Aan verjaardagen niet genoeg hier, maandag was het alweer prijs. Andrea, die net een dag terug was uit Andalusië, deelde samen met Barlas haar geboortedag en dus ook haar feest. Technisch gezien bestond hun verjaardag niet door gebrek aan een 29^ste februari, de ‘No Birthday party’ was geboren. Andrea had haar verjaardagsfeest tactisch aangepakt: het feest ging op Barlas zijn appartement door, die ze vervolgens alle verantwoordelijkheid liet opnemen terwijl ze frivool door haar feestje paradeerde. Barlas probeerde kwaad te zijn, maar met een charisma zoals die van Andrea had hij het niet gemakkelijk.
Barlas zijn appartement lag naast ‘La Ciudad de las Artes y de las Ciencias’, het architecturale musea complex waar het MTV concert plaats had gevonden, en lag op het bovenste verdiep met een schitterend uitzicht tot gevolg. Het feestje was een succes. Er waren taarten, cakes en net voldoende drank. Iedereen van de Hostel tot de Spaanse les was aanwezig. Toen het feestje uiteindelijk licht luidruchtig werd zat Barlas al met zorgen om zijn buren. Het feest verhuisde integraal naar het dak van het gebouw en maakte het des te  beter. De avond eindigde nog in een volksverhuizing naar een club waar we de avond in schoonheid afsloten. Verhalen zijn voor mij te weten en voor jullie te raden.

Dagen worden wazig in het geheugen. Een tip voor bloggers op Erasmus, laat het niet te lang liggen of je weet niet meer wat te vertellen. Ik vulde toch vooral mijn maandag en woensdag met thesiswerk, les, eten, slapen en een streepje cultuur. Samen met mijn kotgenoten wandelde ik mijn eerste Valenciaanse Kathedraal binnen. Uiteindelijk hadden we weinig zin om  geld te betalen voor het volledige bouwwerk, dus werd het enkel de toren. Na een bijna eindeloze trap werden we op een toch wel prachtig zicht getrakteerd. Thesiswerk gebeurde nu vooral op café. Alleen (of met Christine) met een koffietje in een gezellig café wat werken is het beste compromis. Er wordt nu tenminste gewerkt, maar je blijft tussen de mensen.
Woensdag was ook een dag om naar uit te kijken, mijn fiets die ik van UPV huurde was eindelijk beschikbaar. Ik profiteerde van het goede weer ‘s avonds om al richting de Belgische Piso te fietsen. Norman kwam nog langs om ons voor een gek piso feestje uit te nodigen, maar Mats en ik bedankten vriendelijk.

De volgende dag maakten Mats en ik een fietstochtje naar het Turia park, waar ik met Andrea had afgesproken. Ze bracht Gregor mee, een Duitser waar ze haar vorige pisokamer aan verpatst had. Ze verliet die nadat ze haar uitgaansleven niet meer combineren met haar op nachtrust gestelde Spaanse kotgenoot. Sinds ik Gregor ontmoet heb kom ik hem ook overal tegen. Grappige en vriendelijke kerel. We lagen wat in het park en genoten van de Zon. Het was een stralende dag met maximumtemperatuur van 26 graden. ’s Avonds restte ons enkel nog een Botellón. Ik pikte, samen met Jonas, Mats, Christine en Irene, Janina en Sandra op. We waren aan de vroege kant (24:00), want er waren nog niet aanwezigen. We amuseerden ons met gekke conversaties en lekkere drankjes en sloten uiteindelijk de boel af. Ondanks het weer was de Botellón vrij rustig en bleef het aantal mensen redelijk beperkt. We verlieten het plein en kwamen onderweg eerst een extreem grappig zatte Spaanse meid tegen die wat assistentie nodig had en vervolgens Martin. Ik had hem al sinds de Hostel niet meer gezien. De Tsjech was met zijn zatte botten onderweg naar de Botellón. Toen we hem het droevige nieuws meedeelden dat het eigenlijk al gedaan was, sloot hij maar bij ons aan. Onze bende ging nog richting de ‘Sky Club’, maar ik ging niet binnen. Ik had vooral zin om te slapen, helaas besloot Janina daar met een gesprek anders over. Toen het mij eindelijk lukte huiswaarts te keren was het alweer 6 uur.

Ik heb maar enkele zinnen nodig in een gesprek om per ongeluk beloftes te maken om te koken en er uiteraard later lichte spijt van te hebben. Eerst zou ik als wederdienst voor de Apfelstrüdel  Daniel en Andrea op zondag laten genieten van typisch Belgisch: verse frieten met verse Vol-au-vent (met videekes uiteraard). Maar ondertussen had ook Julie, een vriendin van Sofie die haar Erasmus in Cuenca (stad tussen Valencia en Madrid) doorbrengt, haar terugkeer naar Valencia aangekondigd. Het moest nu lukken dat ik haar en Sofie Scampi diabolique aangeboden had op een feestje en nu met een culinair weekend zat.
Ik trok zaterdagmiddag met mijn pisogenoten richting centrum. De Mercado onder ‘El Corte Ingles’ (de Spaanse inno) was namelijk de enigste winkel waar ze essentiële Belgische en verse ingrediënten hadden. Na het samenbrengen van alle ingrediënten voor zondag liet ik mijn pisogenoten achter en trok richting de Belgische piso. Jonas was uit eten met zijn ouders, dus kookte ik voor Julie, Sofie, Nele en Ben. Ik had mijn voorwaarden gesteld: ik deed geen inkopen en ik ging het bij hun klaarmaken. We kookte samen een overheerlijke pasta en splitsen dan op. Ben trok naar Emily en Floor waar jonas zich had aangesloten, ik vervoegde de meisjes richting een café aan het park naast mijn piso. Een Valenciaanse klasgenote van Sofie en Nele smeet een verjaardagsfeestje en zo werden wij in het luidruchtige Spaanse caféleven gezogen. Als je voor het eerst binnenkomt geeft het gekwetter je bijna hoofdpijn, maar al snel geniet je van de gezellige feestsfeer. Geen discolichten, rnb of commerciële dance, maar fel wit licht, tshirts en posters aan de muur, een kikkertafel en een rock playlist die me direct op mijn plaats deden voelen.
Na de felicitaties smeten de 3 vrouwen en ik ons in de rondjes bier. De Spanjaarden, die een enorme voorsprong hadden, geraakten langzaam boven hun theewater. We praatten met de klasgenote en een zatte vriend van haar die ons voortdurend aanmaande geen Nederlands te praten. Na enkele Spaanse conversaties en voldoende gerstennat besloten we de tent te verlaten. Dit bleek nog niet zo simpel te zijn. Aangezien het reeds voorbij het wettelijk bepaalde sluitingsuur was, hadden de uitbaters alle rolluiken naar beneden gedaan en het feestje mooi laten doorgaan. Grappig genoeg gebeurt dit nog vrij veel.  

Zondag was maar rustig. Het begon met een kip en deze afkoken, de rest vulde zichzelf grotendeels aan. Ik combineerde mijn thesis met het bereiden van de vol-au-vent. Mats was mijn trouwe assistent bij het bakken van de frieten. Helaas speelden sommige factoren in ons nadeel. We hadden geen idee waar we mee bezig waren, hadden geen frituur en dus ook geen temperatuur van de olie en in Spanje hebben ze enkel bloempatatten. Nee, een ode aan de Belgische friet werd het niet. Op het moment dat ons bezoek, Daniel en Andrea, binnenkwamen zaten we al vol frustratie. Gelukkig was de vol-au-vent met videeke geslaagd en waren de frieten (lees: vodden) nog vrij lekker. Voor de overschot kreeg ik nog een massage aangeboden van drie naakte vrouwen in de Belgische piso, maar ik fiets niet graag in de regen.

16-03-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS