|
Na een weekje afwezigheid
verschijnt er, zoals twee weken geleden beloofd, alweer een nieuw verslag. U
weze gewaarschuwd, er valt vééééééél te vertellen. Om die reden en ook om u in
spanning te houden splitsen we de blog op in 2 delen. Lees hieronder deel 1 van
2.
Zoals u op ons vorig
blogbericht kon lezen, verwelkomden wij op 25 maart een 30-tal Belgische
studenten en hun leerkrachten. Met deze witte nieuwelingen gingen we bijna de
hele vakantieweek op schok. Alles begon met een uitje naar Sun City, op zon 2
uur rijden van Eldoraigne. Ik stel voor dat u Sun City een keer googled, want
dit lijkt werkelijk zoals een paradijs. Je vindt er palmbomen, witte stranden,
sprookjesachtige hotels, een groots casino en vele andere vormen van
entertainment. Het is als het ware het Las Vegas van Zuid-Afrika. Alles wat je
er ziet is wel zo fake als het maar kan zijn. Desalniettemin hebben we er ons
kostelijk geamuseerd. We zijn er onder andere gaan hiken in een aangelegde
rimboe en we hebben de witte Belgen geleidelijk zien veranderen in roodhuiden,
terwijl wijzelf nog bruiner werden. TJA, het leven is niet eerlijk ;).
Een aantal dagen later
trokken we met de hele groep en een aantal studenten van Hoërskool Eldoraigne
richting Loskopdam. Het beloofde een lange busrit te worden. Gelukkig zijn we
onderweg nog gestopt. De eerste halte was een tabaksplantage. De plantjes zagen
er zeer gezond uit, in tegenstelling tot het product dat ze ervan maken. We
kregen van een vriendelijke, jonge boer de uitleg over het verwerkingsproces
van de planten. Daarna bezochten we een maïsveld
rarara, in Zuid-Afrika
groeit er paarse maïs (GRAPJEEEEE).
Na
een aantal uren in de bus kwamen we eindelijk aan bij Loskopdam. Ter plaatse
werd onze honger eerst gestild met een hamburger en frieten (of iets wat daar
op leek). Later werden we uitgenodigd op een boottocht op de dam. De omgeving
was prachtig. Er werd ons meegedeeld dat er een kans was dat we langs de oevers
neushoorns en giraffen konden spotten. Naast een vlakvark (een wrattenzwijn) en
een koedoestier hebben we alleen water en bergen gezien. Na onze boottocht knorden
onze magen weer van de honger. Gelukkig draaide de braai (bbq) al op volle
toeren. Tegen alle verwachting in duurde het echter nog een aantal uur voor de boerewors werd klaargemaakt. Om 21u00
waren onze magen eindelijk gevuld en na een verfrissende douche kropen we rond
22u00 in ons bed voor wat een korte nacht beloofde te worden. Rond 3u00 s
nachts weerklonk de TUUUT TUUUT wekker. Met veel moeite kwamen we in beweging
om ons klaar te maken en met de bus richting Numbi te vertrekken. Om 8u00
arriveerden we in Numbi, waar er iedereen een verrassing te wachten stond
een
MICROlight flight. Eén voor één wachtten we onze beurt af om een vlucht van 10
minuten boven Numbi en het Krugerpark te maken. Na Twee uur was het onze beurt.
Met knikkende knieën betraden we het met stof beklede, ogenschijnlijk gammele
vliegtuigje, hopend op een veilige terugkomst. Eens in de lucht bleek onze
vrees ongegrond. Het uitzicht was adembenemend mooi en de ervaring
onvergetelijk. Met een ongelofelijke voldoening verlieten we het vliegveld en
zetten we koers richting onze eindbestemming, het Krugerpark.
Het Krugerpark overdonderde
ons meteen. We werden er verwelkomd door de prachtige natuur en de apen en
rooibokken die er massaal aanwezig waren. Eens aangekomen op de onze kampsite
Pretoriuskop werden we in hutjes verdeeld. Nadat iedereen gesetteld was
vertrokken we rond 17u00 met de bus op game drive door het park. Tijdens deze
zagen we een hyena en neushoorns (van heel ver). Rond 18u00 kwamen we terug aan
op het kamp. Daar werd de braai aangestoken en uren later konden we genieten
van vleis (steak) en pap (maïspap) met tomatensaus. Daarna kropen we in ons
bed, uitkijkend naar de volgende dag. Na ongeveer een uur of twee uurtjes
werden we echter gewekt door een vreemd geluid. Ellen schoot wakker en riep
NATHALIEEE WAS DAAA??? Ze nam onmiddellijk haar zaklamp en scheen in het rond
in de kamer
niets te zien. (De volgende dag kwamen we erachter dat het een
aantal apen waren die overal op de ramen kwamen kloppen.) Uiteindelijk vielen
we terug in slaap, uitkijkend naar de volgende dag, uitkijkend naar the BIG 5.
De tweede dag in het park
vertrokken we met de bus op game drive naar het hoofdkamp, Skukuza. De weg
hiernaartoe was zeer vruchtbaar. Niet alleen zagen we wederom dezelfde
neushoorns van de dag ervoor, maar ook spotten we de gevaarlijkste onder the
big 5, De buffel. Sterker nog
we zagen niet één buffel maar zeker 30 of 40
buffels. Ze kuierden rustig langs de weg en besloten vervolgens op hun dode
gemak de weg over te steken vlak voor onze bus. Wel 15 minuten moesten we
wachten tot de twijfelende sommige buffels bedachten zich een aantal keren
toen ze wilden oversteken en keerden dan terug, om vervolgens terug te willen
oversteken, enzovoort buffels het pad over waren. Een paar kilometers verder
botsten we bijna letterlijk op het volgende dier. Het waren de grootste onder
de groten, de olifanten. Deze dieren waren zo indrukwekkend, dat we sprakeloos
waren. Het is haast onmogelijk om dit te zeggen over zon groot dier, maar ze
waren echt schattig. Om
terug van Skukuza naar Pretoriuskop te rijden, namen wij niet de bus. We reden
samen met de begeleiders van de tour (Nico en Renée) mee terug in hun jeep. Dit
gaf ons de kans om naar een uitkijkpost te rijden, waar de bus niet kon
geraken. Op dit punt was het toegelaten om je voertuig op eigen risico te
verlaten. Uiteraard hebben wij als durfallen zijnde dit onmiddellijk gedaan.
Hoewel de kans bestond dat er opeens een wild dier voor onze neus zou staan,
wilden we de ervaring niet missen om uit te stappen in het midden van het Krugerpark.
Het uitzicht deed ons direct het mogelijke gevaar vergeten. We voelden ons voor
even the Queens of the world. We waren nog maar net terug in het kamp, of
we moesten alweer op pad. Er stonden namelijk een drietal jeeps op ons te
wachten, om op avondsafari te vertrekken. Om 16u45 startten de motoren en
vertrokken we voor een 3 uur lange rit door het park. Eindelijk konden we de asfaltwegen
verlaten de bus is te groot om op de zandwegen te rijden en de kleinere
paadjes opzoeken. Nog geen 5 minuten na ons vertrek hadden we een eerste
ontmoeting met een aantal giraffen. Nadat het nodige beeldmateriaal was
gemaakt, zetten we onze weg verder. Wat we toen zagen was ongelofelijk
maar
dat vertellen we pas in ons volgende bericht.
Wordt vervolgd
Groetjes
Nathalie & Ellen
10-04-2012 om 07:16
geschreven door Nathalie & Ellen 
|
