Tussen twee treinen in zat ik terug te denken aan een wonderlijke dag. Het leek wel vijf minuten geleden dat ik eindelijk de schrijferkenning kreeg waar ik al zo lang op wacht. Er zijn weliswaar wat werkpunten maar ik moet zeker de pen blijven hanteren. Gedachten hoeven niet logisch te zijn voor mezelf maar wel voor de lezer. Entertainen met blauwe inkt of kleine toetsjes wie had dat ooit gedacht. Nergens kan ik mij in mijn kindertijd herinneren of op de schoolbanken dat taal en ik vrienden waren. Integendeel ik gruwelde van zinsbouw en nam het niet zo nauw met syntaxis. En nu weef ik op majestueuze wijze de meest onverwachtse verbanden aan mekaar. Ja tussen twee treinen zat ik middenin mijn dromen en de nakende realiteit. Friste ik mij op voor een nieuw schrijf verdrijf en hoorde ik in de verte een uitgever mijn naam roepen. Proefde ik eens de smaak van victorie en genoot nog meer van mijn simpele maaltijd. Na elke hap droomde ik meer en meer weg. Op ettelijke seconden tijd zat ik niet langer in Luik aan een tafeltje te nippen van mijn amaretto maar wachtte ik in een stoffig kantoor van een uitgever ongedurig op zijn of haar verdict. Tussen twee treinen in besefte ik dat ik al mijn gal met plezier mag uitspuwen op tientallen pagina’s en er een boek in de maak was. Tijdens het lakken van mijn nagels gingen massaal veel deuren voor mij open en resen onbekende paden als paddenstoelen uit de grond. Ik stapte de trein op met dezelfde vastberadenheid als een mythische krijger die klaar was om zijn queeste aan te vangen.