Wat vliegt de tijd voorbij. Ondertussen zijn we al halfweg ons verblijf, terwijl het pas gisteren leek alsof we op het vliegtuig richting Johannesburg stapten. Toch beginnen we ‘thuis’ – niet te tv-serie uiteraard, want die kunnen we hier elke avond bekijken – stilaan te missen (hmm frieten, lekker brood, …). Dat neemt natuurlijk niet weg dat we hier nog steeds zeer gelukkig zijn en vele mooie dingen te zien krijgen.

ZE ZIJN ER WEER! ZE ZIJN ER WEER! Deze week kregen we, na een paar weken afwezigheid, weer de hele dierentuin op bezoek. Het begon met mieren. Deze vonden deze week, weliswaar ongewenst, massaal de weg naar onze keuken. We probeerden ze op te zuigen met onze turbostofzuiger, maar dit systeem werkte niet. Daarom kozen we voor de harde aanpak ‘insectenverdelger’. Vervolgens bleek het slechte weer van deze week een plaag van vreemde vliegende dingetjes (een soort van lawaaierige, lelijke libellen) op te wekken. Ze kwamen met velen op ons afgevlogen en gaven een vreselijk concert in ons huis. Sommigen lieten het leven, nadat eerst hun vleugels afvielen, door zichzelf te verbranden in onze lampen en andere ‘vliegers’ hielp Nathalie een handje met onze insectenverdelger.                                                                                          De kamer van Ellen was deze week weer de opperdierentuin. Zo kreeg ze onder andere bezoek van een ‘hottentotsgod’ (bidsprinkhaan). Hij was best wel schattig en mocht daarom blijven. Hij vergezelde Ellen gedurende twee dagen. Daarna zocht hij andere oorden op. Lang bleef Ellen niet alleen, want op vrijdag kreeg ze alweer bezoek van een andere oude bekende, een schorpioen. Helaas was hij wederom dood (en deze keer niet door toedoen van Ellen). Een leuk weetje hieromtrent: Vele mensen in Zuid-Afrika hebben hier in hun hele leven nog geen schorpioen gezien … wij zagen er al 2 in anderhalve maand tijd. 

Genoeg over dieren nu, tijd voor het verslag van de week. Uiteraard beginnen we daarvoor bij maandag. Maandag was naast een schooldag ook ‘etentjesdag’. We hadden die avond Ellens mentor en diens verloofde uitgenodigd om te komen eten. Wat stond er op het menu?

Hoofdgerecht:

- Rosbief uit de oven met gravy, kruidige puree en wortelen met selder in zoete saus

Nagerecht:

- Petit beurre taart gedecoreerd met een smiley

Kok van dienst? Ellen (de volgende keer is het de beurt aan Nathalie dus ;))

Al zeggen we het zelf, het was zeer lekker. Onze gasten hebben er ook enorm van genoten. Vooral de petit beurre taart viel enorm in de smaak. Blijkbaar is dat iets wat ze hier in Zuid-Afrika niet kennen. Onze gasten wilden daarom maar wat graag het recept van deze caloriebom kennen.

Geen enkele schoolweek in Hoërskool Eldoraigne is een normale schoolweek. Vorige week was er bijvoorbeeld de verjaardag van meneer Roos en deze week was er PIE-dag (een pie is een gevulde pastei en tegelijk staat PIE ook voor het wiskundige getal pi 3,1416…). Deze vond plaats op de toepasselijke datum 3/14. Ziet u de link? De leerlingen konden tijdens deze dag geld bieden om een ‘roomtaart’ te gooien in het gezicht van een leerkracht. De 3 leerlingen die het meeste geld boden, mochten dan de taart gooien in het gezicht van de leerkracht waarop ze geboden hadden. In België zouden de leerlingen dan bieden op de onderwijzer die ze het minst graag hebben, maar hier kozen ze de ‘populaire’ leerkrachten. Het hoorde een leuke gelegenheid te worden, maar helaas leidde het voor één van de onderwijzers bijna tot een neusbreuk. De eerste taart werd namelijk net iets te bruusk in zijn gezicht geduwd. Naar wij hebben horen zeggen stond zijn neus een beetje uit de haak (en dit is echt geen grap) en heeft de leerkracht zijn neus zelf terug op zijn plaats gekregen. Enfin, uiteindelijk zijn er geen al te erge dingen gebeurd. Zelf hebben we trouwens ook pie’s gekregen. Niet in onze gezichten, maar wel in onze mond. Ze waren heerlijk, maar niet goed voor de lijn. Op stage gaan bij Hoërskool Eldoraigne is eigenlijk over het algemeen niet goed voor de lijn. Altijd is er wel een moment of een reden waarom we niet anders kunnen dan eten! Deze week waren er bijvoorbeeld een aantal leerkrachten jarig. Zo geschiedde dat Ellen door een verjaardag al om 07u20 McDonalds moest eten. Nathalie at de volgende dag dan weer taart om dezelfde reden (uiteraard was het wel een andere persoon die jarig was). Nog maar net had Ellen gezworen om het vanaf dan kalmer aan te doen met caloriebommen en lap dan was er weer een leerling jarig die lekkere cupcakes uitdeelde.

Vrijdag brachten we samen met Cariné, die we leerden kennen tijdens onze eerste weken in Zuid-Afrika, een bezoek aan het voortrekkersmonument. De hele historische uitleg van dit gebouw zullen we u besparen (of u kan dit zelf eens opzoeken), maar laat ons zeggen dat de collectie die er werd tentoongesteld vrij Hollands aandeed. Het meest fascinerende aan dit bezoek, was het uitzicht dat je had wanneer je de vele … vele … vele … VELE trappen besteeg. Het afdalen van de trappen ging al even moeizaam dan het beklimmen. Eens terug bij de auto voelden onze benen dan ook aan als slappe snoepjes (zo van die rode lange veter snoepkes). Met volle moed zetten we koers richting Brooklyn Mall, waar Nathalie al zolang naartoe wilde om de winkel van Carrol Boyes (een Zuid-Afrikaanse kunstenares die functionele kunst ontwerpt) te bezoeken. Helaas waren onze benen nog niet genezen. Telkens als we een trap moesten nemen, voelde het aan alsof we door onze benen gingen zakken. Na een kort strompelpartijtje door het winkelcentrum, hadden we dan ook energie nodig ETEN. Rond 19u00 kwamen we terug aan bij ons huisje, waar we onze benen eindelijk een beetje rust gunden.

De volgende dag voelden we duidelijk dat we beenspieren hadden. De trappenestafette van de dag ervoor had zijn werk gedaan! Hoewel we de pijn heel goed voelden, wilden we ons niet laten kennen. Zo gingen we rond 09u30 de deur uit richting Hoërskool Eldoraigne, waar er enkele sportwedstrijden plaatsvonden. Er werd onder andere rugby gespeeld. Dit was één van de sporten die we doodgraag een keer wilden bijwonen. Nadat we 15 minuten naar de rugbygame hadden gekeken, kwamen we tot de conclusie dat we er niets van begrepen … op naar de hockey dan maar!! Weer 15 minuten later kon ook deze sport ons niet meer bekoren … terug naar de rugby dan maar!! Na 45 minuten hielden we het volledig voor bekeken en besloten we onze eigen sport te gaan beoefenen … aan het zwembad liggen.      

Zoals jullie kunnen lezen, genieten we enorm van ons verblijf in Zuid-Afrika. Toch deed ons hart deze week pijn toen we het nieuws vernamen van de busramp in Sierre, Zwitserland. Alle nieuwszenders hadden het over het ongeval. Wat een leuke vakantie moest worden eindigde in een tragedie. Bij deze willen we laten weten dat ook wij denken aan alle slachtoffers en hun familie.

Gebruinde (met een tikje rood hier en daar) groetjes

Nathalie en Ellen

19-03-2012 om 06:23 geschreven door Nathalie & Ellen