Soms ben ik jaloers op een wezentje dat met volle overgave zijn dagelijks badje neemt. Boordevol enthousiasme flappert hij als een wildeman met zijn vleugels. Op dat moment bestaan er geen indringers of eitjes waar hij over moet waken en tracht hij naar geen enkel zaadje of besje. Vertederend en een beetje jaloers schouw ik zijn kortstondige euforie aan. Wij ervaren een gelijkaardige gelukzaligheid bij het eten van een stuk chocolade, het roken van een sigaret of het drinken van een glaasje. Elke beet, trek en slok is een rechtstreeks happiness shot. Helaas eindigt dit goed gevoel vaak in een kater, een te spannende broek of een nicotinepleister. Mijn vogel verkrijgt op vijf minuten druppelsgewijs zijn culminatiepunt en heeft erna geen last van vervelende bijwerkingen. Integendeel, hoe gretiger hij baadt hoe frisser en beminnelijker hij erna oogt.

Als ik erover nadenk is mijn jaloezie toch niet zo onterecht. Ik weet dat als ik onder de douche kruip er een lijdensweg aan vooraf is gegaan. Dat ik niet anders kan omdat mijn zweetgeur de hele ruimte vult of omdat mijn haar na een avondje uit ruikt en voelt als een overgelopen assenbak. Het is gewoon noodzakelijk om opnieuw even fris en beminnelijk te zijn als voor de lijdensweg. En als het kan nog frisser en beminnelijke alsof mijn geest en lichaam zich niet hebben afgemat, alsof ze beide bediend zijn geweest door een permanent schoonheidssalon. Alsof ze onderweg geen barstjes of littekens hebben opgelopen. Alles wat mijn lijf heeft aangeraakt en mijn geest heeft bekoord stroomt weg in het douche putje. Zingend vergeet ik alles en iedereen om mij heen. Jammer dat deze extase slechts een kort leven beschoren is.