Gelukkig kan ze het nog navertellen; want Kritien Nelen kwam zwaar ten val en ging letterlijk op haar gezicht.
"Na 1 maand training besloot ik om te starten in de superprestige te Gavere. Vorig jaar startte ik al op 1 november in de Koppenberg, maar nu wou ik wat langer opbouwen met duurtrainingen. Ik vond dat het MTB-seizoen er onder geleden had." zegt de dame uit Essen.
"Gavere lag me vorig jaar wel met die klimmetjes en afdalingen maar nu lag het er veel slechter bij. Gelukkig had ik een nieuwe fiets gekregen van Lapierre en mijn Team fietsshop Uitgeest waardoor mijn verzet beter aangepast is.
Bij de verkenning viel me op dat de beschermende kussens van de steile afdaling te hoog bovenaan hingen en het laatste stuk niet beschermden, net waar je veel snelheid kreeg en dan ook nog een bocht moest nemen. De loopstroken lagen zeer zwaar door de kleimodder, niks voor mij...
De wedstrijd van de nieuwelingen liep zodanig uit dat ik mijn sprints niet meer kon trekken aan de startzone. Ik besloot rustig te starten. Ik geraakte niet meteen in mijn pedaal waardoor ik achteraan belandde. De eerste afdaling was chaos zoals altijd, een kleine opstropping. De eerste loopstrook viel ik helemaal stil maar zodra ik terug op de fiets zat liep het weer lekker.
De inhaalrace kon beginnen! Ik was mooi aan het opschuiven tot ik de 2e keer bij de beruchte afdaling kwam...
Ik wou zo weinig mogelijk remmen omdat je dan begon te schuiven, ik begon steeds sneller te gaan. Plots slaagt mijn fiets naar rechts in een geultje en ik val, ik knal daarbij keihard met mijn gezicht tegen een paaltje van de linten. Daarna weet ik het een stukje niet meer... Blijkbaar even buiten bewustzijn geweest.
Ik hoor van alles en plots lig ik in de EHBO-tent. Iemand vraagt mijn ogen te openen maar dat lukt niet. Kloppende pijn aan de hele rechterkant van mijn gezicht en ook mijn nek. Ze trekken mijn ogen dan maar open en schijnen met een lichtje. Ik ben bang, bezorgd dat mijn oogkas of jukbeen gebroken is. Praten gaat moeilijk. Ik krijg nu 1 oog open en zie allemaal bezorgde mensen.
Ze doen me nog een nekkraag om en voeren me af met de ambulance naar UZ Gent.
Daar steken ze een infuus en ik moet onder de scanner en nog wat foto's van romp en knie. Stilaan kom ik meer bij, al voelde ik me verschrikkelijk moe. Ik denk dat ik zeker de helft van de tijd daar geslapen heb! Mijn rechteroog gaat nog steeds niet open, zo moet het dus voelen als ze op uw "face" boksen .
Eindelijk komt het verlossende bericht dat ik niks gebroken heb, waarschijnlijk wel een barstje in de oogkas en de sinus is wat geraakt. Ik moet daarom antibiotica om infecties te voorkomen. Verder een hersenschudding en een week werkonbekwaam.
Maandag en dinsdag heb ik veel geslapen. Vandaag, woensdag gaat al wat beter. Nog veel nekpijn en pijn aan oogkas en oog.
Ik hoop dat ik 30/11 kan starten op het Provinciaal Kampioenschap te Rijkevorsel.
Graag wil ik iedereen bedanken die me geholpen heeft: Eddy Vandervaeren die een eerste keer meeging als verzorger, Peggy (mama van Aurelie Vermeir) en alle andere helpende handen."
Categorie:veldrijden
|