Blogbericht twee

ERGOTHERAPIE OP STAGE : vrijdag 6 februari

Onze eerste stagedag, donderdag, was niet zo positief aangezien de ergo er niet was en we totaal nog niet wisten wat te doen. Ondertussen hebben we vrijdag, kennisgemaakt met de ergotherapeut. We verschoten dat ze zo jong was, ergens in de 20, maar ze weet zoveel! Ze maakte echt indruk. Ze hebben ook een ergotherapieruimte, een soort klein tuinhuisje waar al het materiaal in staat om therapie te geven. Kort geleden hebben ze dit kunnen maken met een grote sponsoring van iemand. Er  is veel materiaal bijgekomen en we zullen weten wat te doen. Ik heb het gevoel dat het leerrijk zal zijn.

TABLE MOUNTAIN :  Zaterdag 5 februari

The First thing I can say… I’m out of shape!

Wat was me datjes!  1.5 kilometer berg op, steeds stijgen, steeds steiler, …  zuchten, slappe spieren, veel stoppen, …

Ik kan het steken op het feit dat het examens zijn geweest, het winter was, ik tijdens de winter weinig sport doe en vooral veel achter mijn bureau zit, etc. maar het is bewezen, mijn conditie is nul.

De reden om regelmatig te stoppen was om een foto te nemen van het mooie uitzicht.

We deden er 2u over om boven te geraken. Uiteindelijk boven gekomen ben je blij dat je het gedaan hebt. Het geeft ongelooflijk veel zelfvoldoening. Een prachtig uitzicht, enkele mooie foto’s (zelf met lizl on my shoulder ;-) )

((noot: volgende week start ik hier met start to run en een wekelijks half uurtje rope-skippen, tzal deugd doen na die stagedag om te ontspannen+ de conditie zal er mee verbeteren om tegen het einde van onze stage de tafelberg opnieuw te doen))

Maar…  vooraleer we naar de Tafelberg gingen hadden we afgesproken op een plaats, een half uurtje weg van onze verblijfplaats. John gaf ons een beschrijving van google maps om het gemakkelijker te maken. Het probleem was dat deze beschrijving fout was. We vonden steeds de hoofdweg terug, maar door een foute afrit te nemen, kwamen we niet op de plaats waar we moesten. Bij een tankstation was er een man met een kindje van 2 jaar die in de richting van Rondebosch moest. We konden hem volgen met de auto. Hij vroeg ons op de koffie en gaf ons zijn telefoonnummer en e-mailadres, maar we gingen er nog niet op in. Jolijn vind het verdacht. Tiffany zegt dat het ok is om af te spreken als het op een openbare plaats is. We zien nog wel wat we doen. Een mailtje om hem te bedanken wrs.

We sloten de dag gisteren af met iets te gaan drinken in long street (de overpoortstraat van cape town). Ik had de straat groter en impressionanter voorgesteld. Natuurlijk.. het was ’s middags, ’s avonds zal het met al zijn lichten een ander beeld geven.

Op weg terug van het internetcafé waar we hadden afgesproken, reden we weer langs een weg die we niet herkenden, ondertussen ken ik de buurten wel reeds een beetje om de juiste richting uit te rijden. Met een kleine omweg, vonden we ons huis terug. Wat een geluk!  Het is moeilijk om de weg te vinden. Alles lijkt op elkaar, we vinden weinig herkenningspunten, er staat ook niet om de vijf minuten een bord zoals in België. Ik weet  zelf nooit hoeveel ik mag rijden. Meestal is het 60, soms 70 of 80 en autostrade is 120 en sommige stukken ook een andere hoeveelheid.

’s Avonds nodigde Nita alle vrijwilligers die bij haar verblijven (nu zijn we met 5) uit om iets te gaan eten bij zonsondergang. Het was een mooie zonsondergang naast de Tafelberg, mooi uitzicht op zee tijdens het eten. EN het koste met dessert,  wijn inbegrepen 15 euro voor te eten, wetende dat er nog goedkopere restaurantjes zijn dan dat! Waarschijnlijk gaan we regelmatig eens in het winkelcentrum in de buurt van stage onder de middag lunchen. Eerst en vooral om eens weg te zijn van stage, ten tweede om ’s avonds tijd uit te sparen van het koken, ten derde omdat het maar 4 euro kost om te gaan lunchen en het soms duurder is om dingen in de winkel te kopen. Waarom zouden we het dus niet doen?

INTERNET

UPDATE: ons internet voor thuis gaat niet, we zitten in een verkeerde area. We brengen de stick terug en zullen ons geld terugkrijgen. Het zou handig geweest zijn om hier thuis internet te hebben. Het scheelt dat we van op stage iets kunnen droppen op internet. Vooraf klaar geschreven om op te sturen. Op stage zelf op de computers kunnen we onze stick niet gebruiken omdat er virussen op de pc’s zitten. Het anti-virussysteem is niet echt up to date.

UITSTAPJES

We zijn nu ook gestart met een lijstje te maken wat we allemaal willen doen hier in kaapstad en wat we allemaal willen bezichtigen. Deze zondag (6 feb. 11) bleven we thuis, zijn we reeds met stageproducten begonnen om nuttig bezig te zijn. We willen er in het weekend wel van profiteren om leuke dingen te doen en Cape Town te bezichtigen.

HET AUTORIJDEN

Dit was toch een ferme aanpassing. Al een geluk dat we eerst met iemand konden meerijden, dat ik de weg zag. Vrijdag reed ik zelf en werden we nog door de andere vrijwilligers geleid. Volgende week zullen we het op ons eentje moeten doen. Dat wordt opnieuw een belevenis met al ons fout rijden. J Het is niet eenvoudig om hier auto te rijden. Alles is omgekeerd, we zitten rechts, maar! Wat ik nog minder verwachtte, pinkers, lichten, .. zitten ook aan de andere kant. Als ik wil pinken laat ik dus eerst de ruitenwissers over en weer gaan voor ik door heb dat ik de verkeerde kant nam. Het verkeer is hier ook geen pretje. Auto’s steken zomaar willekeurig links en rechts voorbij als het niet snel genoeg gaat. Je weet nooit of je ergens links of rechts de afrit zal moeten nemen. De taxi’s stoppen, schieten zomaar zonder te pinken ergens tussen, rijden over de pechstroken, rijden u al toetend voorbij,rijden door het rood, .. toch wel verschietend en opletten! Maar hier in Kaapstad zijn ze het gewoon dat zij zo rijden..

SPREKEN

Het is al zover gekomen dat Jolijn en ik tijdens onze Nederlandse praatjes engelse woorden gebruiken….

PS: Thanks allemaal voor de reacties allemaal, doet deugd!

PS2: ik heb een Afrikaans gsm-nummer. Ik kan hierop berichten ontvangen…. Je kan me dus een berichtje sturen op het volgende nummer: 0027 725 194 029

PS3: Voor wie zin heeft om me een briefje te schrijven, ik gaf het adres aan mijn ouders, Frederik, Lisa, Eve en mijn oudste recreanten van de rope-skipping. Je kan het dus aan één van hen vragen of je mailt me nog eens en dan probeer ik het door te sturen. De snelste manier is om het aan één van de bovenste personen te vragen ;-).

PS4:  Ik geef jolijn haar blog ook door omdat zij soms dingen schrijft die ik niet schrijf en omgekeerd:     jolijnlambrechts.blogspot.com (als ze haar wachtwoord terug vind :D) ( zie vooral voor de opvallende dingen uit zuid-afrika!)

PS 5: je hebt ondertussen al een beeld van wat ik hier meemaak en beleef. Het is een lange blog, maar niet verwachten dat ze zo lang zullen blijven ;-).