Maandagavond. Net terug van Livingston van mijn bezoek aan Daryl. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het weekend, en dan met name zaterdag, was behoorlijk emotioneel geweest. Zaterdagochtend pikte Richard me op rond 10 om nog koffie te kunnen drinken alvorens we naar Daryl’s advocaat zouden gaan. Het werd een emotioneel gesprek. De strijd om Daryl’s leven begint behoorlijk te wegen op mij. Ik voel een enorme druk op mijn schouders, alsof het van mij afhangt of Daryl morgen vrijkomt dan niet geëxecuteerd wordt. Als dan de mensen, zoals Richard, op wie ik een beetje kan rekenen niet doen wat ze beloven te doen en ik daarvoor verantwoordelijk wordt geacht door Daryl, dan wordt het helemaal zwaar om dragen. Komt daarbij het geworstel over Daryl’s onschuld claim versus de mogelijkheid van een omzetting van zijn straf in levenslang. En ik zit er middenin. Alsof ik de touwtjes in handen heb terwijl er helemaal geen touwtjes zijn. Het werd me even te veel. Hoe zeer ik ook teleurgesteld ben in wat Richard tot dusver voor Daryl gedaan heeft, toch kan ik bij de man wel mijn ei kwijt. Ik heb met hem een heel open gesprek gehad en hij lijkt beter dan wie ook mijn geworstel en mijn frustraties te begrijpen, de onmacht, het steeds weer moeten opboksen tegen verwachtingen waaraan ik niet kan voldoen. Hij beloofde de komende maanden opnieuw op zoek te gaan naar de zoon van de slachtoffers en te gaan praten met Mack Terrell, de hoofdverdachte, die nadat hij in 2005 vrijkwam onder voorwaarden, ondertussen weer in de gevangenis zit. Hij leek het te menen. Misschien was het niet slecht dat hij mijn oprechte emoties heeft gezien. Misschien zorgt het ervoor dat hij zich deze keer wel aan zijn belofte houdt. Ik wil hem die ene kans nog geven vooraleer we andere stappen zetten.

Het bezoek aan Daryl’s advocaat zorgde ervoor dat ik toen we weer buiten stonden helemaal murw was. Ik was verbaasd dat hij me wou zien want in het verleden was dat nog maar één keer voorgevallen. Achteraf bekeken is het mij een raadsel waarom de man ingegaan is op mijn vraag om hem te spreken.  Daryl’s advocaat heeft maar één doel, Daryl redden van een executie maar wel levenslang opgesloten houden. Volgens de man is Daryl de agressie zelve en duidelijk een blijvend gevaar voor de maatschappij (zijn woorden!). Ik was geshockeerd over hoe veroordelend hij was. Hij kent Daryl amper. En uiteraard heeft Daryl psychische problemen die tot op heden nooit behandeld werden en is er nog werk aan zijn ‘omgaan met frustraties’. Maar je moet maar eens 23 jaar opgesloten zitten. Wie ben ik om te durven beweren dat ik dan nog een engeltje zou zijn. Maar durven stellen dat Daryl een blijvend gevaar is voor de maatschappij!! En die man moet Daryl verdedigen terwijl hij zelf zo vooringenomen is. Ik heb zelden zo een koude, arrogante mens ontmoet. Maar ik was niet te stoppen. Ik was zo vreselijk kwaad. Ik heb hem duidelijk gemaakt wat ik vind dat hij moet doen. Hij ziet het als een persoonlijke overwinning als Daryl de rest van zijn leven op de dodengang blijft zitten zonder dat zijn zaak vooruit gaat. Dat is zijn doel. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat dat niet is wat Daryl wil. Dat hij perspectief wil. Waarop hij doodleuk antwoordde ‘He can kill himself any time he wants’ verwijzend naar het feit dat als hij afstand doet van elk verder beroep hij binnen de drie maanden geëxecuteerd kan worden. Hij geeft me het gevoel dat hij nog vereerd zou zijn moest hij zelf op het knopje mogen duwen om het gif te laten stromen. Mijn god, ‘what a piece of shit’ om het met Richards woorden te zeggen. McCann mag gerust een arrogante zak zijn (sorry voor mijn taalgebruik maar ik ben nog steeds heel boos) zolang hij zijn job maar doet. Maar dat doet hij dus niet. En het ergste is dat zijn stilzitten Daryls kansen tijdens een federaal beroep ook doen slinken. En dat baart me zorgen. De uitkomst van ons robbertje vechten is wel dat hij beloofd heeft een bijkomend beroepschrift in te dienen waarin hij aspecten behandeld die te maken hebben met zijn schuld/onschuld-proces. Als hij zijn belofte niet nakomt, dan staan we nergens tijdens het federaal beroep tenzij Richard er in slaagt om de zoon van de slachtoffers te vinden en hij getuigt dat hij Daryl onder dwang heeft geïdentificeerd als de dader.

Stof genoeg dus om met Daryl over te praten tijdens mijn bezoek vandaag. Heel even liep het ook daar mis toen ik Daryl te kennen gaf dat ik het niet zag zitten om nog een nieuwe detective aan te stellen (en dus ook te betalen) alvorens Richard nog een kans te geven. Zelfs de bewaakster aan Daryl’s kant maand ehem aan om niet zo tegen mij tekeer te gaan. Ik begrijp Daryl zijn frustraties maar het lijkt me niet de moment om het beetje geld dat er nog is, zomaar te besteden. De storm ging gelukkig snel liggen. En de rest van het bezoek verliep heel goed. Het doet zo’n deugd om Daryl te zien lachen. De automaten waren zo goed als leeg maar Daryl liet het niet aan zijn hart komen. Hij genoot zichtbaar van de bezoektijd. En ik genoot weer even mee.      

Net voor het afscheid vroeg Daryl me: ‘Weet je hoe het komt dat ik na 23 jaar opsluiting in totaal isolement nog steeds niet ben gek geworden?’ Ik stel me die vraag ook regelmatig. Hij wachtte niet op een antwoord. ‘Because of you’, zei hij. Het lijkt me te veel eer maar als ik er iets mee te maken heb is dat voldoende reden om niet op te geven. Hoe zwaar het me soms ook valt om te blijven vechten. Hoe groot de frustraties ook mogen zijn. Als ik alleen al maar dat verschil kan maken in zijn leven dan blijft het de moeite waard om er voor hem te blijven zijn. Tot de dood ons scheidt. Was dat niet de titel van mijn boek?

Morgen is ons laatste bezoek. Het bezoek dat altijd anders is dan de voorgaande. Het bezoek waar ik niet meer kan zeggen: ik zie je volgende week of ik zie je morgen nog vier uur. Nancy pikt me op en nadat we Kelly hebben afgezet aan de luchthaven, brengt ze me naar de gevangenis. Speciaal voor mij rijdt ze helemaal naar Livingston zodat ik daar vannacht de nacht niet alleen in een hotel moest doorbrengen. Wat zou ik doen zonder al die geweldige mensen hier rondom mij?

Mensen zoals Jessica. Elk jaar opnieuw zien we elkaar terug. Ik was zo blij om haar in mijn armen te sluiten na mijn woelige, emotionele ochtend, voor een namiddagje ‘girls only’. Jessica was Dominique Green’s vriendin. Ze kenden mekaar van de wijk waar ze samen opgroeiden. Toen Dominique werd geëxecuteerd stortte ze in, in mijn armen, toen we buiten aan de dodenkamer stonden te protesteren tegen zijn executie. Dominique’s executie bracht ons samen en heeft ons voor het leven verbonden. ‘How bittersweet’ schreef Jessica me ooit. Er is geen mooier woordje dan ‘bittersweet’. Of hoe iets vreselijks als een executie, vrienden voor het leven als gevolg heeft. Het grote verdriet dat er nog steeds zit, bij Jessica hier in Houston of bij Andy in Chicago maar ook bij mij, diep vanbinnen, zal nooit meer echt verdwijnen. Maar mekaar terugzien werkt helend. Het is de reden waarom ik Jessica telkens weer opbel als ik hier ben en het is de reden waarom ik een tussenstop maak in Chicago op mijn terugweg naar huis om Andy terug te zien, Dominique’s advocaat en goeie vriend.

De gesprekken met Jessica gingen uiteraard ook over kinderen. We zijn even oud en nadat ik mijn fotoboek had getoond van mijn jongste zoontje, ging het al snel over haar kinderwens. Op de doodgewone vraag of ze liefst een meisje of een jongen wou, volgde het antwoord snel. Een meisje. Want een jongen zou te veel kans hebben om in de gevangenis te belanden of om doodgeschoten te worden op straat. Ze zou zich steeds zorgen maken. Net als bij Blackie, zie ik ook bij Jessica al lang niet meer dat we niet dezelfde huidskleur hebben en niet dezelfde achtergrond. Er is zoveel dat ons bindt, zoveel dat we delen. Het zijn op zo’n momenten dat je toch weer even stilstaat bij de verschillen en bij hoe ik mij gelukkig mag prijzen dat ik gewoon zonder meer blij kan zijn dat ik een zoontje heb.  

Het weekend sloot ik af in schoonheid. Dave en Peggy, nog zo’n twee geweldige mensen, namen me mee naar de rodeo. Ik zag cowboys lasso’s werpen, met kalveren worstelen, op wilde paarden en stieren rijden en racen. Het was geweldig grappig om eens mee te maken. Voor even was ik een cowgirl tussen de Texaanse cowboys. Gelukkig toch maar voor heel even…