Vandaag is Michiel voor de eerste keer naar de carnavalsstoet gaan kijken. Hij was net wakker toen we allemaal mensen richting het dorp zagen lopen en het was even droog. Dus dachten we: waarom gaan we ook niet eens kijken?! En Pascal heeft de tactiek onder de knie: hou een kindje op de arm en je krijgt massa's snoep in je handen gestoken!
Michiel vond het wel leuk, al die kleurige wagens en mensen met gekke kleren aan. En zo luide muziek. Ja hoor! Hij heeft zich geamuseerd.
Daarna (nadat hij ons weer drie kwartier heel duidelijk had gemaakt dat grote jongens met schoenen niét meer slapen 's namiddags) zijn we ook nog naar de tweedehandsboekenbeurs geweest. En flink dat ons venteke was! Hij heeft dan ook een boekje van Nijntje gekregen en nog eentje met boerderijdiertjes (zijn favoriet).
En nu is de vakantie om... Op naar de volgende, zou ik zo zeggen. Wie zong ook al weer "I'm loosing all of you - Is that what you do - When life's about your next vacation?"
Daarnet zijn we met z'n drietjes gaan uiteten. Pascal moest nog op een plaats hier in As zijn voor sponsoring voor de Sudoku-quiz van de Gezinsbond. We hebben dan meteen het nuttige aan het aangename gekoppeld en daar een hapje gegeten. Het was alweer eventjes geleden dat we dit nog gedaan hadden. In elk geval lang genoeg geleden voor Michiel om het weer helemaal als 'nieuw' te ervaren.
We hadden gelukkig voldoende afleiding meegenomen - de hele ark van Noah vloog door de taverne - om de wachttijd te overbruggen. En had mammie toch ook nog rijstwafeltjes in de boot verstopt :) Maar de nootjes van bij pappie z'n glaasje wijn vond hij ook wel lekker!
Mammie had pasta met scampi en de meneer had een bord en een lepeltje voor Michiel gebracht, dus het was allemaal zoals thuis. Maar één ding vond hij gek en dat heeft hij ook duidelijk laten merken: wat doen al die andere mensen hier? Het leek wel van: wat doen jullie in mijn keuken? Hij bekeek al de andere gasten zo indringend en met zo'n onderzoekende blik alsof hij er niets van begreep. Gelukkig waren er ook een paar gasten die erop inspeelden en naar hem zwaaiden en gek deden.
Samengevat: Michiel is super flink geweest, heeft lekker mee gesmuld en ons uitstapje is zeker voor herhaling vatbaar!
Daarnet zijn we met Michiel naar de NKO-dokter geweest. Zijn oortjes zijn nog steeds niet genezen en hij moet weer een kuur antibiotica nemen... Plus ook nog slijmverdunners. Hij heeft blijkbaar een nauwe buis van Eustachius, waardoor slijmpjes in zijn oor blijven zitten en daardoor gaat ze maar ontsteken en blijft ze ontstoken.
Over vier weken moeten we het terug gaan laten controleren bij de NKO-arts en hopelijk is het dan genezen hé...
Michiel heeft vandaag zijn eerste schoentjes gekregen! Moeke en vake zouden hem dit voor zijn eerste verjaardag kopen. Maar toen stapte hij nog niet goed genoeg. Hij heeft deze week nog eens goed geoefend en nu vonden we dat hij er klaar voor was! Dus gingen we daarstraks naar Bree voor zijn schoentjes!
Als een grote jongen zat hij op het bankje, met guitige ogen alles te volgen wat de verkoopster deed. Eerst heeft ze de voetjes gemeten, daarna allemaal schoentjes met veters uit het magazijn gehaald. Eerst leek het erop dat Michiel niet wou stappen met zijn schoentjes aan. Z'n voetjes leken ook zo zwaar ermee! Maar al snel had hij het beet en hij stapte aan het handje door de hele winkel op. En weet je wat? Het ventje van de spiegel was ook daar, en die had moeke en mammie en Rosie ook bij! En die kreeg ook nieuwe schoenen!
Na even wikken en wegen zijn het Piedro-schoentjes geworden. Die kende moeke nog van in haar schoenenverkoopstertijd en dat vond de verkoopster ook de beste qua pasvorm aan het voetje. Zo trots als ons ventje was met zijn schoentjes! En hij niet alleen. Wat wordt hij groot!
Het was vandaag een zalig weertje en dus besloten we om er met ons gezinnetje eens op uit te trekken. Nee, eerlijk, het was eerst niet de bedoeling om allemaal samen te gaan, want er is hier thuis zoveel werk. Maar aangezien niemand tijd en zin had om mee in de auto te springen en in Kiewit Domein te gaan wandelen, zijn we onder ons gegaan.
En het was zalig! Echt waar! Lupa heeft zich ontzettend uitgeleefd met al die stokken die daar te vinden zijn! Michiel vond de diertjes geweldig. Hij heeft nu eindelijk ook eens een echt schaap en een echte geit gezien. De konijntjes vond hij ook wel leuk om te zien. Hij heeft ook eventjes in het gras gekropen (aja, bij 15°C in februari kan je al eens iets door de vingers zien hé). Je zag hem gewoon genieten!
Dat is zeker voor herhaling vatbaar, zo'n impulsief uitstapje!
Bij de vorige oorontsteking had Michiel weer antibiotica moeten nemen. En we hadden met z'n allen het gevoel dat hij er niet zo goed van hersteld was als zou moeten. Hij bleef maar in zijn oortjes friemelen en had precies wat meer slaap nodig dan we gewoon zijn. Dus had ik een afspraak bij de huisarts gemaakt om het nog eens even te laten controleren. Ons gevoel zat er weer pats op: de oorontsteking was nog niet volledig genezen. Maar ze was wel weg uit het middenste gedeelte van de oor en situeerde zich enkel nog aan de buitenste gehoorgangen. Daarvoor was een nieuwe kuur antibiotica niet nodig (oef), maar moeten we wel nog een kleine week zalf smeren 's morgens en 's avonds.
Die oortjes toch hé, ze blijven ons zorgen baren!
Maar er was ook goed nieuws: van de 'zever' (excuseer mij voor de woorden) van Kind & Gezin als zou Michieltje te veel drinken en daardoor misschien diabetes hebben, is helemaal niks waar. Dokter Luyten vindt het maar heel goed dat hij zoveel drinkt en stimuleert het zelfs! Daar moeten en mogen we ons volgens haar geen zorgen om maken. Oef!
Vandaag werd ons Roosje 16! En op dat feest mocht Michiel natuurlijk niet ontbreken. Hij leek zelfs de eregast! Eerst kreeg Rosie een héle dikke knuffel, daarna een cadeautje en nog een kus! Michiel mocht naast haar zitten aan de tafel en kreeg de besjes van haar besjestaart. Maar weet je wat het leukste was aan het hele feestje? Bij Rosie in de living is er een trapje, en daar kon hij de hele tijd op en af, op en af, op en af! Leuk hoor!!
Niet alle eer moet naar de moekes gaan ;) Vandaag zijn vake, opa en christof komen helpen om hout te zagen. Tijdens de kerstvakantie hebben we een grote stapel hout gekregen om onze kachel te laten branden. Die ligt nu voor langs de weg, maar moet nog in stukken gezaagd worden en naar achter gedragen om daar gestapeld te worden. En omdat wij zoooveel tijd hebben (hmhm), zijn de mannen van de familie dus komen helpen hiermee. Pascal was naar de les, dus ze stonden er alleen voor. Michiel heeft ze natuurlijk uitdrukkelijk aangemoedigd door op de vensterbank te staan en op het venster te kloppen! En zo waren er op een dag tijd toch een paar pakken hout in stukken en naar achter gedragen.
Aja, want ons Michieleke moet het toch warm hebben 's avonds bij de kachel hé...
We moeten ook nog even vertellen over onze supermoeke(s).
Vorige week was Michieltje een beetje ziek met zijn verjaardag. We hadden Moeke Decleene pas 's morgens laten weten dat hij er niet was. 's Avonds kwamen we thuis van de andere moeke die hem had opgevangen en wat stond er aan onze deur: een cake in de vorm van een beertje met één kaarsje op. Een kwartiertje later belde moeke Decleene om te vragen of we de cake hadden gevonden. Ze vond het zonde dat hij er niet mee van kon genieten, want ze had hem speciaal voor zijn verjaardag gemaakt!
En deze week moest hij dan weer maar eens antibiotica nemen en waren we die vergeten mee te nemen na school. 's Avonds (wij hadden nog helemaal niet door dat we die vergeten waren), belde ze aan en bracht ze zowel de antibioticafles als Michiel z'n slofkes binnen... Helemaal zonder te vragen, zo goed is ons moeke...
Om dan nog maar te zwijgen van die andere moeke die altijd klaar staat om hem te gaan halen als wij weer eens te laat zijn van ons werk... En dan is de strijk ook nog gedaan als we thuis komen.
Vandaag stond ons driemaandelijks afspraakje met Kind & Gezin op het programma. Ons Michieltje weegt al 10 kg 350 gr en is 79 cm groot, wat alletwee ruim voldoende is voor zijn leeftijd. Zijn hoofdomtrek blijft aan de grote kant, maar wij blijven er dan ook bij dat er veel ruimte is voor verstand hé...
Er is even wat onenigheid geweest over het spuitje dat we niet meer moesten meebrengen, maar waar ze ons vorige keer wel nog een voorschrift voor hebben meegegeven. In plaats van ons dan even te informeren dat dit niet meer moet! Ze bellen zelfs de apothekers niet meer op! Dus moeten we het maar ruiken als zij spuitjes in voorraad hebben. Onnozelaars! Ik hoop toch nog een manier te vinden om die 66,15 euro van dat spuitje terug te krijgen, want ik heb evenveel recht als iemand anders op een gratis spuitje!
En dan dit nog: ze vinden dat Michiel te veel drinkt. Hij drinkt 's morgens en 's avonds een fles van ongeveer 250 ml en daar nog zeker 3 à 4 flesjes water van 125 ml bij. Plus de soep die hij ook elke dag krijgt. Da's hun te veel Ik heb geantwoord: "Ik denk dat het beter is dat u zich bezighoudt met de kindjes die niet genoeg drinken!" Maar nee, we moeten het laten nakijken omdat hij daardoor misschien aangeeft dat hij suikerziekte zou hebben. Komaan mens, wij drinken in onze familie allemaal veel, en dat wordt net door de gezondheidssector aangemoedigd. Vertel me nu niet dat hij minder moet drinken! Ik zal het wel eens aan de huisarts vragen en ben zeker dat die gaat zeggen dat we ons geen zorgen moeten maken!
Of hoe het bezoekje aan Kind & Gezin telkens een frustratiemoment is...
Hij is alweer wat beter. De koorts is weg en hij speelt weer lustig. Hij is wel wat sneller moe. Gelukkig zijn we morgen een dagje samen thuis en kan hij weer wat bijslapen. We moeten ook wel naar Kind & Gezin. Hopelijk ziet hij niet te veel af van zijn spuitjes en wordt hij er niet opnieuw ziek door.
Michiel heeft een nieuw lievelingsboekje. Dit boekje hebben we vorig jaar bij zijn geboorte gekregen en gaat over zijn lievelingsonderwerp: de boerderij. Hij kan er zeker vijf keer na mekaar en lezen en blijft het geweldig vinden. Ook vake, die na het werk even met hem kwam spelen terwijl ik naar de specialist moest, heeft het moeten meemaken: tat tat tat!! En hij maar wijzen. En vake maar vertellen hoe de koe doet (beeeuuuu), hoe de bij (bbbiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeezzzzzzzzzzzz priek!), de kip (toktoktok) enzovoort. Hilarisch vindt hij het!!
Noekje moet er ook aan geloven. Michiel heeft door hoe hij ermee kan zwaaien en in zijn vlucht vanalles kan meenemen. Gisteren lag Noekje al in de soep! Zotteke toch...
Enne, nog even over mijn bezoekje aan de specialist. Ik moet nog even naar mijn aders laten kijken door middel van een geluidstest. Maar zoals de dokter er nu over dacht, moeten mijn dikke aders van mijn linkerbeen er nog uit voor het einde van het opereerseizoen (eind april). Dat moeten we eens even op school bekijken, maar waarschijnlijk gaat dit nog voor Pasen zijn.
Gisterenavond hadden we een etentje met het wijkcomité en net voor we vertrokken begon hij koorts te maken (38,9°C). 'k Heb 'm een perdolanneke gegeven en hij is toch snel en gemakkelijk in slaap gevallen.
Vannacht was het iets anders: om 4.45 uur was hij wakker en niet meer in slaap te krijgen. Hij krijste de hele buurt bij elkaar. Dan maar met 'm opgestaan (wij lagen er om 1 uur in). Om 8 uur terug neergelegd, maar om 9.30 alweer wakker. Hij was niet te genieten. Wenen, wenen, humeurig... 'k Was ten einde raad. Hij had geen koorts meer, maar had ook nog wel een perdolanneke gehad.
Dan maar naar de dokter van wacht gebeld en daar langs gegaan: het is weer een oorontsteking.
Hij moet nu weer antibiotica krijgen, dezelfde als vorige week met de valse kroep. Maar die heeft hij al tot donderdag gehad... Gek dat hij in de nawerking van die AB toch nog een nieuwe oorontsteking doet, niet? Soit, 'k ga morgen even naar onze huisarts bellen, die zal wel raad weten.
De woordjes die ons Michieltje momenteel 'beheerst':
- mama - papa - oeke (zowel 'ons' moeke als de onthaalmoeder die iedereen 'moeke' noemt) - oepke (onze hond lupa, die we ook lupke noemen) - iesje (liesje, zijn meter) - tittie (winnie the pooh) - etaa (als de rupsjes komen bij Buma, als het dus gedaan is) - hamhamhamhamham (als iets lekker is, héél uitbundig) - taataa (bij het teken van 'dada') - taeta (de hond van moeke en vake, laeta) - ip (kip) - anie (met het nee-geknik -- als ik meer dan 5 keer gezegd heb dat iets niet mag -- magnie?) - ikke - aiai (de nieuwste rage, blijkbaar zegt de onthaalmoeder dat veel) - kaka (zegt hij nu tegen alles waarvoor hij geen naam heeft)
Michiel heeft dus de boerderij van Janbibejan gekregen voor zijn verjaardag. Hij speelt er fijn mee, vindt het 'katrolleke' zalig om aan te trekken (en mama dan maar terug oprollen :)) en heeft intussen ook door hoe de deurtjes open en dicht gaan. Maar het leukste aan zijn boerderij, vindt hij de verschillende verdiepingen. Hij zet zijn voetjes op het eerste verdiep en gaat dan in één beweging helemaal bovenop de boerderij staan. Hilarisch! Hopelijk ontdekt hij binnenkort ook de échte functie van de boerderij, want voorlopig vliegen de 'ip'(pen) - Michiel z'n woordje voor kip - gewoon door het rond.
Het is weekend - eindelijk! Pascal heeft morgen geen les en dus kunnen we nog eens van een weekendje met ons drietjes genieten. Michiel ligt al uitgeteld in bed, de papa heeft een oproep van de noodlijn... het lijkt even rustig in huis.
Kijk eens naar onze stralende schat op zijn verjaardag?
Hij was wel een beetje ziek. Door de drukte met zijn verjaardagsweekend heb ik nog helemaal niet de tijd gehad om dat te vertellen. Sinds vorige week woensdag hoestte hij redelijk zwaar. Vrijdagavond ben ik dan met hem naar de dokter geweest en die wist al snel wat er aan de hand was: valse kroep. Da's ook wat ik meteen vermoedde toen ik hem hoorde 'blaffen'. Echt precies een zeehondje. Soit, zaterdag dan met medicatie begonnen en het heeft toch tot dinsdag geduurd voor hij zich wat beter voelde. Ocharme, zijn eerste verjaardag en dan ook nog zo ziek. Maar ik denk dat hij er evengoed wel van genoten heeft, hoor!
Ik sta vooral versteld van zijn reactie op de aerosol. Zolang hij naar Bumba mag kijken, is er eigenlijk helemaal niks aan de hand en ondergaat hij de 'dampen' helemaal. Het lijkt hem zelfs goed te doen. Dit moeten we nog een kleine week volhouden en dan mogen we ook daarmee stoppen. Hij heeft ook een kleine week antibiotica gekregen, zonder penicilline deze keer. Die verdraagt hij gelukkig wel goed.
Gisterenavond ben ik naar een Janbibejan-demonstratie geweest bij Sofie van Amelie en Pauline. Het was echt fijn! Ik was de enige van ons forum, maar de andere gasten waren vrolijke tettermiekes. En als je kindjes hebt van ongeveer dezelfde leeftijd, heb je gewoon altijd iets om over te babbelen....
Michiel z'n verjaardagscadeautje is besteld: hij krijgt een boerderij van ons, meter Liesje, peter Christof en babysit Rosie. Wat zal hij weer kunnen spelen!
Kindjes krijgen heeft zo z'n voordelen. Je ziet mensen terug die je al jaren niet meer gezien blijkt te hebben. Van sommige mensen kan je het niet verstaan dat ze niet meteen iets laten weten nadat ze het geboortekaartje hebben gekregen. Vooral mensen die zelf heel erg op precisie gesteld zijn, neem je het soms kwalijk dat ze je geluk niet meteen delen. Van andere mensen kan je het perfect verdragen dat ze 'hun tijd' nodig hebben om een afspraakje te maken en langs te komen. Dat heb ik bijvoorbeeld met Mieke... a.k.a. Mieke met de lange buik...
Mieke is een schat. Mieke is een vriendin geworden de eerste dag dat ik in Hasselt op kot zat. We waren samen zenuwachtig voor wat er de eerste dag op de KHLim ging gebeuren. We waren blij dat we ten minste twee vakken gemeen hadden (Nederlands en Latijn). Al snel werden we goede vriendinnen. Er was maar één ding dat we absoluut niet gemeen hadden: ik was in die tijd nog ontzettend stipt. 'k Moest alles een paar dagen op voorhand klaar hebben, was altijd een paar minuten voordat we zouden vertrekken al klaar. Mieke is het tegenovergestelde. Zij maakt al haar werkjes de avond (of de nacht) voor je het moet indienen, is altijd één seconde voordat de les begint aanwezig en maakt zich hier ook absoluut geen zorgen om. Oké, ik moet zeggen dat het even wennen was, maar dit is gewoon Mieke, zonder afbreuk aan haar fantastische persoonlijkheid te willen doen. Toen Mieke besliste om na het eerste jaar op kot weg te gaan uit de Casterstraat en naar een ander kot te gaan, was ik even uit mijn lood geslaan. Tot ze zei dat er nog een kot op het gelijkvloers vrij was daar. Ik ben haar gewoon gevolgd. En zo hebben we samen drie jaar op kot gezeten en drie jaar veel aan mekaar gehad. Hoeveel avonden hebben we zitten ploeteren aan Caesar... Hoeveel keer hebben we mekaar ondervraagd over de woordjes van Latijn. Hoe vaak hielp ik haar op de valreep een werkje afmaken... Hoe vaak hielp Mieke mij als ik weer eens mijn veters niet gebonden kreeg, iets niet mee naar school kon dragen omwille van een pijnlijke rug, mijn flessen niet open kreeg omwille van stramme handen... We vulden elkaar gewoon ontzettend goed aan...
Maar na je oh zo geweldige kottijd, ga je terug naar huis. Mieke naar Lommel, ik vond mijn thuis in As na een jaartje omzwerming in Hasselt. Maar één belofte deed Mieke nog toen we met onze inboedel naar huis vertrokken: ik kom je helpen verven als je je droomhuisje gevonden hebt. En in de zomer van 2004 was het zover: Mieke kwam ons helpen verven. Samen met Kristel beleefden we een geweldige week. Tijdens die 'werkweek' in ons huis, kreeg Mieke de bijnaam, Mieke met de lange buik.... (dit gewoon omdat ze een lang bovenlijf heeft en daardoor veel van haar T-shirten te kort zijn, meer niet hoor!).
Na de zomer van 2004 hebben we elkaar nog maar één keer gezien, op een reünie van de Latinisten hier thuis... Maar toch was zij één van de vriendinnen die ik per sé een kaartje wilde sturen toen ons Michieltje geboren was. Niet omdat ik verwachtte dat ze meteen aan ons bed in het ziekenhuis zou staan... Gewoon omdat ik die blijde gebeurtenis met haar wou delen.
Nadat Michiel geboren was, heb ik een paar keer met Mieke gebabbeld op msn, en ze beloofde om snel langs te komen. Vorige week werd Mieke 25 en stuurde ik haar een sms'je voor haar verjaardag. Dat lokte bij haar de reactie uit om écht iets af te spreken. Vandaag kwam ze langs! Een half uurtje te laat (oh, wat zie ik Mieke graag! ) kwam ze aan, met een prachtige trein voor Michiel en een mand vol Italiaanse spullen voor mij en Pascal (oh, wat kent Mieke ons nog goed ). We hebben de hele namiddag bij gebabbeld. Wat voelde het weer zalig. Het leek alsof we nooit van ons kot waren weg geweest.
Ja, we worden groot. Mieke heeft eindelijk haar droomjongen gevonden, ik liet haar binnen in ons eigen huis en ze maakte kennis met mijn zoontje... We worden echt groot.
Ik heb immens genoten van deze namiddag. Ik vond het geweldig dat ze is langsgekomen! Hoewel ze zich ontzettend schuldig voelde dat ze zolang gewacht had met langs te komen, neem ik het haar absoluut niet kwalijk. Mieke is gewoon een fantastische meid en ze zou Mieke niet meer zijn als ze meteen kwam
En ook Michiel vond haar geweldig: hij was absoluut niet verlegen en voelde zich helemaal op zijn gemak.
Wat denk ik veel terug aan de laatste dagen van mijn zwangerschap vorig jaar. Ik denk dat ze mijn herinnering zijn ingegaan als bijna de zwaarste dagen van mijn leven. Oké, toen hij er eenmaal was en de borstvoeding nog op gang moest 'getrokken' worden, die waren ook heel zwaar. Maar toen kon ik al naar het resultaat kijken, naar dat prutske waarvoor al dat 'lijden' goed was geweest. Vorig jaar rond deze tijd voelde ik mijn Michieltje ook wel heel veel. (auw, ik voel het nog als ik terugdenk aan de stampen in mijn maag en ribben) Maar toch vergat ik veel van de pijn en het leed toen hij er eenmaal was. Ons mooiste schatje van de wereld. Ons eigen wonder, zo klein en zo bijzonder!
En nu is hij al zo groot... Hij stapt helemaal rond het salontafeltje... Hij heeft sinds vandaag zijn eigen kast in de keuken waar hij mag spelen terwijl ik eten maak. Ik heb ze vol met zijn potjes gezet, een flesje van Spa, een houten lepel... Er moet nog vanalles bij komen, maar toch vond hij het al geweldig om mee te 'koken'.
Tempus fugit... De Romeinen wisten het al en ongeveer 2000 jaar later geef ik hen meer dan gelijk. Wat is dit voorbije jaar voorbij gevlogen! En toch... ik heb van elk moment even hard genoten.
Ik ben Michiel
Ik ben een man en woon in As (België) en mijn beroep is voltijds mama- en papa-entertainer.
Ik ben geboren op 29/01/2006 en ben nu dus 19 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: spelen, wandelen, Lupa, Bumba....
Ik heb geantwoord: "Ik denk dat het beter is dat u zich bezighoudt met de kindjes die niet genoeg drinken!" Maar nee, we moeten het laten nakijken omdat hij daardoor misschien aangeeft dat hij suikerziekte zou hebben. Komaan mens, wij drinken in onze familie allemaal veel, en dat wordt net door de gezondheidssector aangemoedigd. Vertel me nu niet dat hij minder moet drinken! Ik zal het wel eens aan de huisarts vragen en ben zeker dat die gaat zeggen dat we ons geen zorgen moeten maken!
(wij lagen er om 1 uur in). Om 8 uur terug neergelegd, maar om 9.30 alweer wakker. Hij was niet te genieten. Wenen, wenen, humeurig... 'k Was ten einde raad. Hij had geen koorts meer, maar had ook nog wel een perdolanneke gehad.
) kwam ze aan, met een prachtige trein voor Michiel en een mand vol Italiaanse spullen voor mij en Pascal (oh, wat kent Mieke ons nog goed 
