De stad gaf een dode indruk na de Fallas. Mensen blijven
binnen, nergens hoor je nog ontploffingen of fanfares en de lucht is rook en
vuurwerk vrij. De opkuis van het evenement gebeurde verbazingwekkend snel en
efficiënt. Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag waren overal kuiswagentjes
en stadswerkers in de weer om de stad tegen de volgende dag schoon te krijgen.
Het was alsof er nooit Fallas geweest was.
Het leven keerde voor ons terug naar het normale. Scholen gingen terug open en
studenten kwamen naar de lessen. Het leek dus een minder boeiende week te
worden. Veel was er niet te doen doordat de hele stad aan het bekomen was van
de Fallas en velen hadden ook heel wat schoolwerk in te halen, inclusief
mijzelf.
Volledig tam ging het dan ook weer niet worden. Ik kon voor de tweede maal
bezoek verwelkomen in Valencia. Jasper en Marieke hielden hun belofte en kwamen
op dinsdag met het minimum aan materiaal mijn kamervloer bevolken. Ik zat een
beetje verveeld met het feit dat ik net met mijn schoolwerk moest bezig zijn,
overdag zou ik er dus maar weinig kunnen bijzijn. Ik zette rechtsreeks vanuit
de les aan richting metrostation waar ze al waren aangekomen. Net als de vorige
keer begeleidde ik ze naar mijn kot voor een klein ontbijt en een introductie
op de kaart. Al snel moest ik ze achterlaten voor een thesismeeting op school
en een middag vol werk, ze trokken ondertussen voor een dag Turia en centrum.
In de avond schotelde Irene ons haar eerste maaltijd voor 6 personen voor. Ze kan
best (schattig) onzeker zijn als het op haar kookkunsten aankomt. Veel ervaring
heeft ze niet, maar in alle eerlijkheid heb ik nog nooit iets slecht gegeten. Na
de maaltijd werd onze piso voor het eerst opengesteld voor bezoek. De Belgische
piso bewoners kwamen voor de eerste maal naar hier om wijn en bier te nuttigen.
Christine en Irene kropen er nog snel in, gevolgd door Marieke en Jasper, die
net zoals elk bezoek uitgeput waren door de te vroege vlucht. We trokken nog
met een kleine groep richting café voor een spelletje kicker en pool.
Woensdag verjaarde Emmely. Voor haar feestje had ze als
thema Prom uitgekozen, wat zowel mij als Mats in de haren deed grijpen over
wat ik godsnaam aan te doen. Moest ik al een bezitter zijn van een kostuum, zou
ik het zeker niet meenemen naar Valencia. Met de gedachte dat ik een kostuum
eventueel nog voor mijn thesispresentatie zou kunnen gebruiken sprak ik met
mijn bezoek af aan Colón, de winkelstraat van Valencia. Ze hadden net de
ochtend en middag grotendeels slapend doorgebracht in Turia en hadden een picknick
met Spaanse charcuterie verorberd. Jambe had van mijn plannen gehoord en was
blijkbaar ook in vorm om te winkelen. Hij belde mij en kwam richting centrum. Na
een onsuccesvolle (voor mij toch althans) poging in de H&M zaten we nog
even op het terras en gingen we richting appartement. Ik kwam op de weg terug
nog Mats tegen die gehaast onderweg was naar de H&M om toch nog iets te
hebben. Ik stelde voor om dan maar naar de chinees te gaan (goedkoper, specialer
en dichter) en 2 dezelfde dassen aan te schaffen. Op weg naar de kassa vonden
we nog een bunny set (oortjes, strikje en staartje) en besloten dat dit nog wel
een geschikte Emmely look was. Het verjaardagscadeau was een feit.
s Avonds nam ik Marieke mee om wat voetbal te gaan spelen. We gingen sinds
kort spelen op de kunstgras velden van UPV. Ideaal, want nu komen mijn
voetbalschoenen van pas. Minder ideaal, want mijn been is al een goed stuk vel
kwijt door overmoedige tackles. Op het menu stond burgerking, iets wat ik elke
bezoeker kan aanraden, en na het avondmaal reden we direct door richting de piso
van Emmely en Floor met taxi. Marieke had zich nog een kleedje aangeschaft bij
de chinees en Jasper had net als mij dezelfde das gecombineerd met een
toevallig aanwezig hemd.
Het feestje was eerder in intieme kring en gaf eerst de indruk rustig te zijn. Naast
de aanwezigen van de dag voorheen, ontmoetten mijn bezoekers nog Norman, Sandra
en Andrea. Ongeveer net na het moment dat Jambe, overigens zonder enige
weerstand, een overtuigde lapdance gaf aan het feestbeest nam Irene Marieke en
Jasper mee voor een goede nachtrust. Mogelijk is er een connectie.
Ik weet niet precies hoe, maar het feestje werd grappiger, specialer en dus ook
schever. Iedereen had goed gebruik gemaakt van de enorme hoeveelheden drank op
het aanrecht en dat leidde tot zingen, dansen en rondleidingen in de meisjeskamers.
Toen Christine en ik rond 5uur besloten er een einde aan te maken, hadden we
het moeilijk onze taxigenoten mee naar huis te krijgen. Christine, die
ondertussen in haar fameuze stage 4 van dronkenschap was beland, besloot op
de trap te wachten terwijl ik de twee treuzelaars probeerde aan te zetten. Na
een paar pogingen ging ik naar buiten om mijn nederlaag aan Christine mee te
delen, maar mijn vriendin van over de oceaan was inmiddels met haar hoofd tegen
de muur ingedommeld op de trap. Met de conclusie dat ze daar waarschijnlijk
goed zat sloot ik de deur en zette het feestje voort. Om de 15 min ging ik eens
kijken, we zijn een team op mijn piso.
Na het opkomen van de zon verlaten we allemaal het feestoord voor een taxi.
Jambe drong nog aan om mijn zetel te bemannen, maar ging uiteindelijk
teleurgesteld naar huis toen hij hoorde dat we liever wouden slapen, dan
doordrinken.
Donderdag maakte ik het beste van mijn dag werkgewijs. Irene
was al sinds 10u op pad met Jasper en Marieke om te gaan slapen op het strand.
Knalrood kwamen ze terug, de eerste zon had zijn werk gedaan. We sloten de dag
nog af met een Botellón die toch rustig bleef. Ik keerde met het bezoek al een
van de eerste terug voor een vroege avond. Vrijdag was al weer de laatste dag
voor hen en we gingen op zoek naar een restaurantje. Het was de honger en het
gebrek aan restaurants in de buurt dat ons deed belanden in een pita/pizza
snackbar. De pizza was wel echt niet slecht en maakte het toch nog een
geschikte afsluiter van. We gingen nog een drinken in de Aguacat en pasten
daarna voor de Rumbo. s Ochtends vertrokken
ze al vroeg in de ochtend. Het was een vrij gehaast afscheid van een al bij al
drukke week.
Uitrusten vulde nog verder mijn dagen. Ik wou mijn PS3 eens
optimaal benutten en organiseerde een FIFA toernooi op mijn appartement. Negen
man nam deel, bijgestaan door Irene, Christine, Nele en Sofie die kwamen Cheerleaden.
Zes van de acht speler wist eigenlijk totaal niet wat ze aan het doen werd, wat
wel spannend slechte wedstrijden opleverde.
Wat eigenlijk rustig moest zijn, leek eerder op een kleine pisoparty, wat voor
onze piso zowat het maximum was. De bierconsumptie lag vrij hoog en de buren
klopten al met stokken op de muren. Mats won uiteindelijk het toernooi en
maakte zijn beloftes over competitieve arrogantie volledig waar. Met de Antwerpse
dikkenekkerij kon je straten leggen en huizen bouwen. Een delegatie trok nog
naar Tucan (uit verplichting door weddingschap), maar ik kroop na een goede
twijfel in bed voor een goede laatste dag school voor de paasvakantie.
