre van algemeen en dagelijks is, maar een persoonlijke ervaring met de dood, een dood die met opzet wordt gepleegd op een mens, en dit op een legale manier. Een benadering en beleving met de doodstraf in Amerika. De auteur heeft sinds haar zestiende een briefwisseling onderhouden met een ter dood veroordeelde in Amerika… Daryl zit sinds 1990 op de dodengang, en door de briefwisseling ontstond een vriendschap dat uitmondde in een bezoek aan Daryl in 2002. Wanneer ze echter concreet met de feiten wordt geconfronteerd, wordt dit een kering in haar leven, en ze zal zich niet enkel inzetten voor de strijd tegen de doodstraf van Daryl, maar een actieve oorlogsverklaring tegen de Texaanse staat die wel degelijk deze praktijk nog in acht weet te houden. Het verhaal brengt een levendig relaas van haar strijd, maar ook de manier waarop de doodstraf in Texas nog wordt uitgesproken, toegepast, en hoe gevangenen op de death row zitten te wachten op hun dood. Het is een ontroerend en schokkend verhaal, waar de gevoelens uiteraard gemengd zijn, en je heel wat gemengde visies zal overhouden na het pleidooi en de beschrijvingen van de ervaringen en bevindingen van deze auteur, die wel degelijk verder reikt dan een vriendschap, en hier als criminologe een meer onderbouwde benadering weet tentoon te spreiden, die alvast haar pleidooi overtuigender weet te maken, en die je op een verweesde wijze achterlaat, jezelf afvragende wat een mens bezield om zo’n straffen nog toe te passen… Indringend"
(http://www.bruna.nl/boeken/tot-de-dood-ons-scheidt-9789058266378)

"Marjan Cochez studeerde criminologie en zij is een fervente activiste geworden voor de afschaffing van de doodstraf.  De inhoud van haar boek gaat verder dan de ondertitel voorgeeft. 
Zij voert namelijk een zeer emotioneel, gedreven en uitgebreid geargumenteerd pleidooi tegen de doodstraf in het algemeen, met de stelling “een mens doden is immoreel”.  Haar boek is trouwens kennelijk met het hart geschreven, niet met het hoofd.

Op haar 16e begon zij een briefwisseling met de zwarte Amerikaan Daryl Wheatfall, ter dood veroordeeld in Texas, die sinds 1990 in de dodengang zit.  Het werd de start van een unieke vriendschap.  Acht jaar later is zij begonnen met hem jaarlijks te bezoeken.  Nu, in 2009, zit de man nog steeds te wachten op ofwel zijn executie of de herziening van zijn proces.
Door deze ervaringen, de studie van het Amerikaanse strafrecht, het contact met gelijkgezinden, de familie van daders en slachtoffers, komt de auteur tot de conclusie dat het rechtsysteem aldaar en vooral dat van de staat Texas, heel onrechtvaardig is. 
Dit heeft haar gebracht tot een intensieve inzet tegen de doodstraf. 

Het boek behandelt thema’s als wraak en vergeving, verbondenheid en onbegrip, onrecht en overwinning, frustraties en geloof, maar ook hoop voor de toekomst.

Marjan Cochez wil het leven in de dodengang met zijn misbruiken en gebreken in het rechtsysteem en de executies, die de overheid tracht te verbergen, aan het licht brengen.  Op te merken valt dan dat nergens ter wereld een rechtsysteem bestaat dat geheel eerlijk en rechtvaardig is.  Marjan Cochez erkent dat ook wanneer ze schrijft dat ook in België op dat vlak nog heel wat kan verbeterd worden.

De rode draad in het boek is de uitzonderlijke vriendschap tussen twee zo verschillende mensen die elkaar toevallig ontmoet hebben.  Een mens vermoorden vindt Marjan moreel verwerpelijk, maar de dader executeren, die evenzeer mens is als het slachtoffer, vindt zij even erg.
De onrechtmatigheden die Daryl Wheatfall ondervindt, tonen aan dat het vooral de toepassing van het strafrecht en het gevangenisregime zijn die lijden onder gebreken van het betrokken personeel, magistratuur, advocaten en andere betrokkenen.  Zij schrijft ook dat Texas liever geld stopt in de bouw van gevangenissen dan in het zorgen voor de gezondheid, huisvesting en onderwijs van de gemeenschap.
In het Texaans rechtsysteem worden aanklagers en rechters vierjaarlijks verkozen door het volk.  Er staat dus politieke druk op hen om carrière te maken.  In de staat waar de meerderheid nog altijd “tough on crime” wil, leidt dat tot vele misbruiken - onder meer het geïnstitutionaliseerde gebruik van verklikking voor strafvermindering.  Eén van de vereisten om de doodstraf te kunnen uitspreken is het vermoeden dat de beklaagde een blijvend gevaar voor de gemeenschap vormt als hij blijft leven.

Marjan Cochez huldigt de mening dat zelfs in een feilloze rechtstaat zij tegen de doodstraf zou blijven ijveren, gegrond op een geloof in de potentie van mensen om te veranderen.
Vermeld wordt dat sinds 9/11 de VSA een veiligheidsstaat geworden is, gebouwd op angst en wantrouwen.
Marjan Cochez roept uit: “De doodstraf heelt niet, maar voegt alleen nieuw leed toe”  Zij pleit voor vergeving in plaats van wraak.  Zij is overtuigd dat de zaadjes van de antidoodstrafactivisten vroeg of laat hun vruchten zullen afwerpen.
Er is een nawoord door Dave Arwood, stichter van de “Texas Coalition to Abolish the Death Penalty”.  Daarin wordt de hoop uitgesproken dat onder president Obama het mensenrechtenblazoen in de VS zal opgepoetst worden.  Er wordt ook opgeroepen om de beweging tot afschaffing van de doodstraf te steunen.  Er is nog een bibliografie en verwijzing naar aanverwante website.  Men kan ook Marjan Cochez zelf bereiken via marjancochez@hotmail.com
Het boek is uiterst interessant voor iedereen die bewust humanistisch wil leven."
(http://www.h-vv.be/component/option,com_joomlib/Itemid,79/id,377/task,view/)