Verantwoordelijk zijn en je educatieve verplichtingen nakomen is een hele opgave in Spanje. Deels bepalen de zomersfeer, de leuke mensen, het overaanbod aan potentiële dagactiviteiten en katers je inzet en werkuren, maar helaas is dit niet alles. Met nog het restje Belgische ritme en discipline dat nog in mij zat ging ik maandag braaf naar de les. Op tijd komen heeft geen zin, ze beginnen zelf minstens 15 min later. Tijdens het 1 uur en 45 minuten dat de les nog rest komen nog steeds studenten aan of staan op en lopen even naar buiten. Het is een vreemd zicht, maar wel een zegen. Studenten zijn hier ook gewoon gelukkiger, de erasmussers nog meer.
Ik gaf nog niet op. Ik spendeerde mijn avond met Christine en ‘Spirited Away’ in plaats van aanwezig te zijn op de Belgian/Dutch party in de Bolseria. Thijs als DJ en, waarschijnlijk zeer triestige, inkleding konden mij niet van mijn les om 8 uur de volgende dag houden. Het resultaat waren gesloten deuren, geen communicatie en een informatiebureau dat van niets wist. In Valencia is het aanpassen of verzuipen.

Andrea had een hoopje uitgenodigd om de dinsdagavond door te brengen in de Black Note Club. Een Spanjaard die ze ergens ontmoet had trad er op en ze had beloofd om te gaan kijken. Ik was nog best gemotiveerd. Ik had de voorbije maand mijn normale leven van op café zitten en naar optredens gaan omgeruild voor danscafés en nachtclubs. Ik had mij dan nog nooit echt enorm op mijn plaats gevoeld, of toch alleszins niet nuchter.
De Belgische avond had veel geëist van mijn pisogenoten en dus ik vergezelde Daniël, Andrea en Jambe dan maar alleen. De band opende met ‘Women’ van ‘Wolfmother’ en had direct mijn aandacht. Het optreden beperkte zich tot covers die over het algemeen Pearl Jam of Staind waren. Andrea’s kennis verzorgde de zang en zat er met momenten goed naast. Ze sloten af met een echt goede cover van ‘Rocking in the free world’ wat me zin deed krijgen in meer. Ik maakte er vroege avond van en trok richting bed.

Mijn sportieve inspanning bleven duren, al was het niet meer op mijn initiatief meer. Pieter had mooi het organiseren van de momenten op zich genomen en dat maakte het voor mij des te makkelijker om te gaan spelen. Het bleef vrij onmogelijk te volgen. Het veld was compact en er stond veel volk op. Zonder techniek en slechte schoenen loop je eigenlijk gewoon wat in het rond.
Diezelfde avond gingen Nele, Sofie en ik terug op café samen met Emmely, Floor en Mats. We hadden de smaak te pakken sinds zaterdag en stapten een rockcafé dat ik al een tijdje op het oog had binnen. In een gewoon café vallen de prijzen best mee. In tegenstelling tot de danscafés, betaal je nu slechts 1,5 tot 2 euro voor een 33 cl. Helaas hebben onze noorderburen hier grotendeels de bierlevering in handen en zit je met een Heineken of erger Amstel in je handen.

Op donderdag kwam mijn eerste bezoek van dit Erasmusavontuur toe. Femke, waar ik onlangs dikke vrienden mee geworden was, bracht haar vriendin Paulien mee en vulden samen direct de plaatsen van Irene en Christine op die naar Marakesh waren vertrokken. Hun leuze is nu eenmaal: we zijn nu eens in Europa, we willen alles zien.
Femke deed Valencia alle eer aan en startte een spoed integratie. Gewapend met de oneliners als ‘Si, claro’, ‘Vale!’ & ‘Alles voor de integratie’ kon ik met mijn bezoek het einde van de week aanvatten. Ik bracht ze mee naar de piso waar ik ze aan mijn pisogenoten voorstelde en een eenvoudig ontbijt voorschotelde. We trokken samen Mats het centrum in voor een eerste blik.

Ter gelegenheid van de Fallas is er nu elke middag om 14 u Masclettas. Kort samengevat is het vuurwerk overdag dat zogezegd op muziekaal ritme zou zijn. Voor de inwoners is dit gigantisch populair. La Plaza del Ayuntamiento stroomde dan ook volledig vol voor 5 minuten spektakel. Het ging van start. Een hoop bommen werd door elkaar de lucht in geschoten en gavengeweldige knallen die je in je maag kon voelen. Naar het einde toe volgden de ontploffingen elkaar snellen op en werden ook alsmaar luider, met een oorverdovende climax tot gevolg. Na 5 minuten kon je niets meer horen en was het plein gevuld met een dikke rook. Geen touw aan vast te knopen.
We gingen naar Starbucks(mijn eerste keer, teleurstelling!) en bezochten de Valencia CF fanclub. We hadden kaarten voor de volgende Europese match gekocht tegen Bremen en wou toch de trotse bezitter zijn van een truitje. Ter mijn verbazing kreeg ik bij aankoop 2 gratis kaarten voorgeschoteld, wat in het voordeel speelde van mijn twee bezoeksters. Mats kocht later ook een en kreeg daar met licht geluk nog 2 kaarten bovenop bij. Eenmaal thuis namen we afscheid van Christine en Irene, kochten drank in voor de botellón en kookten de ondertussen volledig geïntegreerde vrouwen macaroni. Mats maakte via facebook nog snel 4 mensen gelukkig met zijn kaarten en zorgde voor gezelschap voor Paulien en Femke tijdens de match.

In vergelijking met de match tegen Brugge waren de tickets vreemd genoeg goedkoper. Ze hadden dan ook problemen met het stadion vol te krijgen, vooral door de zwakke opkomst van Duitse supporters. Jonas, Mats, Ben, Tom en ik keken met vol enthousiasme naar de match die eigenlijk nooit echt spectaculair was. Achteraf zaten we nog rustig bij Jonas en Ben tot het volk weggetrokken was en vertrokken dan gezamenlijk richting Botellón. Ondanks het mindere weer was het een enorme opkomst. Het plein stond stampvol en de sfeer zat erin. De drank vloeide vlot en iedereen deed enthousiast mee, bezoek incluis. Uiteindelijk waren er weer tal van grappige gesprekken, al dan niet in het Spaans, en veel nieuwe mensen. We verlieten dan uiteindelijk weer als laatste de Botellón. Femke en ik gingen richting Piso, de rest naar een club. Niet veel later voegde toch Paulien zich nog bij ons en sloten we samen de eerste dag af. Ik zette het overschot drank op tafel. Vreemd genoeg was het meer als waarmee we vertrokken waren.

Vrijdag moest er gewerkt worden, een thesis houdt nu eenmaal geen rekening met bezoek uit België. Paulien en Femke trokken met Mats naar Turia en bezochten ook het klassieke kunstmuseum in het centrum. Ik bleef trouwbewust achter. ’s Avonds stonden we op passief. Het museum werd als zeer saai bevonden, dus hadden ze er maar weinig van overgehouden. Behalve Femke dan, die slaagde erin haar voet te verstuiken. Na veel rust kropen er achter ‘A clockwork orange’ al in.
Zaterdag liet ik mij verleiden tot een bezoek aan de Oceangrafico, het aquariumcomplex in ‘La Ciudad de las Artes y de las Ciencias’. Op onlogisch verzoek van Femke stapten we het Turia park door tot het museum. Het is aan de dure kant, een 20 euro voor studenten, maar voor een kleine meerprijs kan je de andere musea ook doen, wat het wel de moeite waard maakt. Wij hadden enkel tijd voor vissen en stapten binnen. Het park zelf is vrij groot. Ze hebben verschillende zalen met elk een type zeedier van een bepaalde oceaan of plaats in de zee. We starten aan de middellandse zee en vervolgens passeerden langs Walrussen, Haaien, Tropische vissen, roggen, Zeeolifanten, Zeeleeuwen en pinguïns. We keken ook naar de dolfijnenshow. Het was over het algemeen nogal repetitief, maar je vraagt je toch af hoe ze in godsnaam die beesten die dingen aanleren. Na de duizendste vis hadden we er allemaal wel genoeg van. Dappere Femke had misschien toch het gevoel dat ze overdreven had en we pakten een taxi terug.
Na het eten liet ik mijn bezoek achter in de handen van Mats en Jambe (die ondertussen op bezoek was gekomen) om bij Andrea langs te gaan. Eenmaal terug vond ik een tafel vol lege Botellón overschot en 4 eerder vermaakte personen. Aan de hand van een aantal foto’s en filmpjes kon ik mij wel een beeld vormen van hoe leuk de avond niet moest geweest zijn.
We besloten om nog rond 3 uur naar de ‘rumbo’ te trekken, een club waar ik nooit van mijn leven naartoe zou gaan. Maar we zijn in Valencia en Jonas had 8 vrienden op bezoek waaronder Tim Callebout, dus perfect om eens zot te doen. Femke die eerst besloot om te gaan slapen, voegde zich later toch bij ons omdat ze niet kon slapen. De Fallas waren immers aan het opbouwen en bijgevolg werden de Spanjaarden luider, de feesttenten luider en de bommetjes frequenter. Eenmaal in de Rumbo stonden we daar met alle Vlamingen die we op dat moment goed kenden. Het werd een avond vol verhalen en gebeurtenissen en iedereen keerde tevreden naar huis. Sommigen meer tevreden als anderen.
Femke en Mats, die vroeger waren terug gekeerd hadden wel nog een kleine verrassing in petto. Onze woonkamer was nu gevuld met matrassen en we brachten samen de ochtend slapend door zoals een oldskool sleepover.

29-03-2010 om 22:27 geschreven door Miel VDS