Eindelijk een volgende blog.. het was nogal een drukke week deze week en we hadden slechts één dagje internet. En net die dag moesten we ervoor zorgen dat we een deel van ons Bachelorproef doorstuurden met inleiding en besluit en mogelijke titels enzo..

Goed .. nu vragen jullie je af.. waar zaten jullie vorig weekend! Wat steken wij allemaal uit dat wij jullie niet op de hoogte kunnen houden.

Belangrijke accenten van in de laatste weekdagen

-          Mijn volgcliënt kan kruipen! (Hele prestatie! Superblij!)

-          De volgcliënt van Jolijn kan stappen zonder hulp, ook een groot doel dat bereikt is, we zijn echt trots op ons kleine pagadders.

-          Er is een taxi-busjes staking geweest, die nu gepasseerd is. Toch wel heftig, hoor je op de radio dat er met stenen worden gegooid naar taxi-busjes die wel rijden, naar bussen die rijden, dat er geschoten worden, één iemand dood is, dat er bussen in brand worden gestoken, … Wij werden steeds gewaarschuwd om enkel op de grote wegen te rijden en geen binnenwegen te nemen. Ze waren toch redelijk bezorgd.

-          We konden deze week ons laatste observatieverslag doorsturen naar Marilize (De ergo).

-          Deze week is er 1 nieuw kindje toegekomen, ze zit niet echt achter op haar ontwikkeling. 4 kindjes overdag in plaats van 3 dus..

Zaterdag 19-03

Na 4 tot 5 uurtjes  voor school te werken (bachelorproef en  verslagen) kwam Stuart ons oppikken, hij wou dolgraag zijn thuis eens tonen en ons voorstellen aan zijn vader. Zijn papa adopteerde heel zijn gezin. Het is iemand van de UK die enkele jaren in Zimbabwe gewoond heeft, hen daar heeft geadopteerd en nu wonen ze 9 maanden in Kaapstad. Supervriendelijke man! Heeft al heel de wereld gezien, dankzij bij ngo’s te werken weliswaar, wat je daar niet allemaal mee kan!  Na deze gezellige uurtjes reden we richting long street. We hadden gereserveerd in mama afrika. Toegekomen stonden we al niet op de lijst, even wachten, Stuart had 3 vrienden uitgenodigd, 2 kwamen er niet opdagen, we hadden dus veel te lang gewacht om eten te bestellen, waardoor de carnavalstoet bezig was terwijl we aten. Jaja! Het was carnaval in long street. Wel heel mooie stoet, veel lichtjes, veel volk, veel sfeer. Komiek zicht, tijdens het eten door snel even buiten piepen, fotootje trekken, … Op een bepaald moment kwamen we terug binnen en had iemand ons drinken weggenomen. Milton had net een vol flesje bier besteld. Het eten was ook niet zo magnifique, hebben op andere plaatsen voor minder geld al beter gegeten.

Na de carnaval gingen we voor de eerste maal een stapje zetten in de wereld van long street. We dachten, dit hadden we eerder moeten, we leerden veel nieuwe mensen kennen. We waren wel blij dat we 3 ‘zwarte’ vrienden mee hadden omdat we het gevoel hadden dat we anders veel meer gingen lastig gevallen worden. ‘Ons persoonlijke bodyguards ^^.’ We leerden een rugby-guy (genaamd:Blom) kennen die volgend weekend (25-03) mee gaat op uitstap waarschijnlijk.

Het was me het feestje wel in die club. Theeft ons echt eens deugd gedaan om na al die weken nog eens uit te gaan.

We hebben ondertussen enkele doelen die we nog willen verwezenlijken in de loop van onze weken. Eentje is bereikt deze nacht. Toen we stopten voor het rood licht, keek Jolijn naar mij.. “Mieke t’is rood” zo snel als we konden stapten we uit de auto, liepen een toertje rond de auto, stapten terug in, net voor het groen werd. We gierden het uit van het lachen, Easy keek naar ons van ‘What!’ en Stuart riep “You girls are crazy”. Even een energiekik, een slappe lach en supercontent dat ons doel bereikt is.  

Zondag 20-03

Eerst poging gedaan tot uitslapen- tot 9 à 10u. Langer lukt het mij niet om hier in bed te blijven liggen en na 10x draaien kan ik mezelf niet meer forceren. Eerst wat lanterfanten en dan rond 2u à 3u aanzetten.  We gingen in de namiddag naar waterfront ons tickets reserveren voor Robbeneiland. Hierna reden we richting Woodstock, waar we hadden afgesproken met Milton, Easy en Stuart. De plaats noemt Amadoda’s.

Stel jezelf voor op een plaats met veel muziek, dansende shakende mensen, roepend, kijkend, … Jij bent de enige blanken tussen allemaal kleurlingen en zwarten. WAUW! Even ongemakkelijk gevoel toch. Je durft niet voluit te gaan, je danst wel, maar houd je toch wel een beetje in omdat je je bekeken voelt. Vrouwen kijken naar u alsof je hun mannen afpakt. De mannen kijken om andere redenen. We kregen zelf reactie: ‘nu jullie ons zwarte mannen hebben, brengen jullie voor ons dan de volgende keer ne witten mee?’ echt wel grappig. Sympathiek meisje wel. Een verpleegsterke met een doel. Ze wou nog contact opnemen, maar aangezien we maar 3 weken meer bleven enzo, hebben we uiteindelijk geen nummers meer uitgedeeld. We voelden ons een beetje zoals Sarah in Save the last dance 1 toen zij een stapje ging zetten in haar nieuwe buurt.

We leerden daar dan nog een ‘echte chicka’ kennen. Die wou ons komand weekend (25-03) meepakken op ladies night met al haar vriendinnen. We zouden de tijd van ons leven beleven, maar deze week werd ik dan beetje ziekjes en eigenlijk zagen we het zowiezo al niet meer zitten. Ze is beetje overdreven. Ze wil ons op de Afrikaanse manier leren dansen, is shaken met alles ;-). Ze duwde ons zelf bij haar eigen vriendje zodat die ons kon leren dansen. Met momenten was het er echt over. En ze was zo trots op haar vriendje, al haar vrienden zaten int leger. Ik beschrijf haar vriendje even : 1.5 meter, zo smal als een pannelat, kleiner dan haar en hij kon 2 keer in haar.. grappig zicht eigenlijk.

Maar Amadoda’s was echt eens de moeite, echt tussen de lokale bevolking, toch wel een ervaring op zich, vooral ook omdat wij de blanken tussen de zwarten waren.

Maandag 21-03

Jaja.. Human right’s day! Dat is hier in Zuid-Afrika een nationale feestdag. Dus al die feestdagen die iedereen mag nemen in België mogen wij hier niet nemen, maar toch 1 dagje dat we eens wettelijk mogen thuiszitten.

Onze tickets voor Robbeneiland hadden we gisteren gereserveerd. Rond 2u vertrokken we richting waterfront. (eerst 4 uurtjes schoolwerk, conclusie schrijven voor scriptie enzo). Robbeneiland was de moeite om te gaan, maar alles gaat er zo in ne rush. Je krijgt geen tijd om alles op het gemak te lezen en bekijken. De gids leidt u door het gevang, snel snel alles moet op tijd gedaan zijn om de bus/boot op tijd te halen. We verstonden onze gidsen ook niet altijd, veel lawaai van de bus wat er voor zorgt dat je dubbel geconcentreerd moest zijn. Ons beide gidsen hadden er in het gevang gezeten, wat het nog interessanter maakte omdat ze het veel levendiger kunnen vertellen en hun eigen ervaringen kunnen doorgeven. Moet wel moeilijk zijn om elke dag opnieuw terug met uw gevangenschap geconfronteerd te worden.

Na robbeneiland gingen we naar bloubergstrand om de zonsondergang te gaan bekijken met de Tafelberg op de achtergrond, jammer genoeg begon het ‘cloudy’ te worden met als gevolg dat je de zon niet zag ondergaan. We gingen iets eten in ‘ons huisie’ waar we de eerste keer met Nita en de andere vrijwilligers gingen eten. We bespraken daar onze plannen voor onze laatste week… (dit lezen jullie op het einde van deze week!)

Ons 8^ste stageweek…

1 dagje naar Graceland, het schooltje: we namen assessment af, observeerden, gaven reeds advies aan de juf en zullen volgende week nog meer advies geven en misschien nog een activiteit doen. Was een leuke dag!

Woensdag: dagje op ThembaCare, maar om 3u vertrokken we reeds om naar Grabouw te rijden (uurtje rijden van Themba, achter de bergen). Grabouw is meer Afrika, totaal niet zo verwestert. Het dorpje heeft 60.000 inwoners. Er is één ziekenhuis voor al deze inwoners. Het is een daghospitaal dat enkel open is tussen 9u en 15u45. Binnen dit dorp heeft de helft van de bevolking (wat gekend is) HIV/AIDS; het heeft bijna de grootste populatie met TB-patiënten. En al deze mensen moeten naar dit ene ziekenhuis achter hun medicatie. Dit dorpje overleeft eigenlijk van de ngo’s van de projecten. Ik moest toch even mijn ogen open trekken. Thembalitsha heeft echt een héél groot project binnen deze gemeenschap. We hebben kunnen proeven van allemaal kleine onderdelen ervan namelijk:

-          Village of Hope:
Hier hebben we geslapen. Er kunnen hier 10 vrijwilligers verblijven. Op het domein zijn ze bezig met een bouwproject zodat vrijwilligers die er bijvoorbeeld voor een jaar of langer blijven, in betere accommodatie met huiselijkere sfeer kunnen wonen. Village of hope neemt 9 kinderen bij hen die in moeilijke sociale thuissituatie zitten. Ze zoeken ofwel naar een nieuwe thuis voor het kind of gaan vaak op huisbezoeken om te zien of het kind terug kan.
De donderdagavond hebben we gebabysit op deze kinderen. WOW! Chaotisch! Ze profiteren er van als er nieuwe mensen die hen niet kennen op hen passen. Echt, nog nooit meegemaakt. Schreeuwen als ze in hun kamer moeten op straf, lachen als je hen terug komt halen, even blijven, maar nadien wel rustig, braver en knuffelend.

-          Vrijwilligersgedeelte is echt tof! Heel veel volk, je leert veel nieuwe mensen kennen, je word direct verwelkomt door iedereen, ze vragen om mee uit te gaan, iets te gaan drinken in een pub, echt een fijne plaats om te verblijven.

-          ThembaCare Grabouw: Meegaan op huisbezoeken met verpleegsters in de townships: hoewel we dit 2 dagen gingen doen, waren er grote communicatiefouten. We stonden er donderdagochtend, ze wisten van niks, we konden daar ook niks gaan doen want iedereen was op TB-training. Grote teleurstelling! Rond 10u al terug in Village of Hope. Op vrijdag gingen we terug. Opnieuw wisten ze van niets, degene die verantwoordelijk is voor de huisbezoeken dan. Niemand had haar gebeld of gemaild. We konden 2 huisbezoeken meedoen, maar normaal op vrijdag is het voornamelijk administratief werk dat ze verrichten. We werden bijna kriegel van de grote teleurstelling. Je moet weten dat het voor dit was, dat we 2 dagen naar Grabouw kwamen. Om mee te gaan op huisbezoeken, het eens te ervaren en te zien. De twee huisbezoeken die we deden.. de omstandigheden waren echt erbarmelijk. Stoffig, stinken, hebben wel een ijskast en elektriciteit,  een vrouw met een uitpuilende opgezwollen klier die niet naar het ziekenhuis kan, ze moet wachten tot maandag, .. je ziet daar toch wel wat hoor.

-          De soepronde: we deelden vrijdagnamiddag soep rond in de sloppenwijken. Rob, degene die vrijwilligers opneemt in village of hope, gaf uitleg bij de soepronde over de huisjes die gebouwd worden van de overheid. Mensen die in sloppen wonen mogen daar naar verhuizen. Er is een systeem opgesteld dat bepaald wie eerst in zo een huisje mag gaan wonen. Er wordt echt wel iets aan gedaan. In die sloppenwijk zagen we een klein schooltje, … Vond ik toch eens de moeite.

Jammer genoeg van de tegenslagen deze week:

-          De communicatieproblemen! We gaan wel een brief met feedback schrijven voor als er studenten na ons komen en ook aan andere projecten willen deelnemen.

-          Ik was beetje ziekjes. 3 dagen keelpijn, hoest, klieren opgezwollen.. dat heb je dan als je eens uitgaat. Mieke en slaap tekort heeft als gevolg, laag immuunsysteem, vroeg in bed kruipen, toch slecht slapen, hees zijn, geen stem meer, … gohja.. de hele sierk hé. Maar vandaag (25-03) ben ik er zowat aant doorkomen.

Vrijdagavond 24-03

We gingen eten in ‘Spier’. Echt gezellig. Een buffet met ook typische afrikaanse gerechten, dessert, alles a volenté. Met muziek, tamtam’s, lichtjes, buiten kon je in de bomen eten, … Keigezellig! Twas de moeite!

Nog enkele wist je datjes:

-          Gouden tanden en geen tanden bovenaan een trend is bij de kleurlingen en zelf bij kindjes.

-          Appeltiser van hier komt!

-          We hier héél weinig fietsers zien

-          Onder de jeugd enorm veel handshakes bestaan en dat ook gebruikt worden onder alle mensen binnen de townships.

-          Ze in de townships, hoe klein hun huisje ook is (soms 2.5-2.5) ze toch het broodnodige hebben zoals een ijskast, kookvuurtje (en dus ook elektriciteit)

-          Er iets heel spannends voor ons op komst is, voor in ons laatste week, maar dat ik jullie dat pas volgende week zal vertellen!

-