Ook deze week kregen we geen bezoek van nieuwe diersoorten. Het kan ook zijn dat we ze gemist hebben, vermits het deze week een uiterst drukke week was met deadlines, drukte op school, … Elke weekdag overviel ons dan ook vreselijke moeheid, waardoor we soms al om 20u00 in ons bed kropen (19u00 Belgische tijd). Toch hebben we nog tijd kunnen maken om nieuwe dingen te bezoeken/ontdekken/… Lees hieronder over de belevenissen van deze week en ontdek waarom we de titel ‘The world of beer’ kozen.

U kan het ondertussen al raden, op maandag gingen wij zoals elke week naar school. De hele week verliep ongeveer volgens hetzelfde stramien:

05u55: opstaan

06u50: vertrek naar school

07u15: vergadering in de leraarskamer

08u15: start van de lessen

14u00: einde van de lessen

14u15: snel het één journaal meepikken

14u45: werken voor school

18u15: eten

18u45: Afwas

19u00: tv zien (en douchen)

20u00: slapen

Hhmmmm, eigenlijk klopt dit schema niet helemaal. Op maandag gingen we namelijk niet zo vroeg slapen, want dan waren we uitgenodigd om te gaan eten bij de ouders van Ellens mentor. We aten er lekkere kip, gebakken patatjes, bloemkool, broccoli, pompoen en rijst met kaassaus. Het nagerecht was ook heerlijk, al kan ik mij de naam ervan niet meer herinneren. Wel weet ik dat onze buiken na het eten van al deze wonderlijke spijzen een paar centimeters waren uitgezet.                      Woensdag was ook een specialleke, want op woensdag was er personeelsconcert in Hoërskool Eldoraigne. Alle leerkrachten samen voerden voor de leerlingen van de school een soort toneel op. Hoewel er soms iets misliep, hebben we er toch erg van genoten. We hebben vooral veel moeten lachen met de verschillende gekke personages – Spongebob squarepants, Johny Bravo, … – die opdoken in het ‘Sprokiebos’.                                                                                                            Vrijdag was een grote dag. Ten eerste hadden wij voor onze school heel veel deadlines die dag. We moesten allerlei taken inleveren en ook onze eerste evaluatieformulieren. Deze waren trouwen zowel voor Ellen als voor Nathalie dik in orde. Daarnaast waren vrijdag de lessen op Hoërskool Eldoraigne afgelast, omdat er een Interhoër atletiek wedstrijd (dit is een atletiekwedstrijd tussen verschillende secundaire scholen) plaatsvond. Jaja, u leest het goed, in Zuid-Afrika worden de lessen afgelast wanneer er grootse sportevenementen plaatsvinden.                                                                                                       Buiten het feit dat de electriciteit weer eens is uitgevallen, verliepen de overige twee dagen – dinsdag en donderdag – wel volgens bovenstaand stramien.

Het was deze week weer eens broeierig heet. De zware regenval die Nathalie haar mentor voor ons had voorspeld is gelukkig uitgebleven. Daarom zochten we ook dit weekend ‘de oevers’ van het zwembad op. Voor u begint te denken dat wij enkel liggen te bakken en braden in de zon … u bent verkeerd. Zaterdag zochten wij namelijk andere oorden op. Samen met Elle – de zoon van Elsabé Bloem van wie we ons huisje huren – trokken we naar New Town, waar we de ‘Oriental Plaza’ bezochten. Dit is een soort van Indiaas shopping center. Nathalie hoopte er een aantal bloesjes op de kop te tikken, vermits ze al haar kleren beu was. Ze heeft een aantal dingen gepast in een kledinghokje zonder gordijn of deur (Ellen ook trouwens). Het was weer eens een nieuwe ervaring voor ons. Uiteindelijk kochten we er alle drie iets. Elle kocht een autolader voor zijn nieuwe, fantastische iPhone, Nathalie kocht een nieuwe pyjama en een tuniek en Ellen kocht een soort ‘korte broek jumpsuit’.                                                                                                                                                                              Onze volgende halte was de ‘South African Brewery’ voor een rondleiding. De ‘Bierbelgen’ waren hierover vervuld van vreugde. Toen we het bordje ‘World of beer’ zagen verschijnen dat ons naar de brouwerij leidde, verscheen er een alleszeggende smile op ons gezicht. Aan de receptie werden we verwelkomd door het standbeeld van Grambrinus ‘King of beer’. Het plakkaat onder het beeld vertelt dat de naam waarschijnlijk is afgeleid van Jan Primus. Hoort u al een Belgisch belletje rinkelen? Jan Primus is de naam van een Belgische baron uit de 13^de eeuw en tevens patron van de Brusselse brouwersgilde. Eens binnen in de brouwerij waren we een beetje verbaasd dat de rondleiding enigszins leek op een pretparktafereel. Zo’n 90 minuten lang kregen we via allerlei videobeelden, zelfs in 3D, uitleg over het brouwproces en de geschiedenis van het bier brouwen. Nergens kwamen we werkende brouwketels tegen. Gelukkig werd dit goedgemaakt met een proeverij. Tijdens de rondleiding mochten we een replica van een café betreden (‘the African Lion’) en werden we getrakteerd op een echt Zuid-Afrikaans ‘Castle’ biertje. We moeten toegeven dat dit het beste NIET-Belgische bier is dat we al hebben geproefd. Deze pint smaakte na een bierloze maand oh zo goddelijk. Na de rondleiding kregen we meer van dit goeds. Aan de receptie hadden we namelijk 2 coupons gekregen voor gratis pintjes (NOTA: we betaalden slechts €3,5 inkom en daarvoor kregen we een rondleiding + 3 pintjes + een gratis glas). Zo genoten we op een terrasje met de zon in onze gezichten van het goddelijke goud. Als we echter eerlijk moeten zijn, dan zeggen we nog steeds dat de echte ‘World of beer’ het land is dat verdwijnt op de wereldkaart als je er je duim op zet … België natuurlijk. 

Voldane groetjes

Nathalie & Ellen

05-03-2012 om 06:11 geschreven door Nathalie & Ellen  

Deze week waren er geen nieuwe ontdekkingen wat betreft huisdieren. Naast de gebruikelijke muggen, vliegen en salamanders, nam geen enkel nieuw beest zijn intrek in ons nederige stulpje. Wel vermaken we u ook deze week alweer met nieuwe gebeurtenissen, uitvindingen, hilariteit, …

We zijn nu ongeveer een kleine maand weg uit ons Belgenland en we beginnen het stilaan te merken. Nathalie begint te transformeren in een ‘gingerhead’ (vertaling: een rosse) en ook Ellen haar haren maken een verlengende metamorfose door. Daarnaast zijn we, holadijeej, naast terug rood op sommige plaatsen toch ook al een beetje bruiner dan voor we hierheen kwamen.                                                     Ook zijn we er ons sterk van bewust geworden dat ons huisje in Zuid-Afrika slechts onze tijdelijke thuis is. Telkens als we dringend iets nodig hebben – een gebruiksvoorwerp of iets dergelijks – , merken we dat we dit niet per definitie in huis hebben. In België daarentegen zouden we dan gewoon de kast opentrekken en voila daar ligt het duivelse ding dat we willen hebben. Zo had Nathalie bijvoorbeeld deze week een ongelofelijke nood naar een klerenrol (je weet wel, zo’n ding dat plakt en waarmee je pluisjes van je kledij kan afhalen). Helaas was er geen ‘plakrol’ in huis aanwezig en helaas helaas groeien ze ook niet aan de bomen. Wat doet een mens dan? Men is creatief. Met een lege keukenrol en wat tape fabriceerde Nathalie haar eigen klerenrol. Hetzelfde gebeurde met Ellen. Ellen had een enorme behoefte om haar kleren te wassen. Zo gezegd zo gedaan, maar toen begon het te regenen buiten en kledij drogen in de regen is nogal absurd. Wat doen we dan? Het logische antwoord zou zijn ‘neem een kledringrekje en hang de was binnen te drogen’. OEPS, geen kledingrek te vinden! Dan doen we het maar ‘the South African way’: men neme een aantal zakjes van de Spar en wat tape. Scheur de zakjes open en maak er een lange sliert mee. Verstevig alles met tape. Et voila, een zelfgemaakte ‘indoor’waslijn is geboren. Bevestig de waslijn ergens in huis en hang je was te drogen. OPGELET!!!! Een patent op deze uitvinding is reeds genomen.        

Maandag trokken we zoals elke week rond 07u00 richting Hoërskool Eldoraigne, waar onze lesweek tot dan toe normaal verliep. Om 07u10 postte ik netjes de blog. Om 08u15 startten de lessen. Nog geen 10 minuten later viel alle stroom weg en dit voor de hele dag. Dit is al onze tweede grote stroomonderbreking in twee weken tijd. Men vraagt zich af hoe dit komt. Wel, blijkbaar had iemand stomweg vergeten om verse kolen in het vuur te scheppen … grapje duuuuuuh!!!!!!!                                                                                                  Op dinsdag reden we met meneer Marcus Coetser (de mentor van Nathalie) naar de Hoërskool CR Swart, om te kijken hoe het er aan toe gaat in een zwarte school. We vonden het beiden zeer interessant om het verschil te zien tussen Hoërskool Eldoraigne (onze stageschool) en een school met minder financiële mogelijkheden (CR Swart). Rond 17u00 vertrokken we naar huis en het beloofde een lange (file, file, file, file) en angstaanjagende rit te worden. Het was ondertussen namelijk enorm hard beginnen onweren en je kan ons geloven op ons woord … een onweer in Zuid-Afrika voelt een beetje aan alsof de wereld gaat ontploffen. Het was vooral het kleine stukje dat we te voet moesten afleggen van de schoolpoort naar de auto waar we bang hadden. Eens in de auto voelden we ons redelijk veilig. Een auto heeft immers rubberen banden en ze hadden ons altijd wijsgemaakt dat rubber onder geen enkel beding bliksem aantrekt. Een paar dagen later hoorden we echter een ander verhaal over mensen wiens auto na een blikseminslag in brand is geschoten. Tot zover ons veilige gevoel in de auto.                                                                                                                                                                Woensdag was er in de school een leerlingenconcert ‘Eldo Idols’ (idool). Dit zou beginnen om 19u00 in Hoërskool Eldoraigne. Vermits we dichtbij de school wonen, zouden we te voet gaan. Om 17u00 begon het echter terug zwaar te onweren. Er is zelfs een tak van onze palmboom naar beneden gekomen. Gelukkig ging het slechte weer voorbij en konden we toch te voet gaan. We waren nog maar net bij de school gearriveerd of het onweer ging opnieuw van start. Gedurende het hele concert hoorde je af en toe een hele luide knal die de ramen deed trillen. Desondanks hebben we toch genoten van de mooie gezangen van de leerlingen. Af en toe kregen we zelfs ‘hoendervlees’.

Zaterdag 25 februari 04u15: TUUT TUUT TUUT Tijd om op te staan, want we gaan naar de ‘Boeremark’. Dit is een gezellig marktje waar plaatselijke boeren lekker vers fruit, groenten, zelfgemaakte producten en andere dingen verkopen. We ontdekten er ook een kraam met Belgische wafels en één met Hollandse kazen. Nadat we de nodige inkopen hadden gedaan, gingen we rond 09u00 naar Hoërskool Eldoraigne waar er een wedstrijd plaatsvond van de ‘Trompoppies’ en ‘cheerleaders’. Cheerleaders kent natuurlijk iedereen, maar de Trompoppies zijn minder bekend. Het is vergelijkbaar met majorettes, maar Trompoppies zwaaien in plaats van met stokken met vlaggen. Het was mooi om te zien, maar na een uur waren we het toch alweer beu. Vermits het een warme dag was, hadden we nood aan afkoeling en die vonden we aan het zwembad. Zo’n drie uur laten ontdekten we bij onszelf een nieuwe lading roodheid. Zonnecrème blijkt dus niet echt te werken in Zuid-Afrika.

’s Avonds gingen we nog naar een theaterstuk van ‘De grafsteensangers’. Onze begeleider Corné, die zelf ook deel uitmaakte van de cast, had ons uitgenodigd. We hebben heel hard gelachen en Ellen heeft zelfs actief aan het stuk geparticipeerd. Ze werd tijdens een bepaalde scène door één van de acteurs uitgenodigd voor een Wals.

Als afsluiter van deze week hebben we voor u een special in petto … uitspraken van de week. Zie hieronder degenen die we u zeker niet wilden onthouden:

Ellen: ‘NATHALIEEEEE!!!!!!!’

Nathalie: ‘Tegen dat ik naar huis ga wil ik zwart zien’. (Zwart en ros haar? Hopelijk mag        

                Nathalie straks na 3 maanden nog binnen thuis ;))

Ellen: ‘Ik ben de slimste mens ter wereld, ge moet mij da niemeer zeggen … ik weet da zo

          ook al’

Nathalie: ‘Ellen, gij kunt stoofvlees en bobotie maken, maar nen boterham ontvriezen is   

                blijkbaar een stap te ver’ (Ellen heeft deze week het traditionele Zuid-Afrikaanse

                gerecht bobotie klaargemaakt en heeft deze week ook een boterham laten

                aanbranden in de microgolfoven.) 

Groetjes

Nathalie & Ellen

27-02-2012 om 06:18 geschreven door Nathalie & Ellen  

“Nergens beter dan thuis worden lief en leed intens gedeeld.” “Nergens beter dan thuis waar om het even wie de hoofdrol speelt.” “Nergens beter dan thuis …”

De titel mag je deze week zeer letterlijk nemen. We hebben namelijk een audiovisuele ontdekking gedaan op onze satelliet-TV die meer dan 300 posten kan ontvangen. Tijdens een namiddagse zapronde ontdekte Ellen plots een bekende klank … Vlaams! Ben Crabbé verscheen als een kleine god op ons scherm. Nathalie en ik keken naar elkaar en dachten alle twee (eigenlijk vooral Ellen) hetzelfde THUUUUUIIIIIISSSSS!!!!! Oh wat hebben we Frank en Simmonneke toch gemist en plots verschenen ze daar op ons scherm aan de andere kant van de wereld. De vreugde in ons hart werd onmiddellijk nog een stukje groter dan het al was.                                                                                                                                                            Natuurlijk voelen we ons in Zuid-Afrika ook echt thuis. Hoe kan het ook anders? Het lijkt wel of alle vriendelijkheid van de wereld hiernaartoe is gevloeid. Iedereen is zo – figuurlijk en misschien ook wel letterlijk, maar daar spreken we ons niet over uit –warm. Daarenboven is het hier, op enkele doch zware donderslagen en wat regen na, bijna altijd stralend weer. Uiteraard zijn er ook nog de huisdieren die ons plezieren met hun aanwezigheid. Na een schorpioen, heel wat salamanders, katten en een gekko, spotte Ellen nu ook nog een bidsprinkhaan. Hierbij neemt Ellen de officiële titel van ‘Globespotter’ over van Nathalie’.

We begrijpen dat sommigen onder jullie denken ‘die zijn daar precies op vakantie’ ... fout gedacht. Elke dag maken wij taakjes/opdrachten/… en vanaf deze week hebben we ook effectief zelf lesgegeven. Nathalie bracht de leerlingen enkele nieuwe tekentechnieken bij en Ellen leerde de ‘kinders’ filmaffiches maken. Telkens zijn de leerlingen enorm onder de indruk van onze taal, ‘het Nederlands’. Ellen probeert in combinatie met het Nederlands ook al een bikie Afrikaans te praat. Ze kreeg zelfs applaus na haar eerste les, omdat ze zo mooi gesproken had. Het Afrikaans is voor Ellen op zich niet zo’n moeilijke taal, omdat veel woorden en klanken overeen komen met het Kempische dialect, dat zij sowieso al zeer goed beheerst ;).                Naast het alledaagse gangetje op school, stonden we op 14 februari toch weer voor een verrassing op Eldoraigne. Iedereen weet dat 14 februari officieel de dag is van de geliefden. In België wordt dit niet echt op een uitbundige manier gevierd. Voor ons was het dan ook gewoon een dag als een andere. Dit was echter buiten Eldoraigne gerekend. Alle leerlingen hadden zich opgemaakt en iedereen schreeuwden uit “HAPPY V-DAY”. Iedereen droeg rode accessoires en de hartjes waren alomtegenwoordig.  Zelfs de meeste leerkrachten hadden een rood kledingsstuk aan. In de personeelskamer werden we getrakteerd op chocolade, hartvormige koekjes en lekkere cupcakes. We kregen er ook bezoek van Cupido (een verkleedde leerling) die gratis knuffels en chocolade uitdeelde.

Ook deze week zijn we weer op pad geweest met de Zweedse uitwisselingsstudenten. Zo trokken we richting ‘Apartheidsmuseum’ waar we alles en misschien wel te veel – we hebben de indruk dat alles een beetje buiten proportie wordt getrokken in dit museum – te weten kwamen over de apartheid en Nelson Mandela. Guess what? Nelson Mandela is een zwarte man!!!!!!! Geintje … uiteraard wisten we dat al langer dan vandaag, maar bij gebrek aan een beter grapje van de week, zal dit moeten volstaan.                                                                                                                                                                    Na ons bezoek aan het ‘Apartheidsmuseum’, gingen we terug naar huis. Althans dat dachten we, maar dit bleek duidelijk een vergissing te zijn. Onverwacht voerde de bus ons naar Soweto waar we de ‘Hector Pieterson memorial’ bezochten en langs de huizen van Nelson Mandela en Desmond Tutu reden. Rond 16u00 kwam er een einde aan alle bezoeken en reden we naar Johannesburg OR TAMBO international airport om de Zweden af te zetten. Hun 8-daagse bezoek aan Zuid-Afrika zat er op. Als afscheidscadeau kregen ze een broeierig hete dag en als gevolg daarvan pijnlijk rode armen en benen. Zo gingen ze, met hun ultrakorte broekjes en topjes, de negatieve Zweedse temperatuur tegemoet. We hopen voor hen dat ze onderweg warmere kleren hebben aangetrokken, anders zijn ze ondertussen zeker veranderd in Yeti’s en verschrikkelijke sneeuwmannen. 

Vrijdag na school werden we om 15u00 opgepikt door Carine en Jeanette. Carine is een leerkracht Engels aan de ‘Voortrekkershoogte’, die we hadden leren kennen tijdens ons weekend in Ukutula Lion resort. Zij en Jeanette namen ons mee naar de Zuid-Afrikaanse versie van ‘GroepT Leuven Education college’. Hier is het echter geen hogeschool maar een universiteit. Jaja, het moet gezegd zijn in Zuid-Afrika is alles bigger dan in België: de huizen, de dieren en bij deze ook de campus van Education. Het lijkt wel een klein stadje op zich. Er is een gym, een winkel, een zwembad, een reuze bibliotheek, woonfaciliteiten voor meisjes en jongens, ... Alles wat de studenten nodig hebben om te kunnen overleven is aanwezig. Ze hoeven dus het terrein niet te verlaten.                                                                                                                                                      Na ons bezoek aan de universiteit reden we naar ‘Menlyn’shoppingcenter. Dit is het ‘Wijnegem’ van Zuid-Afrika. Ook dit was MUCH BIGGER dan in België. Het gebouw is zo’n 4 verdiepingen hoog en je kan er moeiteloos een dag in rondlopen zonder ooit op dezelfde plaats uit te komen. Gelukkig hadden we twee ervaren gidsen die ons de tofste en goedkoopste winkeltjes toonden. Eén van de winkels heette Mr. Price. Dit zegt volgens ons al genoeg. Als je daar binnenkomt met €20, kom je met een volle zak kledij terug buiten. Nathalie kocht er een hele mooie, belachelijk goedkope handtas (de hare was stukgegaan al voor we in België het vliegtuig op gingen). Vermits we nog boodschappen moesten doen, sprongen we ook binnen in ‘Checkers’. Dit is de plaatselijke ‘Carrefour’, maar dan wel veel goedkoper.                                                                                     Na ons shoppingavontuur begonnen enige maagjes te rammelen. Onze volgende halte was daarom Romans. Daar dronken we een lekkere ‘Daquiri Strawberry’ voor maar €2 en aten pizza’s en pasta’s voor maximum €5 per persoon. Als afsluiter van de dag hebben Carine en Jeanette ons de door hun genaamde ‘marginale uitgaansbuurt’ Heartfield square getoond. Ze waarschuwden ons op voorhand voor handtastelijkheden en vreemde personen die zich daar zouden ophouden, maar het viel uiteindelijk allemaal nog mee. Buiten het feit dat Nathalie ten huwelijk werd gevraagd door iemand van de security, zijn er geen noemenswaardige dingen gebeurd. Zo eindigde ons eerste avondje uit in Zuid-Afrika.

Nog een laatste opmerking: We zijn beiden geslaagd voor onze allerlaatste examens ooit. Nathalie mag trots zijn op haar verdiende 15/20 voor schilderen en Ellen perste er zelfs een 20/20 uit voor het vak Cultureel landschap (hoewel ze tot nu toe nog steeds denkt dat dit een vergissing is?). Wat zijn we blij, wat zijn we blij …                                                                              Tot volgende week voor nieuw nieuws.

Groetjes van de ondertussen ‘Ecruhuiden’

Nathalie & Ellen   

20-02-2012 om 06:21 geschreven door Nathalie & Ellen  

“Maandag 6 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.” Om 07u00 arriveerden we een beetje verdwaald in onze reusachtige stageschool ‘Hoërskool Eldoraigne’ met zo’n 1660 leerlingen. We vroegen aan twee vriendelijke dames – we waren onze gps vergeten – hoe we de weg naar de ‘personeelkamer’ konden vinden. Daar aangekomen scheidden onze Belgische wegen, vermits Nathalie stage geeft bij Mr. Coetser in graad 11 en ik bij Mevr. Kilian in graad 9 (de leerkrachten zitten bij elkaar per graad). Onze mentoren boden ons onmiddellijk een stoel aan naast hun. Ja, u hoort het goed, wij hebben onze eigen stoel in Hoërskool Eldoraigne.

07u15: TINGELINGELING … het schoolhoofd luidt de bel en daarmee start er een algemene ‘vergadering’. Daarna wordt de schoolweek officieel geopend. De leerlingen komen samen op het binnenplein van de school, waar er een gebed wordt opgezegd, de sportprestaties van de naweek worden overlopen, het schoollied wordt gezongen en de schoolvlag wordt gehesen.

Om 08u15 starten de lessen. Graad 9 leert bij de grappige Mevr. Kilian over beeldaspecten, danstermen en muziektermen en bij Mr. Coetser (die o zo lekkere koffie zet) maken de leerlingen van graad 10, 11 en 12 een portfolio.

14u00: TINGELINGELING … de lessen worden afgekondigd en de school is uit. Tijd voor de leerlingen om naar huis te gaan? ‘Nieje, helle gaan nie na huis nie, helle gaan sporte!’ Sport is baie belangrijk in Zuid-Afrika. Dus vanaf 14u00 is het sport, sport sport sport sport sport en oh ja sport.

“Dinsdag 7 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.”

“Woensdag 8 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.”

“Donderdag 9 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan.”

“Donderdag 9 februari 2012, + 16u00: In Centurion was er een algemene stroompanne. Spijtig genoeg net op de dag waarop we hadden beslist om vroeg te eten en vroeg te gaan slapen. Eten maken zonder stroom is, zoals jullie wel kunnen denken, een beetje moeilijk. Maar omdat wij inventief zijn, vonden wij de volgende oplossing: ‘koken met potten en pannen op de braai (bbq)’. 

“Donderdag 9 februari 2012, + 19u30: De elektriciteit vond zijn weg naar Centurion terug. Eindelijk konden we ons dus douchen met het licht aan. Er wachtte ons zowaar een grote, kleine verrassing in de badkamer … een huisdier. Een gekko had beslist om bij ons in te trekken.

“Vrijdag 10 februari 2012, 05u55: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om op te staan en naar school toe te gaan?” ‘Nieje, op vrijdag 10 februari 2012 wij gingen nie naa skool toe nie.’

“Vrijdag 10 februari 2012, 02u30: TUUT TUUT TUUT TUUT … tijd om ons klaar te maken om samen met 3 leerlingen van Eldoraigne en een aantal Zweedse studenten Pilanesberg te bezoeken en het leeuwenresort Ukutula. Hoewel het vroeg in de ochtend/nacht was, stond Nathalie toch al voor een dilemma … ‘neem ik dichte schoenen mee of niet?’ NATUURLIJK NIET NATHALIE, HET GAAT BAKKENSWARM WORDEN!!!!!! Nathalie haar antwoord: ‘Jamaar, wat als er nu een leeuw op mijn tenen komt staan, die hebben wel scherpe nagels é!’ Zodus besliste ze toch maar haar dichte schoenen mee te nemen. 5 minuten na dit dilemma vonden we zowaar een tweede huisdier in de kamer van Ellen, een schorpioen. Helaas heeft het niet mogen zijn. Ellen heeft het dier, niet moedwillig natuurlijk, van het leven berooft. Blijkbaar heeft ze een te zware voet.

03u15: Joggie, een leerkracht van Hoërskool Eldoraigne, pikt ons op en voert ons (Nathalie, Ellen en de 3 studenten van Eldoraigne) naar het backpackers hotel zo’n 45 minuten verderop, waar de Zweedse studenten verblijven. Van daaruit rijden we met de bus naar Pilanesberg National Park. Het dodelijk hete ritje duurde zo’n twee uur. In Pilanesberg hoopten we de ‘Big Five’ (buffel, leeuw, jachtluipaard, olifant, witte neushoorn) te spotten. Helaas helaas, op de uitwerpselen van een olifant na, hebben we niets van het gedierte gezien. Wel werden we verwelkomd door verbaasde giraffen, vele zebra’s, vele blauwildbeesten, springbokken, impala’s, secretarisvogels, bobbejanen, pumba’s (je weet wel, van Timon en Pumba) en een mijmerende zwarte neushoorn.

Na ons bezoek zetten we koers richting Brits, waar we zouden overnachten. Daar wachtten er zo’n 100-tal leeuwen op ons. Voor hun waren wij lekkere stukjes jong vlees, maar voor ons waren ze zo schattig als we zelf zijn (voor degenen die het niet doorhebben, wij proberen in elk blogbericht een grapje te maken … this was it voor deze week!).

Naast ‘onze’ en de Zweedse leerlingen, waren er ook studenten van een aantal zwarte scholen aanwezig die dag. Het was de bedoeling dat de verschillende studenten en de verschillende culturen met elkaar zouden bounden doormiddel van een aantal activiteiten (spelen met welpjes, muurklimmen, leeuwensafari en zwemmen). Na een lange dag gaven alle leerlingen samen een prachtig optreden (dans, zang, acteren, …) met slechts 10 minuten voorbereidingstijd. Het moet gezegd zijn, ‘black people got rythm’, hieraan kunnen de Belgen nog een puntje zuigen.

Rond 23u00 kwam er een einde aan een lange dag. We kropen in ons bed met het diepe, warme gegrom van de leeuwen. Voor we onze ogen sloten, ontdekte Ellen alweer een nieuw huisdier. Dit keer was het een reuze muis, die Nathalie een slapeloze nacht bezorgde.

De volgende dag vertrokken we rond 09u00 terug richting Pretoria, voor een sightseeing. We stopten onder andere bij ‘the Union Building’ en het ‘Freedom park’. Om 17u00 pikte Joggie ons terug op aan de ‘Backpackers’ en nam hij ons mee naar zijn huis. Daar ontmoetten we zijn vriendelijke vrouw Theresa. Joggie schotelde ons enkele lekkere, spirituele drankjes voor (choco jenever van Filliers, Amarula en holy water). Om 18u00 kwamen we moe maar voldaan terug aan bij onze woning. Daar stonden we alweer voor een nieuwe verrassing in onze badkamer. Dit keer was het geen huisdier, maar stond Nathalie met haar voeten in het water. De poetsvrouw had namelijk beslist om voor ons een privézwembad aan te leggen. Wij vonden dit echter niet nodig, wij waren perfect gelukkig zonder.

De volgende dag gingen we naar een ECHT zwembad en ik mag wel zeggen … ondertussen kan je de titel van dit bericht veranderen in ‘De roodhuiden ontdekken’. Enkel de Indianenpluimen ontbreken nog.       

Rode groetjes en tot volgende week

Nathalie en Ellen

13-02-2012 om 10:16 geschreven door Nathalie & Ellen  

“3 februari 2012, 15u00: Afspraak in Brussels airport onder het ‘grote bord’.” Zo begon ons grote buitenlands avontuur. Wij konden uitkijken naar zomerse temperaturen, terwijl België voor het eerst deze winter getrakteerd werd op de eerste sneeuwpartijen.

Na een afscheid met de nodige watervallen vertrokken we naar gate B30 richting Londen Heathrow, waar ons vliegtuig netjes op tijd stond te wachten voor vertrek. Om 16u50 was iedereen on board en verkondigde de piloot dat ons vliegtuig eerst gede-iced moest worden. NO PROBLEMO dachten wij, vermits we verwachtten dat dit slechts 10 minuten in beslag ging nemen.

Pech gehad … deze procedure werd uitgesteld, omdat – en ik citeer – ‘the runway closed was’. Conclusie? Als er 3 cm sneeuw valt in België, ligt het land lam. Zo geschiedde dat we een vertraging van 1 uur zouden oplopen. NO PROBLEMO dachten wij alweer, want we hadden voldoende overstaptijd in Londen. Spijtig genoeg blijkt 1 uur vertraging het synoniem van 1,5 uur vertraging te zijn.

Om 18u15 kwam er eindelijk beweging in het toestel van Brussels airlines en mochten we aanschuiven om op te stijgen. Vermits we eeuwige optimisten zijn, hadden we er nog steeds een goed oog in dat we onze connectie naar Johannesburg zouden halen. Het grondpersoneel in Londen dacht daar net even anders over en herboekte ons naar een latere vlucht. PROBLEMO dachten wij toen, vermits we de persoon die ons in Johannesburg zou komen oppikken niet konden bereiken.

1,5 uur later dan gepland arriveerden we in Johannesburg international airport. Zo blij als we waren, zo snel sloeg ons humeur om wanneer we merkten dat de rij aan de douane minstens een uur bedroeg. Op de koop toe waren ook nog eens Nathalie haar schoenen stuk gegaan. Gelukkig lopen alle mensen in Zuid-Afrika op blote voeten rond (even ter verduidelijking … dit is een grap).

Gelukkig is Celeste, de persoon die ons kwam oppikken, geduldig blijven wachten op ons. Zij bracht ons naar Johan en Elsabé, van wie we het huisje huren waar we gedurende de volgende 90 dagen verblijven. Vervolgens reden we samen met Celeste, Johan en Elsabé naar het eigenlijke huisje. Het eerste wat we dachten toen we het zagen was WAUW. Voor ons is het echt een klein paradijsje … ons paradijsje.

Nadat we ons hadden opgefrist en Nathalie haar eerste salamander had gespot, zijn we met Celeste naar de winkel gereden om enkele inkopen te doen. Rond 16u00 hadden we eindelijk rust en kon de acclimatisering beginnen. Die begon, voor sommigen onder ons (lees Nathalie), weer met watervallen. Het was allemaal zo echt opeens.

Na ons eerste avondmaal (braaikip met groentjes en brood) ging alles al stukken beter. Om 20u30 zagen we voor het eerst in 40 u een echt bed. Vergezeld door de prachtige gezangen van een voor ons onbekende vogel vielen we in slaap.

De volgende dag werden we om 08u00 opgehaald door Frank Roos, de directeur van onze stageschool, en zijn vrouw Trudy. Met hen reden we naar enkele leuke winkels en een Afrikaanse markt. Op de terugweg spotte Nathalie haar eerste ‘Bobbejaan’ (Baviaan). Nathalie is bij deze officieel gepromoveerd tot ‘Globespotter’. We aten ook onze eerste Afrikaanse vrucht ‘de Marulla’, waarvan er ook likeur wordt gemaakt ‘Amarulla’. Deze gaan we binnenkort zeker eens proeven!

Onderweg stopten we nog bij een klein winkelcentrum, waar Frank Roos ons trakteerde op witte wijn en ‘Fish & Chips’ (de zwarte Zuid-Afrikaanse bevolking noemt het ‘Feesh & Chips’).

Om 14u00 zette Frank ons netjes af aan ons huisje. Daar zette het proces van acclimatisering zich verder. Dit keer zonder watervallen.

Bij deze sluiten we ons eerste relaas af. Morgen begint onze eerste week in de stageschool. We zijn uiteraard enorm benieuwd. Op het einde van de week horen jullie hoe het is geweest.

Groetjes en geniet van de sneeuw (waar we minstens evenveel van houden dan van de zon)

 Ellen & Nathalie

07-02-2012 om 15:45 geschreven door Nathalie & Ellen  

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Nathalie & Ellen