Hi again!

Op stage is alles nog steeds zijn zelfde gangetje. Soms gaat dat gangetje iets te traag vooruit, but it’s something we have to deal with.

De weekends daarentegen gaan meestal te snel vooruit. We hebben opnieuw veel kilometers gereden door de stad en omgeving om leuke dingen te doen, even te ontspannen, van al het stagewerk weg te zijn en te genieten van Kaapstad.

We moeten zeggen, zaterdag zijn we daar zeker in geslaagd.

We vonden in het boekje dat ik kreeg van Fien en mijn neefje ;-). Dat een plaatselijke local old biscuit mill aanraadde, een gezellig marktje met locals en Afrikaanse mama’s. We zagen het al helemaal zitten. Onze man van het internetcafé in de buurt zei dat dat in ‘een grijze buurt’ gelegen was en dat we daar toch wel voorzichtig moesten zijn. Hij raadde het af om er naar toe te gaan, maar hij kende het marktje ook niet. Wel, hij had het mis. Het was eigenlijk een vrij toeristisch marktje met rijke, decadentje mensen die er rondliepen. Maar zeker ook gezellig, leuke winkeltjes en een markt met eten waar je echt alles kon eten van spaans, tot Mexicaans tot burgers tot franse brie, … Eigenlijk was het vrij westers en hadden wij meer iets lokaals verwacht.

Na dit marktje hadden we normaal een tocht bij zonsondergang op lion’s head gepland. John belde dat moment om te zeggen dat hij nu andere plannen had, maar volgende week wel met ons mee wou. We stellen dit avontuurtje dus uit naar volgende week zaterdag. Wat doen we nog vandaag..

We beslisten om rond kwart voor 2 richting cape point te rijden. Het was weer een avontuur om de juiste weg te vinden, maar na een half uurtje sukkelen zaten we toch op de juiste baan richting ons nieuw avontuur.

Ik kan niet genoeg zeggen hoe prachtig het daar is. We moesten 160 rand betalen voor 2 personen (16 euro), maar het was zeker de moeite. We reden door een uitgestrekte natuur tussen rotsen, echt verwilderd. Het bleef maar komen. Uiteindelijk op een parking beland gingen we de toerist uithangen. Het was enorm winderig en bewolkt, wat we wel jammer vonden. Op het uiterste punt hebben zagen we bijna niks behalve wolken, maar na een half uurtje begon het op te klaren. We zagen steeds meer en waren klaar voor meer uitdaging en avontuur. We vonden een padje richting Kaap de Goede hoop. Je zag bijna niemand langs dat padje wandelen, maar dat zorgde juist voor meer kriebels om het toch te volgen. We vonden er een strandje, zeg maar een privé-strandje want we hadden het helemaal voor ons alleen. Wel eventjes naar beneden en nog harder om terug naar omhoog te gaan. We trokken er honderden foto’s, zagen struisvogels, hadden een romantisch idee maar hebben het door onverwachtse omstandigheden moeten aflassen.

Na Kaap de goede hoop moesten we toch onze weg terug zoeken. Om kwart voor 8 sloot het natuurpark. We namen nog even een zijweg om een schipswrak te gaan bekijken, maar eenmaal daar aangekomen zagen we dat het nog 1.5uur wandelen was. Dat zal voor de volgende keer zijn vrees ik.

We zagen er wel bavianen met kleintjes enzo en Jolijn reed even met de auto, twas steeds rechtdoor, geen verkeer, totally in the middle of nowhere.  Toch wel raar om aan de andere kant te zitten.

Zondag was weer heel iets anders…

We planden om naar Kirstenbosch naar de bottanical gardens te gaan. Afknapper! We wisten niet dat we er konden pic nique’n aten ons slaatje vlak voor de ingang in de auto op. Dus.. eenmaal gegeten gaan we binnen.. iedereen loopt daar met pic nique manden, families, … we liepen even ronden, aten druifjes aan een meertje, gingen een ijsje halen, maar twas toch niet wat we verwachten. Mooi, maar niet voor ons. En zo hard zijn we nu toch ook niet geïnteresseerd in planten. We hebben het toch gezien. We kwamen aan rond 13u en gingen weer door om 15u.

Vooraleer we in de tuinen aankwamen, kwamen we een plaatselijk marktje tegen. Het leek op een rommelmarktje. We kochten aan een kraampje een poppetje met betekenis voor een bepaald project ‘Unchain woman’ en een juweeltje. Het project zorgt ervoor dat mensen werk hebben, dat ze iets verdienen.

Na kirstenbosch reden we nog eens het stad in, we dachten, na al die weken kunnen we misschien eens naar long street en square market, maar wat blijkt. Op zondag is er niet veel te beleven in de stad. Weeral een domper. Het kan niet altijd even prachtig zijn, maar het maakte onze dag niet stuk. Er komen nog veel mooie weekends met veel zaken om te ontdekken en beleven.

Volgende week staat Mzolies terug op de agenda met de priester van John’s kerk en Amerikaanse mensen die bij hem op bezoek zijn en ’s avonds lion’s head bij zonsondergang.  De zondag gaan we waarschijnlijk eens mee tot Nita’s haar kerk en in de namiddag een dagje werken voor school. Want soms moeten we dat er ook nog eens extra na onze lange weekdagen in plannen. 

De stage loopt nu vlotjes. Vorige week passeerde vlug. De woensdag zaten we thuis omdat de auto naar de garage moest voor zijn onderhoud. (Hoewel hij na zijn onderhoud nog steeds starproblemen heeft, dus misschien moet ik er deze week nog eens mee naar de garage, samen met Nita off course.)

Die woensdag thuis deed wel eens goed. Hoewel dit ook dubbelzijdig is. Ik had last van krampen, heb een hele dag plat gelegen, wat diarree gehad, pilletjes genomen en gehoopt dat het snel weer voorbij was. Vrijdag nog een lastige dag gehad, maar nu, na 2 weken sukkelen voel ik me beter. Maar ik zal maar niet te luid roepen.
We werkten de hele woensdag tot ’s avonds 10 a 11u voor school. Een inhaalmanoeuvretje gedaan zodat we ons niet schuldig hoeven te voelen in het weekend.

Vrijdag 18/02….

Vrijdag gingen we alle projecten van Thembalitha foundation bekijken. Waar ik werk, thembacare athlone, is dus één van de 6 projecten. Jullie kunnen meer informatie vinden op de website als het jullie interesseert. Gewoon intikken op google. J.
We waren lang op de baan om alle projecten te zien, het eerste project was toch wel een uur en half rijden en ligt midden in de townships. Het is moeilijk te omschrijven wat we zagen en wat je erbij voelt. Je rijdt midden van de armoede, ik voelde me in de auto als een toeschouwer /toerist die de armoede komt bekijken om daarna terug naar haar eigen rijke leventje terug te keren. Het contrast tussen rijk en arm is immens groot.
We zullen misschien de kans krijgen om een halve dag mee te draaien in het verste project (in Bridgetown). De vrijwilligers, care givers, verpleegsters gaan daar in de townships elke ‘huisje’ af om de families te helpen, hun medicatie te geven, … We gaan de kans krijgen om een halve dag mee te gaan en met onze eigen ogen te zien en te ervaren wat het is. In dat gebied heeft 40% HIV of aids.

Na die confronterende dag was het tijd voor wat ontspanning. In ons dagboek schrijven met onze voeten int zwembad. Op het gemak eten klaarmaken en dan naar het shoppingcentrum dat we vorige week poogden te vinden. Nu zagen we hoe gigantisch het was.  Nita had volkomen gelijk. We liepen er 2 uurtjes rond (om 9u sloot het) veel dure winkels, ik kocht schoenen voor 8 euro om op mijn kleedje dat ik mee heb te kunnen dragen. De rest van het shoppingcentrum zullen we een andere keer moeten ontdekken.

 Zaterdag 19/02….

Time for penguins, see, chapman’s peak, impressive views, pic nique on the beach, unpredictable concerts, ….

Zaterdagochtend vertrokken we rond half elf in de richting van het uiterste van Afrika om de pinguïns te gaan bezoeken. Normaal betaal je inkom, maar we zijn kunnen rondgaan en omdat er op dat ene strandje dat moment bijna geen pinguïns waren konden we er gratis op. Uiteindelijk kwamen er ook naar die plaats steeds meer pinguïns . We hebben enkele mooie foto’s en filmpjes.

Na dit bezoekje, even op het strand te blijven liggen, tot kniehoogte het water in te gaan zetten we onze rit verder. We reden via chapman’s peak richting Clifton beach om te gaan pic nique’en bij zonsondergang.

Chapman’s peak is een betalende weg, maar wat een prachtig uitzicht! We stopten af en toe om er eens van te genieten. We gaan daar zeker nog eens passeren. Echt de moeite. Het moest wel lukken dat mijn batterij net plat was van mijn fototoestel en ik verder die dag geen foto’s meer kon trekken. Jolijn heeft er wel nog enkele kunnen nemen.

Bij onze pic nique hadden we afgesproken met Anna, het deense meisje dat mee ging op de Tafelberg en bij andere uitstapjes. Het is komende week haar laatste week hier, dus nu doen we wel wat leuke uitstapjes samen. Maar.. niet alles liep zoals gepland. Aangekomen aan clifton was er massa’s veel volk. We vonden geen parking in de straat, we stonden 1.5 km verder. Jolijn dacht nog steeds dat het volkomen normaal was omdat dit zo een populair strand is.

Wat blijkt.. er was daar een concertje aan de gang. Het strand zat vol met volk, mensen aan het dansen, genieten van de muziek. We zochten ergens een klein plekje uit en genoten ook met volle teugen van de muziek met onze lekkere pic nique.  Het viel wel op dat er meer blanken dan zwarten op het strand zaten. ’t Is een rijkere buurt en dat valt wel op..

Zondag…

Anna en wij spraken af om de volgende ochtend te gaan surfen. Een 2-uur durende sessie met lessen inbegrepen. Het was enorm vermoeiend, ik kon me niet meer herinneren dat dit zo vermoeiend was.
Na een tweede poging stond ik al recht op de plank. Ik viel niet echt in het water, maar ik sprong meestal zelf ‘gecontroleerd’ van mijn plank als ik voelde dat  het niet goed ging komen. Op dat vlak kan ik wel een ‘watje; schauwe schijter; chicken;…’ zijn, die soms iets te voorzichtig is en wat meer risico’s zou mogen durven nemen.

Gevolgen van het surfen: Een verbrand gezicht en stijve armen. 
Kan je je het al inbeelden.. 2 meisjes, zo rood als tomaten, die vertrekken richting hun eerste kerkdienst om half 6 ‘s avonds. John lachte eens goed met ons wanneer we aankwamen.

De kerkdienst…
De kerk was op het kruispunt van longs street naast de mc-donalds. Actually was het een klein turnzaaltje met podium. Beeld je het podium van de parochiezaal van Kluizen in, gecombineerd met de grootte van 2x de sporthal van de bijenkorf met 2 basketbalringen in.
In dit zaaltje staan enkele tafels verspreid met stoelen aan. Je komt binnen, iedereen is gezellig met elkaar aan het praten, een koffietje aan het drinken, …

Wanneer de ‘kerkdienst’ start komt er een jong bandje op het podium echt mooie liedjes zingen. Je kan het vergelijken met een liedje zoals ‘wonderwall van oasis’. Een jong bandje die rustige, eigen gemaakte nummers zingt. Natuurlijk.. allemaal godsdienstige nummers, maar moesten ze een cd hebben en ze zingen in een vreemde taal zou je het echt mooie nummers vinden om in de auto of op een rustige avond op te leggen.

Tijdens de dienst worden er geen gebaren gemaakt, geen kruistekens, ze hebben totaal niet echt veel rituelen.

Onze priester… wij dachten even bij onszelf: Is dat mogelijk dat er zo ‘hotte’ priesters bestaan? :D haha.. het is een vin diesel type, met iets minder spieren en een knapper gezicht. Als je zijn preek maar niks vind om naar te luisteren heb je op zijn minst iets om naar te kijken.

De preek duurt langer dan een uur, maar hij blijft boeiend door de vergelijkingen met Ned Flanderson, een liedje van U2 waarop de godsdienst betrokken wordt, het vertellen van de priester zijn roots, … De preek die hij zondag gaf, was eigenlijk tegen de katholieke kerk. Echt wel grappig en ik kon er daarentegen ook wel inkomen.

Even ter verduidelijking. Hier zijn ze allemaal Christenen, wat verschillend is van Katholicisme. De priester is getrouwd, heeft gewone kleren aan, heeft totaal niet zoveel rituelen en ze leggen meer de nadruk op hun geloof in Jesus, de zoon van God. 

Maar over de preek weid ik misschien best niet  teveel uit. We gingen na de kerkdienst (die duurde van half 6 tot half 8) een kleine hap eten. John kwam nadien nog eentje drinken. We praatten over zijn godsdienst, over de gelijkenissen en verschillen, over waar wij in geloven of net niet, … Wel heel boeiend en interessant. Op dat vlak wordt ik me wel bewuster van onze ouders en grootouders hoe zij geloofden. De manier van denken van John is vergelijkend met dat van hen, alleen kan hij het véél beter verwoorden, haal je er veel meer de betekenissen uit en besef je des te meer waar jezelf allemaal in gelooft of waar jezelf nood aan hebt om in te geloven.

We zijn van plan om de volgende keer (misschien binnen twee weken) eens mee te gaan naar Nita haar kerk om te kijken of dit anders is of toch te vergelijken. Ben toch benieuwd want Nita is een vrouw die achter haar mening staat en heel standvastig is. Ik zou nooit met haar durven discussiëren/ meningen wisselen, zoals ik af en toe met John doe.

Ondertussen, nu maandag 21 februari, ontving ik mijn eerste brief van mijn lieve skippertjes. De brief was 2 weken onderweg… De laatste brieven die kunnen verstuurt worden, zal dan best de voorlaatste week van maart zijn als jullie willen dat hij toekomt…  Dat beloofd als ik mijn kaartje naar mijn meme en pepe wil sturen. Eerst nog een postkantoor vinden in de buurt.

Voor mijn lieve skippertjes.. Ik ben supernieuwschierig hoe het verloopt voor het clubfeest.. vlot het allemaal een beetje? Zit het verhaal ineen? Krijg ik het verhaal te lezen?  Elke zaterdag moet ik toch even denken aan de uurtjes dat ik normaal les sta te geven aan jullie ;-).

Voor iedereen nog eens bedankt voor de reacties! Kvind het echt leuk om te lezen en is ook leuk om te horen hoe het daar met jullie gaat en wat er daar bij jullie gebeurd. Blijf me op de hoogte houden. Ondertussen beginnen wij te beseffen dat tegen het einde van deze week de helft van onze stage erop zit. Februari is dan ook een korte maand.

Dikke knuffels en kisses!!! (Ik mis al die knuffels toch wel ze, ik ga wat in te halen hebben)

PS: Mijn uitslag van de examens stond online.. ik ben weer verschoten van mezelf. Ik heb minimum 15 en ik studeerde belange zoveel niet als andere examenperiodes. Twas een chille examenperiode met nu nog een nicere uitslag.

Goeiedag allemaal J.

Ondertussen hebben we er ons eerste volledige week stage op zitten. Er zijn nog steeds heel weinig kinderen. Wat wel een beetje vervelend was deze week. We voelden ons verplicht om constant bij de kinderen te zijn en met hen te spelen. Op donderdag kwamen we om 10 na 8 al op stage, we gingen onze voorbereidingen doen, die we de avond ervoor niet konden doen (omwille van elektriciteitspanne) deze ochtend doen. Omdat de care givers naar een vergadering moesten lieten ze ons 2u op de kindjes passen. Letterlijk. Het voorbereiden van de therapie gebeurde dus op héél korte tijd.

Op maandag, dinsdag en vrijdag is de ergotherapeute op stage aanwezig. Vrijdag maakten we afspraken omtrent ons weekschema. Ze vind het positiever dat elk kind zijn therapie krijgt per dag (onze volgcliënt zien we twee keer), de tijd die overschiet hoeven we niet met de kinderen te spenderen, maar ze vind het productiever dat we dan werken aan onze verslagen en producten.

Deze week starten we dus al met een beter gevoel, we leren de kinderen al veel beter kennen en kunnen beginnen experimenteren en therapie geven om bepaalde doelen die we opstelden te bereiken samen met hen.

Soms kan het hier chaotisch zijn op stage dat we niet weten wat er gebeurt. Er komt dan bijvoorbeeld een groep mensen van de kerk kijken wat hier allemaal gebeurt. De priester neemt iedereen in een cirkel en neemt een kind bij hem en we starten met bidden voor het kind en de staff members. 

Ons tweede weekend in Cape town was opnieuw geslaagd. 
Vrijdagavond gingen we op zoek naar een winkelcentrum, waarover Nita vertelde, dat tot 9u open was. Het is het grootste winkelcentrum in de buurt. Eenmaal aangekomen aan een winkelcentrum vonden wij het niet gigantisch en de winkels waren gesloten. Er was wel een bowling, gigantisch speel/casinozaal en een cinema. We bekeken het eens allemaal, maar gingen toch teleurgesteld naar huis.  Wat bleek: we hadden het verkeerde winkelcentrum, zaterdagavond passeerden we het grote winkelcentrum, dus voor een volgend weekend weten we waar we nu werkelijk moeten zijn.

Zaterdag werkten we tot de middag voor school. Weetje: op vrijdagavond, om de twee weken, soms wekelijks, blijven Nita haar 6 kleinkinderen slapen. Dit wil zeggen: veel lawaai en drukte, geroep, gespeel, geloop, afgeleid zijn van schoolwerk en vooral… ze liggen te spelen in de slaapkamer naast ons tot 12u ’s nachts en ze zijn weer wakker tussen 6u en half 7 ’s ochtends. Die vrijdagnachten worden dus korte nachten. Het voordeel: wakker ben je, dus ofwel met schoolwerk starten of een uitstapje maken. Maar uitslapen is geen garantie.

We gingen dus zaterdagmiddag gaan wijnproeven in Stellenbosch. We deden er 3, maar allemaal betalende. Er zitten niet-betaalde tussen, maar die hebben we jammer genoeg nog niet gevonden. We kochten 2 flesjes witte wijn, voor het geval we eens een vrijdagavond of zaterdagavond thuis blijven.

Tiffany, het meisje van Hawai, dat al enige tijd bij Nita verblijft vertrekt donderdag naar Johannesburg. Ze probeert ons steeds te overhalen om in ons laatste week met een goedkoop vliegtuigticket over te vliegen om naar National kruger park te gaan. Het is nog in beraadslaging.

Dus.. zij vertrekt, als dank om bij Nita te mogen verblijven wou ze haar meenemen op restaurant. Ze vroeg ons om mee te gaan om het nog gezelliger te maken. Voor de tweede maal op restaurant dus.. het was wel iets duurder dan vorige week. Ze rekenden alles aan. In België zou je het nog zo duur niet vinden (26 euro), maar om hier te gaan eten was het boven budget.

We hoorden reeds op stage van Clifton beach waar ze ’s avonds met kaarsjes op het strand zitten en het echt leuk is om te genieten van een zonsondergang. Ik moest van Nita achter het stuur zitten en rijden, zodat we de weg weten. Waarschijnlijk rijden we komende zaterdag langs de kust, gaan we eerst naar de pinguings kijken op boulders beach en keren we zo terug om rond 6u te pic nique’n op dat strand en naar de zonsondergang te kijken.

Dan was het alweer zondag… DE BRAAI in Mzolie’s (zie enkele foto’s op facebook).
Het was echt genieten! Braai= bbq. Maar wat is different? Tis niet voor de ‘oudjes’ :D. De lokale bevolking en veel jonge toeristen gaan daar bbq’en, er staat luide muziek op. Soms zelf iets te luid want we konden niet altijd horen wat iemand zei. Met momenten moest je echt roepen.  Uiteindelijk vonden we dat zo erg niet meer. Iedereen was aan het genieten van de muziek door te dansen, mee te zingen, … Je staat bijna dansend te eten. Dit op klaarlichte dag, we willen dit zeker nog eens overdoen in de week voor we vertrekken. We gingen er heen met John en anna en  Melvin (die ook meegingen op table mountain). John had nog enkele vrienden uitgenodigd en die vrienden kwamen nog eens andere vrienden tegen.

Rond 15u was het tijd om naar huis te gaan. Normaal gingen we proberen om mee te gaan naar de kerk met John deze zondag, maar doordat we deze week zonder elektriciteit zaten hadden we nog wat schoolwerk in te halen. Volgende zondag wordt dus een kerkbezoekje om half 6 ’s avonds.

Ja.. wat die elektriciteitspanne betreft.. Woensdag kwamen we thuis. We hadden de avond voordien al een ovenschotel bereid zodat we die maar hoefden in te steken en we snel voor school konden beginnen werken. Helaas pindakaas.. Geen elektriciteit. We dachten dat Nitta die had afgezet, dus wachten tot zij thuis was. Uiteindelijk was er ergens een kabel kapot en zat de hele buurt zonder stroom nog tot kwart na 9 ’s avonds. Rond 8u begint dat hier toch al donker te worden. We hebben dus een wandelingetje gemaakt naar de dichtstbijzijnde winkel (de friendly), gekeken tot hoe laat het internetcafé open is (6u ’s avonds: 5u bij jullie) en  gezenuwd (kaartspel voor de leken) bij kaarslicht.

Dat mag het wel weer zijn voor deze week..

-          Blijf me berichtjes en reacties posten, want anders heb ik het gevoel dat niemand het leest en dan ga ik er minder moeite in steken om nog iets te droppen.

-          Ik verwacht deze week een eerste brief, nu de meeste personen mijn adres hebben.. ik ben benieuwd!

-          Heb ik al gemeld dat ik hier beginnen lopen ben? Berg op berg af, .. tis de moeite..

-          Er zijn toch al enkele zaken die we missen in belgië: onder andere ongevallenvrije wegen, fristi, automaten om iets te kopen bij een hongeraanval, goed beleg, ne goeie dikke knuffel van de vriendjes en familie, …

Blogbericht twee

ERGOTHERAPIE OP STAGE : vrijdag 6 februari

Onze eerste stagedag, donderdag, was niet zo positief aangezien de ergo er niet was en we totaal nog niet wisten wat te doen. Ondertussen hebben we vrijdag, kennisgemaakt met de ergotherapeut. We verschoten dat ze zo jong was, ergens in de 20, maar ze weet zoveel! Ze maakte echt indruk. Ze hebben ook een ergotherapieruimte, een soort klein tuinhuisje waar al het materiaal in staat om therapie te geven. Kort geleden hebben ze dit kunnen maken met een grote sponsoring van iemand. Er  is veel materiaal bijgekomen en we zullen weten wat te doen. Ik heb het gevoel dat het leerrijk zal zijn.

TABLE MOUNTAIN :  Zaterdag 5 februari

The First thing I can say… I’m out of shape!

Wat was me datjes!  1.5 kilometer berg op, steeds stijgen, steeds steiler, …  zuchten, slappe spieren, veel stoppen, …

Ik kan het steken op het feit dat het examens zijn geweest, het winter was, ik tijdens de winter weinig sport doe en vooral veel achter mijn bureau zit, etc. maar het is bewezen, mijn conditie is nul.

De reden om regelmatig te stoppen was om een foto te nemen van het mooie uitzicht.

We deden er 2u over om boven te geraken. Uiteindelijk boven gekomen ben je blij dat je het gedaan hebt. Het geeft ongelooflijk veel zelfvoldoening. Een prachtig uitzicht, enkele mooie foto’s (zelf met lizl on my shoulder ;-) )

((noot: volgende week start ik hier met start to run en een wekelijks half uurtje rope-skippen, tzal deugd doen na die stagedag om te ontspannen+ de conditie zal er mee verbeteren om tegen het einde van onze stage de tafelberg opnieuw te doen))

Maar…  vooraleer we naar de Tafelberg gingen hadden we afgesproken op een plaats, een half uurtje weg van onze verblijfplaats. John gaf ons een beschrijving van google maps om het gemakkelijker te maken. Het probleem was dat deze beschrijving fout was. We vonden steeds de hoofdweg terug, maar door een foute afrit te nemen, kwamen we niet op de plaats waar we moesten. Bij een tankstation was er een man met een kindje van 2 jaar die in de richting van Rondebosch moest. We konden hem volgen met de auto. Hij vroeg ons op de koffie en gaf ons zijn telefoonnummer en e-mailadres, maar we gingen er nog niet op in. Jolijn vind het verdacht. Tiffany zegt dat het ok is om af te spreken als het op een openbare plaats is. We zien nog wel wat we doen. Een mailtje om hem te bedanken wrs.

We sloten de dag gisteren af met iets te gaan drinken in long street (de overpoortstraat van cape town). Ik had de straat groter en impressionanter voorgesteld. Natuurlijk.. het was ’s middags, ’s avonds zal het met al zijn lichten een ander beeld geven.

Op weg terug van het internetcafé waar we hadden afgesproken, reden we weer langs een weg die we niet herkenden, ondertussen ken ik de buurten wel reeds een beetje om de juiste richting uit te rijden. Met een kleine omweg, vonden we ons huis terug. Wat een geluk!  Het is moeilijk om de weg te vinden. Alles lijkt op elkaar, we vinden weinig herkenningspunten, er staat ook niet om de vijf minuten een bord zoals in België. Ik weet  zelf nooit hoeveel ik mag rijden. Meestal is het 60, soms 70 of 80 en autostrade is 120 en sommige stukken ook een andere hoeveelheid.

’s Avonds nodigde Nita alle vrijwilligers die bij haar verblijven (nu zijn we met 5) uit om iets te gaan eten bij zonsondergang. Het was een mooie zonsondergang naast de Tafelberg, mooi uitzicht op zee tijdens het eten. EN het koste met dessert,  wijn inbegrepen 15 euro voor te eten, wetende dat er nog goedkopere restaurantjes zijn dan dat! Waarschijnlijk gaan we regelmatig eens in het winkelcentrum in de buurt van stage onder de middag lunchen. Eerst en vooral om eens weg te zijn van stage, ten tweede om ’s avonds tijd uit te sparen van het koken, ten derde omdat het maar 4 euro kost om te gaan lunchen en het soms duurder is om dingen in de winkel te kopen. Waarom zouden we het dus niet doen?

INTERNET

UPDATE: ons internet voor thuis gaat niet, we zitten in een verkeerde area. We brengen de stick terug en zullen ons geld terugkrijgen. Het zou handig geweest zijn om hier thuis internet te hebben. Het scheelt dat we van op stage iets kunnen droppen op internet. Vooraf klaar geschreven om op te sturen. Op stage zelf op de computers kunnen we onze stick niet gebruiken omdat er virussen op de pc’s zitten. Het anti-virussysteem is niet echt up to date.

UITSTAPJES

We zijn nu ook gestart met een lijstje te maken wat we allemaal willen doen hier in kaapstad en wat we allemaal willen bezichtigen. Deze zondag (6 feb. 11) bleven we thuis, zijn we reeds met stageproducten begonnen om nuttig bezig te zijn. We willen er in het weekend wel van profiteren om leuke dingen te doen en Cape Town te bezichtigen.

HET AUTORIJDEN

Dit was toch een ferme aanpassing. Al een geluk dat we eerst met iemand konden meerijden, dat ik de weg zag. Vrijdag reed ik zelf en werden we nog door de andere vrijwilligers geleid. Volgende week zullen we het op ons eentje moeten doen. Dat wordt opnieuw een belevenis met al ons fout rijden. J Het is niet eenvoudig om hier auto te rijden. Alles is omgekeerd, we zitten rechts, maar! Wat ik nog minder verwachtte, pinkers, lichten, .. zitten ook aan de andere kant. Als ik wil pinken laat ik dus eerst de ruitenwissers over en weer gaan voor ik door heb dat ik de verkeerde kant nam. Het verkeer is hier ook geen pretje. Auto’s steken zomaar willekeurig links en rechts voorbij als het niet snel genoeg gaat. Je weet nooit of je ergens links of rechts de afrit zal moeten nemen. De taxi’s stoppen, schieten zomaar zonder te pinken ergens tussen, rijden over de pechstroken, rijden u al toetend voorbij,rijden door het rood, .. toch wel verschietend en opletten! Maar hier in Kaapstad zijn ze het gewoon dat zij zo rijden..

SPREKEN

Het is al zover gekomen dat Jolijn en ik tijdens onze Nederlandse praatjes engelse woorden gebruiken….

PS: Thanks allemaal voor de reacties allemaal, doet deugd!

PS2: ik heb een Afrikaans gsm-nummer. Ik kan hierop berichten ontvangen…. Je kan me dus een berichtje sturen op het volgende nummer: 0027 725 194 029

PS3: Voor wie zin heeft om me een briefje te schrijven, ik gaf het adres aan mijn ouders, Frederik, Lisa, Eve en mijn oudste recreanten van de rope-skipping. Je kan het dus aan één van hen vragen of je mailt me nog eens en dan probeer ik het door te sturen. De snelste manier is om het aan één van de bovenste personen te vragen ;-).

PS4:  Ik geef jolijn haar blog ook door omdat zij soms dingen schrijft die ik niet schrijf en omgekeerd:     jolijnlambrechts.blogspot.com (als ze haar wachtwoord terug vind :D) ( zie vooral voor de opvallende dingen uit zuid-afrika!)

PS 5: je hebt ondertussen al een beeld van wat ik hier meemaak en beleef. Het is een lange blog, maar niet verwachten dat ze zo lang zullen blijven ;-).