Dag allemaal,

Het is al weer drie jaar geleden dat ik nog iets heb gepost op mijn blog. Het is helaas door omstandigheden ook even lang geleden sinds ik nog in Texas was om Daryl te bezoeken. Maar sinds vrijdag ben ik hier terug. Dave en Peggy stonden me weer trouw op te wachten na een lange dag vliegen. Het voelde zo vertrouwd als altijd, alsof het geen drie jaar geleden was dat ik hen nog zag.

Ik zat nog geen tien minuten in de auto toen Dave’s GSM rinkelde. JAIL verscheen op het schermpje. Hij gaf de telefoon aan mij aangezien hij aan het rijden was. Het was een goedgemutste Daryl die wou checken of ik veilig geland was. Het was fijn om hem al meteen 20 minuutjes aan de telefoon te hebben.

Dave zou Dave niet zijn, als hij niet meteen al iets in petto had voor mij. Deze keer mocht ik diezelfde avond nog mee naar de Prison Show, een radioprogramma dat elke vrijdagavond om 9u wordt uitgezonden en waar Dave om de twee weken een rubriekje heeft van tien minuten over de doodstraf. Vele gevangenen luisteren vanuit hun cel naar de Prison Show. Zo ook Daryl. Een deel van het programma is gewijd aan verzoekjes. Je kan dan naar het programma bellen en een boodschap brengen voor een gevangene. Ik heb jaren geleden ook zelf nog een aantal keer naar de Prison Show gebeld om een boodschap voor Daryl achter te laten. Zelfs als hij niet luisterde die dag, kwam hij het toch via andere gevangenen te weten. Nu had Dave geregeld dat hij mij zou interviewen tijdens zijn rubriekje. Ik dus met mijn slaapkop de studio in, met een reis van 15u in de kleren en een biologische klok op 4u ’s nachts. Maar het was fijn om te doen en stilletjes hoopte ik dat Daryl zou kunnen meeluisteren. ’s Avonds was ik maar wat blij om in mijn bedje te kruipen bij de Maryknoll fathers waar mijn verwelkoming alweer aan de deur van mijn kamer hing.

Zaterdag moest ik meteen vroeg uit de veren (na een veel te vaak onderbroken nacht) voor de jaarlijkse conferentie van de Texas Coalition to Abolisch the Death Penalty, de organisatie die ooit door Dave werd opgericht voor de strijd tegen de doodstraf. Het werd een blij weerzien met enkele oude bekenden en een boeiende dag. Voor het eerst in al die jaren voelde ik echt sprankeltjes hoop dat het geen kwestie meer is van decennia maar van enkele jaren, vooraleer de doodstraf in Texas en dus in heel Amerika wordt afgeschaft.  Het aantal staten dat de doodstraf afschaft neemt gestaag toe. De laatste was Nebraska, op aanvoeren van een republikein. Hoe meer de doodstraf uitzondering wordt, hoe groter de kans dat ze wordt afgeschaft. Ook demografie kan hierbij een rol spelen. De samenstelling van de ‘publieke opinie’ wijzigt drastisch in Houston. Het aantal blanke Texanen blijft stabiel terwijl het aandeel Hispanics, Aziaten en Afro-Amerikanen aanzienlijk toeneemt. Deze laatste groepen zijn voornamelijk tegen de doodstraf en dit kan op termijn een effect hebben, aangezien zowat alle belangrijke spelers in een doodstrafzaak verkozen worden. En wat nog beter nieuws is, al klinkt het, toegegeven, nogal oneerbiedig: op 13 februari is Justice Scalia, één van de meest conservatieve republikeinse rechters uit het Hooggerechtshof, gestorven. Ik durfde het al wel eens al lachend tijdens één van mijn lezingen over de doodstraf te opperen, als iemand me vroeg wat er nodig zou zijn om de doodstraf in Amerika af te schaffen: het overlijden van een republikeins rechter nog tijdens de ambtstermijn van Obama. En kijk, nu is het zover. Als Obama er in slaagt om Scalia te vervangen voor zijn ambtstermijn er op zit, dan krijgen we een meerderheid van de rechters in het Hooggerechtshof die tegen de doodstraf is. Dat zou een grote stap richting afschaffing zijn. Voor wie geïnteresseerd is in de mening van de verschillende rechters, check http://www.deathpenaltyinfo.org/statements-death-penalty-supreme-court-justices

De meest recente opinie van Justice Breyer is interessant en zeer hoopvol om te lezen.

 Na de conferentie ging het richting downtown Houston, naar de Harris County Jail, Daryl zijn nieuwe verblijf sinds de Court of Criminal Appeal vorig jaar in februari heeft beslist dat hij recht heeft op een herziening van zijn strafmaatproces (niet schuld-onschuld!). Hij zit dus opnieuw, na 25 jaar dodengang, in voorhechtenis, wachtend op zijn nieuws proces. Ik blijf het surreëel vinden om na 25 jaar opnieuw te moeten beginnen. Je zou denken dat 25 jaar gevangenisstraf, in totale isolatie, voldoende is als straf. Maar neen, we beginnen gewoon van voor af aan opnieuw te onderzoeken of de doodstraf wel de gepaste straf is voor Daryl en er geen verzachtende omstandigheden zijn die een 40-jarige gevangenisstraf meer gepast maken. Het maakt me boos en verdrietig. Vooral te weten dat zijn advocaat, ondanks herhaaldelijk aandringen, geen enkele moeite heeft gedaan om elementen in zijn beroepsschrift op te nemen die te maken hebben met zijn onschuld claim, waardoor we nu nergens meer staan in de federale rechtbank. Maar als Daryl de moed er in houdt, wie ben ik dan om op te geven.

En zo geschiedde, dat ik niet meer twee uur in de auto moest naar Livingston maar op tien minuutjes in de gevangenis stond om Daryl te bezoeken. Gelukkig had Dave me uitgebreid gebrieft wat te doen want het was daar complete chaos. Op een tafeltje in de hoek liggen briefjes die je moet invullen. Het was daar een gewriemel van mensen rond dat ene kleine tafeltje. Toen ik eindelijk een briefje te pakken had, moest ik aanschuiven om me aan te melden. Lange rijen mensen, moeders met kinderen, soms nog met hele kleine baby’s op de arm. Geen blanke te bekennen. De gezichten achter de harde cijfers van de massa opsluitingen in de VS. Een poel van miserie was het. Gelukkig had ik een bijzonder lieve officier achter het glas zitten die duidelijk van plan was er alles aan te doen om mij een langer bezoek te gunnen dan de gebruikelijke 15 minuten. Hij belde naar boven, naar de bezoekersruimte en ik hoorde hem zeggen dat ‘the lady from Belgium who’s with Amnesty International’ er was om Daryl te bezoeken. Niet dat ik tegen hem had gelogen maar hij had dat opgemaakt uit mijn verhaal. Ik moest door de controle en dan naar het tweede verdiep om mijn briefje af te geven. Daar was de chaos zo niet nog groter, de ellende nog confronterender. Overal stonden mensen te wachten tot ‘hun’ gevangene zou worden binnengebracht. De gevangenen die bezoek krijgen worden allemaal samen in één ruimte gestoken met langs twee kanten glas met telefoons om door te praten. Bij sommige telefoons staan gemetselde bankjes, bij andere moet je gewoon rechtstaan. Hetzelfde aan de bezoekerskant. Om het kwartier moet iedereen ‘de bokaal’ verlaten en wordt een nieuwe lichting binnengelaten. Je weet niet precies wanneer ‘jouw’ gevangene zal worden binnengebracht dus iedereen staat achter de rug van de mensen die hun bezoek hebben, mee te kijken om te zien of er iemand wordt binnengebracht. De mensen die wachten moeten rechtstaan in een hele kleine ruimte, zonder stoelen of banken. Hier opnieuw veel jonge moeders met baby’s op de arm, peuters en kleuters. Ik zag mijn eigen zoontje van drie er zitten en mijn moederhart brak. Wat een plek voor kindjes. Met een paar simpele, goedkope ingrepen zouden ze dit zoveel aangenamer kunnen maken voor deze kinderen. Misschien moet ik eens met Dave praten of hier niet kan voor gelobbyd worden.

Ondertussen heb ik twee bezoeken achter de rug. En ook de tweede keer zorgde de man achter de balie er voor dat we opnieuw 50 minuten bezoek kregen. Daryl was goedgezind en hoopvol. Het waren twee fijne gesprekken. Het is ooit wel anders geweest. Uiteraard ging veel tijd naar zijn zaak en had hij zijn lijstje klaar voor wat ik allemaal zou moeten doen, maar er was ook tijd voor een echt gesprek. We huilden samen voor het verlies van Annemie, die we allebei sinds haar plotse overlijden vorig jaar zo vreselijk missen. Zij was mijn mentor en mijn steun en toeverlaat in die beginjaren toen ik als tiener met Daryl schreef. Wij waren al die jaren de tandem in de strijd voor Daryl zijn leven. En ze was zijn ‘godmother’, de moeder die hij al die jaren in de gevangenis moest missen. En nu is ze er niet meer. Dat verdriet eindelijk samen kunnen delen werkte helend. En hoe het komt, ik weet het niet,- is het omdat hij vijftig is geworden-, maar Daryl heeft voor het eerst oprecht zijn excuses aangeboden voor al die keren dat hij mij verwijten maakte, voor al die keren dat ik weer eens iets niet goed had gedaan en gezegd dat hij nu pas ten volle besefte wat ik voor hem al die jaren heb betekend. Uiteraard was dat bijzonder om te horen.

Voor mijn tweede bezoek aan Daryl ben ik eerst nog langsgegaan bij Cynthia. Blackie kwam me zoals steeds weer oppikken om samen naar daar te rijden. Wat is hij toch een geweldige vriend. In de auto ging het al snel over de Amerikaanse politiek en over de Belgische Syriëstrijders en over de positie van minderheden als rode draad. Cynthia stond ons al op te wachten en was weer dolgelukkig met de meegebrachte chocolade en de foto’s van mijn gezin. Het lijkt goed met haar te gaan, ondanks de vreselijke armoede waarin ze leeft. De wijk waarin ze nu leeft neigt naar derdewereldtoestanden. Met Daryl’s broer Regi gaat het minder goed. Hij is zwaar depressief en sinds een tijdje aan de crack. Hij is de enige van de familie Wheatfall die wegbleef van de drugs en nooit in de gevangenis is belandt. Hij is letterlijk een engeltje. Het is zo zonde. Ik probeer er later deze week nog langs te gaan met Blackie.

Ik heb er dus best al wel een druk weekend opzitten. Ik was dan ook blij met mijn rustdag vandaag. Ik heb getracht een afspraak met Daryl’s advocaat vast te krijgen maar die zit twee weken vast op een federaal proces. Ik zal hem dus niet kunnen spreken. Dat is een teleurstelling aangezien ik nu wel graag wil weten wat zijn strategie is voor het proces dat er aankomt. Ik probeer een aantal zaken op papier te krijgen in de hoop zo de Texas Defender Service deze week nog te kunnen mobiliseren voor zijn zaak. Morgen wordt een drukke dag met eerst een afspraak met Dave en pastor Richardson? Hij is de priester in de kerk waar Cynthia gaat en is geïnteresseerd geraakt in Daryl zijn situatie. Ik ga eens horen op welke manier hij zou kunnen helpen. Daarna ga ik terug naar de gevangenis voor mijn derde bezoek en ’s avonds heb ik een date met Jessica, Dominique’s vriendin waar ik ontzettend naar uitkijk. Maar nu is het tijd om te gaan eten met Dave en Peggy.

 Veel liefs uit Texas!