zondag 2 juli 2017
we waren vrij laat weg omdat we de bandenspanning wilden controleren (er hing een toestel in de camping), maar de aansluiting paste niet op onze ventielen
De technicus van de camping erbij geroepen, maar hij moest ons uiteindelijk verwijzen naar een benzinestation dat een andere aansluiting had; gelukkig zat er zo één heel dichtbij en waren we gerust dat we niet teveel lucht uit de band hadden verloren; er stond nog altijd meer dan genoeg druk op;
Van de tussentijd profiteerden we om de camper nog eens een wasbeurt te geven omdat het beter is voor de lak als je niet te lang wacht om al het vuil te verwijderen;
Onderweg zien we veel tegenliggers waarvan de vrouw aan het stuur van de camper zit; wellicht lossen ze mekaar af bij het rijden om zo sneller vooruit te komen; niet iedereen heeft zoveel tijd als wij.
Rond de middag ontmoetten we een Noors koppel waarvan de man een Nederlander bleek te zijn. Van hem leerden we dat de donkerste maand hier december is, als er nog geen sneeuw gevallen is op dat moment; hij zei dat hij nooit last heeft gehad van de duisternis omdat die er ook niet echt is, dankzij de sneeuw.
Hij zei dat ze nog even moesten rijden om thuis te geraken; dat betekende 2.5 u. Ze kwamen van het ziekenhuis en waren al 2.5 u onderweg!
Dat noemen wij even rijden, zei hij. Waar wij ook naartoe gaan, het is altijd een hele poos rijden, maar de banen zijn goed onderhouden en we zijn het gewend, voegde hij eraan toe. Je hebt hier in elk geval geen last van files; als hij naar Nederland gaat, dan krijgt hij nog amper lucht; zo vervuild is de omgeving, vergeleken met Noorwegen. Hij is altijd blij als hij terug kan keren.
Zijn vrouw is Noorse maar spreekt heel goed Nederlands; ze had het van hem geleerd en van de tv, zei ze. Het was een beetje een noodzaak omdat zijn familie geen Engels tegen haar sprak en dan zat ze er dus bij voor spek en bonen als ze in Nederland waren Toch wel knap van haar, vonden wij.
Ik vroeg haar hoe het schoolgaan verliep, hier in Noorwegen, met die grote afstanden; zij had vanaf haar 15e bij mensen in de stad gewoond; ze ging maar om de paar maanden eens naar huis; dat was wel hard geweest, zei ze. En ze voegde eraan toe dat zoiets nu niet meer zou kunnen omdat ook hier de jongeren aan de drugs zitten en de criminaliteit toeneemt.
Ze gaf ons tips van camperplaatsen in de Lofoten; zelf kunnen wij ze niet aandoen omdat we met de groep reizen, maar voor mensen die de reis alleen doen: Eggum en Hov zijn schitterende plekken om te kamperen!
De Lofoten zijn super toeristisch, dus druk, zegden ze. Daar moeten wij ons geen zorgen om maken want wij gaan met een busexcursie de dorpen bezoeken.
Nog een grapje als afsluiting: enkele kilometers na ons vertrek sta ik steevast op om nog eens de frigo te controleren; dat is een tic geworden: toen ik kind was heb ik gezien wat het resultaat is van een ijskast die tijdens het rijden open gegaan is de confituur en de eieren kwamen ons als 1 grote brij tegemoet toen we de deur van de caravan open deden dat wil ik niet meemaken, dus twee keer controleren als het moet; of drie keer, haha.
Onze oudsten (ze zijn 80 en 82) kwamen hier als laatste binnen; we waren bang dat ze, zoals verschillende anderen, de camping voorbij waren gereden, maar neen, hoor! Ze waren Tromsö gaan bezoeken! Zomaar een extra van 120 km. Daar draaien zij hun hand niet voor om!!! Wij durven niet zeggen dat we moe worden toch niet als zij het horen! Ze kwamen hier gezwind de berg op gereden, sloten op een ik en een gij de stroom aan en kwamen binnen de 5 de berg af gewandeld om te gaan eten! Toch niet te schatten!!! We kunnen alleen maar bewondering voelen.
Morgen wordt het wellicht een grijze dag maar we hebben er veel hoop op dat we mooi weer hebben op de Lofoten. Tot hiertoe mogen we echt niet klagen. Telkens het belangrijk was, hadden we prima weer. Hopelijk blijven de weergoden ons goed gezind.
