|
Na 3 maanden is het
dan zover. Het laatste blogbericht vanuit Zuid-Afrika is een feit. Voor degenen
die nu pas inschakelen
TE LAAT! U heeft veel avonturen gemist. Gelukkig valt
er ook deze week nog een leuke story te vertellen.
Onze laatste
schoolweek bij Eldoraigne was een projectweek. Dit was een schoolopdracht
waarbij we een onderzoek voerden naar multimediale geletterdheid. Een veel te
moeilijk woord waarvan ik u de uitleg absoluut zal besparen. Voor dit project
moesten we elke dag een verslag posten naar onze docent in België.
Plichtsbewust als we zijn deden we dit elke dag netjes op tijd. Donderdag, de
laatste dag van ons project vrijdag was hier een officiële feestdag was dit
ook het plan. Helaas besliste het Zuid-Afrikaanse internet hier anders over.
Alle Telecom-lijnen lagen plat en met deze ook het world wide web. Vermits we
de volgende dag vroeg (04u00) vertrokken richting Drakensbergen, konden we ook
dan onze plichten niet vervullen. Bij deze een oproep aan al onze goedhartige
docenten die zaten te wachten op een bericht en opdrachten van ons. VERGEEF HET
ONS
WE KONDEN ER ECHT ECHT ECHT NIETS AAN DOEN.
Op vrijdag liep om
03u15 onze wekker af. Dit was het begin van een mooi tripje naar de
Drakensbergen. Om 04u00 werden we door Cariné en Janet opgepikt voor een 4 uur
lang ritje richting Vrystaat. Vermits we zelf niet met de auto reden, konden we
nog een dutje doen. Rond half 9 kwamen we aan op de kampplaats Glen Reenen. Dit
zou onze thuis worden voor de komende 3 dagen. Onze volgende taak was het
opslaan van de tenten. Makkelijker gezegd dan gedaan zo bleek, want de wind was
een spelbreker. Enfin, ongeveer een uurtje later stonden de tenten recht en kon
het uitladen van de zwaar geladen auto beginnen. Daarna beslisten we een kort
schoonheidslaapje te houden. Zalig, zo midden in de bergen indommelen met het
heerlijke geluid van de wind. Alleen spijtig dat 2 minuten later de tent op
onze kop viel. Bye bye powernap! Op de achtergrond hoorden we het gelach van
Nathalie die stond toe te kijken. Zij had immers wijselijk beslist om niet deel
te nemen aan het slaappartijtje, maar een wandeling te maken. We schraapten al
onze moed bijeen en zochten een ander, windstiller plekje om de tent op te
slaan. Onder leiding van Nathalie was deze poging wel succesvol. Zij zorgde
ervoor dat we die nacht niet onder de blote sterrenhemel moesten slapen, hoewel
deze prachtig was.
De volgende ochtend
werden rond 09u00 de benen ingesmeerd voor een hiking. In totaal deden we 3
trails, waarvan de laatste de meest indrukwekkende en de gevaarlijkste was. Zo
kwamen we op een gegeven moment bij een rotsig gedeelte met een hellingsgraad
van bijna 90° waar we moesten opklimmen. Als je naar beneden keek, kon je enkel
concluderen dat de val zeer diep zou zijn. Het stuk daarna was eveneens een
rotsdeel waar we moesten opklimmen met behulp van een ketting. Ik citeer de
vrouw die voor ons was, om aan te tonen hoe angstaanjagend deze klim was: Mwéééééhéhéhééééééééééééhéééééééééhééééé U kan mij vrij geloven, dit was
allesbehalve een vreugdekreet. Uiteindelijk is iedereen Janet behoefde wel
enige overtuiging, want zij had na het horen van de wenende vrouw behoorlijk
wat schrik gekregen veilig boven geraakt. Eens boven konden we genieten van een
picknick op het dak van de wereld. Rond 15u00 arriveerden we uiteindelijk
veilig terug bij de kampplaats.
De volgende dag
vertrokken we naar KwaZulu-Natal voor nog een hiking-dagje. We deden er de
Sunday-falls route toepasselijk vermits het zondag was , die ons leidde naar
een voor mij onzichtbare waterval. Wat we onderweg zagen had wel een
ongelofelijke WAUW-factor.
Maandag was helaas
de laatste dag van onze vakantie in de Drakensbergen, maar het was wel een
toppertje. Voor we huiswaarts keerden stond er namelijk een paardrijdactiviteit
op het programma. Stoere Ellen pochte op voorhand dat ze hiervoor absoluut geen
angst had, maar toen er eenmaal beweging kwam in het grote dier begon ze
ongecontroleerd en oorverdovend luid te lachen van de schrik. Nathalie
daarentegen profileerde zich tot een volleerde ruiter en reed steevast voorop
met haar Royal. Haar paard perste er zelfs een galop uit. Naderhand leerde
ook Ellen de paardrijkunst appreciëren. Ze probeerde zelfs haar paard
Gonzorro aan te manen om sneller te lopen. Helaas bleek het dier enkel te
luisteren naar de man met de zweep (de man die de trip begeleidde).
en toen was de
vakantie echt voorbij. Als afsluiter gingen we nog samen met Janet en Cariné
eten bij Spur. Daarna moesten we onverbiddelijk afscheid nemen van hun. Toch
zijn we blij dat we deze twee ongelofelijke personen hebben leren kennen. We
beloofden hun dan ook dat we zeker contact zouden houden en zij beloofden ons
dat ze over een paar jaar naar België zullen komen. Bij deze een boodschap aan
Cariné en Janet ons wacht vir julle!
Voila, hiermee is
het geklonken. U heeft alles samen met ons kunnen meemaken en hopelijk heeft u
er evenveel van genoten als wij. Wij vonden het alvast fijn om u op sleeptouw
te nemen doorheen ons Zuid-Afrika avontuur.
Volgende week mag u
nog een allerlaatste special verwachten op deze blog. Tot dan zeggen wij vaarwel
tegen Zuid-Afrika en de zon en hallo tegen België en hopelijk ook de zon.
Aanstaande vrijdag
zijn we weer lijfelijk aanwezig in België groetjes
Nathalie & Ellen
03-05-2012 om 11:20
geschreven door Nathalie & Ellen 
|
