Voor de belevenissen van deze week verwijs ik opnieuw naar Jolijn haar blog: jolijnlambrechts.blogspot.com

Ik weet niet of jullie je het nog herinneren, maar bij ons zit het niet zo ver in het geheugen.. onze eerste week waar we af en toe eens verloren reden in Kaapstad. Al een geluk dat we toen Stuart tegenkwamen die ons de weg wees naar Rondebosch. Na 3 weken vonden we eindelijk zijn telefoonnummer en e-mailadres terug. We konden contact opnemen om hem eens een pot koffie te trakteren. De argwanende Jolijn zag het ook wel zitten en.. in een menigte volk kan er niet veel misgaan moest het een foute kerel zijn. Zolang er volk in de buurt is.

Bijgevolg na het tweewekelijks skypen met huize Verstraete-Van Hoecke, gingen we chinees eten (9 euro à volenté! En nog lekker ook!), om vervolgens af te spreken in café Sofia met de sympathieke, vriendelijke Stuart van bij het begin.

Deze 26-jarige, Zimbabwese (schrijfwijze?), toch wel pientere, opmerkzame, intelligente, spontane gast zorgde ervoor dat wij een heel gezellige avond achter de rug hadden. Stuart is heel gemotiveerd om Nederlands te leren. Ondertussen leerden wij al een woordje Shona: Dinokunda. Ik stel voor dat jullie dit woord eens proberen opzoeken en de eerste die het raad.. ja die krijgt de eer?

De tijd vloog voorbij, rond half 2 zaten we int bedje. We hadden Stuart en zijn vriend Easy, die er later bijkwam, uitgenodigd om ons de zaterdag te vergezellen @ Mzoli’s en op Lion’s head.

Op de bbq keurde John de gasten goed. Hij vroeg hen zelf om beetje op ons te letten, aangezien hij WEERAL moest afzeggen om mee te gaan. Maar John is dan ook weer een ander verhaal. 2 weken terug vertelde hij ons over een vrouw waar hij zijn liefde ging aan verklaren, ondertussen zijn ze bezig met trouwplannen. Hier zijn ze van mening.. als je zeker bent over elkaar, waarom zou je dan wachten? J Toch wel snel om na 2 weken te beslissen om te trouwen :D.

John had voornamelijk veel sympathie voor Stuart omdat die ook in een NGO werkt hier in Kaapstad.

De aanwezigen op de BBQ waren dus Stuart en Easy, John, enkele vrienden van John en de priester van zijn kerk met zijn vrouw en 3 kinderen en 2 Amerikaanse vrienden van hen. Het gaf ons op een zaterdagvoormiddag een heel andere indruk. Er was nog geen muziek, totaal nog niet veel volk en iets minder sfeer dan op een zondagmiddag, maar daarom niet minder gezellig en hebben we er niet minder van genoten.

Die ene Amerikaanse gast studeert voor dokter, hij wil zich specialiseren in anesthesie. Die heeft dankzij zijn studie al bijna de hele wereld gezien. Hij studeert 12 jaar, tijdens hun studie doen zij stages in verschillende werelddelen, nu zit hij trouwens in België (terzijde). Om te studeren gaan zij een lening aan bij de bank en als ze starten met werken moeten zij deze lening eerst afbetalen. Toch wel zot om te horen. Maar nu begrijp ik ook als er een groep van 30 studenten uit de USA op bezoek komt in ThembaCare hoe zij dit financieren om zomaar even een week naar hier te komen. Leningen aangaan dus.

Met de priester en zijn familie konden we niet echt veel praten omdat die aan de andere kant van de tafel zaten, maar bij het afscheid nemen, verwacht hij ons wel nog eens in zijn kerk, wat we wel nog van plan waren.

Na Mzoli’s was het nog te vroeg om al richting Lion’s head te vertrekken om de zonsondergang te zien. Het was een warme dag, ideaal om nog een uurtje of 2- 3 aant strand te vertoeven.  Enkele verschillen om hier aant strand te liggen:

-          Je hebt parasollen nodig, want is nog warmer of bij ons en die schaduw maakt het iets draagzamer.

-          De golven spatten tot meters hoog. Als je tot half je kuiten in het water wandelt ben je nat tot aan je middel.

-          Het water is ECHT ijskoud aan de andere kant van de berg.

Lion’s head beklimmen was iets minder zwaar dan Table Mountain. Het ging deze keer vlotter voor mij en ik was niet stijf in tegenstelling tot Jolijn. Tijdens de klim zagen we enkele mensen vertrekken om te paragliden, gaat redelijk snel als er een windje is. Ik zou er mijn geld niet aan geven, voor een half uurtje 95 euro.

We hadden maar één probleem bij het beklimmen van de 500,.. meter hoge berg. Ons water was na zo een warme dag al op. Dom om geen te kopen voor we richting ginds vertrokken natuurlijk, maar we overleefden het.

De zonsondergang op die berg was zalig. Op dat moment denk je toch even aan enkele personen specifiek die je erbij wou om de ervaring te delen. We konden rondom rond Kaapstad zien met al zijn lichtjes, de zee, de andere bergen met de apostelen, … Echt wel genieten! Een reeks mooie foto’s als gevolg, die volgen op facebook.

Om 20u beslisten we om maar eens naar beneden te gaan, iedereen vertrok, wij dus ook maar. We waren er alleszins op voorbereid, met ons zaklamp in de hand, starten we aan de klim naar beneden in het donker. Ik moet zeggen.. Het was toch opletten, je moet weten dat sommige stukken echt klimmen klimmen waren, dus dat deel moest je dan ook weer naar beneden. We sloegen al eens een voet om of struikelden bijna door het verkeerd inschatten van een steen, maar al zingend, dansend, babbelend gingen we gezellig naar beneden. Soms een kort stopje om de sterren en de lichtjes te bekijken en eens goed ons longen uit te schreeuwen.

Aangekomen bij de auto genoten van die kant nog even van alle lichtjes en de sterren om nadien door te rijden naar Ocean’s basket (visrestaurantje) om toch eerst 2 liter water op te drinken met ons gevieren en te genieten van wat energie van het eten. Het werd weer een late avond.

Het werd een nog kortere nacht.. om 2u slapen, om half 8 er uit om naar de kerk te gaan. Zorgde er toch wel voor dat dat iets lastiger was.

Toen we Nita haar kerk binnenkwamen trokken we onze ogen open en onze mond eveneens. WT…!!! Een zaal waar 5000 man in kan, die dan tijdens de kerk ook met 2500 man gevuld was! Ons cultureel centrum in Sleidinge kan er niks tegen beginnen, ik was zelf aant denken, het capitol in Gent kan er evenmin iets tegen beginnen. In die zaal vooraan 2 grote schermen waar ze de zangers en priesters int groot afbeelden. De dienst begon met een ‘koor’: 3 gitaristen, 1 drummer, 3 achtergrond zangeressen en 2 lead-zangers. Zij zongen 6 liedjes over God. Iedereen ging tijdens deze muziek mee in trance, op knieën gaan zitten,  handen in de lucht, huilen, trillend met momenten, handen op elkaar leggen, …

Op een bepaald moment werd ik zelf bijna emotioneel door dat allemaal te zien, ik stond eigenlijk beetje verstokt en ongemakkelijk, had ook niet veel geslapen waardoor het allemaal nog moeilijker te verwerken was. Ja.. dees kunnen we wel een ‘cultuurshock’ noemen.

Een befaamde Amerikaanse priester (weeral blank) kwam preken vandaag, een eer voor die mensen om hem in hun kerk te ontvangen. Soms zei die wel onrespectvolle zinnen als aanleiding naar zijn diepzinnige preek. Een klein voorbeeldje: “ja, tis gelijk als ne melaatse, die een zenuwaandoening heeft en niets meer voelt, zijn hand int vuur steekt en zegt, wat scheelt er, er is toch niks mis als jij met je open mond staat te kijken, (iedereen lacht), zo ist als jij god niet ziet en er niet voor openstaat en je niet volledig aan hem geeft, dan heb je een hart van steen dat net als die melaatse ongevoelig is.” Daar  komt beetje op neer, maar de manier waarop hij alles verwoorde was echt zo onrespectvol. Zo zijn er nog veel voorbeeldjes. Ik kon het niet altijd voor werkelijk aannemen, iedereen was aant lachen met zijn ‘mopjes’ en aant roepen tussendoor ‘amen!’ ‘halleluja’ ‘oh yeah’..

De priester deed na 2 uur preek, de hele zaal roepen en klappen naar god. 5 minuten hebben ze dat volgehouden. Jolijn en ik stonden erbij, klapten zachtjes in de handen en keken ernaar. Ondertussen stond er een hele groep jonge mensen vooraan, die hun hart van steen was? Die God net hebben gevonden? Ik begreep het niet altijd goed. Na die dienst gingen die mensen praten met iemand van de kerk ‘priesters en helpers’ Nita was hier ook een persoon van.

Jolijn en ik moesten dus nog even wachten op haar om naar huis te gaan. We hadden echt geen zin meer in die geplande dag met Nita. We wilden naar huis, bekomen, niet meer over de kerk praten, … maar Nita wou ons echt meenemen naar Frenschoek. Een dorpje naast Kaapstad, heel fancy en alles, waar de fransen een geschiedenis hebben. We zagen het monument, gingen in het museum kijken, gingen dineren, aten dessert, … Uiteindelijk praatte Nita niet meer over de kerk en hadden we een héél gezellige middag. We leerden elkaar allemaal beter kennen. Wij Nita, zij ons. Ook emotionele onderwerpen.

Nita is een héél wijze vrouw. Ze haalt veel uit de bijbel en zal ook Bijbelverhalen gebruiken om te antwoorden op problemen of levensvragen en problematieken, maar er zit veel waarheid en wijsheid in.

Enkele voorbeelden van vragen die ze stelde, denk er zelf ook maar eens over na:

-          Moest je véél geld hebben, wat zou je ermee doen, wat zou je van je leven maken? Waar zou je belang aan hechten?

-          Wat is de laatste wens van iemand bij het einde van zijn leven?

-          Wat ben je op het einde van je leven nog met al je trofeeën, prijzen, .. ?

Een mooi citaat dat ze gebruikte: “Life is like a card game, you don’t choose your own cards”

Iedere persoon moet zijn eigen pad bewandelen, iedere persoon zal zijn eigen problemen tegenkomen.  Er is geen kortere weg, je wordt er mee geconfronteerd en zal er mee moeten omgaan en doorzetten. Zij betrekt God hierbij, maar dat laat ik nu even achterwege.

Met al deze mooie wijsheden sluit ik mijn blog af. Het was een gezellig, interessant en confronterend weekend, maar met een mooie, gezellige, onverwachte afsluiter .

Vele dikke knuffeltjes!

Mieke

PS: We weten dat we niet meer naar Nita haar kerk willen, maar waarschijnlijk wel nog naar die van John zullen gaan.