Na maanden van intensieve voorbereiding was het dan zover. Hans Planckaert ( Smart Cycling) stond in Australie aan de start van de befaamde Crocodile Trophy.
Etappe 1: Smithfield (5 rondes) 36km / 900hm
Vandaag de eerste etappe: 5 rondjes in Smithfield, op een voornamelijk wereldbekerparcours, totaal 36 km. Ik stond redelijk vooraan aan de startlijn. Eerst een aanloopronde. Ik voelde me goed. Het parcours bestond hoofdzakelijk uit singletracks, enkele vlakkere stroken en wat beklimmingen. Ik zat zowat in 20 ste stelling. Na een paar ronden kon ik enkele plaatsen goedmaken. In de derde ronde moest ik echter een master 2 laten voorbijgaan. Ik kon toen mijn plaats behouden en als 18de algemeen en 2de master 2 kwam ik over de finish. 1min32sec na de winnaar van mijn categorie. Yes! Alvast een goed begin.
Morgen begint het echte werk.
Etappe 2: Cairns Lake Tinaroo 99km / 2400hm
Voor mij begon de Crocodile Trophy vandaag eigenlijk, met mooie klimetappe.
Na de neutralisatie van een 12-tal km stond ik vooraan om de eigenlijke start aan te vatten. Het begon met een geleidelijke klim. Ik zat met een goed gevoel en zat steeds in de 1ste groep van een biker of 15. Na een brugoversteek was het de beurt aan de echte klimmers. We doken het regenwoud in. Het was een opeenvolging van korte steile stukken (tot 25 à 30%), afgewisseld met wat vlakkere zones. Gelukkig zit er op mijn Rotwild 29 een triple crank en met de combinatie Continental Protection X-King voor en Race King achter beschikte ik over voldoende grip. Ik kon nu en dan wat bikers remonteren.
We arriveerden bij de 1 ste bevoorrading. Het parcours veranderde nu meer in een glooiend, zanderig landschap. Het kwik klom tot zo'n 38 graden, maar gelukkig blies er geregeld een fris briesje over onze bezwete lichamen. Ondertussen langere, vlakkere stukken langs een waterloop. Ik bevond me in een groepje van een man of 7, met o.a. Sander Cordeel en Johan Schrauwen. We wisselden goed af en konden bikers inhalen. Geleidelijk terug wat klimwerk in het parcours.
Na 66 km, de 2de bevoorrading, een WCup reep en gel genomen en ik stoof verder de beklimming op. Het goede gevoel bleef en ik bouwde mijn voorsprong op mijn medebikers uit. Het waren nog lange kilometers, maar vanaf 82 km kregen we enkele afdalingen. Het ging in sneltempo naar Lake Tinaroo. De laatste 10km waren hoofdzakelijk vlak op asfalt. Ik perste er nog alles uit en finishte als 1ste master 2. Mijn 1ste boomerang was een feit!
Etappe 3: Atherton Irvinebank 98km / 2750hm
Een miezerige ochtend met af en toe wat opklaringen.
Na een 18-tal km neutralisatie konden we van start gaan op een gravel stuk. Ik zat goed gepositioneerd. Het ging afwisselend omhoog. Gevolgd door een ellenlange singletrail, wel zo'n 15 km lang. Het ging op en neer over een rotsachtige ondergrond. Ik zat aan kop van een groepje van 6. Op het einde van de track maakte ik een stuurfout en ging overkop .Gelukkig moesten we dan beginnen klimmen en kon ik terug wat bikers inhalen. Daarna het bos in met singletracks en enkele gevaarlijke passages.
Na iets meer dan 50 km kregen we de 1ste bevoorrading. Terug ging het over grote gravelwegen omhoog. Met een goed gevoel kon ik mijn voorsprong op Hamish Morrin (2de master 2) wat uitbouwen. We kregen enkele ruwe stukken bergop en bergaf. Tijdens de downhills was het opletten geblazen. Ik nam geen enkel risico. De ondergrond werd zanderig. Enkele bikers, waaronder Hamish, passeerden me. Ik kon nog net aanklampen. In een bocht met mul zand ging Hamish onderuit. Ik zat toen voorop en kreeg vleugels. Bij de 2de bevoorrading zag ik nog net een groepje van 3 biker passeren.
De laatste 20km gingen over brede grindwegen. Met een uiterste krachtinspanning kon ik nog net aansluiting vinden met het groepje van Kristof Schrauwen. Kristof won de sprint voor de 2de plaats bij de masters 1 en ik kon mijn 2 de boemerang bemachtigen.
Etappe 4: Irvinebank Mt. Mulligan 114km / 1600hm
's Morgens was het zonnetje al klaarwakker. Het was al iets warmer dan de dagen ervoor. Van bij de start ging het er direct vollebak tegenaan. Ik kon nog net aanpikken bij het eerste groepje. De eerste 15 km waren dezelfde als de aankomstkilometers van de dag ervoor. Echter na 4 km begon mijn achterband te lossen. Verdorie toch! Een binnenband gestoken en ik kon vanuit allerlaatste positie de inhaalrace inzetten. Beetje per beetje kon ik bikers oprapen.
We kregen ruwer terrein, zowel op en neer, en na een 32-tal km was daar de eerste bevoorrading. In recordtempo mijn drinkbussen gevuld. Het terrein was al iets minder technisch geworden, goedlopende wegen tussen de mangoplantages. Ik zat terug in de juiste drive. Ik plooide me dubbel en kon regelmatig bikers remonteren. Gelukkig voor mezelf kon ik van groepje naar groepje rijden.
Na een korte stop bij de tweede depot kreeg ik Hamish Morrin in het vizier. Hij reed toen als eerste master 2 met slechts een tiental bikers voor hem uit. Ik belandde in het groepje met Johan en Kristof Schrauwen. We draaiden goed rond. Toen we over een hek moesten klimmen, kon ik samen met Johan en nog een master 3 voorsprong nemen. Op minder ruw terrein bleven we flink doorgeven.
Vanaf de derde bevoorrading was het nog zo'n 35 kilometer op grote golvende wegen. Uiteindelijk konden we met zn vieren de finish overschrijden. Mijn derde boemerang! Amai, wat heb ik ervoor moeten knokken. Ook de andere Belgen deden het goed: Johan en Kristof werden respectievelijk 2 de en 3 de master 1.
Etappe 5: Mt. Mulligan Granite Creek Dam 163km / 4000hm
De meest gevreesde etappe voor de bikers, en terecht!
De eerste 60 km werden in rustig tempo, met uitzondering van enkele speldenprikken, afgehaspeld door een omvangrijke groep. Niemand durfde hier het initiatief nemen om het peloton in stukken te scheuren. Het ging meestal veelal golvend over grote grindwegen. Na depot 2, aan het begin van een redelijke lange beklimming, schoten de bikers wakker. Ik zat in 8 ste à 9 de stelling. Het gevoel zat (toen) nog goed en ik kon mijn positie behouden.
Bij de 3 de bevoorrading, na een 90-tal km, kregen we wat wilde koeien te zien.De temperatuur klom wel tot 47 graden. Het begon moeilijker te geraken om mijn vochtbalans op peil te houden, maar ik hield stand. De laatste 4 km gingen constant op en neer. Sommige hellingen moest ik op mijn kleinste verzet nemen.
Uiteindelijk bereikte ik na 6u50 de finish. Compleet uitgeteld, maar mijn 4 de boemerang veroverd!
Etappe 6: Granite Creek Dam Laura 116km / 1800 hm
We verlieten het mooie meer van Granite Creek Dam. Na de monsteretappe van gisteren, stond vandaag terug een heel zware etappe op het programma.
De eerste 20 km bleef er een heel grote groep samen. Daarna splitste de groep en kon ik aanpikken bij de koplopers: een 14-tal man, waaronder ook enkele van mijn concurrenten bij de masters 2. Na een 42-tal km kwamen we terecht op het traject van de oude mijnsite. Heel ruwe stukken uphill en downhill. Tijdens de technische beklimming ging het nog redelijk goed. Ik kon zelfs enkele bikers remonteren. Het parcours lag bezaaid met grote stukken rots en plaveien.
Na een 62-tal km kregen we meer lopende stukken. Ik kon mijn plaats behouden. Daarna volgde een zanderige omloop. De warmte begon me ook parten te spelen. Het was wel wat vlakker en ik verloor gelukkig geen tijd ten opzichte van mijn concurrenten. We moesten ook rivierstukken doorkruisen. Dit zorgde voor een aangename verfrissing.
De laatste 3 0km verliepen terug over grote en redelijk vlakke grindwegen. Het was vechten tegen mezelf en tegen de warmte, maar ik haalde de overwinning. Boemerang number five!
Morgen staat ons een tijdrit te wachten.
Etappe 7: Laura Laura 37,5km / 150hm
We bleven vandaag hangen in Laura, een klein dorpje met een 80-tal inwoners, voornamelijk Aboriginals. Voor de verandering stond er vandaag een tijdrit van 37,5 km op het programma.
Volgens klassement werd er gestart met telkens een minuut tussentijd. De laatst geklasseerden begonnen om 9 u en dan zo verder. Ik was om 9u52 aan de beurt. Na een interview met organisator Gerhard Schoenbacher, stond ik vertrekkensklaar. Start!
Het ging over brede wegen met nu en dan wat corrugations. Ik probeerde om mijn tempo zo hoog mogelijk te houden. Na een 10-tal km.doken we links een graspadje in. Ik bleef op tempo. De moeilijkste factor was de grote hitte, met temperaturen flink boven de 40 graden. Na de bevoorading op ongeveer 20km, die ik overigens voorbijstormde, kregen we nu meer grotere wegen. Eerst op zanderige ondergrond, wat later grindwegen. Ik nam vlug nog een WCup gelleke en stormde op de finish af. Ik klokte de 14 de tijd en was de 2 de master 2 in een tijd van 1u17, 1 minuut na de winnaar van de masters 2. Ik had er alles uitgeperst, meer zat er vandaag niet in.
Etappe 8: Laura Hope Vale 113km / 1100hm
De voorlaatste etappe was er eentje uit de oude doos. De eerste 75 km werden, op enkele speldenprikken na, in toertocht tempo afgehaspeld. Niemand durfde hier ten volle het voortouw nemen. Er stak een strakke wind op en die blies pal in ons gezicht. Deze etappe verliep over brede grindwegen en asfalt, met af en toe enkele rivierpassages en corrugation stroken. Na de lange inloopperiode, schoten de toppers tijdens het klimmen wakker en trokken de grote groep aan stukken. Ik moest me reppen om me vooraan te kunnen handhaven. Mijn naaste concurrent, Hamish Morrin, had een superdag en die mocht ik niet laten rijden.
Na de 3 de bevoorrading op 90 km, was er een biker voorop, gevolgd door een groepje met de toppers, Hamish en mezelf. Ik moest het uiterste van mezelf eisen om hun tempo te kunnen volgen. De WCup repen en gels waren mijn redding. De laatste 10 km waren vlakker. Ik gokte dan maar op de sprint, mede door de strakke wind. Hamish was me echter te sterk af. Ik werd 7 de algemeen en 2 de master2. Een schitterend resultaat om met al die toppers te kunnen finishen.
Morgen de laatste dag.
Etappe 9: Hope Vale Cooktown 50 km / 500 hm
De laatste etappe,... eindelijk, voor de meesten onder ons toch. Ook ikzelf zat al een paar dagen op mijn tandvlees.
Om 8u werd de start gegeven. De eerste 25 km werden nog in een gezapig tempo afgelegd, maar na een rivierpassage, begon het aanvallen te regenen van de toppers. Ik kon aansluiting vinden aan de staart van een groepje van een biker of 25. Wat later had ik enorm veel geluk: in een bocht vloog het zand omhoog. Juist op die plaats was er een diepe, kronkelige greppel. Mijn Rotwild hield me ternauwernood recht. Later hoorde ik dat daar menig bikers zwaar gevallen waren.
De eerste 40 km liepen hoofdzakelijk over grote grindwegen met nu en dan kleine stroken corrugations. Daarna kregen we asfalt richting Cooktown. Het tempo werd nogmaals met een ruk de hoogte ingejaagd. Ik mocht blij zij dat ik nog kon volgen. En dan begonnen we aan de laatste kilometers richting Cooktown Grassy Hill. Net voor de beklimming was de snelheid aan een hoogtepunt toe. Op de beklimming naar de top, tot wel 30%, reed ik top 10. Ik gaf alles, mijn longen en benen ontploften, maar toch kon Peter Muhl, ook een master 2, me nog bedreigen en hij stak me voorbij. Hoezeer ik me ook verzette, ik zat stikkapot en kon hem niet meer volgen. Zoals ik al aanhaalde, het beste was eraf. Maar ik was terug bij de top 10 geëindigd en werd 2de master 2.
De eindoverwinning van Crocodile Trophy bij de masters 2 was voor mij. Yes, I did it! Ik had mijn revanche op vorig jaar beet. Ik kon schitterend afsluiten met 5 boemerangs en 4 tweede plaatsen bij de masters 2, en een 8 ste algemeen. Ik dank hierbij uitdrukkelijk mijn trainer Stefaan De Gendt, die het uiterste uit mezelf wist te halen in de voorbereidingsperiode. Eveneens een dankwoordje aan mijn collegas van Fleur, alle sympathisanten, supporters en de vele sponsors die me steunden: Bobistro, Rotwild, De Meuter, Nossa, Smart Cycling, Adidas, WCup, Fox, RavX, Rsp, Mavic, Las, Cycleur de Luxe, Vulsteke verzekeringen, 30seven, Notubes, Continental en Plenso.
Het was een schitterende Crocodile Trophy!

Categorie:Crocodyle Trophy
|