Nog niet zo lang geleden kreeg onze Fleur haar plaatsje aan de grote tafel. Dat wil zeggen dat ze al een paar weken alleen haar fruit eet, alles in stukjes.
Vandaag had ze een apppelsien mee. Nogal veel om op te eten. Maar als het zo lekker is lukt dat wel. Maar dan, nog een restje sap in dat bordje. Dat kan je toch ook niet laten verloren gaan. Zal ik het dan maar uitdrinken, rechtstreeks in het bord?
Toen een ganse appelsien nog te veel was om zelfstandig op te eten kreeg ze een halve in stukjes en werd de ander helft geperst en mocht ze uit een bekertje het sap drinken. Dat drinken was haar dus bekend, alleen is het nu niet uit een bekertje. Uit het bord dan maar. Zullen we even proberen?
Onze Victor is katterap. Als de deur opengaat is hij steevast de eerste in de gang. De anderen gaan dan een potje halen. Maar Victor gaat liever eens op verkenning. t Is toch altijd leuk te komen waar je niet mag. En te doen wat niet mag. Zijn eigen bedje staat boven. Maar eens in die andere bedjes gaan neuzen is toch ook mooi meegenomen! En dan stralen van geluk als het weeral eens ongemerkt is kunnen gebeuren. Alleen, dat lolletje duurt nooit erg lang. Ze heeft het altijd rap gezien. En toch is het telkens weer een uitdaging om zo snel mogelijk door de open deur te verdwijnen en dan liefst zo lang mogelijk uitstellen om terug te komen.
Ze zijn gewoon gek van mekaar. De kindjes en de poes. Maar de kindjes zijn soms een beetje te onstuimig en dan vlucht de poes weg. Of zoals nu. Ze zoekt een beetje aandacht. Maar als zij niet op het terras komt en de kindjes er niet van mogen los je dat dus best op met kopjes geven tegen de boord van het terras. En de kindjes wringen zich in alle mogelijke bochten om toch maar even de poes te kunnen aanraken.
Moekes droom is in vervulling gegaan. Eindelijk een nieuwe keuken. Voor de kindjes dan nog wel. Ja, de mijne doet het nog wel een tijdje, hoop ik toch. Maar dat tweedehandje van de kindjes was al een tijdje aan vernieuwing toe. Ware het niet van de dure prijs. Al vaak verwaterd in de catalogus van Wesco. Maar dan nu, eindelijk de (juiste) beslissing genomen.
Nieuw fornuis en nieuwe afwasbak met kraan. En onderin praktische opbergkastjes.
Ze genieten er elke dag van. En hopelijk doet ze heel lang dienst. Van duurzaam materiaal verwachten we niet minder. Als ons vorig plastieken keukentje al zoveel jaren overleefde moet deze zeker bestaan tot we pensioengerechtigd zijn! Laat de koks in spe maar komen. Ze kunnen alvast beginnen oefenen.
En terwijl de grootsten volop aan het experimenteren zijn met alles en nog wat zit onze kleinste meid al flink in haar nieuwe zitje. Alleen wil ze zelf nog wel eens onderzoeken hoe dat nu eigenlijk mogelijk is? Rechtop blijven zitten en toch niet op de schoot. Hoe kan dat nu?
Eigenlijk sta ik veel liever recht dan te zitten. Maar dat mag hier niet altijd. Moeke vind dat ik nog te klein ben en dat ik dus niet moet doen wat ik nog niet alleen kan. Blijven oefenen dus om te zitten. En eindelijk het is gelukt! Ik zak nog een beetje door maar blijf wel oefenen
Aha, weer een babysit in huis. Die staat daar nu al bijna 2 weken. t Wordt wel tijd dat ik daar ook nog eens in kruip Hier nog niet gemerkt dat er fotos gaan genomen worden. Ga je gang maar Victor!
Onze goede gewoonte: wie net aankomt mag even op de schoot en dan gaan spelen.
Met een knuffeltje je dag beginnen is altijd mooi meegenomen. Groot en klein vinden dit leuk! En dan komt Veerle aan. Fleur was eigenlijk al aan het spelen. Maar even samen met Veerle op schoot hoort er vrijwel dagelijks bij. Vandaag hebben we geluk: onze huisfotograaf is er weer. Straks moet ze weer studeren, maar eerst even een fotootje.
Ze heeft al dikwijls te kennen gegeven dat ze graag aan de grote tafel wou zitten. En nu is het dus zover. Geen andere kindjes eten geven, alleen 4 die zelf al kunnen de lepel hanteren. Van profiteren dus.
En deze namiddag voor het fruit weet ze natuurlijk haar stoel nog staan. En raad eens ja ze klautert er zelf in. We hebben hier een jongentje van 3 weken ouder en hij laat zich nog lekker dienen, maar Fleur weet wat ze wil. In de stoel. En, als ik het zelf doe gaat het veel sneller dan te wachten tot Hanne haar broek toe is.
We hebben hier weer een kleine loebas in huis. t Kan weer niet rap genoeg gaan: alles onderzoeken, overal de eerste bij zijn.
Maar plots hebben we het gevonden.
Op de brommer. Das wel een leuk idee, zo op de brommer. Je kan aan het stuur draaien, je voeten op het wiel zetten, liever achteruit dan vooruit rijden. Kortom, heel veel mogelijkheden. Maar dan, hoe raak je daar weer af? Vandaag dus blijkbaar nog niet alleen.
Dan maar blijven zitten tot de reddende hand komt, en vooral je af en toe eens laten horen en snoeten trekken. Ze mochten je daar maar eens vergeten!
We hebben het goed gehad gisteren. Veerle is een schatje. Dat hebben onze kindjes ook al gemerkt. Ze kan wel eens krijsen, maar met een flesje los je dat op. Voor de rest is ze heel rustig en geniet ze van alle aandacht rond haar. Al een geluk dat ze lawaai gewoon is, want met zon bende zou je anders al eens schrikken. Er is wel altijd eentje die zijn zin niet krijgt en eens luid roept. En ons huppeldier heeft ook nog altijd veel succes. Hanne kan er trouwens mee huppelen als de beste. De andere lopen ermee als met een fietsje, maar Hanne huppelt er nogal op los!
Ik kom mijn zusje brengen. Ah, jij komt je zusje brengen.
Ja, want ik ben grote broer.
Ja, jij bent nu grote broer, en nu mag je zusje bij moeke en de kindjes komen. Daar hebben we lang naar uitgekeken. Ons zusje heeft grote belangstelling genoten, maar helaas, ons fototoestel stond niet klaar. De foto komt morgen. Het nieuwe zal er nog niet af zijn. Het was een tijdje geleden dat we een flessenbabietje hadden.
En vorige week was onze blog 1 jaar en als herinnering nog eens de eerste foto die toen (na een moeilijke start) verschenen is. Vier van de vijf kindjes gaan al naar school.
Soms hebben ze leuke spullen, in de Lidl. Zoals deze week: huppeldieren. En ik heb er eentje kunnen bemachtigen. t Is al leuk om naar te kijken. Maar als je dan het vermaak van de kindjes ziet, t is gewoon de max, voor iedereen! Fleur doet het vrij rustig. Louis wordt ongeduldig en luttele seconden later trekt en sleurt om Fleur eraf te krijgen. Dan maar kiezen voor de noodoplossing: je mag je beurt afwachten in de hoek, sorry Louis, maar er zit niets anders op. Elk om beurt is elk om beurt.
Onze meest actieve baby in jaren kan dus ook heel rustig zitten en ongestoord een pop ontleden. Oogjes, neusje alles vastpakken. Tot hij merkt dat je hem in de gaten hebt. Dan begint hij, zoals we hem best kennen, wild rond te kruipen. Stil zitten is voor mietjes hé Victor! Dat doe je alleen als je denkt dat niemand je ziet!
Vorige maand was het gouden huwelijksjubileum van oma en opa.
Eindexamen in de computerles was een bedankingsfoto of een uitnodiging maken op basis van een eigen foto. Twee vliegen in één klap dus.
En een bedanking voor oma en opa én een eindexamen.
En bij deze wil ik graag nog eens alle omas, opas, mamas, papas, mammies of papies bedanken die op dinsdag de kindjes om 17u30 kwamen halen.
Tijdelijk niet meer nodig dus. Maar vanaf september graag opnieuw. Dan wordt het website bouwen En nu nog vlug op den blog zettenanders verschijnt er nog eens om 00u00. En zo laat is het nog net niet!
Dat doet mij denken aan mijn lager school. In de tijd van de nonnekes. Als we het niet mochten horen spraken ze ook Frans tegen elkaar.
Maar Hanneke toch: heb jij geen fruit mee? Kom, we steken een appel van moeke in je boekentas. En hier is je restje koek van gisteren, steek het er ook maar bij.
En haar gezicht klaart uit! Het hele probleem is meteen opgelost!
En alsof dat nog niet genoeg was. Voor het eerst in maanden: accidentje in bed. En dan op de foto met het leuke reservekleedje. Meer dan 20 jaar oud. Reinhilde kan het zich zelfs niet meer herinneren!
moekemagda
