Schrik niet (zoals ik): de eerste dag van de laatste werkweek zit erop... Wat een vreemd gevoel is dit zeg. Het lijkt alsof ik vorige week afscheid van iedereen nam, en nu moet ik alweer afscheid nemen...
Maar laten we er maar in vliegende vaart uit gaan. Dit weekend zijn we nog eens op kamp geweest, dit keer met de grote meiden van graad 9 en 10 (3de en 4de middelbaar). Het was al eens uitgesteld wegens een zondvloed, maar dit weekend was het overdag zalig om buiten te zijn. De avonden zijn wel koud, en de nachten dus ook, dus slapen op de grond in een tent was niet zo leuk. Donderdag verjaarde Sarah en moesten we dus een beetje vieren, waardoor we vrijdagochtend om 8u spaghettisaus begonnen maken voor 50 man... Gelukkig hadden we al veel materiaal klaargezet op woensdag, maar toch was het een enorm hectische voormiddag om alles gereed te krijgen. Drie vrijwilligers i.p.v. zeven, het laat zich elke keer weer voelen. Om 14u de meiden allemaal op hun scholen opgehaald. Het zijn pubers, dus in het begin wilde niemand zich laten kennen en hing er een onwennig sfeertje, maar na de groepsindeling, toen elk groepje een war cry en een poster had gemaakt, was het nieuwe er vanaf en 'kenden' ze mekaar ineens weer. Ik had een tof groepje (ik had het zelf gekozen :), ik kende een paar van de meisjes va op school), en als die meisjes beginnen dansen, dan denk ik soms toch dat die bepaalde spierverbindingen hebben die wij witmensen niet hebben hoor... te gek. 's Avonds spaghetti gegeten en Avatar gekeken (het thema was eco warriors, en ja, dat past dan wel min of meer), die de meesten niet hebben uitegkeken: ze gingen slapen. Het was dan ook heel koud om buiten film te zitten kijken, maar goed, het programma van Belinda lag vast en da verandert dat blijkbaar niet echt. Koude, koude nacht, more awake than asleep, met het geluid van de zee op de achtergrond en een visarend in de ochtend... Het heeft iets, de natuur. Soms toch. Toen zaterdagmiddag bleek dat de blueball monkeys en de baboons onze hele voedselvoorraad hadden geplunderd en de boel en passant ondergescheten en mijn groep zich aanbood om dat op te kuisen, vond ik 'de natuur' ineens weer wat minder leuk. Ongelofelijk: dat moet wel zo ongeveer het meest degouterende en zielige zicht van de voorbije maanden geweest zijn. We waren 's ochtends vertrokken voor een stevige wandeling, een wateronderzoek in de rivier, en een strandnamiddag, en 's middags kwam Sarija (begeleidster) met de lunch. Althans, met wat ze had kunnen redden: we waren nog niet goed weg of die monsters hadden het terrein overgenomen. Als ze weten dat er volk is, en voedsel, dan zijn ze er als de kippen bij (ha-ha). We hadden en bij het ontbijt ook al moeten wegjagen en het eten achter slot en grendel gezet, maar ze hadden er zich toch een weg naar kunnen banen... Blijkbaar hebben die beesten een kleine maag, dus die eten, kakken, eten, kakken... Dat stonk daar! Alles lag op de grond (dozen eieren o.a.), en ze hadden zakken opengescheurd en al... Echt vies. Ze hebben er gelegen, de apen, ik moet ze niet meer! Elke keer als we aten moesten we zitten jagen en opletten. En bang zijn ze niet hoor, van vrouwen vooral niet! Maar goed, mijn lieve team heeft dat dan allemaal netjes opgeruimd en geselecteerd... Ze hebben er uiteindelijk zondag de prijs van meest verdienstelijke team mee gewonnen, wat niet meer dan fair was :). Verder een leuke en actieve buitennamiddag gehad, en 's avonds hadden Anne en Sarah een spel in mekaar gestoken, wat ook heel leuk was. Ze hebben zich goed geamuseerd. Zondag opruimen, spelen en een boomplanting... Het was gezellig, en ik denk dat de meisjes er ook zo over denken. Maar vermoeiend natuurlijk! Volgend weekend gaan de jongens hetzelfde doen, met Fiona en Ferdi, maar er zijn geen vrijwilligers meer (wie zich dus geroepen voelt om eens naar ZA te gaan en BIA te helpen: neem effe contact op want ze zien je graag komen!). Anne en Sarah maken deze week hun schoolwerk af (ikke mental coaching dus), en vertrekken de 31ste met nog 3 medestudenten op rondreis. Aangezien ik dan alleen zou achterblijven en niemand dat een goed idee vindt, en ik dat stuk nog niet gezien heb, vertrek ik mee met hen. We hebben nog steeds geen huurvervoer geregeld ofzo :), maar dat komt nog wel!
Vandaag op Kranshoek geweest, ik ga de graad 4 toch missen! Ze komen zo graag naar de homeworkclub, vandaag wilden ze zelfs niet naar huis! Zalig... Die kinderen zijn soms zooo druk maar o zo blij met de aandacht... Magdalena wil me nog een dag rondleiden in haar stad Knysna, en er zijn nog zoveel dingen die ik in orde wil maken voor ik vertrek...er zijn daar ook nog steeds zoveel dingen die fout lopen en het doet dan pijn om te weten dat ik dat allemaal toch niet kan rechttrekken... Maar die kinderen blijven met Magdalena en Marita toch al in goeie handen. Maggie is zelfs zaterdag en zondag naar school gereden (bijna een uur rijden voor haar, enkel!) om haar klaslokaal in orde te maken! Ze zou de hele school bijles geven als je haar laat doen. Ik ga de prachtige uitzichten bij het naar school en naar huis rijden, en mooie zonsopgangen en sterrenhemels behoorlijk missen in Limburg :). Het zal nog een week heel druk zijn, en emotioneel met al die afscheiden, maar dat hoort erbij he. Het zal dus nu misschien een tijdje stil worden, maar voor ik op het vliegtuig stap, probeer ik nog eens te bloggen. Anders moet ik thuis elke keer hetzelfde verhaal vertellen ;). Tot binnenkort, en remember: hlonipha y nature, of zoiets!
