Erasmusfeestjes word je op den duur echt wel beu, zeker als je overdrijft. De week begon dan ook met geen feestjes. Ik beperkte mij tot binnenblijven, films kijken en misschien hier en daar een bezoek brengen aan een of ander appartement. Overdag reserveerde ik voor thesiswerk, waar eigenlijk nog steeds weinig resultaat van te zien valt. Ondanks de goede bedoelingen word je toch steeds veel te laat wakker, ben je constant afgeleid of bezwijk je voor de verleiding om met stralende zon in het park te gaan liggen of naar het centrum te gaan. 
Andrea verliet Valencia even voor 5 dagen voor een trip in Andalusië. Het was één van de reisjes die de verschillende Erasmus-verenigingen hier organiseren. Voor een deftige prijs kan je feest gaan combineren met cultuur in plaatsen zoals Grenada, Sevilla of zelfs Ibiza. Ik had nog geen behoefte om door Spanje te reizen. Valencia voelde nog nieuw aan en ik was vrij zeker dat mijn bankrekening zoiets op dit moment niet aankon. 
Ze vertrok op woensdag en dat was dat ook de eerste keer dat ze mij weer in de Carribean’s kregen voor een erasmusfeestje. We warmden op bij Sofie, Nele Jonas en Ben. Onze Duitse vriendinnen Franziska, Janina, Sandra en Michelle waren ondertussen ook een vaste aanhang geworden. Ze sloten bij ons aan en we vertrokken. Het was maar een rustige avond,  althans voor mij toch. Mats had net zijn broer ontvangen in Valencia die langs kwam voor Valencia CF – Club Brugge op donderdag en had al wat streken uitgehaald. Ik weet het fijne er niet van, maar politie was er bij betrokken.

Donderdag was een dag om naar uit te kijken. We hadden tickets voor de match tegen Club Brugge en konden voor het eerst worden ongergedompeld in de voetbalsfeer. De mannen waren enthousiast voor goed voetbal, veel sfeer en stadtrots (al verschilde dat van persoon tot persoon) . Waar de vrouwen enthousiast voor waren was niet echt duidelijk, maar ze gingen er volledig voor. Irene kocht zich zelf een Valencia sjaal. Er kwamen bussen vol Brugge supporters toe in de loop van de dag en je kon overal blauw-zwarte uitrustingen zien rondlopen. Velen deden ook wat een echte supporter meestal doen en zopen de hele dag door. 
We hadden afgesproken op de Belgische piso, aangezien deze door zijn locatie uitstekend was als uitvalsbasis. Mats vergezelde zijn broer, dus Christine, Irene en ik aten zonder hem. Christine had wat moeite met haar rijstgerecht, wat deed vermoeden dat we afspraakuur niet zouden halen. Toen we gegeten hadden was het reeds kwart na acht en de match begon al om 21u. Het was een haastige wandel richting Mestalla. Er liepen overal mensen op straat, allemaal richting stadium. De concentratie aan mensen werd dan ook groter toen we het stadium naderden. We kwamen dan ook in een grote volksmassa terecht, vol met Brugge en Valencia fans gemengd. We baanden ons een weg tussen zatte Bruggelingen, opgefokte Spanjaarden en de combinatie van de twee, een rondje boksen. 
We namen uiteindelijk plaats in Mestalla. Het was niet zo groot als het vanbuiten leek, maar toch kon er een massa volk binnen. De tribunes zijn vrij stijl en iedereen zit zowat op elkaar gepakt. De spionkop was wel nergens te bespeuren. De harde kern zit samengepropt in 2 kleine hoeken van het stadium, allemaal te zingen en te springen. Dit leek nogal vreemd in het begin omdat ze daarvoor in Gent een volledig vak achter de goal mee vullen. Al snel bleek dat echt iedereen in het stadium nauwgezet volgt en meeleeft met hun ploeg. Ze beleven het anders, misschien ook omdat het voetbal het effectief waard is om naar te kijken. We hadden plaatsen in het Valencia vak langs de rand van het veld en hadden daar een perfect overzicht. De sfeer zat er al  direct in om omdat de eerste bal al achter 20 seconden in het Brugse doel belande. Mestalla barstte los, jong en oud ging uit de bol en Jonas en ik wuifden  naar het vak met blauw-zwarte landgenoten. Naast Mats zaten twee oude Valenciaanse mannen die ons met plezier inlichtten over de spelers en ons toch het gevoel gaven dat we er bij hoorden. We waren het allemaal eens: Valencia volgen we europees!

Na de match gingen we richting Botellón, een echte deze keer. Elk donderdag is Botellón dag en het vindt plaats op een park naast Mats zijn campus,  naast UPV. Ik veronderstel dat het een plaats uitgekozen is door de politie, ver van de woonwijken, en dus deel uitmaakt van hun gedoogbeleid. Er zijn wel regels zoals verbod op alcohol verkoop na 22 uur of verboden alcohol op straat te drinken die de Botellóns moeten tegenhouden, tevergeefs. Ik was er nog nooit geraakt, voornamelijk door de feestjes op woensdag, maar nu was het een ideaal moment om te gaan verkennen. Ik had het park wel de dag erna gezien en dat was wel vergelijkbaar met het Sint-Pietersplein na de vlaamse botellón. Toen we aankwamen vlogen er direct 4 Spaanse meisjes rond Ben zijn nek. Hij was de enigste erasmus-student in zijn klas en kreeg dus veel aandacht. Zij wouden ook engels leren en wij Spaans.  We praten nog wat met hen en ontmoetten wat oude bekenden terwijl we rustig onze flessen door elkaar mengden. Het was een bewogen avond geweest, dus niet veel later besloten we toch huiswaarts te keren en de botellón volgende keer meer eer aan te doen.

Op weg naar huis wandelden mijn 3 pisogenoten en ik langs het park naast ons deur. We geraakten aan de praat met een verzameling Spanjaarden die een lokale kleine botellón in het park hielden. Het viel mij op dat we plots weg aan het stappen waren van het appartement en dat ik plots in het park een pint stond te drinken met een Braziliaanse en een Spanjaard. Eigenlijk kan je nooit echt voorspellen wat er hier gaat gebeuren.

Vrijdag was Christine en Irene hun vrije dag, ik had maar 2 uur en Mats heeft volgens hem nooit les dus trokken we naar het Turia park. We lagen in het gras, leerden wat spaans en genoten van de zon. Het was ondertussen gemiddeld 24 graden op een dag en dat konden we niet laten liggen. Mats ging wild met Christine haar fototoestel en ging voor kunstige foto’s. Takken, bladeren waren erbij betrokken. 
Het was Nele haar 25^ste verjaardag en had een feestje georganiseerd op haar appartement. We trokken naar daar na ons avondmaal beladen met drank. We feliciteerden Nele. Ze wist het zelf nog niet, maar haar feestje ging de geschiedenis in gaan als scheefste piso-party tot nu toe. Vele bekenden kwamen: Norman, de ondertussen Duitse vriend aan huis, met zijn vrienden, de welbekende Duitse meisjes, Jambe, Nikki, Floor, Emily en de rest wordt moeilijk te herinneren. De Duitse meisjes hadden een speciaal cadeau meegebracht: gelatineshots! Al snel zorgde veel volk en een tafel vol drank voor een geleidelijk stijging van de gemiddelde intoxicatie. Ik hoorde achteraf dat Ben de dag erachter werd gewekt door kwade buren die een tirade tegen hem afstaken in Spaans aan sneltempo. Arme jongen, dat wens ik mijn vijanden zelf niet toe.

De rest van het weekend werd automatisch vrij passief. We konden genieten van de Falla’s die op gang werden getrokken. Kinderen vulden hun dagen al met voortdurend bommetjes gooien; nog 2 weken te gaan... 
Zondagavond waren we door Floor en Emily uitgenodigd op hun appartement in het centrum. De aanloop tot de Fallas startte officieel met vuurwerk en zij hadden de perfecte locatie. Ze verblijven er met 2 is zeer luxueus. Ze beschikken over 2 terrassen, waarvan een op het dak. Het zicht is daar echt prachtig, je hebt een volledig overzicht over Valencia. Het Vuurwerk was een die ik nog maar zelden had gezien. We liepen door het centrum in de hoop nog wat beginceremonies mee te pikken. We zagen een stoet van verschillende Fallas groepen met elk hun eigen tromgeroffel, vaandels en liederen. Ze liepen door de kleine straten van el Carmen en riepen bij de bevolking heel wat enthousiasme op. Het was rond 11uur op een zondag, maar het centrum stikte van het volk. We liepen door tot op een van de pleinen en zagen dit keer een grote stoet. Het had een grote fanfare, gevolgd door eerst jonge en dan oudere meisjes in folklorisme pakken. Achteraan liep de politieke top van Valencia met daarna een fanfare voor de staart. Toen de massa begon weg te trekken sloten we de avond af met een terrasje. De eerste blonde Leffe van Valencia ging vlot binnen.

06-03-2010 om 13:58 geschreven door Miel VDS