Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake. Als je je goed voelt, dan zou je haast vergeten waarmee je geconfronteerd wordt. Maar goed, hoe minder ik eraan denk, des te beter. Gisteren is Renaat terug gaan werken na zijn verlof van min of meer zes weken (van toen ik mijn klaplong had). Ik heb er gisterenmorgen nog mee gelachen: Haha, nu zou hij ook eens weten wat het is om na een 'grote vakantie' terug te gaan werken. Hij zal nu wel niet meer met mij lachen op 1 september! En langs de andere kant mis ik hem wel heel veel. 't Is niet dat ik 24 uur iemand nodig heb om mijn handje vast te houden, maar het geeft gewoon zo'n veilig gevoel als er iemand in de buurt is die je graag ziet. Maar helemaal alleen ben ik toch niet, want ons Lieze is nu ziek sinds gisteren. Dus ik heb toch iemand om tegen te praten en ik heb ook iets om handen...
Wat een bicky burger allemaal niet kan doen hé. Daar had ik gisterenavond zo'n zin in. Mijn manneke is er mij dan omgereden naar 't frietkot. En het heeft mij weeral eens goed gesmaakt. Mijn maag lag nog tamelijk overhoop gisteren, maar ik had heel veel goesting in eens iets anders dan bruine boterhammen met smeerkaas of kippewit. Ik dacht nog: "Zou ik mij zoiets vettigs durven riskeren?" Ik heb het er maar op gewaagd en heb er geen spijt van. Het is mij goed bevallen en mijn maag staat er vandaag precies een stuk krachtiger op. Dus ik denk dat ik al een klein beetje voorbarig mag zijn en zeggen dat we er weer door zijn voor deze keer! Jochei! Ik ben direct deze morgen begonnen met croissants en chocoladekoeken bakken, tot groot jolijt van onze kapoenen. Dat had je mij twee dagen geleden nog niet moeten vragen, de geur alleen al. In de krant van gisteren stonden een heleboel kindjes met kanker, met elk hun eigen verhaal. Ik was begonnen met lezen, maar heb na een verhaaltje of drie afgehaakt. Ik kon er niet tegen. Ik maak het nu zelf mee, en kan niet begrijpen dat ze dit kinderen kunnen aandoen. En dan nog weten dat hun behandeling soms nog veel sterker is dan de mijne. Nee dat kan er bij mij niet in.... Ook naar de slotshow van kom op tegen kanker heb ik niet durven kijken...niet goed voor mij.
Oef we zijn al donderdag, normaal nog een paar daagjes afzien en we zijn er weer door (hoop ik). Met deze medicijnen erbij slaap ik wel heel veel, zodat mijn dagen wat rapper voorbijgaan. En als je slaapt ben je niet misselijk. De misselijkheid zelf is wel wat minder dan de vorige keer, maar toch. Volgens de oncoloog zou de reeks van volgende drie chemo's mij niet zo misselijk meer maken, maar dan ga ik vooral last hebben van de spieren. We zullen zien. Ik ga nu nog een vanilleflannetje naar binnen werken en dan is het weer platte rust.
Derde chemo is achter de rug, en ik ga het kort houden. Een aantal medicijnen erbij gekregen om de misselijkheid de komende dagen tegen te gaan, en daar ben ik moe, moe, moe van. Ik ga nu eerst iets proberen te eten en dan kruip ik terug mijn bedje in.
Morgen mijn derde "chemoshot". Om 9.30 uur moet ik er zijn. Een dubbel gevoel: langs de ene kant zou ik elke week mijn chemo willen halen, dan ben ik er vlugger vanaf, en langs de andere kant zie ik er zo tegen op. Mijn vragenlijstje ligt al klaar, ik hoop dat ik er voldoende antwoorden op krijg en dat ze voor de 'gewone' mens verstaanbaar zijn. Ben benieuwd of ik deze keer net zo misselijk zal zijn dan vorige keer. Waarschijnlijk wel, het zal me wel niet gegund zijn om er eens geen of weinig last van te hebben. Ik heb me de voorbije 2 weken tamelijk goed gevoeld, al moet ik toch bekennen dat de misselijkheid bijna nooit volledig weggeweest is. Ik kon wel alles eten wat ik wou, en ik kon ook goed eten, maar er zit nog altijd precies iets in de weg in mijn keel en dat gaat maar niet weg. Ik was daarnet in de wielergids 2009 aan het kijken (ik ga niet beginnen koersen hoor, geen paniek!) en wanneer ik mijn laatse chemo krijg, dan is de ronde van Italië bezig... Het lijkt wel een soort "beroepsmisvorming" te worden, ik zoek alles op wat met 12 mei te maken heeft. Moederdag komt er net voor, op 9 mei en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanmorgen heb ik voor het eerst lang voor de spiegel gestaan. Niet om mij op te smukken (er is weinig om op te smukken), maar gewoon om mij staan te bekijken. Het is waarschijnlijk geleden van toen ik mijn trouwkleed paste dat ik mezelf zo in de spiegel staan bekijken heb. In mijn blootje, met mijn kale kop...mens wat zie je er afgrijselijk lelijk uit en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht... Mijn kale kop begint stilaan op een schuurspons te lijken. Haartjes beginnen stilaan weer te groeien, om morgen weer het genadeschot te krijgen en af te sterven. 't Is hier stil...Renaat op cursus en de kindjes op uitziekvakantie bij meme...pff...
Gisteren dan toch nergens naartoe geweest, zoals ik gezegd had. Maar ik ben wel ons kindjes moeten gaan halen op school. Fleur voelde zich 's nachts al niet ok, maar had geen koorts, dus vertrok ze 's morgens maar naar school. Met Lieze mankeerde niks, maar ik kreeg om 11 uur telefoon dat Lieze diarree had. Dus ben ik ze dan gaan halen, en Fleur wou natuurlijk ook mee. Tegen na de middag had Fleur dan koorts gekregen en Lieze nog een paar keer naar toilet gelopen. Renaat is dan met Fleur naar de dokter geweest, maar er was niks opmerkelijks... Vandaag dan is de boosdoener waarschijnlijk opgedoken: buikgriep vermoed ik. Lieze en Fleur beiden aan het overgeven en nu Fleur diarree... Het is de moment..... Wat is dit moeilijk als moeder...ik probeer er mij zo ver mogelijk van weg te houden, maar dat is echt verschrikkelijk. Ze vragen om je, maar je moet telkens zeggen, nee zoeteke, nu mag mama niet te dicht bij jullie komen, nu mag dat niet.... Het voelt echt alsof ik ze aan hun lot moet overlaten. Erg...dat dit maar gauw voorbij is. Nu af te wachten of ik het hier ook nog krijg...en dit vlak voor mijn derde chemo... Normaal gezien ben ik niet zo gevoelig voor buikgriep, we zullen zien. En 't is ook te hopen dat Renaat het niet krijgt, anders valt mijn steunpilaar hier ook nog weg.
Terug wat nieuws! Ik doe de hele dagen niks anders dan rondrijden: boodschappen doen, cadeautjes halen voor verjaardagsfeestjes, bloemetjes kopen, ... 't Probleem is eigenlijk dat ik mij tamelijk goed voel, en dan vergeet je al snel dat die smerige ziekte rondspookt. Alhoewel echt vergeten doe je dat natuurlijk niet. Na al dat geshop moet ik het natuurlijk bekopen en dan voel ik mij moe. Dus ik moet echt tegen mezelf zeggen dat ik MOET rusten... Ik sta ook elke dag op om 6.30 uur, want ik wil de kindjes klaarmaken voor school en ze zelf wegbrengen, nu ik het nog kan. Volgende week zal ik er niet moeten aan denken om dat te doen. Vandaag was mijn maag ook minder ok dan de voorbije dagen. Ik denk dat de zenuwen stilaan beginnen parten te spelen voor wat komen moet. Amai, nu al... wat gaat dat dan zondag of maandag zijn? Ik zal mijn temesta's maar al klaarleggen, voor als ze nodig zijn. Morgen zal het rustdag zijn. Ik ga nergens naartoe.......................denk ik Renaat heeft volgende week zijn laatste week verlof. Het zal wennen zijn daarna, om hier weer helemaal alleen thuis te zijn. Hopelijk gaat alles wat goed als hij terug gaat werken en kan ik het hier alleen af.
Gisterennamiddag een mooie, maar vermoeiende namiddag gehad. Je weet wel hoe dat gaat op de kermis: kaartjes kopen, aan een molentje wachten, weer verderslenteren, .... Ja, het hing wel in de benen gisterenavond. We hadden gedacht wat bekend volk tegen te komen op zo'n kermis, maar da's wat tegengevallen. Alhoewel me toch één voorval al de hele tijd beziggehouden heeft...het is eigenlijk de hele dag nog niet uit mijn hoofd geweest. We kwamen gisteren wat familie tegen, waarbij enkelen van de groep onmiddellijk naar ons toekwamen om te vragen hoe het was enz...maar iemand anders die we heel weinig zien (reden te meer om even goeiendag te komen zeggen) maakte zich er vlug met een hoofdknikje vanaf en stapte door. We waren er eigenlijk niet goed van... Is dat nu zo moeilijk om even tot bij ons te stappen en een babbeltje te maken? Borstkanker is niet besmettelijk hoor, maak je geen zorgen. Misschien til ik hier wel te zwaar aan, maar 't blijft toch op mijn maag liggen... Daartegenover staan dan wel de dagelijkse babbeltjes, mails, kaartjes, berichtjes uit onverwachte hoekjes die je wel heel veel plezier doen... Vandaag ben ik ook de kindjes naar school gaan brengen en gaan ophalen. Ik denk dat ik dit deze hele week zal doen. Dat was immers lang geleden. Volgende week zal het toch opnieuw niet meer lukken, dus we profiteren ervan. Ik ben ook even op school langsgeweest, ik moest mijn doktersbriefje voor ziekteverlof nog gaan binnenbrengen. Opnieuw heel tof om daar nog eens te zijn, maar heel raar omdat je daar nu gewoon zit, en niet hoeft te werken... Mijn maag was vandaag niet echt 100 %, misschien ligt ze wat overhoop van dit weekend...ik verval wat in mijn oude gewoontes en begin terug wat teveel te snoepen. Mijn maag is dat natuurlijk niet echt meer gewoon..
Wat een fijn lenteweertje. Gisteren een mooie wandeling gemaakt met Nona en achteraf wat in de tuin gezeten en met Nona gespeeld. Die buitenlucht is toch ook een goed medicijn hoor. Vanmorgen lekker uitgeslapen, want vanmiddag staat er nog iets op het programma: de kermis met de kindjes. Ze kijken er al dagen naar uit, en ik ook, als is het maar alleen om hen te zien genieten...
Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake.
en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht...
