Na lange tijd afwezigheid.. Were back in town, babies! Omdat we vorige week veel meemaakten, en we jullie natuurlijk willen besparen van de lange teksten, sommen we even de highlights op! Fasten your seatbelts, hier gaan we dan!
Eerst en vooral, na een lange schooldag zijn we het ondertussen al gewoon dat de locals ons aanspreken, maar af en toe zitten daar enkele weirdos tussen! Met weirdos bedoelen we dronken mannen die niets anders kunnen zeggen dan I love you, whats your phonenumber? op een fluisterachtige en zwoele toon. Niet enkel mannen, maar ook vrouwen vallen ons lastig Er was eens een heks, haar wenkbrauwen waren grijs en ze had vuuuurige ogen!! De appel had ze nog niet in de hand, maar ze wist steeds onze aura (vertrouwelijke zone) te doordringen door dan op haar manier goeiendag te zeggen; HALLOOOOO! riep ze keihard in je oor! Wat waren we blij toen het busje eraan kwam en datzelfde busje haar weigerde mee te nemen. Ze was blijkbaar nogal berucht in het dorp. Één halte verder was het zo ver. Gelukkig passeerde opeens ene sjieke BMW die voor onze neus stopte. Hi Niele, klonk het vanuit de leren zetels. Wat bleek; Niele haar wiskundeleerkrachten van de High School wilde ons maar al te graag een lift geven, maar waarom toch? Een nieuw huwelijksaanzoek volgde voor Nele en haar blonde lokken.
We vonden het alletwee zeer indrukwekkend om weer eens in een normale auto te zitten, want zoals je mss weet, reizen we meestal met uitelkaarvallende, stilvallende, pruttelende, bijna-niet-op-de-heuvel-kunnende-rijdende busjes. (zie foto!)
In diezelfde week probeerden we ook een afspraak te versieren met de principal van Myendane Primary School, die nogal moeilijk te pakken was. Reden: ze gooide na enkele minuten bellen steeds de telefoon neer. Toen ze zag dat het ons nummer was, nam ze niet meer op. We hebben dan maar onze stoute schoentjes aangetrokken. Na anderhalf uur wachten aan de schoolpoort, bijna omvergebonjourd door een meute koeien en zijn herder, zijn we gewoon de school binnengevallen. Resultaat: we hebben een nieuwe stageschool! Wat zijn we goed! Het beloven daar twee spannende weken te worden wegens redelijk vervallen gebouwtjes.
Deze week was ook dé dansweek in het weeshuis, Florence was in haar nopjes! De hele namiddag weerklonken de zwoele klanken van de kwaitomuziek met bijhorende danspasjes te volgen op de pc. We kregen een beetje een zumba-effect en de hele ruimte werd gevuld met dansende meisjes én jongens!
Vrijdag kunnen we dan uitroepen als de most boring day ever! Schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Het saaie patroontje werd plots doorbroken door een belletje van Chantal. De grandmother van het weeshuis, Coco Nelly, was die morgen overleden. Een grote schok voor ons, want maandag had ze ons nog gezegd dat ze zich niet goed voelde en naar het ziekenhuis in Durban zou gaan. Ze is er echter nooit geraakt omdat haar zoontje ziek was.. Zoals je hoort is het hier niet altijd rozengeur en maneschijn! Vandaag, zaterdag 6 maart, gaan we samen met de weeskindjes naar de begrafenis.
Na onze boring and shocking day, gingen we naar het weeshuis om te zien hoe de kinderen op het nieuws reageerden. Zoals altijd waren ze blij en opgetogen, gelukkig maar. We besloten om naar de rivier te gaan en de kinderen hadden er de tijd van hun leven, Nellie en Florrie werden een beetje verbrand, ook fijn! Na een helse dag met al die kinderen, hadden we wel zin in een wat ouder publiek.
En dit kregen we ook! Onze twee Zuid-Afrikaanse vrienden besloten om ons eens mee te nemen naar een wild feestje! We kwamen eerder toe op een familiefeest, waar ze al de 40+-ers goed kenden. De jarige (volledige in het roze) riep voortdurend open bar, open bar!, waar we natuurlijk geen nee tegen zeiden! Geloof ons, what a marginight! (zie filmpje: walsende Afrikaners).
Omdat onze Zuid-Afrikaanse toch beschikten over een auto, hadden we een beetje zitten klagen over de verre afstand en het vele tjolen naar de winkel. En Yes!! Ons plan was gelukt, we hadden vervoer naar de winkel de dag erna! Deze keer wilden we eens geld afhalen in de spar zelf. Wat bleek? Nadat Florence 2000 Rand had opgehaald, was de machine blut! Wat genant,want er stond een huge rij achter ons! Ook de tweede bankautomaat had het wat moeilijk en besloot om dan toch maar 800Rand in briefjes van 20 rand te geven. Resultaat: Nele stond met 40 briefjes in haar handen!!
En zo was de week weer om
