In de zomer heb ik het zoontje van mijn schoonzus, leren lopen en was hij bijna heel de dag bij mij gedurende 6 weken. In het begin dat ik terug naar België was en mijn schoonzus over mij sprak, ging hij mij zoeken en lachte hij. In de zomer waren we dus heel close en knuffelde hij mij altijd stevig... en nu ... Het is dus 4 maanden geleden dat hij mij gezien heeft. Hij kende mij niet meer, of was boos op mij omdat ik weggegaan ben. Ik weet het niet, maar hij wilde niet meer naar mij komen. In de twee dagen dat ik nu bij hem geweest ben, kroop hij weg achter zijn moeder en huilde als ik hem wilde aanraken of oppakken. Nee hij wilde niet meer bij mij zijn. Maar ja dit kindje ziet bijna nooit andere mensen. Leeft op een dakappartementje en is 24/24 alleen met zijn moeder en zijn zusje en na het werk ook bij zijn vader. En verder ziet hij heel het jaar bijna niemand. Alleen wij gaan langs bij hen als we in Marokko zijn aangekomen, omdat het maar 90 km rijden is van Tanger, maar wel 450 km van ons huis, waar zij wonen. In de zomer wilde hij niet bij mijn man zijn en nu wel. Naar mijn man ging hij wel. En die heeft hij toch ook 4 maanden niet gezien. Hoe kleine kindjes toch vlug veranderen. Ik kon hem wel voor enkele minuutjes verleiden met snoep. Dus zei mijn man : "Je kan hem enkel kopen voor een paar minuutjes met snoep" en zo was het ook. Het meisje van drie jaar daarentegen kende mij nog heel goed. Ja dat was de vorige keer al zo, voordat ze drie jaar werd, de vorige Paasvakantie, vanaf toen is ze mij beginnen herinneren. Ik denk dat kindjes pas mensen kunnen onthouden die ze maar een paar keer per jaar zien vanaf 2 jaar en een half of zo. Dat doet pijn, ... maar ja als hij wat ouder is zal hij mij wel niet meer vergeten zeker...