|
Hallo!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vrijdag 14 november moest Gianna naar een trouwfeest. De oudere zus van Julia trouwde dan. Ik heb dan nog eens rustig op mijn gemak naar een film kunnen kijken. In het begin toen ik hier was had ik een zee van tijd daarvoor, maar nu verlang ik vaak naar een rustig moment. Ik heb het hier elke dag zo druk. s Avonds kwamen Onur en Sedat nog eens op bezoek. Het gaat al veel beter om met hen Russisch te praten. En zij zijn altijd zo vrolijk, dus het is altijd leuk als die eens op bezoek komen. Marta was ook al even op bezoek geweest die avond. En af en toe leer ik zo ook eens iets bij over Spanje. Marta heeft me verteld dat ze het heel slecht vindt dat in Spanje alle films gedubd worden. Daardoor kent ze ook niet goed Engels. In Zwitserland voegt men ook ondertitels toe, zoals bij ons. Hier in Wit-Rusland dubben ze de films meestal, maar soms gebruikt men ook ondertitels, zoals bij de Duits-Turkse film die ik gezien heb in de bioscoop. Vrijdagavond rond half 12 is Gianna na het trouwfeest nog naar huis gekomen. Hier moeten de restaurants sluiten om 12 uur, dus dan moet iedereen buiten
Zaterdag hebben Gianna en ik tot de middag geslapen! Dat doet wel eens deugd. Rond twee uur ben ik met Onur en Sedat iets gaan eten in een restaurant dat je kunt vergelijken met de restaurants in de bergen in Oostenrijk. Het deed mij er toch aan denken
Er was een heel uitgebreid buffet en daarna moest je aan de kassa betalen voor alles wat op je bord lag en een plaatsje gaan zoeken. Misschien een beetje zoals in een refter, maar beter en gezelliger. Om vier uur had ik normaal les, maar de docent vond geen leeg auditorium en daardoor was het geen les! Ik heb dan nog een beetje op de kamer gezeten bij een meisje dat ik ken van in die les. Zij heet Sasja (haar echte naam is Aleksandra, maar ze gebruiken hier altijd een verkorte vorm van de naam) en studeert Duits en Nederlands. Ik heb haar wel nog nooit Nederlands horen spreken, we spreken altijd Russisch. Maar ze heeft al eens enkele maanden in België gestudeerd, dus volgens mij zal ze zich wel al deftig verstaanbaar kunnen maken in het Nederlands, net zoals Igor.
Zondag heeft Sasja me uitgenodigd om mee te gaan naar de zoo van Minsk. Dat wilde ik natuurlijk heel graag doen. Er waren ook nog twee vriendinnen van haar bij. Een van de twee meisjes studeert ook Nederlands en heeft ook al in België gestudeerd. De zoo van Minsk is absoluut niet te vergelijken met onze zoo van Antwerpen. Om te beginnen was de toegangsprijs belachelijk laag: 2500 roebel, dat is met moeite één euro, dus eigenlijk zo goed als gratis. De zoo zelf leek meer op een kinderpark. Deze zoo voldeed niet aan de clichés die ik in mijn hoofd heb over een zoo. Er zaten uiteindelijk wel nog veel dieren, en heel veel katachtigen, dus dat vond ik wel heel leuk. Het deed raar dat je eigenlijk op een halve meter van een tijger kon staan. Bij ons heeft de tijger altijd een gigantisch territorium, maar hier leeft hij gewoon in een klein hok. Sommige dieren zaten wel achter glas, zoals de apen. Er zaten ook veel vogels en tussen de vogelkooien stond er hier en daar nog eens een kooi met een beer of een lynx, het was daar echt een enorme chaos soms. Maar op zon kleine oppervlakte zaten er dus wel een heleboel mooie dieren. En je wordt altijd wel vrolijk door naar dieren te kijken, vind ik. Kijk maar eens naar de fotos als je wil meegenieten. Na de zoo zijn we nog een soort chocoladebar gaan zoeken in de buurt, maar die was natuurlijk gesloten op zondag. Dus zijn we in het station van Minsk rond vier uur nog ons middageten gaan eten. Daarna ben ik naar huis gegaan. Ik was moe van het vele stappen, het was redelijk koud en het heeft wat geregend, dus ik verlangde wel naar een douche en naar een rustige kamer. Zondagavond heb ik niets speciaals meer gedaan, gewoon een beetje op de kamer gezeten met Gianna.
Maandag heb ik niets speciaals gedaan overdag. s Avonds om 8 uur had Gianna ineens heel veel zin in taart, en we hadden nog een hoop appels liggen die we dringend eens moesten opeten
Dus Gianna wilde een appeltaart bakken! We hebben 3 uur doorgebracht in de keuken, en rond 12 uur hebben we iets gegeten dat wel leek op een taart, maar eigenlijk toch niet zo lekker was.
Dinsdag had ik in de voormiddag zoals altijd les, en in de namiddag was er dichtbij de universiteit in een soort kleine concertzaal een voorstelling over Italiaanse opera. Eerst gaf een mevrouw een beetje uitleg, en daarna kwamen studenten een stukje opera zingen. Ze konden allemaal heel goed zingen. Het duurde maar drie kwartiertjes maar het was toch eens leuk om te horen. Bijna iedereen van de klas was er ook en nog wat mensen uit het studentenhuis. Nog een klein detail: Vooraan op het podium hing de vlag van Wit-Rusland en de vlag van
Ierland! Die lijkt namelijk een beetje op die van Italië
Victor (uit Noorwegen en uit mijn klas) heeft opgemerkt dat ze zich een beetje vergist hadden. Zelf zou ik het niet gezien hebben.
Dinsdag (18 november) was trouwens de eerste dag dat er ijs op straat lag. Het had goed gevroren in de nacht van maandag op dinsdag. Het was nu niet gevaarlijk glad op straat hoor, maar de regenplassen waren toch goed bevroren. Dus de winter begint er stilaan aan te komen en het begint wel kouder te worden
Maar zolang het niet te veel regent is het goed. Ik heb hier nog maar weinig regen gezien, gewoonlijk regent het hier s nachts. En woensdag hebben we hier de eerste sneeuw gezien! Het had s nachts gesneeuwd en overdag ook nog een beetje. Alles lag mooi wit, maar donderdag was alle sneeuw al gesmolten.
Gianna heeft een artikel geschreven over de talen in Zwitserland en gaat dat vrijdag voorlezen op een conferentie met allemaal buitenlandse studenten. Eigenlijk was het de bedoeling dat iedereen van onze klas dat zou doen, maar bijna niemand wilde. Woensdag heeft ze haar artikel samen met onze docente nog verbeterd op de universiteit. Ze zei dat het maar een half uurtje zou duren, dus ik zei dat ik in de kantine van de universiteit op haar zou wachten om naar huis te gaan, er zaten daar toch nog mensen die ik kende. Ik heb nog lang gepraat met een Turk die ik een beetje kende van op het verjaardagsfeestje van Bulent. Zijn naam ben ik helaas vergeten. Hij dacht (zoals de meeste buitenlanders) dat men in België alleen maar Frans spreekt. Dus voor de 500ste keer heb ik nog eens uitgelegd hoe het zit met de drie officiële talen in België. Hij begreep het niet zo goed, en hij denkt dat dat wel een groot probleem moet zijn, maar dat is het eigenlijk niet. Hij vond het ook raar dat we geen nationaal kanaal hebben op tv, we hebben alleen Vlaamse, Franse, Duitse kanalen, en geen drietalige
En hij vroeg of we dan een tolk meenemen of zoiets als we voor zaken in Brussel moeten zijn en geen Frans spreken. En wat als je vrienden hebt in Wallonië en je kent geen Frans? Ik heb hem verzekerd dat ik geen vrienden heb in Wallonië, dus dat is al geen probleem. En in Brussel ja
Je kunt daar je plan wel trekken als je een beetje Frans kent zeker. En als je daar echt jaren werkt, dan leer je wel vanzelf voldoende Frans. Maar voor de Turkse jongen was dat precies allemaal een probleem. Zo stond ik maar weer eens stil bij de dingen die ik normaal vind en die anderen moeilijk kunnen begrijpen
Toen Gianna na een uur of twee ook naar de kantine kwam, moest zij ook nog eens de taalsituatie in Zwitserland uitleggen, dus dan waren we weer voor een uur vertrokken. De Turk wist dat er meerdere talen waren in Zwitserland, maar dacht dat iedereen sowieso ook Duits sprak. Maar dat is dus ook niet waar. De meesten zullen wel een beetje Duits kennen, maar Gianna vindt dat er veel mensen heel slecht Duits spreken. Ze heeft een neef uit de Franstalige kanton in Zwitserland, en als ze met hem praat, dan spreken ze Engels, want hij kan niet zo goed Duits. Gianna spreekt volgens mij wel redelijk goed Frans, ze heeft ook (zoals ons) acht jaar Frans als tweede taal gehad op school. Dat wil natuurlijk niets zeggen, want je vergeet dat heel snel, kijk maar naar mij. Ik spreek op dit moment veel vloeiender Russisch dan Frans! De Turk vertrekt volgende week al naar huis. Hij gaat werken in een hotel in Antalya, waar veel Russische toeristen komen. Dat is ook de bekende reden hier waarom Turken Russisch willen studeren. Turkije is nu heel populair bij de Russen, en als een hotel op zijn site kan zetten dat ze iemand hebben die de Russen in hun eigen taal te woord kan staan, dan is dat natuurlijk hele goede reclame.
De clichés die ik in mijn hoofd had over Turkije en Turken kloppen trouwens helemaal niet. Ik heb hier al veel blonde Turken gezien. De meesten hebben wel donker haar, maar bijlange niet allemaal hoor. En hun huid is ook niet altijd donkerder dan de onze. Ik kan me niet voorstellen dat de Turken die hier studeren vijf keer per dag bidden op hun matje, Sedat en Onur toch zeker niet. Ze geloven natuurlijk wel in Allah, en ze eten geen varkensvlees, maar meer verschillen met de gemiddelde Belg kan ik niet bedenken. Ik vind dat de Turken over het algemeen de normaalste mensen zijn die ik hier al tegengekomen ben. En hun cultuur en land zijn heel interessant! Ze hebben al veel over plaatsen in Turkije verteld die ik zeker moet gezien hebben. Ik ben al eens in Turkije geweest als ik nog klein was, maar ik wil er zeker nog eens naartoe!
Hier in het studentenhuis woont er ook een jongen uit Engeland. Zijn ouders zijn ook in Minsk op bezoek geweest en ze hebben bijna juist hetzelfde gedaan als wij. Ze hebben geboekt bij hetzelfde reisbureau, ze hebben gelogeerd in het hotel waar wij de eerste nacht geslapen hebben, ze hebben een auto gehuurd bij Peugeot en een excursie gedaan naar Mir en Nesvizh
Van toeval gesproken!
En we kennen ook een jongen uit Duitsland die hier studeert en in het studentenhuis woont. Zijn naam is Sebastian. Hij heeft me al een hoop Duitse films gegeven om te kopiëren! Iedereen leent me hier trouwens heel veel muziek en films. De harde schijf van mijn laptop is al zo goed als vol.
Vrijdag was het voor Gianna de grote dag. Om half 9 s morgens vertrokken we met zn vieren (Gianna, ik, Marta en Onur) vanuit het studentenhuis richting het metrostation waar we met de anderen van de klas zouden afspreken. Maar onze docente had al laten weten dat ze niet kon komen omdat er een kennis van haar overleden was, en Wilfred (uit Nederland) heeft ook afgebeld. Dus daar hebben we alleen Victor nog opgewacht. Toen hebben we samen nog redelijk lang op de bus gezeten naar de universiteit voor geneeskunde in Minsk, want daar vond namelijk de conferentie plaats. Gianna moest als eerste haar tekst voordragen. Er zaten toch wel zon 200 mensen in de zaal denk ik. En de microfoon werkte heel slecht, dus we moesten echt de oren spitsen. Maar Gianna heeft dat heel goed gedaan. Achteraf kreeg ze ook nog een diploma. De volgende drie buitenlandse studenten die kwamen spreken, waren bijlange niet zo goed. Het was ook slecht verstaanbaar door de slechte microfoon natuurlijk. Maar in principe waren het ook wel interessante themas. Daarna gingen we nog in een kleinere klas gaan zitten waar studenten nog kwamen spreken over een thema. De meeste themas waren wel interessant. Er waren ook twee jongens die aan die medische universiteit studeren om gewonde soldaten te verzorgen. Dat is daar zon richting die je kunt kiezen. Ze vertelden dat het leven ten tijde van de Sovjet-Unie bijlange niet zo slecht was. Ze vinden dat de sterke Sovjet-Unie uiteengevallen is door het slechte Westen. Ze vinden dat nu veel dingen slechter geworden zijn. Ze zeiden ook nog iets over te veel agressie en geweld op tv, maar daarin kan ik ze geen ongelijk geven. Maar er zijn dus nog mensen die geloven in de Sovjet-Unie
Na deze spreekbeurten hebben we nog kennis gemaakt met een meneer die werkt aan die universiteit. Hij heeft ons gratis koffie en thee en koekjes gegeven. Daarna moest Victor al weg want hij had nog een individuele les Russisch. En ondertussen had Fatima zich bij ons groepje gevoegd, want zij studeert voor tandarts aan die universiteit daar. We hebben dan gegeten in de refter daar. De frieten waren de slechtste frieten die ik ooit gegeten heb! Na het eten had Fatima nog les, en Marta moest zelf nog gaan lesgeven, dus bleven alleen Gianna, Onur en ik nog over. De universiteit organiseerde nog een gratis excursie door Minsk met de bus, dus dat hebben we ook nog gedaan. We hebben eigenlijk alles al gezien in Minsk hoor, maar het was een uitstekende gelegenheid om snel terug naar huis te geraken! Het was wel interessant, de gids heeft nog wat dingen verteld die ik nog niet wist. De gids was wel een beetje nationalistisch ingesteld moet ik zeggen. Alles in Minsk was zogezegd fantastisch en prachtig en alles was één van de grootste/beste/modernste
in Europa. En alles is ons, bijvoorbeeld ons prachtig station, onze moderne bibliotheek, ons parlementsgebouw, ons KGB-gebouw
Maar we zijn natuurlijk in Wit-Rusland, dat is hier nu eenmaal zo. Je kunt hier trouwens onmogelijk vergeten dat je in Minsk of in Wit-Rusland bent. Overal hangt de vlag, of de kleuren van de vlag, of er hangen reclameborden voor Minsk of een spandoek met Я люблю тебя, Беларуь Ik hou van je, Wit-Rusland...
Vrijdagnamiddag is het beginnen sneeuwen. En vrijdagnacht heeft het ook nog flink gesneeuwd, want zaterdag lag alles mooi wit buiten. Ik hou niet echt van sneeuw, want dan liggen de straten zo vuil en nat en moet je altijd oppassen waar je loopt.
Ziezo, dat was het dan weer. Kijk nog eens op mijn space voor nieuwe fotos!
Groetjes!!
Nele
|
