Terug in Texas. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Mijn laatste bezoek dateert alweer van november 2011. Ondertussen heb ik er een zwangerschap opzitten en ben ik een prachtige zoon rijker. Het afscheid van het thuisfront viel me des te zwaarder. Maar toch was het tijd om terug naar Texas te reizen. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen maar in Houston van het vliegtuig stappen en mijn gastouders, Dave en Peggy, terugzien voelt stilaan een beetje als thuiskomen. Veel tijd om rustig bij te praten was er niet. ’s Anderendaags moest ik er al om 6u uit om samen met Nancy en Kelly, naar Livingston te rijden voor mijn eerste bezoek aan Daryl. Ondertussen zit mijn eerste special visit er al weer op en ben ik terug bij de Maryknoll Fathers waar ik gratis mag verblijven. Tijd dus voor een eerste berichtje uit Texas.

De confrontatie met de gevangenis gebeurde in twee stappen. Kelly uit Canada had twee special visits voor de boeg, goed voor 8u bezoektijd. Zij moest dus al om 8u ’s ochtends aan de gevangenis staan anders zou ze onvoldoende tijd hebben voor de twee gevangenen die ze bezoekt. Maar ik had maar vier uur nodig voor mijn bezoek aan Daryl, dus Nancy en ik besloten rustig de tijd te nemen om bij te praten bij een Texaans ontbijt alvorens terug te keren naar de gevangenis voor mijn bezoek. Hoewel ik uitkeek naar het weerzien met Daryl, gaf het ontbijt me de kans om weer wat te wennen aan de idee dat ook ik straks weer door die poort moest. Nancy is 75 maar nog steeds zeer actief in de strijd tegen de doodstraf in Texas. Ze is doorheen al die jaren een goede vriendin geworden. Ze vertelde met tranen in de ogen dat ze sinds mijn vorig bezoek afscheid had moeten nemen van de liefde van haar leven. Door de tranen heen keken we samen glimlachend naar foto’s van mijn zoontje. Leven en dood, zo onlosmakelijk met elkaar verbonden, ook naast de dodengang.

Om tien uur stond ook ik aan de poort van de gevangenis nadat Nancy’s auto voor de derde keer al die dag werd binnenstebuiten gekeerd bij het oprijden van de gevangenis. Een grondige controle, tot onder de motorkap toe, waaraan elke auto wordt onderworpen als je de parking van de gevangenis oprijdt en opnieuw als je ze afrijdt, zelfs al heb je maar gewoon iemand afgezet. Het was niet de laatste voor die dag. Ik ging de metaaldetector door, werd grondig gefouilleerd en na het aanmelden schoof de metalen deur voor me open. Ik liep het pad over, de gang door, ging door nog twee metalen schuifdeuren en stond uiteindelijk weer in de bezoekersruimte waar de koude me overviel. In al die jaren heb ik er nog nooit een bezoek meegemaakt waar het gewoon aangenaam was van temperatuur. De bewaakster was één van mijn favorieten. Ze begroette me met een grote glimlach. Zelfs daar leer je, na al die jaren, sommige mensen toch echt appreciëren. De bewaakster van dienst maakt wel degelijk een wezenlijk verschil in de bezoekerszaal. Afhankelijk van wie het is, smelt de kilte van de dodengang toch een beetje weg of voelt het nog kouder dan de airco aangeeft. Een uur nadat ik mij had aangemeld en bij mezelf al plannen aan het maken was om me op te geven als vrijwilliger om de bezoekerszaal een nieuw kleurtje te geven, hoorde ik eindelijk gerammel aan de deur tegenover mij. Daryl werd binnen gebracht. Handen geboeid op de rug. Ik keek naar hem en glimlachte. Zijn knipoog gaf me vertrouwen dat het vooralsnog een goed bezoek zou worden.

De laatste maanden liep de communicatie tussen mij en Daryl steeds moeilijker. 23 jaar opsluiting beginnen hun tol te eisen. Frustraties over zijn situatie bereiken stilaan een hoogtepunt en ik word dan al snel kop van jut. Ik kan niet steeds aan zijn verwachtingen tegemoet komen omwille van duizend en één andere verantwoordelijkheden maar vooral, ik heb niet de macht om hem van de dodengang weg te krijgen, hoe graag ik ook zou willen. En toch krijg ik zo vaak het gevoel dat het mijn verantwoordelijkheid is en dat zijn leven in mijn handen ligt. Het zorgt voor wederzijdse frustraties en verdriet en dat kan niet de bedoeling zijn van onze relatie. Er moest dus heel wat uitgepraat worden.

Het werden uiteindelijk twee hele fijne bezoeken. Waar we in onze brieven niet meer in slaagden, ging nu weer prima: met wederzijds respect en een grote dosis humor, de ruimte creëren voor een echt gesprek. Hij was ondergesneeuwd geraakt onder een hoop frustraties maar hij is er nog steeds, die onzichtbare, bijzondere band die doorheen al die jaren, ondertussen bijna 19, tussen ons is ontstaan. Met die geruststellende gedachte liep ik vandaag terug naar buiten. In de verte zag ik de vertrouwde rode truck van Blackie al komen aanrijden. Hoe fijn is het om hier steeds weer te kunnen terugvallen op zoveel trouwe vrienden. Samen reden we de lange weg terug van Livingston naar Houston. Maar de tijd vloog want er was weer zoveel om bij te praten.

Voor mijn vertrek had ik nog een onverwachte brief gekregen van Cynthia, Daryl’s zus, met de vraag om toch zeker langs te komen. Schijnbaar had ze ook vandaag al naar Blackie gebeld om te informeren of ik al in Houston was. Dus reed ik met Blackie nog naar Cynthia hoewel de vermoeidheid zich stilaan meester van me maakte. Maar Cynthia haar enthousiaste fijnknijpknuffel gaf tonnen energie. Ze was zo blij me te zien. Het viel me weer op in wat een armoede Daryl’s familie nog steeds moet proberen te overleven. En niet alleen Daryl’s familie maar zovele andere zwarte Amerikanen wat duidelijk bleek toen Blackie en ik door de buurt reden. Cynthia, heeft net als Daryl’s broer Reginald, zware mentale problemen en leeft daardoor van een invaliditeitsuitkering. Ze leeft samen met haar 21-jarige zoon in een piepklein appartementje in een zwarte gettowijk dichtbij Southpark waar Daryl opgroeide. Haar jongste zoon is, voor de tweede keer ondertussen al, net weer vrij uit de gevangenis. Haar oudste zoon stierf een jaar geleden, net als zijn grootvader, aan de gevolgen van Aids. Cynthia lijkt, na enkele woelige jaren sinds ze zelf uit de gevangenis was, nu toch enige stabiliteit te hebben gevonden. Ik beloofde haar later deze week terug te komen, als ik ook Daryl’s broer en mama ga bezoeken. 




Er staat de komende dagen nog heel wat op mijn programma maar nu is het tijd voor een lange nachtrust om de batterijen weer op te laden. Tot gauw.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

.