MTBLily  maakte kennis met nieuwkomer Joren Leppens !

Wie is Joren Leppens ?

" Ik ben dus Joren Leppens uit Lommel en ik ben een gepassioneerd mountainbiker van 15 jaar! 

Hoe ben je met MTB  begonnen ?

" Van kleins af heb ik altijd heel graag met de fiets gereden. Al snel ondervond ik dat mountainbike mij het meeste boeide. Zo begon ik stil aan een aantal toertochtjes te rijden! Vanaf 2011 heb ik beslist om mijn 1^ste wedstrijd te rijden in Eksel bij de Dikke Banden van 12 tot 18 jaar (zonder vergunning). Zo ben ik uiteindelijk meer wedstrijden gaan rijden! Dit heb ik 3 seizoenen gedaan tot het einde van seizoen 2013! "

Wie is jouw idool ?

Mijn grootste MTB idool is de Zwitser Thomas Litscher. Ik wil dan ook net zoals hem worden, al weet ik dat dat alleen maar dromen kunnen zijn. 

Wat zijn de plannen voor komend seizoen ?

Voor 2014 heb ik beslist om mijn 1^ste wedstrijdseizoen bij de nieuwelingen te gaan rijden (met vergunning)! Het niveau ligt dan ook veel hoger, dus zal ik nog goed mogen  trainen. 

Heb je  al een team?

"In 2014 zal ik uitkomen voor de Limburgse OMC team van Werner Hilven!  Ik ben dan ook heel blij dat ik voor de Opoeterse club mag rijden. Zo mag ik o.a. biken in de OMC clubkledij, gemaakt door Nodrugs. Mijn MTB waar ik dit seizoen mee ga rijden is een Merida Big Nine 29er. 

Wat zijn je ambities ?

Voor 2014 heb ik niet echt ambities! Zo wil ik zeker elke wedstrijd proberen uit te rijden en verder zien wat er op mijn pad komt! Met plezier kijk ik er naar uit. Ik wil dan ook even mijn mama bedanken voor alle steun en inzet die zij in mijn hobby steekt! Zonder haar was deze droom nooit uitgekomen!

Naar aanleiding van de UCI World Cup in  het Duitse Albstadt ( 17 tot 19 mei) werd de Noorse Gunn Rita Dahle op de rooster gelegd.
Gunn-Rita Dahle-Flesjaa is één van de meest succevolle athletes uit de geschiedenis van het mountainbiken.
De Olympische kampioene van 2004 en achtvoudige wereldkampioene  heeft 28 World Cups op haar actief, en komt daarmee op gelijke hoogte met de Amerikaanse Julie Furtado 

Zes jaar geleden kwam de Europese kampioene naar  de Budesliga is Albstadt, maar maagproblemen stooiden roet in het eten. Door een infectie moest ze enkele weken later haar seizoen  vroegtijdig beeindigen en dat had liet ook het volgende seizoen zijn sporen na.
We spraken met de 40 jarige Dahle  over het belang van de World Cup in Albstadt voor haar en het Multivan Merida team.

Je komt in mei terug naar Albastadt. Weet je nog dat je al eerder hier was ?
Neen ,dat herinner ik me niet! ( lacht ze)

Je moest toen 's morgens afzeggen vanwege ziekte.
Ja, dat was de wedstrijd voor de World Cup in Offenburg. Maar nu is het hier veel veranderd.

Dat was voor jou het begin van een slechte periode ?
Ja, dat was in 2007 , toen zat ik met een virus en moet ik het seizoen afbreken.

Je hebt dus slechte herinneringen aan Albstadt ? 
Dat is waar, maar ik herinner me de stad nog wel. Ik heb ook maar enkele ronden op de omloop gemaakt destijds.

Je komt hier revanche nemen ?
Neen, ik heb heel wat ervaring met ups en downs in mijn carriere. Al die ups en downs hebben me gemaakt tot wie ik nu ben.
Dat ik niet meer wist waar Albstadt was, betekent dat het toen  zo erg ook niet was.  Deze winter heb ik 'World Cup Albstadt' wel 100 keer geschreven , omdat je bij het begin van het seizoen je programma moet opstellen en het bekend maken naar  de sponsors toe. Maar het is nooit bij me op gekomen dat ik er al eens geweest was. Dat is uit mijn geheugen. Nu  is de cirkel  dus rond.

Albstadt zou wel eens speciaal voor jou kunnen zijn. Met 29 WC overwinning verbreek je het record van Julie Furtado .
Dat is heel belangrijk ja.  Als je zoveel gewonnen hebt, wil je dat record zeker verbreken. Als ik in de toekomst terugblik op mijn carriere zou ik graag 30 World Cups op mijn palmares hebben staan . Dus in 2013 is mijn doel minstens nog 1 World Cup te winnen en het record te verbreken.

Ben je gefocust op één of meerdere evenementen , of kan het overal gebeuren ?
Neen , we moeten kijken wanneer ik de juiste vorm te pakken heb, zo werken mijn man  Kenneth en ik. 
Dat betekent dat we werken naar het WK marathon van eind juni en naar  het WK XC eind augustus.
Hoe dichter zo'n World Cup bij de WK's valt, hoe groter de kans  is om te winnen. Ik denk dat ik in Albstadt nog niet helemaal klaar ben .
In Nove Mesto een week later moet het al beter gaan. Ik gok echter op Val di Soli in juni.

De teammanager  Andreas Rottler zegt dat Alstadt zeer belangrijk is voor het Multivan Merida team, om dat de hoofdzetel in Magstadt ligt  en dat is dicht bij Albstadt.
Ja dat klopt, maar ik voel daar geen druk rond.  Voor mij is Duitsland één van de grootste naties op MTB gebied. Dat heeft natuurlijk alles te maken met Multivan Merida , maar ook met het grote aantal C1 wedstrijden hier. Duitsland maakte een groot deel van mijn carriere uit , dus hier  een World Cup rijden betekent in vele opzichten erg veel voor mij.  

Op Mallorca verbleef nieuwkomer Ondrej Cink  in het gezelschap van het voltallige Multivan Merida team.
Samen met een tolk stond de Tsjechische U23  wereldkampioen de pers te woord.


Hoe was je eerste ervaring met je nieuwe collega's ?
De sfeer is hier zeer aangenaam en alles verloopt zoals gepland. Ik had niet verwacht dat er hier zoveel journalisten zouden zijn. Voor de persconferentie was ik erg nerveus. Ik heb dat nooit gedaan voor zoveel mensen en mijn Engels is niet zo best. Het was vervelend en ik was  de enige met een tolk. Ik had wel iets voorbereid in het Engels.

Met wie kan je het beste opschieten ?
Door het feit dat ik hier al enig tijd was,  heb  ik  3 dagen met José Antonio Hermida kunnen doorbrengen. Hem ken ik dus het beste tot nu toe, hij staat dus het dichts bij mij.
Hij is aardig , grappig en leert me veel. Hij zegt me ook als ik iets verkeerd doe en laat me zien hoe het moet.  

Ook  Gunn Rita Dahle ken je goed ?
Ja,ook zij is bekommerd om mij ;   José en  Gunn Rita zijn als een vader en moeder voor mij. Ik ken ze al van vorig jaar in de World Cup van Canada. Ik geniet van al die aandacht.

Was er ook een minder plezante kant ?
Ja, zeker die eindeloze uren van  opnames. Niet dat ik het niet graag doe  , en de resultaten zijn prachtig,  maar het was erg lang.
Drie maal voor de camera 's staan :  eenmaal in de studio , dan het merendeel van de dag buitenopnamesmaken  en dan nog eens hier in het hotel. Ik was  meer vermoeid dan van het trainen.

Was je nerveus?
Ik ben vooral nerveus als ik niet kan trainen en mijn schema niet kan volgen.

Ben je op schema ??
Ja, tot nu toe verloopt  alles volgens plan. Ik heb al een stage met coach Milan Spesny achter de rug en heb toch 1500 km meer op de teller staan dan vorig jaar.

Zal dat nodig zijn ?
Ik maakt nu de stap naar de eliten en daar rijden ze langer. Ik wil meteen goed zijn en mijn nieuw team in de kijker rijden.
De andere teamleden staan nog niet zover.  José stond deze winter veel op de latten en Thomas Litscher was  een weekje met het Zwitsers team op de Canarische Eilanden, maar ik ben intussen al aan mijn derde stage toe. Ik ben klaar door de Andalucia Bike Race.

Ben je niet bang dat het teveel gaat worden ?
Neen, ik geloof in mijn coach Milan Spesny, hij heeft veel ervaring en zegt me op tijd te rusten, en dat doe ik ook.

Wat is je  voornaamste doel in 2013 ?
Het WK in Zuid Afrika en het EK in Bern rijden .

In 2007 heeft Jan Goeman de mountainbikers van het Scott USA cycling team overgenomen en het  Goeman Scott Cycling team opgericht. Sindsdien is dit team  gestatig gegroeid en niet meer aan de top van het Belgische MTB weg te denken.  oa. Willy Moons, Kristien Nelen en de Finse Carina Kirssi  reden voor het team uit Everberg.
Om ook op internationaal niveau te kunnen presteren heeft het GSC team in 2010 de officiële UCI status verworven en heeft die status weten te behouden.   
Hun doelstelling is het vakkundig begeleiden van ambitieuze renners om hen als zodanig de mogelijkheid te bieden zich in de sport te ontplooien en verder te ontwikkelen tot op internationaal niveau.  Goeman Scott Cycling is een veelbelovend  UCI mountainbiketeam met veel respect voor de sponsors en waar teamspirit hoog in het vaandel wordt gedragen.
Met renners als Erno en Roan McCrae , Quentin Stepien, Bram Cools en Bart De Vocht trekt het  Goeman Scott team regelmatig de aandacht, wat hen de nodige publiciteit oplevert .

Bart De Vocht ( U23 )  uit Emblem  reed zich dit jaar  in de kijker met een 2 de plaats in Malmedy  en won door zijn regelmaat  het eindklassement in de Belgacom GP. Met een zesde plaats in de World Cup in Val d' Isere was hij de  beste Belg en toonde hij wat hij in zijn mars heeft. Hij strandde op enkele seconden van de Nederlander Michiel van der Heijden.

" Ik heb mijn contract bij het GSC team van Jan Goeman verlengd " zegt Bart De Vocht .
" In de eerste plaats omwille van de vrijheid die ik krijg en voor de goede ondersteuning op de wereldbekers. Natuurlijk speelde het feit dat we met Scott fietsen kunnen rijden een grote rol.
Over 2012 ben  ik wel tevreden vooral dan met  mijn 17de, 12de en 6de plaats in de wereldbekers.
De World Cups waren hoogtepunten , maar mijn overwinning in het eindklassement van de Belgacom GP  was ook wel mooi. Er waren ook nog wat wedstrijden waar ik niet blij mee was . Vooral dan de kampioenschappen BK, EK en WK zijn om verschillende redenen mislukt . Vooral daar wil  ik het in 2013  beter doen.
Ik hoop over het algemeen  toch weer wat sterker  geworden te zijn.
Ik zou vooral goed willen  presteren op de wereldbekers en op het BK en  me zo te kwalificeren voor EK en WK . " aldus de 20 jarige biker uit Emblem.

Bram Cools eindigde ook  2 de in Malmedy,  3 de in St Vith en in de Belgacom GP legde hij  beslag op de 3 de bij de juniores.

Erno McCrae :

" Mijn seizoen is heel goed verlopen , ik ben dus  tevreden. Ik heb heel het seizoen in de top 10 gereden  in alle nationale en regionale MTB wedstrijden. Door  mijn regelmaat en constant vooraan te eindigen,  ben ik 3de geworden in de Belgacom Belgian GP bij de juniores. Hoogtepunt van 2012  was mijn podiumplaats in Antwerpen en mijn 5de plaats in Malmedy.
De wereldbekers zijn wat tegengevallen door pech in Val D'isere en Houffalize.
In  La Bresse en Nove Mesto  voelde ik me goed, maar ging het niet.  Maar deze ervaringen geven  me  meer zin om te trainen en  het volgend jaar nog  beter te doen.  
Ik  hoop het  volgend jaar  als tweedejaars junior een stuk beter te doen in de World Cups en hopelijk een plaats in de selectie te verwerven.  Ik denk daarmee aan het  EK en het WK." aldus de 17 jarige biker.

" De GSC staff is altijd aanwezig op de wedstrijden;  Jan die zowel mechanieker  als  ploegleider is , zorgt ervoor dat alles in goeie banen wordt geleid , zelfs op de wereldbekers.
De renners van ons team komen allemaal goed overeen en dat is allemaal aan Jan Goeman en de ploegleiding te danken. " besluit Erno McCrae.

Niet enkel het UCI team maar ook het Goeman Scott competitieteam met Bjarne  Bamelis & Tomas Coudere  , Michelle Verstrepen en Jordy Billast heeft het afgelopen seizoen naar behoren gepresteerd.











Bart De Vocht

In de aanloop naar de Olympische Spelen lag de druk bijzonder hoog bij Kevin Van Hoovels. Zijn kwalificatie in Champery 2011 was ongetwijfdeld één van de hoogtepunten van de voorbije jaren. 

Wat bracht 2012 voor de Versluys biker en hoe kijkt hij tegen het afgelopen Olympisch jaar aan.


Zijn samenvatting van 2012 en de vooruitzichten voor 2013.
 
" 2012 beloofde een heel mooi jaar te worden met mijn Bloso contract en de selectie voor de Olympische spelen. Toch is het niet echt geworden wat ik er van verwacht/gehoopt had. De winter was nochtans heel goed geweest en ik voelde mij dan ook klaar om er van in het begin van het seizoen in te vliegen. Tijdens de eerste wereldbeker in Zuid-Afrika liep het echter al mis. Ik had een goede start en eerste wedstrijdhelft, maar dan kwam ik zwaar ten val in de rock garden. Hierdoor zeg ik een plaats rond de top 20 verloren gaan en heb ik nu soms zelfs nog last van mijn linker been tijdens zware inspanningen. Toch stond ik een week later met volle moed en podiumambities samen met Sébastien aan de start van de Cape Epic. Maar ook hier zat het niet mee. Enkele dagen voor de start kreeg ik last van mijn ademhaling en dit werd alleen maar erger door de zware inspanningen en het vele stof in de Cape. Hierdoor reed ik op 50% van mijn capaciteiten en is het eigenlijk een wonder dat we nog 7de geworden zijn. Hier heb ik mij waarschijnlijk geforceerd waardoor het daarna vrij lang geduurd heeft voor ik terug in topvorm was. 2 weken na de Cape was het immers de wereldbeker in Houffalize en hier wou ik mij absoluut laten zien. Te snel terug beginnen trainen na de Cape Epic en nog steeds last van de ademhaling met als gevolg een totale off-day in Houffalize.

Daarna dan toch even gerust en terug opgebouwd naar de andere Europese wereldbekers. Ik voelde dat de vorm aan het komen was en kijk er naar uit mij te laten zien in Nove Mesto. Maar ook hier liep het weer verkeerd. Tijdens de verkenning kwam ik heel zwaar ten val in de BMX afdaling met als gevolg een rugblessure. In de eliminator had ik er niet zo veel last van (ik won toch mooi de kleine finale).  Maat tijdens de cross-country moest ik de strijd staken. De week erna in La Bresse ging het iets beter, maar was ik zeker nog niet top en had ik nog veel last van de rug. Echte paniek was er nog niet echt, maar de Olympische spelen kwamen steeds dichter bij.
Daarna ging de voorbereiding via enkele wegkoersen en een hoogtestage vrij goed tot even voor het BK. Tijdens een trainingsstage in Malmedy kwam ik weeral zwaar ten val. Deze keer waren vooral mijn nek en schouder geraakt. Gelukkig had ik niets gebroken en was de vorm echt wel goed aan het worden.
Dit werd bevestigd op het BK waar ik zeker de sterkste maar door materiaalpech werd ik maar 2de.  De topvorm was er nu echt wel en dit bleek ook in de wereldbeker van Val d’Isere, waar ik met een slechte startpositie toch nog mooi 19de. 

Op 12 augustus was het dan zover: de Olympische mountainbikerit in Londen.  Het feit dat ik hier aan de start mocht staan was natuurlijk al een hele prestatie, maar ik wou er ook heel goed presteren. Spijtig genoeg ging het na een paar meter al mis. Ik weet nog steeds niet wat er juist gebeurde, maar ik haakte in elkaar met een andere renner en stond helemaal stil. Als bijna laatste ging ik terug van start en begon aan een zware inhaalrace. Ik had die dag echt goede benen en reed elke rond sneller. Uiteindelijk zou ik op de 19de plaats stranden. Op zich niet zo slecht, maar met een goede start zat er veel meer in.
Ik was dan ook enorm ontgoocheld aan de finish. Gelukkig was er enkele weken na de OS al het WK en had ik een nieuw doel om naar uit te kijken. De vorm was nog goed en ik wou hier revanche nemen voor mijn slechte OS.

Ik startte deze keer wel goed en reed rond de 20ste positie. Maar zoals al een heel seizoen liep het ook nu weer mis. In een afdaling zakte mijn zadel naar achter en moest ik stoppen in de technische zone. Ik verloor veel tijd en nog meer plaatsen. Rond de 45ste plaats kon ik terug vertrekken en weeral aan een inhaalrace starten. Ik strandde op de 28ste plaats en was weer ontgoocheld. Na het WK XC zat het seizoen er eigenlijk op, maar ik wou toch nog eens proberen goed te presteren op het WK marathon. De voorbereiding verliep goed met een overwinning in de laatste rit van de Trans Zollernalb.

Op het WK stond ik echter ver achteraan om te starten en nadat ik al een hele hoop renners ingehaald had verloor ik terug veel plaatsen doordat de helft van het peloton binnendoor reed. Terug naar af dus. Ik liet de moed niet zakken en begon aan mijn zoveelste inhaalrace. Uiteindelijk werd ik ondanks een lekke band in de laatste 10 km nog 18de. 
Na dit toch wel wisselvallige seizoen kon ik niet anders dan teleurgesteld zijn. Ik had op beter gehoopt en er zat zeker ook veel meer in. Als dieptepunt kreeg ik eind oktober dan ook nog eens te horen dat mijn topsportstatuut bij Bloso niet verlengd werd. Ik moest dus op zoek naar een andere manier om mijn geld te verdienen. Gelukkig kon ik op de steun van het Versluys team blijven rekenen en heb ik voorlopig een VDAB statuut.
2012 was niet alleen een jaar van pech en teleurstellingen. Er waren zeker ook positieve zaken. Zo leerde ik mijn allerliefste vriendin Angélique kennen en gaan we binnenkort zelfs samenwonen. Ook behaalde ik enkele mooie overwinningen en was ik in topvorm op het juiste moment.

Voor 2013 is het de bedoeling om terug een stap vooruit te zetten. Ik zou graag in de wereldbekers top 25 rijden en pieken naar de kampioenschappen. Daarnaast mij blijven amuseren op de fiets en een profcontract versieren voor 2014 met het oog op de Olympische spelen van Rio in 2016. Dit is zeker een doel en ik zal er alles aan doen om er terug bij te zijn.

Prettige feestdagen en een gelukkig en gezond nieuwjaar voor iedereen! " besluit Van Hoovels uit Betekom .

Bij Kerstmis hoort een verhaal, liefst eentje van geloof, hoop en liefde.
Ik zocht zo'n verhaal,  en vond Jens Schuermans die met de lezers van MTBlily zijn prille, maar zo veelbelovende carriere wilde delen.

Jens doet hier zijn ( kerst) verhaal

"13 februari 1993 was de eerste dag uit mijn leven.
Een leven waarin ik op jonge leeftijd al heel wat heb mogen meemaken.
Ik was de 2de zoon van een zeer sportief gezin. Mijn mama is altijd zeer sportminded geweest. Volleybal, tennis en andere sporten zijn haar nooit vreemd geweest maar een topsportcarrière heeft ze nooit geambieerd. Deze topsportcarrière was er wel voor papa. Hij was de zoon van een fanatieke voetballer , bij jullie allemaal bekend als de mijn trouwste supporter.
Samen zijn ze begonnen met lopen. Mijn vader zijn niveau ging crescendo en hij was jarenlang semi-prof in het veld- en straatlopen. Samen met mijn grootouders en mijn mama gingen ze de wedstrijden in binnen- en buitenland af. Dit verhaal stopte vanwege een zware achillespeesblessure voor mijn papa.

Ondertussen was ik al een paar jaartjes ouder en mijn interesse in sport groeide met de jaren. De basis voor mijn uithoudingsvermogen werd gedurende mijn peuterperiode gelegd. Mijn ouders wisten geen raad met de urenlange rondjes die ik in huis liep. Vanzelfsprekend begon ik al snel met de verschillende sporten te verkennen. Ik startte samen met de vriendjes in de straat bij de plaatselijke voetbalclub. Ik volgde mijn eerste tenniskampen en ik liep geregeld een veldloop mee. Vanaf 3-jarige leeftijd stond ik ook al op de skilatten,  dus mijn sportieve bezigheden waren zeer gevuld en de fiets was op dat moment het laatste waar ik aan dacht.

Op een zondagochtend in oktober 2003 zag ik voor het eerst de Ironman van Hawaii op TV waarin een hoofdrol was weggelegd voor Rutger Beke. De beelden van sporters die achtereenvolgens zwemmen, fietsen en lopen , waren zeer indrukwekkend voor een jonge gast zoals mij. Meteen wist ik wat de meest veeleisende en zware sport ter wereld was.

Ooit zou ik ook zo'n 'Ironman' doen. Een week later werd de eerste triatlon in onze straat georganiseerd. Samen met mijn speelkameraadjes werd de volgende weken en maanden regelmatig een triatlon uitgevoerd. Weliswaar een verkorte versie waarin we zwommen in een zwembad en rondjes fietsten en liepen in onze woonwijk,  maar voor ons was het steeds een prachtige dag in ons nog jonge leven. Omdat papa mijn interesse voor de fiets had opgemerkt, kocht hij voor mijn communie een mountainbike. Tot dan toe voor mij enkel bekend als de reden waarom papa op zondagochtend niet in huis te vinden was,  maar ik was wel benieuwd wat mountainbiken inhield. Samen met papa en zijn fietskameraden reed ik enkele malen per jaar op de mountainbike,  maar doordat ik zeer druk bezig was met voetballen, tennissen, snowboarden.. dacht ik niet direct aan de MTB-competitie.

Tot ik op een dag de affiche van de GP Roel Paulissen in Winterslag zag. Omdat ik dat weekend geen voetbalwedstrijd had, wou ik graag eens deelnemen. Zoals altijd stonden mijn ouders hier achter en besloten we naar Winterslag af te zakken. Het resultaat was ondergeschikt op dit moment, maar het ging beter dan  verwacht en ik had enorm genoten van de dag. Niet alleen de wedstrijd zelf maar alles rondom sprak mij enorm aan.

Toch ging ik niet meteen hierin verder omdat ik nog dagelijks bezig was met tennis en voetbal , zodus ging de fiets terug op stal.
Helaas (en deels gelukkig) begon ik last te krijgen van een knieblessure genaamd Osgood-Schlatter. Dit is een vaak voorkomend probleem bij snel groeiende jongens;  met een ontsteking aan de patella pees als gevolg. De blessure ging zelfs zover dat ik botsplinders in mijn pees had zitten ,waardoor de ontsteking als maar erger werd. Na 6maanden wisten we eindelijk de oorzaak te vinden. Vervolgens had ik de keuze om ofwel niet meer te sporten tot ik volgroeid was ofwel moest ik een operatie ondergaan. Op dat moment voor mij een vanzelfsprekende keuze en ik werd geopereerd. Wat ik toen nog niet wist, waren de veranderingen die deze beslissing met zich meebrachten.

Tijdens mijn revalidatie was fietsen de eerste sport die ik terug mocht opnemen. Wekelijks ondernam ik enkele tochten en de competitiedrang kwam snel terug.

Als eerstejaars nieuweling zette ik mijn eerste stappen in de mountainbikesport. Mijn techniek was enorm slecht en hierin verloor ik zeer veel tijd, maar bergop ging het week na week beter. Mijn uitslagen gingen ook crescendo waardoor ik na enkele maanden op de mountainbike een zeer leuke mail ontving van Andre Coppers. Ik was voor het eerst geselecteerd om aan een stage met WBV deel te nemen. Een heel leuke ervaring waardoor ik voortaan de mountainbike verkoos boven het voetbalveld en het tennisplein.

Als tweedejaars nieuweling was ik steevast op het podium te vinden. Persoonlijke hoogtepunten waren de overwinningen in Houffalize en Winterslag, de uitnodiging voor het Be-Gold project en de mogelijkheid om bij het Merida-Combee team van Leo Combee rijden. Helaas kreeg ik gedurende dit jaar ook voor het eerst af te rekenen met krampen, een probleem wat me de laatste jaren al meermaals heeft wakker gehouden.

Als eerstejaars junior veranderde er zeer veel. Ik ging op stage met de Belgische ploeg en samen werkte we internationale wedstrijden af. Ook leerde ik Filip Meirhaeghe kennen. Hij heeft mij  zeer veel bijgebracht in mijn nog jonge carrière. Ik ben ervan overtuigd dat er geen betere juniorencoach voor de MTB kan zijn dan Filip.
In mei  2010 stond ik zonder veel verwachtingen aan de start van mijn eerste wereldbeker maar slechts 1u30 later stond ik als 2de op het podium! Een onbeschrijfelijk gevoel en ondanks het kleine deelnemersveld, was het voor mij een zeer leuke ervaring. Een week later was er de thuiswedstrijd in Houffalize. Op technisch vlak moest ik nog erg onderdoen voor mijn directe concurrenten , maar bergop voelde ik mij zeer sterk. In de voorlaatste ronde op kop rijden voor eigen publiek in een wereldbekerwedstrijd was wederom een unieke ervaring.
Helaas kreeg ik ietsje later af te rekenen met krampen waardoor ik als 3de over de finish reed. Dat was tevens mijn eerste grote ontgoocheling op de MTB omdat ik die dag echt heel goed was. In de zomer stonden nog enkele grote wedstrijden geprogrammeerd. Het Belgisch kampioenschap moest ik reeds in de eerste afdaling staken na een botsing met een mede-renster, de WB in Champéry staakte ik vanwege krampen..

Een week later stond de WB in het Italiaanse Vale Di Sole op het programma en ik kan me de onzekerheid voor die wedstrijd nog zeer goed herinneren. Gedurende de week sprak ik met teammanager Leo Combee. Ik vertelde dat ik er geen goed oog in had door de krampen.  Dit was de aanleiding voor mijn eerste kennismaking met Yvo Van Herck. Het gevoel daags nadien op de fiets was enorm goed. Tijdens de wedstrijd 2dagen later leek het wel als ik over dubbel zoveel kracht beschikte. Dit gecombineerd met een superdag betekende meteen mijn eerste wereldbekeroverwinning. Tot op de dag van vandaag koester ik deze overwinning als meest waardevol. Als jonge snaak zo'n transformatie ondergaan op enkele dagen is overweldigend.

Dit prachtige jaar was nog niet afgelopen en na een intensieve trainingsstage voorafgaande aan het WK, was ik klaar voor het WK in Canada. De verwachtingen waren hoog en na een week trainen op het voor mij mooiste parcours ter wereld was ik zo goed als klaar. Het enige waarover ik tot enkele uren voor de wedstrijd twijfelde was mijn fiets. Zou ik met een fully of een hardtail rijden was de vraag. Uiteindelijk koos ik na zeer lang twijfelen en omzetten van materiaal voor de fully. Niet de fiets maar het alsmaar twijfelen zal waarschijnlijk de oorzaak zijn dat ik na slechts 300m mijn ketting brak. Zonder aarzelen sprong ik van mijn fiets en na 12minuten zo hard als ik kon lopen, bereikte in de technische zone. Ik vertrok 2min na de laatste renner in koers en even later begon ik mij af te vragen waarmee ik bezig was.
De moed zakte mij in de schoenen..
Toen ik een lange bospassage uitreed stonden allemaal mensen mij aan te moedigen. Als je ouders, teammanager Leo Combee en zijn vrouw, Filip Meirhaeghe, Sven Nys... zo hard voor je supporteren , maak je automatisch een klik en is het enige wat je nog wil deze mensen bedanken voor hun aanmoedigingen.
Ik startte  mijn inhaalrace. Ronde na ronde haalde ik tientallen renners in. Helaas zag ik halfweg dat ik geen tijd verloor op de koploper in de koers. Mijn ontgoocheling was zo groot ; waardoor ik zo hard ik kon doorreed naar de finish om eigenlijk gewoon weg te zijn van het parcours. Ik wist dat ik de mogelijkheid had om voor de wereldtitel te strijden. Dat te weten als eerstejaars junior was zeer hard en na de finish ben ik rechtstreeks doorgereden naar een bos waar ik in mijn eentje probeerde de ontgoocheling te verwerken. Dit is inmiddels mijn vast ritueel geworden om ontgoochelingen te verwerken. Deze ontgoocheling heb ik ondertussen weten omzetten in motivatie die ik de komende jaren nog vaak zal gebruiken.

2011 was een uitzonderlijk jaar met zeer veel ups en downs voor mij. Uit elke tegenslag heb ik zeer veel geleerd en elke overwinning geeft heel veel voldoening.
Het jaar ging als een sneltrein. Iedere wedstrijd waar ik startte wist ik te winnen ondanks mijn krampen. Zowel de wereldbekers, BK en EK wist ik te winnen maar voor mij telde uiteindelijk gewoon het WK. Dit was de wedstrijd waar ik een jaar hard voor had gewerkt en waar ik na het jaar voordien iets had recht te zetten voor mezelf. Het parcours in Champery was niet op mijn maat , maar dat kon me niet deren. Jammergenoeg ging er in de uren voor de wedstrijden enkele dingen fout. Ten eerste zat het weer erg tegen. De vele regenbuien maakte het parcours nog technischer dan het al was en mijn vork liet me ook in de steek.
Ik verkoos om de wedstrijd voor te bereiden op de rollen. Hierdoor had ik mijn fiets niet meer getest voor de wedstrijd. Toen ik 15min voor de wedstrijd naar de startbox reed en de even moest remmen, reed ik gewoon rechtdoor tegen de dranghekken. Mijn remmen werkte niet meer. Doordat ik zo gefocust was, bleef ik er rustig onder en dacht dat alles wel in orde zou komen voor de wedstrijd. Helaas was dit niet het geval en na een tactische fout vroeg in de wedstrijd en een fiets waarop ik eigenlijk niet kon rijden, kwam ik nooit op de positie waarop ik zou moeten zitten. De race eindigde met een harde val en ondanks ik al goed was opgeschoven, was de race eigenlijk al over omdat alleen de eerste plek telde. Wederom een grote ontgoocheling die een extra motivatiebron is geworden.
Het was al bij al een succesvol jaar maar de wedstrijd die ik echt wou winnen, heb ik niet gewonnen. Als sportman kan je dan niet tevreden zijn.

2012 beloofde veel nieuws aangezien ik de overstap maakte naar de beloften. Ik keek er heel erg naar uit maar mijn lichaam sputterde tegen. Zelfs in die mate dat ik in overleg met Peter Verhoeven en Tom Teulingkx besliste om een periode zonder wedstrijden in te lassen. Mentaal zat ik er helemaal door. Ik had ondertussen al zoveel onderzoeken gedaan naar mijn krampen en ze bleven maar terugkomen. Mijn grootste dieptepunt kwam er na een ritje waarbij ik na anderhalf uur rustig fietsen al krampen kreeg. Mijn ontgoocheling was zo groot dat ik nooit meer dacht op niveau te geraken. Gelukkig voor mij is het sinds die dag op het einde van juni alleen maar beter gegaan. De vooruitgang die ik in de twee maanden voorafgaande aan het WK  zowel op  mentaal als op fysisch vlak heb gemaakt, is geweldig geweest. Ook deze periode koester ik zeer fel. De intensieve trainingsperiode met de junioren voorafgaande aan het WK was super en op het WK zelf heb ik mijn beste wedstrijd ooit gereden. Van zo'n startplek terugvechten was voor mij heel belangrijk.

Voor de toekomst heb ik nog zeer veel plannen. De komende jaren wil ik enkele beloftes tegenover mezelf inlossen maar vooral genieten, genieten van de mooie sport waarvan we allemaal houden!

Ik ben mijn bewust dat ik al deze prachtige momenten te danken hebben aan zeer waardevolle mensen die achter mij staan. Ten eerste mijn mama en papa. Mijn ouders zijn echt van goudwaarde. Als jonge tiener die aan topsport doet, kan je je geen betere ouders voorstellen. Mijn ouders steunen mij altijd en overal waarbij ze mij nooit iets zullen verplichten. Het enige wat ze willen, is dat mijn broer en ik iets doen wat we graag doen, gezond en gelukkig zijn.
Om dit te weten is van zeer grote waarde.
Verder beschik ik over een zeer goede familie en uitgebreide vriendengroep, die me altijd steunen in wat ik doe maar me vooral graag hebben om wie ik ben.
Ondanks  het feit dat ik ze niet zoveel zie, ben ik heel blij dat ze er allemaal zijn. Sportief heb ik ook zeer veel mensen achter mij staan. Mijn trainer Peter Verhoeven ,  Yvo van Herck en John Soenen  staan nooit in de schijnwerpers, maar staan altijd voor mij klaar en steunen mij volop. Ook Team Versluys, iedereen van de Belgische ploeg waarmee ik de afgelopen jaren heb samengewerkt en Merida-Combee hebben  in het verleden allemaal zeer veel voor mij gedaan.
Verder zijn er nog de  talloze supporters en andere mensen die ik allemaal  bijzonder dankbaar ben en allemaal het beste wens ." besluit Schuermans  uit Maasmechelen zijn verhaal.

In gesprek met Fredrik Kessiakoff ( Astana)

De voormalige Zweedse mountainbiker komt tegenwoordig goed aan de kost als wielrenner bij het Pro Astana Team.
In 2012 reed  zijn  de 32 jarige Zweed  zijn eerste Ronde van Frankrijk.
Na een glansrijke carriere bij het Cannondale team zegde hij de MTB vaarwel en koos voor de weg en het grote geld. De blonde Kessiakoff  begon op zijn 14 de met mountainbiken en  boekte op 18 jarige leeftijd zijn eerste internationaal succes in Plymouth.
Om te trainen en aan veldrijden te doen , kwam hij  in 1999 naar Belgie , maar werd hier slachtoffer van een verkeersongeval. Een gebroken knie hypothikeerde het jaar 2000.

Het herstel duurde lang  maar in  2002  reed hij één van  zijn beste seizoenen ooit. Hij won alle wedstrijden van de Zweedse competitie en vanzelfsprekend ook de eindstand en werd datzelfde jaar kampioen bij de beloften.  Voor team Bianchi Scandinavia won hij verschillende wedstrijden op de weg en mocht zodoende  zijn land vertegenwoordigen op het WK in Zolder.

2003 , het jaar met Motorex-Bianchi  werd er eentje om snel te vergeten, maar  in 2004 ging het hem op internationaal niveau voor de wind.
In de kleuren van Siemens Mobile – Cannondale,  het team van  Alexander Würz en Markus Rainer, werd hij Zweeds kampioen en eindigde als 4 de in de World Cup in Livigno. Door zijn goede resultaten klom hij van de 100 ste naar de 20 ste plaats in de UCI ranking en vertegenwoordige Zweden op de Olympische Spelen in Athene, waar hij een  11 de plaats liet optekenen.
Kessiakoff bevestigde in 2005 door 4 de te eindigen op het WK in Livigno en 3 de te worden in de World Cup ranking.


Eind 2005 zette  Siemens Mobile -Cannondale er een punt achter en in 2006 kwam de veelzijdige Zweed uit voor het Cannondale-Vredestein Racing Team. 
Hij pakte het brons op het WK in Rotoura, en dat was voor Zweden de allereerste medaille op een WK. Hij won een manche van de Italiaanse competitie, eentje in de Swiss Cup, een in  Potugal en een manche in de Duitse Bundesliga. Door zijn regelmaat werd hij eindwinnaar in de Bundesliga, en werd in 2006 zowel Zweeds als Scandinavisch kampioen.

In 2007 kwam eindelijk zijn droom uit en won hij de World Cup in het Sloveense Maribor.
Tijdens de World Cup finale in Maribor was de Zweed  de man van de dag .
Het Cannondale-Vredestein team met Roel Paulissen, Jakob Fuglsang , Kashi Leuch  en Kessiakoff  pakte daar  op verbluffende wijze de eindstand in de World Cup van 2007 en er werd een feestje gebouwd.

Toch ging Kessiakoff in 2008 voor een nieuw team aan de slag. Hij koos voor Full-Dynamix RSM en vertegenwoordigde Zweden voor een tweede  maal op de Olympische Spelen in Peking. In Peking ging het hem aanvankelijk erg goed. Twee ronden reede hij  aan de leiding , maar  moest uiteindelijk vrede nemen met een ontgoochelende 17 de plaats. Op het WK in Val di Sole pakte hij weer een vijfde plaats en ook in de UCI ranking strandde hij op 5.

Zijn entourage was niet verbaasd toen hij  in december 2008  het einde van zijn MTB carriere aankondigde en het op de weg ging proberen.
Hij begon bij het Pro Tour Team Fuji Servetto , stapte in 2010 over naar  American Pro Tour Team Garmin-Transition en verhuisde in 2011 naar Team Astana.
Zopas reisde Kessiakoff naar Kazakstan voor de voorstelling van het team.

In de aanloop naar de feestdagen vroeg ik  Fredrik hoe het nu  met hem gaat. 

 " Ik voel me goed op de weg en ben gelukkig bij Astana. Ik tekende pas weer voor 2 jaar bij. Op dit ogenblik mis ik de MTB niet.  Op de weg heb ik nog zoveel te leren en in het mountainbiken had ik het gevoel alsof ik het allemaal al gezien  had. De aanpak van een wegrenner bij een grote ploeg is zo professioneel en veel beter georganiseerd en dat is een luxe."

Welke ritten liggen je het meest ?

" Vroeger was Houffalize mijn lievelingsparcours, nu hou  ik nog niet van vlakke ritten  en gaat mijn voorkeur uit naar bergritten zoals die van  het Baksenland."

Zie je ooit iemand van de mountainbikers ?

"Ik kan nog altijd op de steun van Alex Wurz , de vroegere teammanager van Siemens Cannondale rekenen en ik zie Jakob Fuglsang nog geregeld. Wij zijn allebei bijzonder fier en blij dat we in 2013 weer in hetzelfde team kunnen rijden. Hij verlaat RadioShack en wordt kopman bij Astana.
Met de Fransman  Jean Christoph Peraud  heb ik ook nog contact. Hij probeert me altijd te overtuigen om toch nog een paar MTB wedstrijden te rijden. "

Heb je nog een MTB fiets ?

" Natuurlijk ,  ik rij er nog enkele keren per jaar op. Dat is dan puur voor het amussement , maar wel echt  genieten.

Wat denk je van de MTB anno 2012 ;  kortere wedstrijden enz ?

" Ik denk dat kortere omlopen meer publiek zullen aantrekken. Dat is dus een vooruitgang. Maar volgens mij heeft het moderne MTB nog een lange weg te gaan en is er nog veel werk aan de winkel. De UCI zou moeten ijveren om nog meer MTB op TV te krijgen om zo de populariteit van de sport te verhogen."

" De groetjes aan al mijn fans en fijne feestdagen ." besloot Fredrik Kessiakoff.

Alvorens  de 22 jarige Jonas de Bakker uit Vilvoorde  op stage naar Spanje vertrekt,  kon ik het even  hebben over het afgelopen seizoen en zijn verwachtigen voor volgend jaar.

Hoe was 2012 ?

"Ik was zelf verbaasd over 2012. Van in het begin liep het vlot , maar toen ik in Houffalize 17de werd in een WB was ik verbaasd. Vanaf dan heb ik de doelen aangepast. In Nove Mesto plaatste ik mij met een 10de plaats voor het EK. In La Bresse reed ik nog beter maar zag ik een 7de plaats in rook opgaan door materiaal pech.
Jammer was dat mijn kampioenschappen niet goed waren. Ik was voor veel meer dan een 18de plaats naar Moskou afgereisd.  Het BK in Beringen  miste ik door een knieblessure , die inmiddels volledig van de baan is. Mijn WK was de grootste ontgoocheling van het seizoen. Conditioneel was ik die periode beter dan ooit! Dat maakte het op het moment zelf wel erg pijnlijk. 

Blijf je bij Vanomobil ?

"In 2013 blijf ik inderdaad bij het Vanomobil team. Ik voel me daar heel goed en kom niets te kort. Van de ploeg of sponsors uit krijg ik geen enkele druk opgelegd. Ook het materiaal is top! Specialized zijn veruit de beste fietsen, dus mij hoor je helemaal niet klagen! Het komende seizoen ga ik voorbereiden in Spanje. Ik ben inmiddels wat oud geworden om in de sneeuw te spelen , denk ik , haha !

De verwachtingen :

"In 2013 wil ik vooral zien waar ik sta tussen de grote jongens (eliten)  in de Wereldbekers. Eerste doel zijn dan ook de eerste 2 WB manches. "

Onze landgenoot Mike Mulkens  is klaar voor zijn vierde deelname aan de Crocodile Trophy.  Vanzelfsprekend wilt de 33 jarige  Lommelaar het beter doen dan de vijfde plaats van vorig jaar.   In de edities van 2009 en  2010 werd hij 2 keer derde. Hij ondervond toen bikkelharde concurrentie van de Zwitser  Urs Huber en de Nederlander Bart Brentjens.
In 2011 kwam er aflossing van de wacht en  pakte de Nederlandse Milka Superior biker Jeroen Boelen  de eindwinst.

Met zijn Ridley 29″ Ignite gaat Mulkens de Australische Outback opnieuw onveilig maken  en op zijn minst trachten een ritzege binnen te halen.


Van 20 tot 28 oktober  krijgen de deelnemers  1000 km met 10.000 hm voor de wielen geschoven.
Mulkens reed  deze zomer verschillende wedstrijden op de weg  om snelheid op te doen en is nu volop bezig met de specifieke voorbereiding op het Australisch avondtuur. Hij trok ondermeer naar de Ardennen om zijn klimcapaciteiten aan te scherpen.

" De Crocodyle  Trophy  is het mooiste wat ik ooit gereden heb. Het is telkens een uitdaging en de omgeving is er  prachtig.  Voor mij is het een verslaving geworden. Ik leerde de Croc kennen via  enkele mannen, die hem al gereden hadden. Ik sprak met hen over de prachtische kant zoals  het vervoer , mijn bagage , de lange afstanden , de hitte enzo , maar ook over de  technische kant, zoals de bandekeuze. Ik was meteen verkocht en wist dat het iets voor mij zou zijn." zegt de Limburger.

" Mijn grootste uitdaging is om een etappe te winnen, maar uit ervaring weet ik dat dat moeilijk is. Je krijgt er niets cadeau, ze laten niemand zomaar rijden. Ik ben goed in vorm  en kom goed voorbereid aan de start , maar iedereen die aan deze mythische meerdaagse deelneemt,  is in de vorm van zijn leven. De sfeer is uniek, en de Croc kan met geen andere wedstrijd vergeleken worden." aldus Mulkens.

" Mijn grote  favoriet is nog altijd Bart Brentjens.  De mannen van Milka Superior komen trouwens altijd sterk voor de dag. Brentjens  heeft dingen bereikt, waarvan anderen enkel maar kunnen dromen.  De Zwitser Urs Huber is er dit jaar niet bij, denk ik.  Maar er komen steeds nieuwe namen bij en ik weet niet wat we er in de negen dagen  mogen van verwachten. " besluit Mike.

Door Benno Willeit, teammanager van het Specialized XCO factory team werd onze landgenoot  Danny Van Den Bossche gevraagd om gedurende de World Cup in Val d’Isère zijn collectie MTB regenboogtruien tentoon te stellen in de tent van Specialized in de team Area.

Hoe ging dat in zijn werk ?

" Ik kreeg ongeveer 1/3 van de volledige Specialized oppervlakte ter mijner beschikking. Aangezien er 7 zone’s voorzien waren door de organisatie stonden we opgesteld tussen de grootste XCO-teams, de DH-teams en vele andere teams stonden verspreid over andere zone’s.



" Daar ik max. 30 truien tentoon kon stellen , werd in overleg met Benno gekozen voor de truien van de XCO (20 truien)en van de DownHill (8 truien).  Dus die van de  marathonwereldkampioenen werden niet tentoongesteld.
Daarenboven werd ook aandacht geschonken aan de Specialized Nationale Kampioenen Burry Stander (Zuid Afrika) en Kohei Yamamoto (Japan)

Gedurende de dagen dat ik tentoonstelde had ik toegang tot alle Specialized Teamcompartimenten,  wat voor mij een unieke ervaring was. Zo werden tussendoor de compleet nieuw ontworpen fietsen, helmen en fiestsschoenen klaargestoomd om te gebruiken tijdens de Olympische Spelen.

 Ik mocht ook telkens aanschuiven om samen te eten met het team, maakte op de wedstrijddag de opwarming mee van op de eerste rij en na de wedstrijd kon ik samen met de renners, hun vrouwen en de technische staf kijken naar de rechtstreekse uitzending van de wegwedstrijd van de mannen vanuit Londen.


Wie kwam er over de vloer ?

De tentoonstelling,  waar iedereen  gerust een kijkje mocht komen nemen ,  kon rekenen op ruime belangstelling uit alle lagen van de Mountainbike wereld. Velen namen foto’s , filmden, vroegen om een kort inteviewtje of gaven complimentjes. Een Japanse fotograaf vertrouwde mij toe dat Kohei Yamamoto in zijn land ‘very very very famous’ is.

Verschillende renners kwamen ook langs om mijn collectie te bekijken, ook de moeder van Julien Absalon kwam gretig foto’s nemen van de trui van haar zoon en het was de bedoeling dat Julien na de wedstrijd met zijn volledig entourage zou langs komen maar zijn valpartij tijdens de wedstrijd heeft hier anders over beslist. Sabine Spitz had ik voor de gelegenheid een ‘gouden hoed’ opgezet om haar Olympische titel nog eventjes in de verf te zetten. Met Tracy Moseley maakten we grapjes over de Olympische Vlam die ze in Fort William even mocht dragen. Victor Koretsky (hier samen met zijn vader) had het erover dat Absalon en Hermida ooit ook junior-wereldkampioen zijn geweest. Sam Hill had zich ook de moeite getroost om van de andere kant van het event, waar de DownHillers opgesteld stonden, even naar mijn expo te komen kijken.

Vanzelfsprekend kwam het voltallige Specialized team eens langs om een foto te laten nemen.
Boven zie je de 2 soigneurs (Ken en Pieter) samen met de ‘Riders’ .
Onder de soigneurs samen met de 2 mecaniciens van dienst (Patty en Benno)

5 Jaar, elk jaar iets anders.
Elk jaar opnieuw een fout in mijn lichaam die er voor zorgde dat ik van 0 mag herbeginnen. ‘Volhouden, het komt wel goed’, dat is het zinnetje dat ik het meest gehoord heb in deze 5 jaar. 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar, … maar 5 jaar is te veel. Zeggen dat het goed komt is gemakkelijk, maar als het dan niet gebeurt, sta je daar, met je mond vol tanden en klaar om iets kapot te gooien.

Elke dag gaan trainen om er toch maar weer bovenop te komen. Elke dag die fiets op kruipen ongeacht de weersomstandigheden. Duurtrainingen doen in mijn eentje, geen zin hebben maar toch maar gaan trainen. Het gaat niet meer… Het is op.

Klierkoorts, zona, een rug die maar niet wilt beteren na alle genomen maatregelen. Elk jaar maar denken dat het een goed jaar gaat worden. Positief blijven was de boodschap. Maar dan kwam er weer iets waardoor mijn seizoen omzeep was.

Tijd om een conclusie te trekken, tijd om de boeg om te gooien, tijd voor een andere wending, tijd om vele mensen teleur te stellen maar wetende dat dit een goede keuze is. Ik heb er lang over nagedacht maar het is genoeg geweest. Mijn mountainbikecarrière zet ik met onmiddellijke ingang stop. Ik kan het mij niet meer opbrengen om elke dag te gaan trainen, veel dingen er voor op te geven. We stoppen met onszelf onnodige hoop te geven.

Graag wil ik alle mensen bedanken die mij al die jaren gesteund hebben. Ook het NODRUGS CONCEPT TEAM wil ik hartelijk bedanken voor het mooi anderhalf jaar dat ik bij hun beleefd heb. Maarten Gybels, Pascal Loquet, Rony Vanhove, bedankt voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben! Jochen De Vocht, Alexander Loquet, Nick & Niels Vanpol, Vincent Van De Perre, jullie ook merci voor de mooie tijden op stage etc.

Natuurlijk zal ik nog blijven te zien zijn op de mountainbike dankzij mijn fotografie. Mountainbike zal altijd in men hart blijven en de vrienden die ik daar gemaakt heb zal ik ook nooit vergeten. Die fijne tijden zullen we blijven hebben.

Merci voor alles, allemaal.

Brecht Thaens

Waaslander Robby de Bock is  klaar met zijn studies aan de unief in Delft en kan zich nu volledige gaan richten op het mountainbiken.




Doormiddel van een interview werd hij voorgesteld als Cannondale  Goodfighter 

Robby, hoe oud ben jij en waar woon jij?

Ik ben 24 jaar oud en kom oorspronkelijk uit Melsele België op dit moment woon ik in Delft vanwege mijn studies

Wat doe jij in het dagelijks levens als jij niet aan het fietsen bent?

Ik ben Student Master of Aerospace Engineering aan de TU Delft in de week, in het weekend en op vrije dagen bevind ik me op mountainbikewedstrijden of trainingstages

Wanneer ben jij begonnen met fietsen en waarom ben jij juist met deze sport begonnen?

Ik begon met toertochten op m’n dertiende, twee jaar later reed ik een eerste wedstrijd. Sindsdien reed ik voornamelijk cross country wedstrijden, met sporadische zijsprongen naar de één- en meerdaagse marathons en enkele wegwedstrijden. Mountainbiken bevalt me het best door de combinatie van avontuur, techniek, afwisseling en technologie. Neem daarbij het vele klimmen en de zwaarte van wedstrijden waardoor de beste renner automatisch vooraan eindigt, het is dus een pak eerlijker dan wegwedstrijden.

Hoe ben jij in aanraking gekomen met het Goodfigter programma?

Sinds ik Christophe Sauser van het toenmalige Siemens-Cannondale team in Houffalize op zijn Scalpel zag rijden was ik verkocht door de Lefty. Via ReSi bike uit Nieuwkerken bij Sint-Niklaas werd een droom werkelijkheid vermits ik dankzij hem met Cannondale kan rijden. Hij verzorgt de wedstrijdfietsen voor het Waasland mountainbike team. Eerst mocht ik beschikken over een Flash 26, later over een Scalpel 26, een Caad10 en sinds 2012 ook over een Flash 29. Door de uitstekende samenwerking met Cannondale én ReSi bike kan ik als wedstrijdrenner beschikken over verschillende fietsen op eenzelfde tijdstip, een grote luxe!

Hoe vat jij je rol als Goodfighter op?

Ik probeer de spirit van de mountainbikesport in z’n geheel uit te dragen. Vermits offroad rijden toch een zware aanslag is op het materiaal geldt hier nog meer dan op de weg dan materiaal hét verschil kan zijn tussen plezier of frustratie. Zo kom je vanzelf bij Cannondale terecht he 

Werd jij al gesponsoord voordat jij Goodfighter werd?

Neen, niet dat ik weet.

Het beste van mijn Cannondale fiets vind ik.......

Het gehele SI-concept van Lefty over OPI tot BB30 en Hollowgram cranks.. Elke fiets heeft z’n eigenschappen, zoals het comfort op m’n caad10, de stijfheid van m’n flash tot het comfort van de Save-zadelpen. Als ik 1 component moet kiezen is het toch de lefty, bij voorkeur getuned door Eighty Aid en afgemonteerd met een remote lockout.

Mijn ambitie is om professioneel mountainbiker te worden bij het Cannondale Factory Racing Team

 www.robbydebock.be

http://www.cannondale.com/nld/

Rider: Kris Henderieckx
Born: 1 november 1977




To be or not to be?
1. Spaghetti of steak friet? Spaghetti
2. Adele of The foo fighters? Hmm, dan toch maar Adele!
3. Onbewoond eiland of overbevolking? Onbewoond eiland. Mag mijn bike mee?
4. Zwart of wit? Wit
5. Twijfelaar of zelfverzekerd? Zelfverzekerd. Denk ik…
6. Hond of kat? Kat
7. Foto of video? Foto! Je kan er meer emoties in bespeuren.
8. Strand of bos? Bos
9. Geld of geluk? Geluk, natuurlijk. Laat mij nog maar lang biken!
10. Chouffe of chardonnay? Chouffe. En bruine he!
11. Droge humor of vettige moppen? Droge humor
12. M&M’s of pringles? ‘t Staat in ons contract: M&M’s zijn verplicht na elke koers.
13. Flanellen pyjama of tijgerstring? Hoe minder, hoe beter!
14. Rambo of James Bond? Ik hou er van om mijn tegenstanders in stijl af te maken, dat doet James ook!
15. De lotto of win for life? Win for life
16. Suske en wiske of nobelprijs literatuur? Die nobelprijs ga ik dan toch moeten winnen met een boek over sport te schrijven hoor.
17. Ipad of laptop? Laptop. Goedkoper en handiger. Ik begrijp de commotie rond die Ipads echt niet.
18. Benidorm bastards of de jeugd van tegenwoordig? De Bastards! Zalige humor!
19. Pokerface of bleitsmoel? Pokerface
20. Vis of vlees? Vis

To be or not to be?
1. Spaghetti of steak friet? Spaghetti
2. Adele of The foo fighters? Hmm, dan toch maar Adele!
3. Onbewoond eiland of overbevolking? Onbewoond eiland. Mag mijn bike mee?
4. Zwart of wit? Wit
5. Twijfelaar of zelfverzekerd? Zelfverzekerd. Denk ik…
6. Hond of kat? Kat
7. Foto of video? Foto! Je kan er meer emoties in bespeuren.
8. Strand of bos? Bos
9. Geld of geluk? Geluk, natuurlijk. Laat mij nog maar lang biken!
10. Chouffe of chardonnay? Chouffe. En bruine he!
11. Droge humor of vettige moppen? Droge humor
12. M&M’s of pringles? ‘t Staat in ons contract: M&M’s zijn verplicht na elke koers.
13. Flanellen pyjama of tijgerstring? Hoe minder, hoe beter!
14. Rambo of James Bond? Ik hou er van om mijn tegenstanders in stijl af te maken, dat doet James ook!
15. De lotto of win for life? Win for life
16. Suske en wiske of nobelprijs literatuur? Die nobelprijs ga ik dan toch moeten winnen met een boek over sport te schrijven hoor.
17. Ipad of laptop? Laptop. Goedkoper en handiger. Ik begrijp de commotie rond die Ipads echt niet.
18. Benidorm bastards of de jeugd van tegenwoordig? De Bastards! Zalige humor!
19. Pokerface of bleitsmoel? Pokerface
20. Vis of vlees? Vis

De teamNomadesk-Narviflex-files
Rider: Robby Meul
Born: 4 september 1981

To bike or not to bike?
1. Hardtail of fully? Hardtail GT ZASKAR carbon team
2. 26 inch of 29 inch? 26
3. O2-bikers of cyclosprint? O2-Bikers
4. Absalon of Schurter? Absalon
5. Cape epic of Crocodile trophy? Crocodile trophy
6. BK cross country of BK marathon? BKmarathon
7. Hitte of vrieskou? Hitte
8. Los zand of modder? Modder
9. Snelheid of techniek? Techniek
10. Energiegel of energiebar? Energiegel
11. De muur of la redoute? De muur
12. Houffalize of Fréjus? Houffalize
13. Wind mee of wind tegen? Wind tegen
14. De Panne of Knokke? Knokke
15. Platte band of kettingprobleem? Platte band
16. Lene Byberg of Willow Koerber? Lene Byberg
17. Blote fluit en winnen of tweede worden met kleren aan? Blote fluit
18. Bergop of bergaf? Bergop
19. Downhill of trial? Downhill
20. En tot slot: to bike or not to bike? To bike!

To be or not to be?
1. Spaghetti of steak friet? Steak friet
2. Adele of The foo fighters? Foo fighters
3. Onbewoond eiland of overbevolking? Onbewoond eiland
4. Zwart of wit? Wit
5. Twijfelaar of zelfverzekerd? Zelfverzekerd
6. Hond of kat? Hond
7. Foto of video? Video
8. Strand of bos? Bos
9. Geld of geluk? Geluk
10. Chouffe of chardonnay? Chouffe
11. Droge humor of vettige moppen? Vettige moppen
12. M&M’s of pringles? M&M’s
13. Flanellen pyjama of tijgerstring? Tijgerstring
14. Rambo of James Bond? Rambo
15. De lotto of win for life? Win for life
16. Suske en wiske of nobelprijs literatuur? Sus en Wis
17. Ipad of laptop? Laptop
18. Benidorm bastards of de jeugd van tegenwoordig? Benidorm bastards
19. Pokerface of bleitsmoel? Pokerface
20. Vis of vlees? Vlees

Na het topweekend in Houffalize staan alle ogen  gericht op de eerste manche van de Belgacom Belgian MTB GP in STOUMONT.

Op zaterdag 21 april organiseert het Nodrugs Concept Team i.s.m. MTBclinics.be een uitgebreide parcoursverkenning met Belgisch kampioen Kris Hertsens.   “Stoumont is één van mijn lievelingsomlopen in België en wie op voorhand de technische zones kan instuderen heeft zeker een stap voor op zijn concurrenten.  Het is belangrijk om de juiste lijnen te kiezen en alternatieve sporen te kennen die tijdens een wedstrijd van pas kunnen komen” vertelt Kris die vorig jaar de wedstrijd bij de masters domineerde.

 “Als opleidingsteam vinden wij deze clinics heel leerzaam voor onze jonge bikers.  Stoumont is reeds de derde clinic dit jaar en we horen alleen maar enthousiaste reacties van onze renners en gastrenners.  Kris heeft al meer dan 25 jaar ervaring !  Het is fantastisch dat hij zijn kennis en ervaring wil delen met de jonge generatie bikers!” zei teammanager Pascal Loquet in Houffalize.

 Nieuwelingen, junioren en beloften die interesse hebben om aan deze clinic deel te nemen kunnen een mail sturen naar info@b2tf.be voor een gedetailleerd dagprogramma.  Er zijn nog een paar plaatsen vrij.  Snel zijn is de boodschap. 

 Praktisch: we verzamelen om 9u45 aan Camping Chalet Center in Stoumont, vlak aan het parcours.  Einde is voorzien omstreeks 16u30.