Jaja, we zijn er weer, een tijdje niets meer van ons gehoord, maar geen nood we are back in town! We weten zelf niet meer zo goed waar we gestopt zijn en eerlijk gezegd weten we ook niet waar we ons verhaal moeten starten, maar we doen toch een poging. Klaar? Hier gaan we dan!
Onze tweede week in Myendane zullen we natuurlijk ook niet echt vergeten. Buiten het feit dat het onze tweede en meteen ook al onze laatste week was, waren er toch nog een paar dingen gebeurd die we gerust met jullie willen delen. Maandag was een gewone dag, wat eigenlijk hier al uitzonderlijk is. Op dinsdag stapten we opnieuw de schoolpoort door met onze LVB op zak. Helaas, deze konden we niet gebruiken want onze leerkrachten wisten ons te vertellen dat er examens waren! Ja lap, onze week zou er weer volledig anders uit zien. Maar je kent ons, geen probleem we zijn namelijk flexibel ;-). Onze leerkrachten vertelden ons eerst dat er enkel vandaag (dinsdag) een test was, maar enkele uren daarna, toen we naar onze lesonderwerpen vroegen, schoot hen ook te binnen dat er eigenlijk de hele week testen waren, buiten op woensdag! Gelukkig zijn we veel-vraag- stellende-meisjes en vroegen we hoelang zon test duurt. Ongeveer een uur, vertelden er ons verschillende leerkrachten. Na een tijdje in Zuid-Afrika te vertoeven weten we natuurlijk dat we onze o-zo-lieve leerkrachten niet steeds mogen geloven. En gelijk hadden we, want die testen liepen grandioos uit. Één uur werd 2 uur, 3 uur Heel opvallend aan examens maken hier, is dat je precies aan groepswerk mag doen. Nuja elk zijn eigen methode, niet waar?! Tijdens deze examenperiode liep er toch heel wat fout, teveel dezelfde examenbladeren voor één leerling aan elkaar geniet, leerlingen die nog niet begonnen waren aan hun examen om 8u30 wegens spelen op de speelplaats, te weinig examens, geen geodriehoeken Door deze, laat ons toch wel zeggen minder aangename omstandigheden, verliepen die testen nóg trager. Daarom namen we zelf het hef in handen: we riepen de kinderen op tijd binnen, namen hun notebooks af, lieten hen zwijgen, gaven alle examens juist aan elkaar geniet aan elke persoon . Jaja we waren echte juffrouwtjes!
De laatste dag krijgen we een supermooi afscheid, volledig onverwacht. De school is heel erg arm, maar toch hadden ze een grote taart, en we mogen echt gróte taart zeggen, voor ons besteld. Deze taart aten we op met het volledige lerarenkorps bestaande uit 14 leerkrachten samen met chips, snoep en frisdrank. Wat een festijn!
Nele en ik waren stiekem jaloers op de kinderen hun schooluniform en daarom hebben we er dan ook maar eentje voor ons zelf gekocht. En dan nog op maat gemaakt! Wat een afspraak met de kleermakers al niet teweeg kan brengen he.
Ps : Aan het einde van onze stage in deze school heeft Nele haar kast volledig op orde gebracht! Klein applaus!
De week daarna begon onze observatie in Bangani, wat we daar allemaal gezien hebben, zou ik niet geloven, mochten we er niet geweest zijn.
De school zelf ziet er keurig uit. Het heeft zelfs twee verdiepingen waar we echt een WAAW effect van kregen. In welke sjieke school zijn wij hier beland Natuurlijk zou het geen echte Zuid-Afrikaanse school zijn mocht alles er vlekkeloos verlopen. De school werkt met een 7dagen cyclus. Bv: van maandag tot vrijdag is dag 1tot en met dag 5, maar het weekend daarachter gaan ze verder met dag 6 en 7 en daarna beginnen ze terug bij dag 1. Handig systeem als je het bekijk op vlak van wegvallende vrijdagen en maandagen. Helaas heeft het ook één groot nadeel, leerkrachten zijn het noorden kwijten en weten eigenlijk nooit welke dag ze zijn in de cylcus We vroegen aan meerdere leerkrachten op welke dag we onze bevonden in de cyclus. Nadat we 6 leerkrachten aangevallen hadden met onze vragen, gaven we onze zoektocht naar de juiste dag op. Natuurlijk rees de vraag, hoe weten de leerkrachten dan in welke klas ze moeten lesgeven? Het antwoord bleek ons al snel duidelijk te worden, ze weten het meestal niet. Vele leerkrachten gaan naar een klas, indien ze zin hebben om les te geven, en beginnen er hun leerstof te geven. Ik denk dat je dan ook kan geloven dat het een heel karwei was voor ons om ons lessenrooster samen te stellen. Florence vond er zelfs niets beter op om haar lessenrooster wat aan te passen. De reden? Klas 9A en 9B hadden 5 uur social science in een week terwijl klas 9C er maar 4 en klas 9D er maar 3 hadden! Aiaiaiai
We schrijven dit hier nu op een ludieke manier op, maar eigenlijk is het echt schrijnend dat dit voorkomt in een middelbare school. Deze school heeft zelfs een zeer goede reputatie want er komen leerlingen van een andere provincie naar hier Hoe moet het dan niet zijn in de ander middelbare scholen .
Daarna nog een kort woordje over ons project: Het was zeer fijn met de kinderen , zeker de verkleedpartijen waren lachen. Jammergenoeg kwamen er niet zoveel cursisten opdagen.
Nu we hier al een tijdje verblijven hebben ook Nele en Florence een soort sleur ontdekt. Dit is de taakverdeling die er plots vanzelf kwam. De onuitgesproken regels :
- Florence doet deur open van de taxibusjes en klimt er als eerste in, Nele sluit op haar beurt de deur.
- Nele betaalt in de taxibusjes de kleine bedragen terwijl Florence eerder het grove geld betaalt zoals de aankopen in onze lokale Spar.
- Ook in de winkel hebben we een regel: Nele geeft de voedingswaren door van de kar naar de toonbank, Florence stopt ze in de trolley.
- Nele draagt de lege trolley de hele dag, Florence draagt de gevulde trolley weliswaar een veel kortere afstand.
- Nele is hoofd van financiën en houdt alle geldzaken zorgvuldig bij, Florence is hierin eerder te vergeetachtig in.
- Om 7u starten we met het bereiden van onze o-zo-heerlijke maaltijd.
- Florence mag je hier gerust te chef-kok noemen, ze haalt dan ook graag haar kookkunsten uit om nieuwe sausjes uit te proberen. Nele voelt zich eerder veilig met de titel hulpchef. Groenten snijden en de tafel zetten doet ze het liefst. Afwas gebeurt samen, maar eerlijk gezegd is Nele Florence altijd voor. Minpunt voor onze chef-kok.
- Nele let steeds op de witte bandjes op haar lichaam en zorgt ervoor dat deze dan verdwijnen, Florence vergeet dit vaak maar ook nu heeft ze het te pakken gekregen!
Genoeg gepraat, wij groeten u en tot de volgende!
Deze week was de week van onze nieuwe stageschool; Myendane Primary School!
De week startte al helemaal goed! De zondagavond ervoor belde Zenzene, the partycarchauffeur, ons om 21u op om te zeggen dat hij ons de komende weken s morgens niet meer zou ophalen om ons te voeren naar onze stageschool What now? Zenzene beloofde ons om iemand anders op te trommelen, maar naar Zuid-Afrikaanse gewoonte zou daar nog nie te veel van in huis komen. En jazeker, op maandagochtend stonden we om 7u tevergeefs te schimmelen, wachtend op onze auto. Na een korte belletje met Zenzene himself, kregen we te horen dat het hem niet gelukt was om iemand te vinden.. Dat hadden we intussen ook al door! Hopend op een taxibusje stonden we daar dus wat maar te wachten En kijk eens aan, daar in de verte kwam er nu wel eentje af zeker! Hip hoi! Wel een halfuur te laat op onze school kwamen we dan toch maar aan. Bestemming bereikt! Onze observatie kon beginnen
Wat we daar allemaal gezien hebben.. onbeschrijfelijk! Te veel impressies in één keer! Ten eerste zijn de gebouwen immens vervallen; krakende deuren, beschimmelde muren, vuilnis op de grond, ramen die spontaan breken als je ze opendoet, ... We besloten om maar meteen de handen uit de mouwen te steken en de kasten met handboeken eens onder handen te nemen. Jaja, de opruimkriebels waren weer aanwezig! Maarja ook terech, wat was me da!! Alle handboeken zaten allemaal in die kast gepropt, alles door elkaar, andere lagen gewoon wat verspreid op de grond. We konden het niet meer aanzien en de hele kast werd uitgemest! Ook de grond werd deftig onder handen genomen! Oud papier in een kartonnen doos, briel en etensresten in de zak, Grote verandering was meteen merkbaar!!
Ten tweede zitten twee graden samen in één leslokaal ! Ambiance verzekerd Graad zes kijkt naar de rechtermuur van het lokaal, graad zeven naar de andere kant en ze krijgen tegelijkertijd les wat ervoor zorgt dat er enorm veel lawaai is tijdens het lesgeven. Wij slagen er echter wel in om ze stil te krijgen wat de verontwaardigende reactie van de leerkrachten oplevert How do you get them soo quiet?. Onze leerkracht Engels en wiskunde is ook dubbelgeboekt. Soms moet ze tegelijkertijd de twee vakken geven aan twee verschillende graden. Heel erg grappig toen ze vroeg What do I have to do? Should I teach English or maths? (diepe zucht)
Naast al dat is er nog een derde iets!! En wat voor iets! Toen we aan het observeren waren, besloot juf Charlotte dat de leerlingen niet braaf genoeg waren en dat ze maar eens gestraft moesten worden! Wij waren ons van geen kwaad bewust want de leerlingen waren behoorlijk rustig! Opeens werd de broeksriem erbij getoverd en werd elk kind eenmaal geslagen op de rug! Verontwaardiging alom aan onze kant, maar we mochten geen enkele reactie geven. Nadat ze iedereen van een slag had bediend begon ze aan haar tweede ronde.. Vreselijk om de kinderen hun gezicht te zien!! Daarvoor had ze ook nog iets gedaan met de oren van een meisje waardoor die vreselijk begon te wenen. Wat precies weten we niet, maar het zag er immens pijnlijk uit!!! Onze lieve Charlotte zei dan achteraf doodleuk dat ze het toch gewoon waren.. Even slikken en glimlachen en toch maar eventjes vermelden dat het in België verboden is! We waren gewaarschuwd dat dit zou gebeuren, maar als je er midden in zit en gewoon MOET weg kijken dan doet dit toch even pijn aan je geweten Bleken we achteraf te horen dat het in Zuid-Afrika ook verboden is
Ten slotte kunnen we ook wel zeggen dat wij écht wel een van de enigste leerkrachten zijn die er echt les geven. De meeste vullen hun tijd met wat rondlopen en zeggen dat de leerlingen lawaai maken indien ze geen les hebben. Of ze zetten zich met twee aan een tafeltje en kijken hoe wij lesgeven om dan ook met zn tweetjes het evaluatieformulier in te vullen. Aan toeschouwers geen gebrek!
In het weeshuis gaat alles zo zijn gewone gangetje met privélessen Engels en wiskunde, klusjes, taakjes, . Deze week kregen we ook hoog bezoek van Mr. Musi. We hadden hem al enkele keren gesproken, maar deze week hadden we elkaar echt gevonden! We gaven hem vooral uitleg over onze lesvoorbereidingen , evaluatieformulieren bij de stage, middelbaar systeem in België, sociale zekerheid, trouwen met mensen die uit een lagere klasse komen waar het in een paar gesprekken al niet kan over gaan.
Naast het echte werkleven hier, kunnen we af en toe nog eens tijd vrij maken voor onszelf. Op vrijdag avond werden we uitgenodigd door onze Zuid-Afrikaanse vrienden, Albert en Michiel, jullie ondertussen wel al bekend ( dit waren de jongens die ons mee namen naar dat oude metefeesje). De bedoeling was om er een lekkere braai te eten ( BBQ bestaande uit enkel vlees) en daarna naar een filmpje te kijken. Helaas de puberige zus was ons voor en palmde de TV in. Ondertussen werd het 23 uur en dit is natuurlijk veel te laat om dan nog te beginnen kijken naar een film vertelden Michiel en Albert ons. Ja lap zeg!
Dames en heren hier komt het dan: tromgeroffel , trompet geschal en een kort verslag van onze tweede uitstap in 6 weken tijd!
Deze zaterdag zijn we met zijn vieren ( terug de 2 Zuid-Afrikaanse vrienden want ze beschikken over een auto die wij niet hebben) naar het Royal National park geweest. We komen hier zeer veel toeristen tegen in de Lodge die ons hun wilde avonturen vertelden over het Amphitheater dus moesten we dit toch kost wat kost te zien krijgen. Verkleed in toerist reden we het Royal National Rark binnen. Dit park bestaat uit: planten, riviertjes, watervallen, bruggetjes, hoog en laag gras, af en toe een bloemetje en bergen, bergen bergen. D e Zuid-Afrikaners hadden ons meer maal gevraagd: are you sure you wanna do this? Maar natuurlijk : we hadden onze wandelschoenen ( florence = all stars, nele tevassen die ze al 3 jaar niet meer aan had) aan, dus gingen we er keihard voor. We begonnen de tocht die in het totaal zon 14 km was Easy toch, dit is echt niet lang . dachten we! We wisten natuurlijk dat we gingen wandelen in de bergen, maar je onderschat die beste vrienden toch wel hoor! Daarbij waren we eigenlijk met zijn vijven want Lora ( =de zon) liet ons ook vandaag niet in de steek. Met een bloed rode kop, volle fles water( we hadden dit kunnen vullen in een riviertje) kwamen we op de plaats waar we het Ampitheater goed konden zien. We waren wat beschaamd maar zagen eigenlijk niet wat Nele had gelezen in haar reisgids: een rots waar constant water verticaal overstroomt. Toen we vroegen waar het Ampitheater was vertelden ze : you looking at it right now! Oeps . Het was dus toch, zoals Florrie Nellie had verteld : bergen die in een halve cirkel stonden, een beetje te vergelijking met een Amphitheater! Maar he beste vrienden: het was wel de moeite hoor, enkel hadden we net iets anders in ons gedachten : die rotswand met dat vele water dat er constant over stroomt. Wat we wel zagen : de tweede langste water val ter wereld! Yes dit is al eentje dat we kunnen schrappen van ons lijstje! Nu zat enkel de weg terug op ons te wachten, maar duidelijk ook iets anders namelijk : Mr. Rain! Kleddernat en vol met blaren kropen we tevreden ,van een dag dat we niet snel zullen vergeten,in de auto om pizza te gaan eten in de Tower of Piza!
Buiten dat Florence per ongeluk haar borstel heeft doorgespoeld is er op zondag niets speciaal gebeurd: we maakten lessen en verslagen zodat we er weer goed tegen aan konden gaan voor de week die kwam.!
Here we goooooooooooooooooooooooooooooo!
jaja en nu komen de filmpjes er onmiddellijk bij! we worden beter en beter! yezzzzzzz!
http://www.youtube.com/watch?v=HPUw7HpxXFg , onze wilde krijgers die stiekem zelfs heel sexy werden
http://www.youtube.com/watch?v=DP77JCCFdNg , onze twee favorieten met de hand-shake!
Our last week in Nogaga Primary School but what a week! De maandagochtend werden we voor de zoveelste keer samengeroepen in de boarderroom Welke futiliteit zouden we nu weer te horen krijgen? Niets was minder waar. Na een kwartier werd het duidelijk dat er wel degelijk iets erg aan de hand was. Leerkrachten aan het wenen, directeur met ijzige stem, Aangezien ze voortdurend in het Zoeloe bezig waren, wisten we nog altijd niet wat er précies aan de hand was. Het was echter geen perfecte timing om te vragen wat er nu was. Pas na het eerste lesuur kwam Florence te weten dat een leerling van grade 7 neergestoken was door één of andere gek, zomaar uit het niets. Net op dat moment moest ze lesgeven aan de klas waarin het jongetje les volgde. Gewoon verder lesgeven, was de raad van de leerkracht Dat was toch wel even slikken aangezien heel wat kindjes aan het wenen waren in de klas. Over de middag brachten we met het hele lerarenkorps een bezoek aan het hutje van de jongen waar we samen met alle vrouwen op elkaar gepakt bezinningsliederen zongen en Bijbelteksten lazen, een bijzonder momentje. Donderdag volgde dan de begrafenis
Met het hele lerarenkorps en grade 7 gingen we richting het huis van de jongen om er de funeral bij te wonen. Een partytent in de tuin wees ons de weg. Aangezien die mensen zeer arm waren, stond de school in voor de hele organisatie en de kosten van de begrafenis. Leerkrachten mochten dan ook op de eerste rij zitten, zodat we de hele ceremonie van zeer dichtbij hebben meegemaakt Enkele opvallendheden: de kist werd uit het hutje gedragen en op vier stoelen gelegd, de hele tijd door werd er gezongen door de talloze vrouwen in en rond de tent, de mannen waren niet aanwezig; zij wachten in de buurt van het graf om de kist te begraven, de jongens van het schoolvoetbalteam stonden constant rond de kist tijdens de ceremonie, heel veel gehuil, Het was echt zeer emotioneel, zeker toen zijn makkers enkele woordjes zeiden. Ook al verstonden we niets van dat Zoeloe, toch zijn er heel veel traantjes gevloeid bij ons. Ohja, de begrafenis duurde 2 uur en dan nog eens een halfuur, wachtend in de snikhete zon om de kist in het graf te leggen en het gat dicht te doen. Het kindje ligt nu begraven in de tuin zelf, naast zijn ouders en zijn broertje. Raar zicht om zomaar vier graven te zien in iemands tuin, waar er ook varkens en kippen rondlopen. Achteraf was er dan een groot feestmaaltijd waar wij als leerkracht overdonderd werden door de rijs, kip, groeten, brownies, cakes, frisdranken,
Van de ene begrafenis naar de andere.. s Namiddags zijn we de familie van Coco Nelly gaan bezoeken om te vragen of we een memorial mochten houden in het weeshuis voor haar. Samen met Nana, Junior en Oyanda gingen we op pad, in het begin zonnetje, dan lichtjes regenen, bij aankomst stortregenen. Na een koekje en een drankje en eindeloos wachten totdat de regen over was (want anders konden ze niet horen wat we zegden), konden we geldgeven (10 euro) en gingen we van wal . Eigenlijk was het al vlug in de sjakos. We moesten enkel na de begrafenis zaterdag nog eens gaan vragen voor een exacte datum. Intussen was het weggetje naar het huisje door de aanhoudende regen veranderd in één grote modderpoel. Heen en weer springen om zoveel mogelijk plassen te vermijden, maar tevergeefs. Florence haar schoentjes zijn intussen bruintjes in plaats van mooi wit.
Aangezien het onze laatste week was in Nogaga Primary School besloten we om pannenkoeken te bakken voor de leerkrachten.Na ongeveer drie uur werk waren we behoorlijk tevreden met het resultaat. The day after was het een ander verhaal! Toen we opstonden en de pannenkoeken in aluminiumfolie wilden doen, bleken onze lieve kleine vriendjes de pannenkoeken ook wel te appreciëren! Mieren, mieren, mieren overal! HEEEEELP!? Wat nu? Eum, gewoon de miertjes wegdoen en van niets gebaren? Lets do it! s Middags werden de flensjes (want het woord pannenkoeken kenden ze al dus dat was niet speciaal) enorm geapprecieerd.. Hier en daar liep er wel een miertje over de tafel, maarja dat is zodanig gewoon dat er geen aandacht aan werd besteed. Ps :
Onze echte laatste dag was een dagje om nooit meer te vergeten! De leerkrachten hadden voor ons een soort van cultural day georganiseerd. Een select groepje van grade 7, zowel jongens als meisjes, danste en zong voor ons Zoeloe. Gelukkig van een heel ander niveau dan in het weeshuis, hier hadden we te maken met échte professionals. De jongens als krijgers met dierenhuiden en speren, de meisjes met enkel een rokje en wat sieraden rond de nek. Écht indrukwekkend, het bewijs te zien in het filmpje! We vonden een jongen zelfs sexy aan het worden door zijn dansjes, ha maakt da maar eens mee! Na de schitterende show kregen we elk nog een kadootje en een enveloppe. We zullen hier zeker geen handdoeken tekort hebben, want de kadoo bestond uit een grote handdoek, een gewone en een kleintje. In de enveloppe zat een bedankingskaartje én GELD!! We zij zon 110R rijker geworden, of tewel 11 euro! Daarna het definitieve afscheid.. We gaan deze leerkrachten echt missen, vooral onze favorieten zoals miss hair en haar vriendin, de dame met de zware stem en kippenpootje.. Na nog een korte fotoshoot verlieten we de school met een dubbel gevoel. Een groot gemis, maar klaar voor het volgende avontuur!
Vrijdagavond bleven we voor de eerste keer in het weeshuis slapen. Om 9u in het bedje, om 5u30 er de zaterdagmorgen er weer uit! Maar het was geen gewoon opstaan voor Nele. Die dag werd ze 21 en dat werd gevierd! Met kaarsjes in de hand en happy birthday in de stem werd ze gewekt door de weeskindjes, Florence en het kookpersoneel. Van een gelukkig opstaan gesproken! Na lang wachten vertrokken we dan uiteindelijk naar de funeral van Coco Nelly. Deze keer was het wel een chiquere aangelegenheid dan donderdag. De begrafenis was in een echte kerk, waar we allemaal op elkaar geplet zaten! We mochten samen met de kindjes vooraan zitten, de kleinsten op onze schoot, stikkend van de warmte. Na ongeveer 2uurnlaf Zoeloegetater en gepreek van een toch wel zeer overtuigde, lees geschifte of behekste, pastoor gingen we naar het huis van Coco Nelly om alweer een uur te wachten in de snikhete zon totdat het graf dicht was en we ons naar de maaltijd moesten begeven. We stonden mooi te wachten in het rijtje om aan te schuiven voor het eten, maar een vrouw die helemaal in het zwart gekleed was, besloot er anders over. We moesten mee aan tafel gaan met de elite van de gemeenschap; de clerus. We zaten daar dus tussen de priesters, nonnekes en al dat volk ons bordje vol op te eten
Zaterdagavond hadden we onze Zuid-Afrikaanse vrienden uitgenodigd voor een bbq, of een braaaaai zoda ze da hier noemen. Vele groentjes klaargemaakt, pasta, moesten ze daar niets van hebben. Enkel stukken vlees en een soort van croqueje, dat was het!! Daarna zijn we terug geweest naar club 28° waar we den Ricky tegen het lijf liepen. Hij was al een beetje high in the sky, want bij iedere zin vroeg hij om nen high five het was dolletjes!
Oja, onze chauffeur, Zenzene, stuurde deze week af en toe eens één van zijn broertje op ons af. Zijn jongste bleek zijn Ltje nog ni lang terug hebben gegeven, want op het nippertje zijn we ontsnapt aan een ritje in de gracht en hebben we op één haartje na geen drie koeien omver gereden.
de avonturen en belevenissen van week 5 volgen snel! (hopen we)
toedels
Thandi en Spongi
Na lange tijd afwezigheid.. Were back in town, babies! Omdat we vorige week veel meemaakten, en we jullie natuurlijk willen besparen van de lange teksten, sommen we even de highlights op! Fasten your seatbelts, hier gaan we dan!
Eerst en vooral, na een lange schooldag zijn we het ondertussen al gewoon dat de locals ons aanspreken, maar af en toe zitten daar enkele weirdos tussen! Met weirdos bedoelen we dronken mannen die niets anders kunnen zeggen dan I love you, whats your phonenumber? op een fluisterachtige en zwoele toon. Niet enkel mannen, maar ook vrouwen vallen ons lastig Er was eens een heks, haar wenkbrauwen waren grijs en ze had vuuuurige ogen!! De appel had ze nog niet in de hand, maar ze wist steeds onze aura (vertrouwelijke zone) te doordringen door dan op haar manier goeiendag te zeggen; HALLOOOOO! riep ze keihard in je oor! Wat waren we blij toen het busje eraan kwam en datzelfde busje haar weigerde mee te nemen. Ze was blijkbaar nogal berucht in het dorp. Één halte verder was het zo ver. Gelukkig passeerde opeens ene sjieke BMW die voor onze neus stopte. Hi Niele, klonk het vanuit de leren zetels. Wat bleek; Niele haar wiskundeleerkrachten van de High School wilde ons maar al te graag een lift geven, maar waarom toch? Een nieuw huwelijksaanzoek volgde voor Nele en haar blonde lokken.
We vonden het alletwee zeer indrukwekkend om weer eens in een normale auto te zitten, want zoals je mss weet, reizen we meestal met uitelkaarvallende, stilvallende, pruttelende, bijna-niet-op-de-heuvel-kunnende-rijdende busjes. (zie foto!)
In diezelfde week probeerden we ook een afspraak te versieren met de principal van Myendane Primary School, die nogal moeilijk te pakken was. Reden: ze gooide na enkele minuten bellen steeds de telefoon neer. Toen ze zag dat het ons nummer was, nam ze niet meer op. We hebben dan maar onze stoute schoentjes aangetrokken. Na anderhalf uur wachten aan de schoolpoort, bijna omvergebonjourd door een meute koeien en zijn herder, zijn we gewoon de school binnengevallen. Resultaat: we hebben een nieuwe stageschool! Wat zijn we goed! Het beloven daar twee spannende weken te worden wegens redelijk vervallen gebouwtjes.
Deze week was ook dé dansweek in het weeshuis, Florence was in haar nopjes! De hele namiddag weerklonken de zwoele klanken van de kwaitomuziek met bijhorende danspasjes te volgen op de pc. We kregen een beetje een zumba-effect en de hele ruimte werd gevuld met dansende meisjes én jongens!
Vrijdag kunnen we dan uitroepen als de most boring day ever! Schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Het saaie patroontje werd plots doorbroken door een belletje van Chantal. De grandmother van het weeshuis, Coco Nelly, was die morgen overleden. Een grote schok voor ons, want maandag had ze ons nog gezegd dat ze zich niet goed voelde en naar het ziekenhuis in Durban zou gaan. Ze is er echter nooit geraakt omdat haar zoontje ziek was.. Zoals je hoort is het hier niet altijd rozengeur en maneschijn! Vandaag, zaterdag 6 maart, gaan we samen met de weeskindjes naar de begrafenis.
Na onze boring and shocking day, gingen we naar het weeshuis om te zien hoe de kinderen op het nieuws reageerden. Zoals altijd waren ze blij en opgetogen, gelukkig maar. We besloten om naar de rivier te gaan en de kinderen hadden er de tijd van hun leven, Nellie en Florrie werden een beetje verbrand, ook fijn! Na een helse dag met al die kinderen, hadden we wel zin in een wat ouder publiek.
En dit kregen we ook! Onze twee Zuid-Afrikaanse vrienden besloten om ons eens mee te nemen naar een wild feestje! We kwamen eerder toe op een familiefeest, waar ze al de 40+-ers goed kenden. De jarige (volledige in het roze) riep voortdurend open bar, open bar!, waar we natuurlijk geen nee tegen zeiden! Geloof ons, what a marginight! (zie filmpje: walsende Afrikaners).
Omdat onze Zuid-Afrikaanse toch beschikten over een auto, hadden we een beetje zitten klagen over de verre afstand en het vele tjolen naar de winkel. En Yes!! Ons plan was gelukt, we hadden vervoer naar de winkel de dag erna! Deze keer wilden we eens geld afhalen in de spar zelf. Wat bleek? Nadat Florence 2000 Rand had opgehaald, was de machine blut! Wat genant,want er stond een huge rij achter ons! Ook de tweede bankautomaat had het wat moeilijk en besloot om dan toch maar 800Rand in briefjes van 20 rand te geven. Resultaat: Nele stond met 40 briefjes in haar handen!!
En zo was de week weer om
filmpje 6 : de rijst etende kindertjes willen meer!
Heel moeilijk om een normale middag te filmen.... Ze willen kost wat kost bekend zijn, maar nu zijn ze het ook! veel plezier
http://www.youtube.com/watch?v=mcUZHZfI5SQ
Er is iets niet pluis en dit willen florence en Nele ontdekken : http://www.youtube.com/watch?v=ymzJuHJ-Trs
ondertussen ook nog wat sfeerbeelden : let vooral op de vrouw met de kippenpoten, dit is dus dagelijkse kost voor ons!
Verder waren er nog toffe mensen in de lodge die toch een foto waard waren.
oja chiromeisje : let op nele haar drankje --> zotte alcohol we, maar ik probeer ze op het goede pad te houden
Geen nood, het gaat hier heus nog altijd goed met ons, maar we hebben hier de laatste dagen geen zonneschijn gezien, onze Lora toch!
Nochtans, toen we zaterdag naar Bergville trokken, liet de zon ons toen niet in de steek. Gepakt met elk een rugzak en de fameuze trolley stonden we klaar om ons ook deze week van een 5-gangenmenu te voorzien. Over een gangenmenu gesproken, hier gaan we dan:
zaterdag en zondag: zelfgemaakte spaghetti met veeeel groentjes!!
maandag: à la carte in de lodge (spinazie, frietjes en iets raars => niet aan te raden!)
dinsdag: visbrokje, zelfgemaakte puree en zelfgestoofde wortels
woensdag: zelfgemaakte WAP
donderdag: ingevroren spaghetti
vrijdag: zelfgemaakte wok!
Ondertussen kwam Nele op het idee om een weekmenu op te stellen, kwestie van voorbereid te zijn op de boodschappen van morgen. nelly heeft ook nog van die andere organisatorische ingevingen hoor, dat zal de Chiromeisjes natuurlijk niet verwonderden. Nele miste nogal haar materiaalkast daar bij jullie dus vond ze er niets beter op om van de materiaalkast van het weeshuis haar persoonlijk project te maken. ( zie bewijs)
Het weekend verliep rustig, hier en daar leerden we nog een paar locals kennen en dan was het weer schooltijd! En wat voor één! We begonnen de dag zoals gewoonlijk met het duizend keer beantwoorden van de vraag How are you? We were very fine, but in het laatste lesuurtje liep het toch wat mis. Om de klassfeer ook aan jullie te kunnen tonen, filmde Nele een stukje van Florence haar les (zie filmpje) Let vooral op het achtergrondlawaai, want daar draait het hele verhaal rond! Terwijl Florence les aan het geven was, liepen alle kinderen van de andere klassen gewoon wat rond op het schooldomein. Geloof me, we waren wat argwanend! Wat was er aan de hand? Toen het belsignaal luidde, verlieten we de klas en wat zagen we geen autos, geen kippenpoten van de leerkrachten, en oja geen leerkrachten!! We besloten om even een bezoekje te brengen aan de Principal, maar daar stootten we op een goedbeveiligde deur, in tegenstelling tot de andere lokalen die nog wagenwijd openstonden De leerlingen moesten nog vegen en dweilen! Daar stonden we dan moederziel alleen voor een stuk of 500 kinderen.. Wat bleek? De volgende dag waren we zeer benieuwd wat de leerkrachten ons zouden vertellen. Oooooh, het was Payday!!! Elke 15de van de maand gaan de leerkrachten weg van school om hun verdiende loontje op te pikken in de grote stad. Dat zagen we dan ook goed aan hun nieuwe haarcoupe.
Dezelfde maandag kropen we zoals echte locals in een minibusje om naar het weeshuis te gaan, maar dat busje stopte halverwege de route, waarop de man zei No problem, my grandfather is coming to pick you up!
Ondertussen was het ook Valentines day geweest. Voorons echt niet bijzonder, maar de leerlingen dachten daar anders over. De hele week kregen we maar brieven waarin de meisjes hun liefde betuigden. Eentje vroeg zelfs of we haar mama wilden worden en ze verwachtte een antwoord!
Valentijn doet ons denken aan chocolade, verliefden, tortelduifjes, verloofden, trouwers, én koeien! Nele draagt een heel mooie ring, maar die heeft al heel wat misverstanden opgebracht. Wanneer mensen ons aanspraken, stelden ze steeds de vraag ow, are you married?, waarop ze heel verwonderd keken! No, no, its just a ring! Eigenlijk staat vragen of je getrouwd bent, gelijk aan zeggen wow, je bent best rijk! Hier is de gewoonte dat een man een stuk of 12 koeien geeft aan zijn toekomstige schoonfamilie, als hij wilt trouwen met een meisje! Een koe kost echter fortuin, waardoor men slechts aan losse fladders doet! Als we met een paar koeien naar huis komen, weet je hoe laat het is!
Dit is een filmpje dat bij ons tweede tekstje hoort!
Daar ging ons busje de berg op..... zonder ons!!!! Hij kon ons niet meer dragen, wat een compliment zeg ( Nele protesteert duidelijk)
http://www.youtube.com/watch?v=63CD62JyCFc
filmpje 3 onze zoeledansende kindjes uit het weeshuis!
na veel veel veel moeite is het gelukt : ons filmpje van onze zoeloe dansende kindjes! Het zijn schatjes van patatjes! : http://www.youtube.com/watch?v=YYPgl3RWNbI
Maandagmorgen 6u45: fris en monter om onze eerste schooldag te beginnen! Spannend... we wisten niet zo goed of onze chauffeur wel degelijk zou afkomen! Toen hoorden we in de verte een discotheek aankomen, het bleek een afgedankte Mazda op vier wielen te zijn met onze chauffeur, Zenzene, erin!
Goed en wel aangekomen in Nogaga Primary School gingen we op zoek naar the principal, mister Frisco, en de kinderen want het leek er verdacht stil. Mister Frisco had een zwaar weekend achter de rug en dit was duidelijk te merken. Na iedere twee zinnen vertelde hij hoe moe hij wel niet was.. Uiteindelijk kregen we ons lessenrooster met hier en daar wat fouten in, waardoor we de deur van the principle platliepen om zelf het hef in handen te nemen en een uurrooster in elkaar te knutselen. Wat kwam uit de bus? Florence geeft social science aan grade 6 en Engels aan grade 7, Nele beperkt zicht tot wiskunde aan grade 6.
En toen.. werden we voorgesteld aan de leerkrachten.. wat was me dat?! Het is moeilijk om dit te verwoorden, en daarom maakten we een filmpje. Om een tip van de sluier te lichten over de sfeer: twee madammen (je mag gerust zeggen MADAMMEN!) vonden het de max om ons een zoeloenaam te geven. Florence werd omgedoopt tot Thandi, Nele tot Spongi (uitspraak zoals fatmommas in America would do vette e!)
De voorstelling aan de leerkrachten was achter de rug, nu nog aan de leerlingen. Toen we uit de boarderroom kwamen, stonden de learners in dichte rijen op elkaar gepakt liedjes te zingen. Zot zot zot! (wordt vervolgd..) En toen begon de dag pas echt
Wist-je-datjes op een rijtje:
Leerkrachten zoals gewoonlijk 20 min. later binnen in de les en lopen ook zomaar weer weg daar stond Florence dan voor een volle klas (30lln) op haar eerste dag.
Wanneer je de klas binnenkomt, staan de leerlingen steeds recht en zingen ze allen in koor (op een zagerige toon): Goodmorning Educators. Waarop de educator antwoordt: Goodmorning learners, how are you? waarop dan weer: We are very fine, thank you very much.
Leerlingen (vooral de jongste) kijken ons aliens aan. Sommige groeten en andere lopen bang weg Anderen zijn dan weer heel opdringerig en willen dat we elke middag netbal spelen in de snikhete zon. De eerste keer trapten we erin, nu niet meer.. (P.S. We zien hier écht nie goed in, ze lachten vaak met ons)
De directeur besloot om over de middag een vergadering te houden.. Helaas liep die twee uur uit waardoor de leerlingen twee uur alleen zaten te wachten op de leerkrachten. Daar ging Nele haar voorbereide wiskundeles. Het ludieke was dat de vergadering ging over goed lesgeven, ai ai ai! Btw, de helft van de vergadering verliep in het Zoeloe, LAP AGAIN! Daarna werden we toch vriendelijk bedankt voor onze aanwezigheid
De leerlingen hebben superveel discipline. Wanneer je hen een vraag stelt, antwoorden ze steeds met een gezamelijke yes, ook al bedoelen ze no. Van overdiscipline gesproken!!
Wanneer je één leerling aanduidt om te antwoorden, gaan ze rechtstaan. Sommigen vinden dit blijkbaar heel erg leuk, want ze blijven daar al rechtstaand wortel schieten.
Over de middag is de lunch een waar festijn! De kippenpootjes lachen ons altijd hartelijk toe vanuit de mond van de Afrikaans vrouwen.
De gemiddelde cupmaat van een Afrikaanse vrouw is F. En om dan nog maar te zwijgen over hun poepekes, but we love them!!
Baaaaaaaaaaaaaaai (op zn Afrikaans),
Thandi and Spongi
