“3 februari 2012, 15u00: Afspraak in Brussels airport onder het ‘grote bord’.” Zo begon ons grote buitenlands avontuur. Wij konden uitkijken naar zomerse temperaturen, terwijl België voor het eerst deze winter getrakteerd werd op de eerste sneeuwpartijen.

Na een afscheid met de nodige watervallen vertrokken we naar gate B30 richting Londen Heathrow, waar ons vliegtuig netjes op tijd stond te wachten voor vertrek. Om 16u50 was iedereen on board en verkondigde de piloot dat ons vliegtuig eerst gede-iced moest worden. NO PROBLEMO dachten wij, vermits we verwachtten dat dit slechts 10 minuten in beslag ging nemen.

Pech gehad … deze procedure werd uitgesteld, omdat – en ik citeer – ‘the runway closed was’. Conclusie? Als er 3 cm sneeuw valt in België, ligt het land lam. Zo geschiedde dat we een vertraging van 1 uur zouden oplopen. NO PROBLEMO dachten wij alweer, want we hadden voldoende overstaptijd in Londen. Spijtig genoeg blijkt 1 uur vertraging het synoniem van 1,5 uur vertraging te zijn.

Om 18u15 kwam er eindelijk beweging in het toestel van Brussels airlines en mochten we aanschuiven om op te stijgen. Vermits we eeuwige optimisten zijn, hadden we er nog steeds een goed oog in dat we onze connectie naar Johannesburg zouden halen. Het grondpersoneel in Londen dacht daar net even anders over en herboekte ons naar een latere vlucht. PROBLEMO dachten wij toen, vermits we de persoon die ons in Johannesburg zou komen oppikken niet konden bereiken.

1,5 uur later dan gepland arriveerden we in Johannesburg international airport. Zo blij als we waren, zo snel sloeg ons humeur om wanneer we merkten dat de rij aan de douane minstens een uur bedroeg. Op de koop toe waren ook nog eens Nathalie haar schoenen stuk gegaan. Gelukkig lopen alle mensen in Zuid-Afrika op blote voeten rond (even ter verduidelijking … dit is een grap).

Gelukkig is Celeste, de persoon die ons kwam oppikken, geduldig blijven wachten op ons. Zij bracht ons naar Johan en Elsabé, van wie we het huisje huren waar we gedurende de volgende 90 dagen verblijven. Vervolgens reden we samen met Celeste, Johan en Elsabé naar het eigenlijke huisje. Het eerste wat we dachten toen we het zagen was WAUW. Voor ons is het echt een klein paradijsje … ons paradijsje.

Nadat we ons hadden opgefrist en Nathalie haar eerste salamander had gespot, zijn we met Celeste naar de winkel gereden om enkele inkopen te doen. Rond 16u00 hadden we eindelijk rust en kon de acclimatisering beginnen. Die begon, voor sommigen onder ons (lees Nathalie), weer met watervallen. Het was allemaal zo echt opeens.

Na ons eerste avondmaal (braaikip met groentjes en brood) ging alles al stukken beter. Om 20u30 zagen we voor het eerst in 40 u een echt bed. Vergezeld door de prachtige gezangen van een voor ons onbekende vogel vielen we in slaap.

De volgende dag werden we om 08u00 opgehaald door Frank Roos, de directeur van onze stageschool, en zijn vrouw Trudy. Met hen reden we naar enkele leuke winkels en een Afrikaanse markt. Op de terugweg spotte Nathalie haar eerste ‘Bobbejaan’ (Baviaan). Nathalie is bij deze officieel gepromoveerd tot ‘Globespotter’. We aten ook onze eerste Afrikaanse vrucht ‘de Marulla’, waarvan er ook likeur wordt gemaakt ‘Amarulla’. Deze gaan we binnenkort zeker eens proeven!

Onderweg stopten we nog bij een klein winkelcentrum, waar Frank Roos ons trakteerde op witte wijn en ‘Fish & Chips’ (de zwarte Zuid-Afrikaanse bevolking noemt het ‘Feesh & Chips’).

Om 14u00 zette Frank ons netjes af aan ons huisje. Daar zette het proces van acclimatisering zich verder. Dit keer zonder watervallen.

Bij deze sluiten we ons eerste relaas af. Morgen begint onze eerste week in de stageschool. We zijn uiteraard enorm benieuwd. Op het einde van de week horen jullie hoe het is geweest.

Groetjes en geniet van de sneeuw (waar we minstens evenveel van houden dan van de zon)

 Ellen & Nathalie

07-02-2012 om 15:45 geschreven door Nathalie & Ellen