Toen de derde week van start ging zag het er naar uit dat alles wat rustiger zou gaan worden; meer school en minder feestjes. Het eerste bleek te kloppen, het tweede niet echt.
Ik startte mijn week met het verkennen van een nieuwe les. Ik had de voorbije week voortdurend mijn lesprogramma aangepast, helaas liep de deadline ten einde. Welke vakken zijn niet te vroeg en geven mij toch het juiste aantal studiepunten? Een belangrijke vraag nog steeds niet beantwoord. Ik liep het volledige gebouw af op zoek naar het juiste lokaal, maar vond enkel Andrea, die blijkbaar een les in mijn departement volgde.
Voor mijn thesis was er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Ik had de knoop doorgehakt in verband met een onderwerp en had een afspraak op woensdag voor een concrete omschrijving. De bespreking ging vlot. Ik was tevreden want het was doenbaar, de coördinator was tevreden want hij zou zijn deadline kunnen halen en mijn promotor was tevreden want ze had iets om te promoten.
De Spaanse les was intussen zijn 2^de en laatste week ingegaan. Net zoals vroeger tijdens Frans had ik nauwelijks noten op mijn zang. Ik weet niet hoe het komt, maar mijn hersens werken gewoon niet snel genoeg als het op romaanse talen aankomt. We leerden wel een hele pak, maar de toepassing doe je zelf en voorlopig is dat nog niet aan de orde.
Ondertussen groeide de groep wel, die overigens best internationaal kan genoemd worden. We gingen voetballen met Pieter en Dieter, 2 Gentenaars en Jambe, een 25 jarige fin die zich als een echte vrouwenversierder profileert, ondanks dat de vrouwen nauwelijks zijn spaans begrijpen. Verder is er nog Esther, een Nederlandse, Milja, net als Jambe een Finse, Daniel de Oostenrijker en Anika, een Hongaarse. Er was ook nog Ditte, een Deense, maar die bleef nogal buiten de groep. Namen kunnen gerust fout gespeld zijn. Om onze verrijkte Spaanse kennis te vieren spraken we af om op restaurant te gaan na de laatste les.

Het dure uitgangsleven zette ons langzaam aan om voor voordrinken en appartementfeestjes te kiezen, maar het rustiger aan doen zat er niet direct in. Maandag was de eerste dag om uit te gaan. Mats had de smaak te pakken na het spelen van wat drankspelletjes en dus moest iedereen die thuis was eraan geloven. We trokken uiteindelijk naar café Tucan, zowat het enigste café waar je niet moet aanschuiven of 40 minuten voor moest wachten. Om eerlijk te zijn, echt een leuk café is het niet, maar een feestje maak je toch zelf. We troffen de inwoners van de Vlaamse piso aan en via Ben kwamen we in contact met 3 duitse meisjes. Ze heetten respectievelijk Sandra, Franci en Janina en bleken een nogal disfunctioneel trio te zijn. Sandra was nogal gehecht aan mannelijk gezelschap en dat maakte haar dorstig, wat later voor vrij komische toestanden zorgde. Janina bleek een fan te zijn van QOTSA, Kyuss en Them Crooked Vultures. Aangezien ik al wild werd als iemand iets buiten ‘Sean Paul’ kon appreciëren hier, dompelde ik mij snel in een gesprek over liefde voor muziek. Ze zei nog iets als Metallica, och ja…
Dinsdagen zijn de rustdagen. Er is dan eigenlijk nauwelijks iets te doen in Valencia. Ideaal voor rustig een film te kijken of bij vrienden langs te gaan. Andrea had nog iets te bewijzen ten opzichte van mij, echte Apfelstrüdel. Het is leuk om te zien hoe enthousiast ze kon worden bij het praten over haar nationale nagerecht. Ze was dan ook op zoek naar Oostenrijkers om een Apfelstrüdelfest te organiseren, ik kreeg de eer de eerste poging te proeven. De deeg was niet echt geschikt zei ze, maar zondag zou het perfect zijn. Ik vertelde haar over Daniel en gaf zijn nummer. Het Apfelstrüdelfest was een feit.

Het is griezelig hoe hard mijn woensdagavond op mijn maandagavond leek. Zelfde mensen, zelfde café, zelfde Duitse meisjes en zelfde verhalen. Dan maar op naar vrijdag. Mats en ik hadden onze laatste Spaanse les en maakten met de groep concrete afspraken om het einde in stijl te vieren. De avond startte mij Jambe op kot, dat overigens gigantisch was. Toen ik eerst op mijn appartement binnenkwam was is echt gelukkig, net wat ik nodig had. Sinds het tekenen van mijn contract zag ik op piso-feestjes alleen nog maar appartementen die groter, warmer en beter uitgerust zijn. Het leek op een complot, maar echt jaloers maakte het mij niet.
We warmden langzaam op met Sangria en Cervezas, Jambe zorgde voor entertainment. Iedereen die het in zijn hoofd haalt om na de volledige intro van ‘Nothing else matters’ te spelen met zijn vrije hand even door zijn haar te gaan kan gerust als geniaal bestempeld worden. 
We gingen traditioneel spaans gaan eten, een a volonté eet en drink wok restaurant. Het eten stond na een kleine 2 uur tot aan mijn slokdarm. Toen de gratis kannen Sangria een aantal vrouwelijke leden van de groep begonnen te vellen, trokken we naar café Tucan. Jambe ging direkt voor het jong aas. 'I don't take no for an answer!' Zijn aparte manier van versieren kreeg dan al vlug de naam Jambenizing. Het derde bezoek van de week zorgde voor een lichte degout. De Tucan wordt even in de kast gestoken.

Christine en Irene waren voor Irene’s verjaardag naar Barcelona getrokken, wat Mats en mij verantwoordelijk maakte voor het huishouden. Na een dag was de keuken en de woonkamer een al echt stort. Opruimen voor de meisjes terugkwamen was algemeen aangeraden. Maar we zijn in Spanje , dus: mañana, mañana…
De rommel was ook het eerste dat Andrea opmerkte, ze kwam ons halen voor een zaterdag aan het strand. Het was een vrij mooie dag: rond de 23 graden en open hemel. We liepen wat rond, trokken wat foto’s, zochten betaalbare paella (niet gevonden) en dronken een koffietje. Het is toch wat aanpassen om dit voor mogelijk te houden. Als je midden februari naar de noordzee trekt vriezen je tenen eraf.

Mats en ik sloten de avond rustig af, of dat was toch de bedoeling. Ik zat ondertussen al 3 weken op dagelijkse alcohol inname en mijn lever schreeuwde achter rust. Jonas, Mats, Thijs (West-Vlaming die ergens vandaan kwam) en ik schoven aan tafel voor een rondje poker. Als snel overmande de zin naar bier mij en werd het toch gezellig. Franci, Janina, Sandra en hun laatste kotgenote Michelle vervoegden ons later nog samen met Ben. De avond eindigde nog in drankspelen en een nachtwandeling richting de piso van de meisjes. Ik paste voor de nachtwandeling, huis leek mij interessanter.
Zondag was opkuisdag en voor de rest niet veel. Doodmoe trokken Mats en ik s’avonds nog naar Andrea voor echte Apfelstrüdel. Vier uur had ze samen met Daniel in de keuken gestaan. Ze wouden het direct goed doen dus waren ze vanaf bloem en ei begonnen. Uiteindelijk konden ze 10 mensen voeden, waaronder veel bekende gezichten. We keerden al vroeg terug naar ons appartement, waar we hopen foto’s en verhalen van Barcelona ongetwijfeld op ons te wachten stonden.

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS