Woensdag werd de typische planningsdag. Wat rondbellen en mailen om in die korte tijd dat ik hier ben toch iedereen te kunnen zien die ik graag wil zien en spreken. En uiteraard boodschappen doen met Dave om wat gezonde voorraad in huis te halen zodat ik niet helemaal aangewezen ben op fast food de komende tijd. En ja, ik heb zelfs een half uurtje in de zon gezeten om wat vitamientjes op te doen na onze lange grijze winter thuis. Donderdag heb ik een lange wandeling gemaakt van waar ik verblijf naar het begin van de bovengrondse metrolijn die naar downtown Houston rijdt. De grote laan met prachtige oude eikenbomen loopt langs Rice University en door een zeer rijke buurt met kasten van villa’s. Maar eens op de metro waan je je opnieuw in een andere wereld. De doorsnee middenklasse Amerikaan heeft een auto en neemt geen metro. Plots was ik dus weer de enige blanke. Rondom mij stuk voor stuk Afro-Amerikanen of Hispanics. Het verbaast me steeds weer hoe die dualiteit, die ongelijkheid toch zo blijft spelen in Amerika. Ik wordt er zo vaak mee geconfronteerd. Ik nam de metro naar het gerechtsgebouw omdat ik nog wat stukken wou inkijken van Daryl’s zaak. Zaterdag heb ik een afspraak met Daryl’s advocaat en ik wou voorbereid zijn. Ook Richard, de private investigator die ik heb aangesteld met het geld dat ik heb verdiend met mijn boekverkoop en lezingen, belde me donderdag op. Hij zou zaterdag meegaan naar McCann en me ’s ochtends oppikken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Terug van het gerechtsgebouw stond Blackie me alweer op te wachten om naar Daryl’s broer en zus te gaan en om hopelijk ook zijn mama op te zoeken. Daryl’s broer was duidelijk vermagerd door het verlies van mijn vader, zo zei hij zelf. Cynthia’s jongste zoon, Catrell was er ook. Hij werd die dag net 21 en was sinds half januari terug uit gevangenis. Het was niet zijn eerste keer en ik vrees dat het ook niet zijn laatste keer zal zijn geweest. En toch zag ik nog zoveel van het kleine, schattige mannetje in hem, dat hij was toen ik hem voor het eerst ontmoette 11 jaar geleden. Deze jongen zou een toekomst moeten krijgen. Ver weg van de cirkel van geweld, drugs, straatbendes en armoede. Plaats dezelfde jongen in een andere omgeving en hij zou een heel andere toekomst hebben. Wat zou ik die hem zo graag kunnen geven. Helaas moest hij het stellen met twintig dollar voor zijn verjaardag en een plagerige ‘I’m gonna spank your ass if you’re going back to prison’. Ik nam me voor om ook hem af en toe een briefje te schrijven.

Samen met Blackie, Cynthia en Ronnie, keek ik naar de documentaire die Telefacts in 2009 maakte over Daryl. Het was de eerste keer dat ze het zagen. Het deed hen zoveel deugd om ook hun papa nog eens ‘in levende lijve’ te zien. Het haalde weer zoveel naar boven. De verhalen over hun jeugd, hoe hun moeder telkens weer verhuisde toen ze zich eindelijk weer wat gesetteld hadden, hoe ze op ontelbaar veel lagere scholen hadden gezeten waar ze werden uitgelachen omdat ze zo arm waren, hoe ze honger hadden geleden. Maar het is steeds met een grote dosis humor en relativeringszin dat ze hun verhaal doen. Zonder zelfmedelijden. Meer dan drie uur bleven Blackie en ik bij Cynthia en Ronnie  plakken. Toen het kouder werd draaide Cynthia de vier gasvuurtjes van het kookfornuis open om het huis wat op te warmen. Verwarming heeft ze niet. Ik genoot van hun gezelschap en van hun verhalen. Vooral Ronnie is een getalenteerd verteller. Zo vertelde hij hoe hij tot drie keer toe zelfmoord probeerde te plegen. Eén keer nam hij een heel flesjes slaappillen maar bleef drie dagen en nachten klaarwakker, een tweede keer probeerde hij zijn polsen over te snijden maar na een eerste klein sneetje vond hij het veel te pijnlijk om er mee door te gaan en de laatste keer schoor hij zichzelf door het hart alleen miste de kogel zijn hart. Toen besloot hij dan maar dat het een teken moest zijn van God dat het niet de bedoeling was dat hij zou sterven. Een vreselijk verhaal maar hij bracht het op zo’n manier, met zo’n dosis humor dat ik het bijna in mijn broek deed van het lachen. Die avond probeerde Cynthia en Ronnie een aantal keren tevergeefs Daryl’s mama te bellen. Bij haar langs gaan zat er voorlopig dus niet in. We namen afscheid van elkaar. ‘Dankjewel voor wat je doet voor mijn broer. I love you’. Met die woorden zwaaide Cynthia me uit en ik moest beloven dat ik volgend jaar zeker terug zou komen, met de nodige voorraad chocolaatjes weliswaar.  

Good old Blackie reed me terug naar ‘huis’. Onze autogesprekken werken telkens weer helend. Daryl en ik konden ons geen betere vriend wensen.