Dag allemaal,

Ondertussen is het hier donderdagavond en zit mijn reis er alweer bijna op. Morgen stap ik om 11u25 op het vliegtuig om nog even een tussenstop te maken in Chicago waar ik uitkijk naar het weerzien met Andy, Dominique’s vriend en advocaat. Daarna kom ik jullie richting weer uit. Tijd dus voor nog een laatste kleine verslagje.

Dinsdag had ik afgesproken met pastor Richardson, Cynthia’s kerkvoorganger. Ik had Dave ook gevraagd om er bij te zijn omdat als ik straks weer weg ben, Dave zijn contactpersoon is. De komst van deze man lijkt werkelijk een klein mirakel. Deze man is meer dan welgesteld en hij heeft een netwerk dat zich uitstrekt tot in de kantoren van de openbare aanklager en de gouverneur. Nadat Cynthia hem over de situatie van Daryl had gesproken, heeft hij Daryl een aantal keer gesproken in de Jail en is hij er van overtuigd dat hij wel zeker onschuldig moet zijn. Een zekerheid die zelfs ik niet kan delen. Die man is bereid een fortuin aan Daryl te spenderen, heeft al een private investigator aangesteld, is met McCann gaan praten en heeft een van de beste maar tevens ook duurste advocaten in de arm genomen en hem al een stuk betaald om Daryl te gaan opzoeken in de gevangenis. Ik wist even niet wat ik hoorde. Dave  evenmin. We hebben ons vooral op de vlakte gehouden wat betreft onze eigen visie op de feiten en hem vooral aangemoedigd om zo verder te doen. Wat deze man drijft of waarom hij dit wil doen, is mij een raadsel. Wat ik wel met zekerheid weet is dat het een geschenk uit de hemel is. Of hij uiteindelijk een verschil zal kunnen maken en of er ooit een rechtbank Daryl’s zaak volledig zal willen herbekijken, valt nog af te wachten, maar op z’n minst neemt iemand zijn zaak ernstig. Maar de eerste horde die nu alleszins moet worden genomen is zijn nieuwe ‘sentencing trial’. Geen idee wanneer dit er komt. Waarschijnlijk ergens begin 2017. De kans is reëel dat ik volgende keer vooral zal doorbrengen in de rechtbank. Wat McCann’s plannen zijn voor dit proces is niet duidelijk. Ik hoop er de komende weken meer zicht op te krijgen. Daryl blijft alleszins weigeren om psychologische testen of hersenscans te laten doen. Terwijl zijn advocaat op die manier wil aantonen dat er verzachtende omstandigheden zijn. Ik vrees dat Daryl’s koppigheid het hier zal halen.

En zoals elk jaar had ik ook weer mijn date met Jessica. De tragedie van Dominique’s executie bracht ons samen, twee totaal vreemden voor elkaar. Onze wegen zouden nooit gekruist hebben moest Dominique niet geëxecuteerd zijn. Dat geldt ook voor Andy. Of hoe de waanzin van een executie soulmates voor het leven baarde. Het was dan ook weer ontzettend fijn om haar terug in mijn armen te sluiten en om als twee zotte pubers bij te kletsen over het leven, maar onvermijdelijk ook weer te belanden bij die bewuste afschuwelijke nacht. Het doet deugd te zien dat het goed met haar gaat.

Aan Cynthia had ik beloofd om nog een langs te komen en ook Blackie vond dat we mekaar toch nog moesten zien. Dus op woensdag ging het in Blackie’s reuze truck richting Cynthia, gewapend met een knuffel en een duplotrein voor haar kleindochter Robin van anderhalf. Ach wat een schatje. Stiekem ben ik blij dat het een meisje is. Haar kansen in de wijk waar Cynthia en haar dochter wonen, zijn misschien toch net nog iets groter dan van een jongen, wapengeweld en gevangenisstatistieken indachtig. Maar ik ben ervan overtuigd dat Brihana en Cynthia er alles zullen aan doen, binnen hun beperkte mogelijkheden, om haar de best mogelijke toekomst de geven.

En uiteraard ging het nog twee keer richting de Jail om Daryl te gaan bezoeken. Ik begon me er al een beetje meer op mijn gemak te voelen. En ondanks de poel van miserie, is er toch veel warmte en solidariteit merkbaar tussen de bezoekers. Ik ben bij elk bezoek wel met een aantal mensen aan de praat geraakt. Het derde bezoek was helaas veel korter dan de eerste twee keren omdat de vriendelijke meneer niet van dienst was. Gelukkig was hij bij ons laatste bezoek er wel en kreeg ik opnieuw een uurtje bezoektijd. Ik was blij dat hij er was om het te ‘regelen’, maar tegelijk schrijnend om vast te stellen dat je afhankelijk bent van individuen of je al dan niet een langer bezoek krijgt. Ondanks de rauwe omgeving, heb ik wel genoten van de twee laatste bezoeken. Het doet deugd om opnieuw hoop in zijn ogen te zien glinsteren. Daryl was nog steeds goedgezind al maakte hij zich wel zorgen over het tergend gedrag van een paar medegevangenen, nog jonge gastjes, vaak bendeleden, die hem het leven proberen zuur maken, door bijvoorbeeld etensresten in zijn cel te gooien, zijn beltegoed te stelen of hem te bedreigen. De omstandigheden in de County Jail zijn heel moeilijk. De verhalen over geweld tussen gevangenen en door bewakers zijn legio. Ik kan alleen maar hopen dat hij voldoende sterk zal zijn om te weerstaan aan pesterijen van andere gevangenen. Als er nu iets uit de hand loopt vergooit hij zijn kansen. Maar ik begrijp ook dat het daar de jungle is waar andere wetten gelden dan buiten. Afscheid nemen van Daryl tijdens het laatste bezoek is altijd moeilijk. Zeker als je maar een klein uurtje hebt kunnen praten. Toch is het anders dan al die andere jaren. Voor het eerst ga ik naar huis met de wetenschap dat ik me voorlopig geen zorgen moet maken over een nakende executie. En voor het eerst ga ik naar huis met een heel klein fragiel sprankeltje hoop dat we er misschien toch gaan in slagen om Daryl’s leven te behoeden van een executie. ‘Even in Texas’ was de slogan van de conferentie waar mijn week startte. Zelfs in Texas is er verandering merkbaar, nemen executies af, worden minder doodstraffen uitgesproken, misschien zijn we wel dichter bij een overwinning dan we durven hopen. Met die gedachte keer ik graag terug naar huis.