Alleen staan wachten in de terminal van de Charleroi luchthaven tot je vliegtuig vertrekt kan je zowat als het begin beschouwen. Eenmaal je langs de controle bent is er toch geen weg terug. Ik had op voorhand mij alle mogelijk gemoedstoestanden of emoties voorgesteld, ik was mentaal helemaal voorbereid.  Ik weet niet precies of het de vermoeidheid was, maar echte gedachten bereikten mijn hersens niet. In plaats van te wenen, of enthousiast in het rond te springen was het eerder denken: ik wil slapen en ik vraag mij af wat de andere mensen op mijn vliegtuig van plan waren. Waarom gingen zij naar Valencia en is er iemand even zielig en alleen als ik? Mijn oog viel al snel op een rost meisje leunend tegen de witte muur. Ze had tranen in haar ogen en staarde wat voor zich uit. De deur ging open. In een lange rij stapte ik in de vrieskou richting vliegtuig. Vanaf dan stopte de tijd voor mij in België, op naar een andere wereld.

Ryanair toestellen trekken op niet veel. Ze zijn zeer oncomfortabel en je wordt voordurend met idiote aanbiedingen lastig gevallen. Slapen ging niet en voor Spaans te leren was ik veel te moe. Tactisch als ik ben, had ik aangeboden het roste meisje te vergezellen. Pas na een uur ontdekte ik dat ze Franstalig was en niet gewoon ‘aan de stille kant’. Frans is nooit mijn beste vriend geweest, maar toen kon ik het gerust een kennis noemen. Ze kwam uit Lille en ging op Erasmus in een stad een treinrit verwijderd van Valencia.
Een rij achter mij zat een koppel van mijn leeftijd. Het waren Vlamingen en gingen duidelijk op vakantie. Ik moet ze ooit al eens gezien hebben, want ze kwamen me bekend voor. De stewardess riep de naam van een verloren identiteitskaart, het meisje reageerde. Met een ‘Dat begint al goed!’ kreeg ik al direkt een lichte herkenning, wat wel de sociale moed er wat in pompte.

Eens aangekomen gingen de roste Française en ik ons eigen weg. ‘Comment tu t’appelle?’ ‘Ameline’ ‘Je m’appelle Miel. Alors, bonne voyage et bonne Erasmus’ ‘Merci, au revoir’ ‘Au revoir!’ Ze stapte weg richting metro en ik bleef alleen achter in de Valencia terminal.

Sleurend met 40 kg liep ik heen en weer op zoek naar mijn mentorstudente. Ze ging mij komen ophalen. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar het was super, het leek te mooi om waar te zijn. Achteraf bleek dat het inderdaad te mooi was om waar te zijn. Maria kwam niet opdagen en ik sprong dan maar op de metro. Uiteindelijk ben ik daar wel blij om, anders was er misschien een deel van het avontuur verdwenen.
Voor wie L’auberge espagnol gezien heeft herinnert zich misschien het moment dat hij met 3 zakken, een paar woorden Spaans en een stadsplan zich aan Barcelona waagt. Wel, het is exact zoals het eruit ziet. Ik stapte het metrostation uit en kon nauwelijks geloven wat ik te zien kreeg. Gigantische flatgebouwen, wegen met minstens 2 rijvakken langs elke kant en overal palm- en appelsienbomen. Voor mij lang een prachtige moderne bug met daaronder het beroemde rivierpark. Overal paden, speeltuigen met spelende kinderen, voetbalvelden, joggers… je zou het moeten zien. Aangezien ik later wellicht meer tijd had voor toerisme zette ik aan naar de Purple Nest Hostel waar ik mijn eerste overnachtingen verzekert heb.

Stik kapot sleurde ik mij naar de receptie. ‘Hablas ingles?’ is waarschijnlijk mijn meest gebruikte zin, voorlopig toch. De hostel zag er vrij psychedelisch uit. Het is volledig in paarse, groene, rode en gele vlakken geschilderd, maar dat maakt het eigenlijk vrij gezellig. Mijn kamer bleek leeg te zijn, wat perfect was voor een siësta.

In de namiddag ging ik opzoek naar Sofie. Ik had met haar de fijnste lagere school jaren doorgebracht en had haar al jaren niet meer gesproken. Tot op het punt dat ik hoorde dat ze in Valencia zat en vertrok als ik toekwam. Ik beschouwde haar kot al direct als een optie en ging langsgaan. De moed was mij ondertussen langzaam in de schoenen geschoven. Waar moet ik vrienden vandaan halen, met wie kan ik praten en waar ga ik wonen? Alle mogelijke rampscenario’s teisterden mijn brein tijdens de wandeling richting Sofie, depressief word je ervan.

Je moet weten dat sommige straatnamen in Valenciaans worden geschreven, wat nog vrij hard verschilt van Spaans. Na een half uur zoeken besloot ik in de straat die het meest op mijn bestemming leek aan te bellen. ‘Viver aqui Sofie?’ ‘haha, si!’ Het was fantastisch haar nog eens terug te zien en ik was gelukkig om opnieuw een gesprekspartner te hebben. Na een korte rondleiding en de introductie aan haar flatgenoten bood ze mij wat eten aan. Ik had 's ochtends door de spanning niets gegeten en had honger als een paard.
Ik vertelde over mijn doemscenario’s en pessimistische emoties, maar dat bracht haar alleen maar aan het lachen. Ze vertelde over haar eerste week, haar ervaringen, haar Spaans en haar vrienden. Ze stelde mij gerust en ik kreeg verse moed. Om mijn avond op te vullen ging ze mij meenemen naar een verjaardagsfeestje van een van haar vriendinnen. Super, ik had iets te doen 's avonds!

Op mijn weg terug naar de Hostel stopte ik bij de supermarkt voor mijn avondmaal. Het was al tegen acht uur en begon alweer honger te krijgen. Gelukkig sluiten de winkels hier pas om 21 uur, daar kan België wat van leren als je het mij vraagt. Binnen was het een echte hel. Super druk was het niet, maar er werd toch genoeg lawaai gemaakt voor een volledig voetbalstadion. Op de terugweg ontmoette ik nog een paar Gentenaars die ook in de Hostel verbleven. Ze bleven 3 dagen en waren op vakantie in een paar Spaanse steden.

Toen ik aan mijn maal begon ging het zeer snel. Ik geraakte met iedereen aan de praat en leerde de hele hostel op een kwartier kennen. Elk gesprek start met de zin ‘Where are you from’ en gaat meestal over dezelfde onderwerpen: school, interesses en appartementen. Het langste gesprek was met 1 Turk, een tjech en 2 Amerikaanse meisjes. De turk heette Kutay en leek mij al snel het overzelfzekere sociale type, wel een sympathieke kerel. De 2 meisjes heetten Christine en Irene en hadden elkaar in de Hostel ontmoet. Ze waren zeer aangenaam en vlot in de omgang. Al snel besloot ik om hun te vergezellen bij het eten. We praatten over Valencia, studeren, culturele verschillen en politiek. ‘We are american, we win everything’ ‘Right, like vietnam’ Christine stelde voor om uit te gaan. Het leek mij een beter plan dan het feestje van Sofie, want nieuwe vrienden moet je koesteren.

De aanloop tot het effectief uitgaan is een ander verhaal. Aangezien niemand in staat was te beslissen wat te doen, bleven we eerst een hele tijd aan de toog hangen in de Hostel. Christine bracht mij tot Andrea, een Oostenrijks blond groot meisje die al een tijdje voor haar laptop zat. Ze deelde een kamer met een hoop Oostenrijkers en beschouwde dat zowat als haar bende. Andrea was ook wel geïnteresseerd om mee te gaan, waar wou afwachten wat haar vrienden van plan waren. Initiatief moesten we dus ook niet bij haar gaan zoeken.

Een pintje verder sloten Pablo en Carmen zich bij ons aan. Christine had Pablo ontmoet onder haar bed. Hij is van Barcelona en kwam hier op bezoek bij Carmen. Carmen woonde een paar kilometer verwijderd van Valencia, maar studeerde er. Ze nam ons vier uiteindelijk mee naar het oude stadscentrum, waar een paar clubs zijn die vooral actief zijn tijdens het weekend. We gingen een paar cafés binnen, maar geen een was goed genoeg, dus bleef het vooral bij wandelen. Het gebrek aan slaap overmeesterde mij dan uiteindelijk en ik besloot in mijn bed te kruipen. Bij het binnenkomen in de hostel was de bar nog steeds actief. Ik zag Andrea nog in een flits, ze was er niet in geslaagd de Hostel te verlaten ondanks alle pogingen. Ook Kutay, die zich ondertussen ontpopt had als zowat de sociale leider van de Hostel, had blijkbaar besloten niet te verplaatsen. Ik kroop in mijn nest, op naar dag twee en het zoeken naar een appartement.

07-02-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS