Wist je datjes…

… chocolat makes everybody happy: we mochten donaties sorteren en uitdelen (dinsdag) Een VOLLE zak vol chocolade voor elke werknemer, onmogelijk om deze hier in Zuid-Afrika alleen op te eten, wordt meenemen naar huis!

… Jolijn en ik nog geen ruzie hebben gemaakt of grote meningverschillen hadden

… we niet zo hard meer letten op verkeersongevallen

… de temperatuur van een gemiddelde van 25 tot 30°, de laatste dagen gestegen is tot 37°

…er op elk kruispunt iemand geld vraagt of dingen verkoopt en het na 4 weken niet zo hard meer overkomt.

… We wel nog onze ogen opentrekken als we blanke –Afrikaans-pratende- schooiers zien staan en we dan hun verhaal proberen te zien of bedenken

… We ‘tips’ met hopen geven, elke keer je parkeert, tankt, gaat eten, …

… Mensen uit Zuid-Afrika spreken over Afrika alsof ze er zelf niet leven, ze voelen het niet aan dat Zuid-Afrika een deel is van het echte Afrika

… ik er zeker van ben dat al mijn skippertjes een prachtige show ineensteken voor het clubfeest, met natuurlijk de hulp van de lieve (vervang)trainsters

… we soms wel 3 tot 4x pasta eten per week

… ik het nog steeds zo zalig vind om elke dat een blaadje van de kalender te draaien (Lisa) en wekelijks nieuwe foto’s mag bekijken van Fien

… onze auto na 2 check ups in de garage nog steeds startproblemen heeft en dat de auto wrs nog eens zal moeten overnachten in de garage

… dat we bijna vastzaten op stage deze week doordat de auto pas na 20x proberen wou starten

… ik elke avond uitkijk naar dat ene smsje <3 <3

… ik deze week heb doorgekregen dat wanneer ik een smsje stuurde naar mijn mama, er geen 0032 voorstond en ze al mijn smsjes waarschijnlijk niet heeft ontvangen L

… we, NU, precies aan de helft van onze scriptie zitten

… Nita heel gelovig is en bijna elke keer in een gesprek uitweid over Jezus en hier uren kan over vertellen

… Nita een work-aholic is en ze zo gelovig is dat ze op haar 65^ste nog steeds werkt en tijdens haar middagpauze haar werknemers ‘teached’ over Jezus en het geloof

… Wij samen met Nita naar een film keken uit een Christelijke winkel en doordat hij te ‘evil en niet-realistisch is’ smeet ze hem gewoon in de vuilbak (10 euro) – Ze koopt deze video’s voor in een videotheek op  haar werk om haar werknemers naar iets deftigs te laten kijken –

… wij zondag terug naar de kerk zullen gaan, om Nita een pleziertje te doen

… De Kapetoniërs bijna allemaal lange broeken of rokken dragen terwijl het hier zo warm is

… ik blij zal zijn terug in mijn eigen bedje te kunnen slapen

… Ik nog blijer zal zijn om iedereen te kunnen overladen met knuffels

… dat het maar 0.02 of 0.05 cent kost om met skype naar Nita’s huistelefoon te bellen!

… ik nog steeds zo wit zie als een lief, klein, wit schaapje

… We het nummer van de gast, die ons de eerste week de weg wijsde, terugvonden en we er vrijdagavond misschien ‘een koffie’ mee gaan drinken

… de muggen hier kleiner en venijniger zijn dan in België

… dat ik opeens 3 brieven ineens kreeg die ook 2 weken en langer onderweg waren

… dat we tot de ontdekking kwamen dat Nita niet kijkt naar haar post en de ‘meid’ dit maar 1 of max 2 keer per week doet

… het een goede week duurde tegen dat we eindelijk postzegels vonden om onze kaartjes op de post te doen.

… Ik eindelijk na 2 maanden, nog eens werk maak van mijn scriptie

… Ik na 3 weken mails te versturen naar mijn begeleider van school, nog steeds geen reactie heb gekregen en ik een licht-boze- controlerende mail stuurde naar de coördinator van onze opleiding. (Jolijn kreeg ook nog steeds geen reactie van haar begeleider)

… ik vind dat wij recht hebben op een even goede bachelorproef begeleiding als mensen die in België blijven

… Jolijn haar bankkaart geblokkeerd is tot 10 maart, wat betalingen en dergelijke niet gemakkelijk maakt

… mijn maag-darmstelsel na 4 weken eindelijk gewoon is aan de Zuid-Afrikaanse atmosfeer

… ik met deze wist je datjes lijst, het uitstel om mijn al mijn schoolwerk te maken

Hi again!

Op stage is alles nog steeds zijn zelfde gangetje. Soms gaat dat gangetje iets te traag vooruit, but it’s something we have to deal with.

De weekends daarentegen gaan meestal te snel vooruit. We hebben opnieuw veel kilometers gereden door de stad en omgeving om leuke dingen te doen, even te ontspannen, van al het stagewerk weg te zijn en te genieten van Kaapstad.

We moeten zeggen, zaterdag zijn we daar zeker in geslaagd.

We vonden in het boekje dat ik kreeg van Fien en mijn neefje ;-). Dat een plaatselijke local old biscuit mill aanraadde, een gezellig marktje met locals en Afrikaanse mama’s. We zagen het al helemaal zitten. Onze man van het internetcafé in de buurt zei dat dat in ‘een grijze buurt’ gelegen was en dat we daar toch wel voorzichtig moesten zijn. Hij raadde het af om er naar toe te gaan, maar hij kende het marktje ook niet. Wel, hij had het mis. Het was eigenlijk een vrij toeristisch marktje met rijke, decadentje mensen die er rondliepen. Maar zeker ook gezellig, leuke winkeltjes en een markt met eten waar je echt alles kon eten van spaans, tot Mexicaans tot burgers tot franse brie, … Eigenlijk was het vrij westers en hadden wij meer iets lokaals verwacht.

Na dit marktje hadden we normaal een tocht bij zonsondergang op lion’s head gepland. John belde dat moment om te zeggen dat hij nu andere plannen had, maar volgende week wel met ons mee wou. We stellen dit avontuurtje dus uit naar volgende week zaterdag. Wat doen we nog vandaag..

We beslisten om rond kwart voor 2 richting cape point te rijden. Het was weer een avontuur om de juiste weg te vinden, maar na een half uurtje sukkelen zaten we toch op de juiste baan richting ons nieuw avontuur.

Ik kan niet genoeg zeggen hoe prachtig het daar is. We moesten 160 rand betalen voor 2 personen (16 euro), maar het was zeker de moeite. We reden door een uitgestrekte natuur tussen rotsen, echt verwilderd. Het bleef maar komen. Uiteindelijk op een parking beland gingen we de toerist uithangen. Het was enorm winderig en bewolkt, wat we wel jammer vonden. Op het uiterste punt hebben zagen we bijna niks behalve wolken, maar na een half uurtje begon het op te klaren. We zagen steeds meer en waren klaar voor meer uitdaging en avontuur. We vonden een padje richting Kaap de Goede hoop. Je zag bijna niemand langs dat padje wandelen, maar dat zorgde juist voor meer kriebels om het toch te volgen. We vonden er een strandje, zeg maar een privé-strandje want we hadden het helemaal voor ons alleen. Wel eventjes naar beneden en nog harder om terug naar omhoog te gaan. We trokken er honderden foto’s, zagen struisvogels, hadden een romantisch idee maar hebben het door onverwachtse omstandigheden moeten aflassen.

Na Kaap de goede hoop moesten we toch onze weg terug zoeken. Om kwart voor 8 sloot het natuurpark. We namen nog even een zijweg om een schipswrak te gaan bekijken, maar eenmaal daar aangekomen zagen we dat het nog 1.5uur wandelen was. Dat zal voor de volgende keer zijn vrees ik.

We zagen er wel bavianen met kleintjes enzo en Jolijn reed even met de auto, twas steeds rechtdoor, geen verkeer, totally in the middle of nowhere.  Toch wel raar om aan de andere kant te zitten.

Zondag was weer heel iets anders…

We planden om naar Kirstenbosch naar de bottanical gardens te gaan. Afknapper! We wisten niet dat we er konden pic nique’n aten ons slaatje vlak voor de ingang in de auto op. Dus.. eenmaal gegeten gaan we binnen.. iedereen loopt daar met pic nique manden, families, … we liepen even ronden, aten druifjes aan een meertje, gingen een ijsje halen, maar twas toch niet wat we verwachten. Mooi, maar niet voor ons. En zo hard zijn we nu toch ook niet geïnteresseerd in planten. We hebben het toch gezien. We kwamen aan rond 13u en gingen weer door om 15u.

Vooraleer we in de tuinen aankwamen, kwamen we een plaatselijk marktje tegen. Het leek op een rommelmarktje. We kochten aan een kraampje een poppetje met betekenis voor een bepaald project ‘Unchain woman’ en een juweeltje. Het project zorgt ervoor dat mensen werk hebben, dat ze iets verdienen.

Na kirstenbosch reden we nog eens het stad in, we dachten, na al die weken kunnen we misschien eens naar long street en square market, maar wat blijkt. Op zondag is er niet veel te beleven in de stad. Weeral een domper. Het kan niet altijd even prachtig zijn, maar het maakte onze dag niet stuk. Er komen nog veel mooie weekends met veel zaken om te ontdekken en beleven.

Volgende week staat Mzolies terug op de agenda met de priester van John’s kerk en Amerikaanse mensen die bij hem op bezoek zijn en ’s avonds lion’s head bij zonsondergang.  De zondag gaan we waarschijnlijk eens mee tot Nita’s haar kerk en in de namiddag een dagje werken voor school. Want soms moeten we dat er ook nog eens extra na onze lange weekdagen in plannen.