De NIR had na de oorlog een monopoliepositie in ons land. Toch bestonden er allerlei initiatieven om zijn stem hoorbaar te maken. Kon het niet vanop het vaste land, dan probeerde men het vanop zee....en met succes. Maar de zee vertoonde regelmatig haar gevaarlijke kanten en men probeerde daarna terug vanop het vaste land. Langzamerhand werd de lokale en de commerciële omroep geboren.

Wie denkt dat piraatradio in de jaren 60 enkel vanop de zee werd gemaakt, heeft het mis. In de priode 1962-1965, de tijd onmiddelijk na Radio Uylenspiegel werd er vanuit Gent radio gemaakt op de Middengolf. Verschillende radio's waren te beluisteren op 194m - 1564 kHz en in de buurt van de 187m, de toenmalige visserijband. Eerst gebruikten de piraten benamingen zoals 6QR7 en 5AR6. Het waren referenties van radiolampen. Later gebruikten ze benamingen zoals Radio Atlantis 1, Radio Atlantis 2,.... Ze waren toen allen aktief rond de 195m.

De uitzendingen waren enkel 's avonds en in het weekend hoorbaar. De avonduitzendingen waren hoofdzakelijk bedoeld om de zenders beter af te stellen, soms tot diep in de nacht. Eerst werd uitgezonden met een vermogen 10 tot 15 watt maar later werd ge-experimenteerd met 100 Watt.Omdat soms antennes van 50m en meer werden gebruikt, kon men regelmatig de uitzendingenontvangen in de ganse provincie Oost-Vlaanderen.De initiatiefnemers kregen zelfs luisterrapporten uit Middelburg en Noordwijk.

Tijdens de uitzendingen werden verzoekplaatjes gedraaid. Het was de periode van de "Golden Sixties" waar "The Beatles","The Shadows" en "Will Tura" regelmatig weerklonken. Regelmatig werden ook bijeenkomsten gehouden. Er waren toen heel wat jeugdige maar ook oudere luisteraars op die afspraken. De ouderen waren de meest trouwe luisteraars.

Soms werden ook menslievende acties ondernomen. Zo was er een Sinterklaasactie waar speelgoed werd verzameld voor de zieke kinderen van het UZ Gent (toen nog AZ Gent). In dat ziekenhuis werden de Atlantis-radio's zeer goed beluisterd. Er was toen nog helemaal geen sprake van ziekenhuisradio's.

In 1965 werden de zenders in beslag genomen door de toenmalige RTT. In 1966 werden de initiatiefnemers correctioneel veroordeeld voor illegale uitzendingen.

Met dank aan Freddy de Guchteneire, Radio Atlantis 3, 5AR6, Lassy.

Het hoogst onrechtvaardig radiobeleid van de autoriteiten was de directe aanleiding geweest tot het ontstaan van de zogenaamde piratenschepen die vanop de Noordzee druk beluisterde muziekprogramma's de lucht instuurden. Radio Noordzee, Radio Mi-Amigo, Radio Veronica, Radio Caroline zijn enkele voorbeelden van zendschepen die op de zevenmijlszone lagen gemeerd. De uitzendingen werden uitsluitend gefinancierd door reclame-inkomsten. Misschien herinnert u zich nog de talloze spotjes van SUZY-wafels en CLARCK-jeans. De luisterdichtheid van de nationale omroepen kregen een forse druk. De Nederlandse Omroep had dit snel begrepen en ging via een hervormde Hilversum III (nu 3FM) resoluut in de tegenaanval. Op enkele jaren ontpopte deze omroep zich met pure ontspanningsmuziek tot een duchtige concurrent in de slag om de grootste luisterdichtheid. Het grootste slachtoffer van deze evolutie werd de BRT, die door haar zware bureaucratische structuur niet in slaagde zich op korte termijn aan te passen. Zelfs een groot deel van Vlaanderen was toen opeens gehecht aan de uitzendingen van Hilversum III.
Tenslotte mag nog worden vermeld dat heelwat radiotermen uit Amerika via de zeezenders ook ons land bereikten. Denk maar aan de termen die een snel stijgende plaat aanduiden: "A Sure Shot", "A Bell-Ringer" of nog "A Climber". Ook de "Oldie", "Goldie", "Golden Oldie", "Golden Classic" en "Flashback" zijn termen die eerst werden gebruikt vanop zee alvorens ze werden gebruikt door DJ's van Europese radiostations.

Niet enkel vanop het vaste land of vanop de zee werd piraatradio gemaakt. Ook al sinds de vroege jaren 60 toen de transistor nog niet zo oud was, werden laagvermogen middengolfzendertjes in elkaar gestoken. Zo werden de eerste van die ontwerpjes gebruikt in de trein naar Lourdes. Dit waren treinen die uitsluitend waren bemand met bedevaarders. Alzo werden de reizigers via de middengolf voorzien van informatie en muziek.

Wie dacht dat hiermee een einde kwam aan het spontaan in gebruik nemen van de ether door de bevolking had het verkeerd. Einde jaren zeventig staken in gans België vrije radio's de kop op. Deze keer werd er uitgezonden op de FM-band. Allerlei actiegroepen, milieubewegingen, studentenorganisaties en belangengroeperingen zagen de vrije radio als een efficiënt middel om hun ideeën te verspreiden.
Zo was in maart 1978 Radio Eau Noire uit Couvin de eerste in het rijtje die manifesteerde tegen de aanleg van een stuwdam. Er werd toen wekelijks een kwartier uitgezonden. En Radio Voeren verdedigde elke vrijdagavond vanuit een zorgvuldig gekozen geheime locatie de Vlaamse belangen van de Voerstreek. Gedurende enkele uren maakte een radiostem duidelijk dat de maat vol was met de pesterijen van de toenmalige Franstalige burgemeester José Happart. De uitzending werd toen prompt afgesloten met het Limburgse volkslied.
Men zond uit in volle clandestiniteit omdat de overheid jacht maakte op deze particuliere initiatieven. Niettemin de toenmalige RTT-diensten druk in de weer waren deze zenders te peilen, werden er weinig in beslag genomen dankzij de onregelmatige uitzendtijden en de roterende uitzendlocaties.

Ook in Gent was er tijdens de studentenstrijd een radiozender in de lucht. Gedurende het academiejaar 1977-1978 werd Radio Aktief gecreëerd om de strijd aan te gaan tegen de aangekondigde verhoging van het inschrijvingsgeld tot 10.000 BEF (250 €). Een gedetailleerd verhaal over Radio Aktief kan men terugvinden in de rubriek Het geluid uit Gent.

De eerste omroep (met radioprogramma's en regelmatig uitzendschema) was de universiteitsradio Radio Louvain-la-Neuve. De universiteit was een ideale plaats om uit te zenden want eventuele inbeslagnames werden bemoeilijkt door het feit dat een universitaire campus een territorium is waarbinnen de universitaire rector oppermachtig is. Het was dan ook Radio Louvain-la-Neuve die het eerste bezoek kreeg van de RTT op 12 oktober 1978. Deze eerste inbeslagname flopte echter. 1500 studenten verhinderden de inbeslagname van de universiteitsradio Radio Louvain-la-Neuve omdat de animator vlug een noodboodschap door de ether stuurde.

In 1978 werd ook gestart met radiouitzendingen in Wortel bij Hoogstraten. Vanuit de Oude Melkerij werd met 20 Watt op 12 maart 1978 omstreeks 23:30 uitgezonden op 101,00 MHz. Lees hier meer over de uitzendingen van Radio Kiosk.

De inbeslagnames gebeurden toen nog zonder steun van de politie of rijkswacht. Daar kwam snel verandering in want wie gaf nu graag zijn materiaal af. De ordediensten waren uiteraard niet welkom. Soms werden zij verwelkomd met een emmer water, al dan niet opgewarmd. Een salvo hagel, komende van een jachtgeweer, was ook niet abnormaal.
Het fenomeen vrije radio op FM was niet meer te stuiten desondanks de talrijke opdoekingen.

In de jaren 80 had twee soorten vrije radio's. Men had de omroepen die praktisch rechtstreeks in contact stond met de luisteraars. Een dergelijke radio bestond hoofdzakelijk uit vrijwilligers die programma's maakten als hobby. Hun objectief was om de socio-culturele activiteiten van hun regio om te roepen en/of bepaalde muziekgenres te promoten. Op dergelijke radio's kon bijvoorbeeld de luisteraar zelfs rechtstreeks per telefoon groetjes overbrengen aan familie en vrienden. Er waren ook omroepen die zelfs de micro rechtstreeks naar de luisteraar richtten. Dit had veel succes omdat er de behoefte bestond op inspraak en recht op antwoord.
Radio Toestel volgde bijvoorbeeld de volledige veertien dagen van de Gentse Feesten op de voet op in juli 1980. Deze radio bracht verslag uit over de activiteiten, deelde de programmawijzigingen mee, raamde rechtstreeks het aantal toeschouwers, gaf de plaatselijke weersomstandigheden door en liet tussen dit alles vooral feestvierders en bezoekers aan het woord. De regionale uren van BRT2 Omroep Oost-Vlaanderen verdwenen tijdens periode volledig in de mist. Dit kwam omdat men gemakkelijk het amateurisme en in elk geval de spontaniteit kon dulden omdat vrije radio's voor een groot gedeelte door de bevolking werd gemaakt.
Praktisch in elk Belgisch gehucht was er zo'n radio waar Jan en alleman regelmatig op afstemde.
Vervolgens was er de opkomst van grotere radio's zoals Contact, Maëva en SIS. Deze radio's werden gefinancierd door de politiek, uitgevers of bedrijven. Ze profileerden zich als professionele ondernemingen. Het werden de concurrenten van de nationale omroep, zowel op het vlak van informatie als de muzikale programma's.

Daar een wetgeving terzake door allerhande administratieve en communautaire vertragingsmaneuvers en politiek getouwtrek op de lange baan werd geschoven, kwam het onvermijdelijk tot een wildgroei die werd omschreven met de term "radiojungle". Een jungle waarin de sterkste koning is en politieke, commerciële steun krijgt (of omgekeerd).
Terwijl in Wallonië de vrije radio's reeds sinds 7 juli 1981 een wettelijk statuut kregen, bleef men in Vlaanderen achterna hinken tot in 1982. Het werd een politiek spel tussen twee strekkingen. Enerzijds waren er de voorstanders van lokale radio's gericht op ontspanning, lokale informatie, en socio-culturele vorming. Anderzijds waren er de verdedigers van de vrije radio als onvervalste concurrenten voor de BRT die een inhoudelijk omschreven en beperkt technisch kader eisten. De reden was omdat de BRT toch binnenkort met reclame ging beginnen en aldus van een nationaal reclamemonopolie kon genieten.
En aldus kreeg de eerste groepering haar zin. Op 6 mei 1982 kwam er een decreet op basis van een ontwerp van de liberale gemeenschapminister Karel Poma. Lokale radio's mochten in de lucht na goedkeuring en met een beperkt vermogen van ongeveer 100 Watt (ERP, vermogen uit antenne). Goed dus om een achttal kilometer te overbruggen. Frequenties werden toegekend door het BIPT tussen de 100 en 104 MHz. Dit gedeelte werd enkel gebruikt door de AFN-zenders. Er mocht enkel in mono worden uitgezonden. Reclameboodschappen waren verboden. Verder moest het radiostation het statuut van VZW hebben.

Het decreet van 6 mei 1982 gaf aanleiding tot een erkenningsronde. De deadline was ergens in januari-februari 1983. De erkenningen werden dan uiteindelijk uitgereikt in november 1984. De overheid nam dus meer dan anderhalf jaar de tijd om de dossiers te evalueren.

De radio's kregen een "voorlopige vergunning om een zendtoestel te houden" in 1985. In de periode 1985-1986 werden de niet-erkende radio's uit de lucht gehaald. De eigenlijke maar nog steeds "voorlopige' zendvergunningen werden uitgereikt in 1987. In 1988 volgden dan technische keuringen. Pas na de technische keuring werd een definitieve zendvergunning afgeleverd. Maar toen was het dus alweer tijd voor een nieuwe erkenningsronde want de voorlopige vergunning had maar een duur van vier jaar.

De oproep voor de nieuwe erkenningsronde verscheen begin 1988. Kandidaten kregen exact twee weken de tijd om hun dossier in te dienen. De erkenningen werden dan uitgereikt begin 1990. Deze keer nam de overheid twee jaar de tijd om de dossiers te beoordelen. Eerst bracht de Raad voor Niet-Openbare Radio's een pre-advies uit, daarna een advies, en daarna ging een ministeriële interkabinettenwerkgroep zich erover buigen. Uiteraard verloren er toen bestaande radio's hun erkenning en werden er nieuwe erkend. Voorbeeld in Leuven verloor Radio Aktief (toen Nostalgie Leuven) zijn erkenning en werd Radio Happy (nu RGR2) erkend. Het frequentieplan vermeldde enkel frequenties tussen 104,90 en 107,90 MHz. Men kon een voorkeurfrequentie aangeven uit dat plan. Omdat er meer aanvragen waren dan beschikbare frequenties had men bij het uitreiken van de erkenningen ook frequenties uit de de tussenband 100,10 - 104,80 MHz toegekend. Zeer kort daarna kwam er een nieuwe mini-erkenningsronde omdat intussen het beruchte decreet-Van Rompuy van kracht geworden was waarbij elke radio een unieke roepnaam moest hebben. Die mini-erkenningsronde concentreerde zich vooral op die unieke roepnaam. Wel verloren toen enkele stations die niet uitzonden hun erkenning.

De lokale radio's die een vergunning op zak konden steken, waren toen eindelijk legaal. Ze kregen rechten en moesten voldoen aan plichten. Eén van de plichten was een jaarlijkse bijdrage betalen aan de auteursrechtenvereniging SABAM. Deze auteursrechtenvereniging bepaalde afhankelijk van de populatiedichtheid in de comfortzone de jaarlijkse bijdrage.

Er moest dus geld in het laadje komen om te overleven. Dit werd gedaan op de volgende manieren:
a) Uitzenden van reclameboodschappen van de lokale middenstand.
b) Het uitbaten van een kantine.
c) Organiseren van activiteiten zoals fuiven, feesten, eetdagen, opendeurdagen, reizen, ...
d) Het aanleggen van een ledenbestand.
e) Het vragen van een evenredige bijdrage van de medewerkers zelf. Radio Scorpio (106,00 MHz - Leuven), Radio Centraal (103,90 MHz - Antwerpen) en Radio Panik (105,40 MHz - Schaarbeek) zijn voorbeelden waar de medewerksers jaarlijks een bijdrage van een goede 2000 BEF (50€) moeten betalen.
f) Het ontvangen van subsidies van de gemeente of gemeenschap.
g) Het verhuren van een deel van het gebouw. Het verhuren van de zendmast aan andere lokale radio's of GSM-operatoren.

Er waren ook radiostations die munt wilden kloppen uit hun uitzendingen. Er werd beroep gedaan op betaalde krachten die er voor zorgden om luistercijfers te maken.
Vele lokale radio's waren in handen gekomen van zakenlui omdat ze hun kosten moeilijk nog konden betalen. Zij namen de VZW over of huurden de frequentie. Er werd meestal een samenwerking aangegaan met een nationaal reclamebureau. De programmatie bestond uit een format waar niet van werd afgeweken.
Netwerken ontstonden en vele radio's sloten zich hier aan. Eerst was er Radio Contact geleid door Francis Lemaire. Halverwege de jaren 90 startte Contact ook een familieradio onder de naar Family Radio. De VMMa, die al langer wilde beginnen met een commerciële radiozender, startte een samenwerking met TopRadio (Bruno Hendrickx) uit Gent. Radio Mango werd het tweede net van de VMMa.

Rond de eeuwwisseling telde men reeds twee handen vol radionetwerken in Vlaanderen. Zo waren er ook

Omdat het signaal, komende van het moederstation, gewoon werd doorgestuurd was er in principe geen studio meer nodig. De ganse radio werd ondergebracht in een tuinhuisje, schuurtje of in de technische ruimte van een lift. Men gaf de naam "Lege doos" aan zo'n omroep omdat er terplaatse geen radio meer werd gemaakt en het signaal gewoon werd doorgestuurd.

RGR Begijnendijk - foto februari 2006

Johan vertelt zijn verhaal als medewerker van Radio Monique. Radio Monique was ook één van de zeezenders die te beluisteren was op de middengolf.

In 1987 ging het bedrijf dat het weekblad Topics verdeelde hals over kop failliet. In de boeken kon men lezen dat er schulden van 500 miljoen BEF werden gemaakt. Niemand - zelf het gerecht niet - kon verklaren waar het tekort aan toe te schrijven was. De medewerkers van Radio Moniek uit Oudenaarde waren de enigen die wisten dat die som geld werd geïnvesteerd in het project Radio Monique. Met het geld werd zendtijd gehuurd op de ROSS REVENGE van Radio Caroline. Caroline zat op dat moment in zware financiële moeilijkheden en was anders genoodzaakt te stoppen.

Mede initiatiefnemers waren de Nederlandse platenmaatschappij CNR waar Ad Roland en de gebroeders Bolland & Bolland toen werkten. Menige deejays uit Nederland probeerden om een programma te krijgen. Wanneer ze te licht werden bevonden om meteen op de 963 kHz te komen, werden ze doorverwezen naar Postbus 1 te Oudenaarde om cassettes op te nemen. Alzo werden ze klaargestoomd voor het grote werk.

Gerard Vanden Abeele (verantwoordelijke Radio Moniek) en Peter Mc Kenzie (Peter Decordier ex-Family Radio en Contact) zorgden ervoor dat de programma's en/of nieuwe medewerkers vanuit Nederland via een vissersboot uit Zeebrugge op het schip kwamen. De plaats waar de Belgische en Nederlandse programma's werden verzameld, was telkens op de E17-parking te Nazareth. De cassettes zaten in plastieken tonnen en werden zo snel mogelijk van de ene in de andere auto overgebracht. Soms was dit een zeer moeilijke taak want de politie lag overal op de loer. Op een keer zijn we moeten vluchten voor de politie zonder nieuwe programma's. Gelukkig hebben we toen die keer wel de medewerkers Ad Roberts en Maarten De Jong kunnen meenemen. Zij moesten namelijk de crew aflossen. Dit gebeurde om de twee weken als het weer het toeliet. Eenmaal aan boord was er genoeg te doen om die twee weken bezig te blijven. De hoofdtaak bestond eruit de programma's aan elkaar te mixen en het dagelijkse nieuws op te stellen. Verder was er altijd wel iets te herstellen. 's Avonds werd er nog een pintje gepakt en als de zee rustig was, kon je nog slapen ook.

Omdat de politie steeds meer alles in de gaten hield, werd het moeilijker om op een veilige manier aan boord van het zendschip te geraken. Er werd altijd een andere route genomen om naar het zendschip te varen. Eigenlijk was het schip maar een halfuurtje van de kust verwijderd maar het kon gebeuren dat de rit vier uur duurde. Naar ik weet heeft de zeevaartpolitie nooit iemand kunnen oppakken. Eén van de bedoelingen van de overheid was om het leveren voedsel, programma's en medewerkers zo moeilijk mogelijk maken. Vergeet niet dat er toen nog geen sprake was GSM. De gesprekken tussen de boot en het vasteland gebeurden in code. Wanneer de zee rustig was, werd na het nieuws een dienstmededeling gegeven waardoor de Nederlandse medewerkers wisten dat dit het ogenblik was om te vertrekken.

Het gebeurde wel eens dat de bemanning weken aan boord bleef zonder bevoorrading van voedsel, programma's en medewerkers. Tijdens de maand februari 1990 was bevoorrading niet meer mogelijk want de weersomstandigheden lieten het niet toe. De voedselvoorraad was vlug uitgeput. De uitgeputte crew heeft toen op 5 maart 1990 alle apparatuur uitgeschakeld en hebben de Engelse kustwacht om hulp gevraagd. Het tweejaardurend avontuur was over. De mensen van Radio Caroline hebben daarna nog getracht de boel terug op te starten maar het meest noodzakelijke, de brandstof nodig om elektriciteit te genereren, was op. Het schip werd achtergelaten en is op drift geslagen.

In ieder geval zijn er terug gesprekken aan de gang om opnieuw vanop de Noordzee te starten met iets compleet nieuw. Dezelfde verantwoordelijken waaronder Joost Den Draaier en de gebroeders Bolland proberen terug een project op te starten. Er zou deze keer met FM-zenders worden uitgezonden op verschillende frequenties.

Ik weet ook dat we nog veel geld tegoed hebben voor de bewezen diensten. Maar ja, het avontuur dat we hebben beleefd kan niemand ons nog afnemen. Ik denk dat ik het plezier van toen nooit meer zal beleven.

Johan alias M.V.D.

Update 20/6/2003: Gerard Vanden Abeele heeft ons per e-mail gemeld dat er een paar zaken niet kloppen met de totale waarheid. Wij vroegen om een verduidelijking en wachten nog steeds op antwoord.

Radio Maeva was de lokale radio die jarenlang over gans Vlaanderen beluisterbaar was. Ziehier het verhaal van een radiostation dat in een minimum van tijd groeide tot een zeer goed beluisterde Vlaamse radio en volgens sommigen evolueerde tot een potentieel gevaar...

We situeren de zomer van 1980. Ex-Mi Amigo Rudy Van Accoleyen zocht een ploeg samen voor de oprichting van een nationaal station. Op dat moment was er het succes van Radio Contact. Er was ook de tolerante houding van Wallonië tegenover het nieuwe fenomeen en het laatste Mi Amigo-avontuur vanop de Magdalena werd een flop. Deze drie factoren hebben ongetwijfeld als motivatie gediend voor Rudy om met een landpiraat te beginnen. Hij deed beroep op Peter Hoogland (Franky De Bouw), zijn broer Patrick Van Accoleyen alias Patrick Valain en zijn ex-medewerkers Ron Van Plas en Ben Van Praag. Verder werd er beroep gedaan op platenruiters die actief waren in Vlaanderens bekendste discotheken.
Om van start te gaan moest eerst worden gezocht naar een sterke zender. Niet zo eenvoudig om iemand te vinden die een zender in elkaar kon steken van 1000 Watt. Gelukkig was er Noël D'Hondt uit Heusden (Gent) die de nodige middelen had om een dergelijke zender in elkaar te steken.
Op 24 mei 1981 werd een eerste volwaardige uitzending op 103,50 MHz in de ether gestuurd. Na enkele dagen was de ontvangst bevredigend en na enkele maanden was Maeva vrije radio nummer 1 qua ontvangstbereik, qua luisterdichtheid en qua populariteit.
Er werd uitgezonden vanuit een klein dakappartement in de Sterrenwachtlaan te Ukkel. De programma's waren praktisch allemaal vooraf opgenomen op cassette. Desondanks was er een studioruimte voorzien met basismateriaal. Er waren toch drie live-blokken. Tussen 6 en 9 was er de "Wekkerwacht", "Lunchexpress" was geprogrammeerd tussen 12 en 14 uur en na middernacht was er twee uur lang de "Nachtclub". Ook het nieuws werd om het uur altijd live gebracht. De muziekkeuze varieerde van de klassieke evergreens, Belgische producties tot hedendaagse pop.

 luister naar een fragment uit De Muziekcocktail met Fred van Den Bosch.
 luister naar een jingle + presentatie van Ben Van Praag.
 luister naar een fragment van het programma Wekkerwacht.
 luister naar het tijdsein.

Het Maeva-sukses was gemakkelijk te verklaren. Een groot deel van dit sukses was te verklaren aan het enorme bereik. Het grote deel van Vlaanderen werd bereikt met het grote vermogen van de zender. Zelfs in grote gedeelten van Limburg was de ontvangst vrij goed.
De luisteraar werd volgens de mening van critici ook ontrokken aan de realiteit. Er werd gezeverd, gelachen, er was constant ontspanning en de mensen voelden zich daarbij betrokken.
Dagelijks kwamen een 100-tal brieven binnen. De inhoud van de enveloppes varieerde van een eenvoudige verzoekplaat of stickeraanvraag tot één of meerdere briefjes van duizend, als steun om de nieuwe zender te bekostigen. Net zoals de zeezenders vroeger deden, organiseerde Maeva ook de welbekende drive-in-shows. De aanvragen van de Vlaamse dancings waren talrijk, per weekend werden er een twintigtal georganiseerd.

 luister naar een fragment waar op een bepaalde dag 250 brieven binnenkwamen.

Om de ontvangst in West Vlaanderen te verbeteren werd in september 1981 een extra zendmast geplaatst op de top van de Kluisberg. De bedoeling was het signaal van Ukkel terug uit te zenden richting West Vlaanderen op een nabijgelegen frequentie. De opstelling van de antenne werd goed in de gaten gehouden door Radio WLS die ook uitzond op de Kluisberg. Beheerder van WLS was toen Dirk Otte (Contact, VMMa). Er werd een klacht ingediend door WLS en eigenaardig genoeg heeft de overheid pas ingegrepen toen de zendmast volledig klaar was. "Het is goed mogelijk geweest dat men als doel had Maeva zoveel mogelijk geld te laten uitgeven aan de installatie en daarna nog eens voor de afbraak", luidde het bij Maeva. Ook werd gemeld dat Dirk Otte en de inbeslagnemers daarna samen zijn gaan eten, maar dit is nooit bewezen geweest. West Vlaanderen heeft toch wel enkele weken tijdens de periode eind augustus - begin september 1982 kunnen genieten van de uitzendingen van Radio Maeva. De geluidskwaliteit was abominabel. Het geluid was overstuurd en er was een metaalachtige "ringing"-vervorming te horen. Hoogstwaarschijnlijk was wellicht te wijten aan een slechte modulatie van de straalverbinding. Naar het schijnt was de straalverbinding vergund. De verbinding was aangevraagd door een aannemer uit de streek die beweerde dat hij dat nodig had om de communicatie te bevorderen tussen zijn verschillende ploegen.
Uiteindelijk heeft Radio Maeva de zendmast dus terug moeten afbreken.
Radio Maeva speelde het toch voor elkaar om massa's geld binnen te rijven. Buiten de Maeva-drive-in-shows werd er verdoken reclame gemaakt. Patrick Valain verklaarde in een reportage van Panorama dat het station er 5500 BEF (137 €) aan over hield. Tijdens een weekend werden er gemakkelijk tot 35 drive-in-shows gegeven. Ook de mobiele studio, die regelmatig stond opgesteld voor bedrijf X of handelszaak Y bracht geld in het laadje. Later werd radioreclame verkocht aan 30 BEF (0,75€) per seconde. Volgens sommige insiders werd een (belastingsvrije) winst gehaald van twintig miljoen BEF (400.000 €).

 luister naar een jingle die vertelt waar de mobiele studio deze keer zal worden opgesteld.
 luister naar een jingle die de promotie van de drive-in-show beschrijft.

Het almaar stijgend Maeva-succes kon evenwel niet beletten dat het intern ging rommelen. Nauwelijks zes maanden na de startdatum stapten enkele medewerkers op omdat ze het oneens waren met de puur commerciële instelling van Maeva. Sommigen vonden dat ze ook recht hadden op een deel van de koek van Patrick. Die eerste Maeva-dissidenten vonden onderdak bij Radio Contact 2 of Radio Seven maar vervangers werden snel gevonden. Patrick Valain vond dat DJ's uiteindelijk minder belangrijk waren. Enkel het station was belangrijk. Er zat een zekere logica in deze werkwijze, zolang ze niet werd gebruikt als excuus om de gratis geleverde diensten van de medewerkers voor eigen gewin te benutten. De rotatie van medewerkers schaadde toen de populariteit nauwelijks. Dit werd duidelijk op 20 januari 1982 toen de zendmast werd verzegeld. In de namiddag kwam Maeva terug in de lucht met een zwakker vermogen. De luisteraars werden opgeroepen om een protestmeeting in Sint-Pieters-Leeuw bij te wonen. Deze oproep werd beantwoord door 4000 fans en Maeva voelde zich gemotiveerd om terug te beginnen met een vermogen van een kilowatt. Ook een handtekeningactie met als doel "het voortbestaan van Maeva" werd een groot succes. In het totaal werden hiervoor 894.612 handtekeningen verzameld.

Kortdaarop volgden nieuwe inbeslagnames en Maeva organiseerde protestmeetings op de Grote Markt van Sint-Niklaas en Brussel. Deze meetings werden beantwoord door duizenden fans. Het publiek werd zodanig gesensibiliseerd dat er op een bepaald moment voor hardere acties moest worden gevreesd. De vrachtwagenbestuurders dreigden de Ring rond Brussel af te zetten, een onbekende liet weten dat hij de kabels van de televisiedistributie zou doorknippen en enkelen begonnen met zenders rond te rijden om de BRT-uitzendingen te storen.
Maeva werd een potentieel gevaar; een gevaar waar de politieke wereld zich van bewust werd en dat de legalisatieregeling zou gaan beïnvloeden. Radio Maeva was het gespreksonderwerp van de doorsnee-Vlaming vaak als grote voorstander maar met een steeds groeiende groep fervente tegenstanders.
Deze tegenstanders waren in eerste instantie de lokale radio's die kortbij de 103.50 MHz uitzonden en werden weggedrukt door het Maeva-signaal. Anderen verweten dat Maeva een commerciële onderneming was. De zender werd talrijke keren in beslag genomen. Het was blijkbaar helemaal geen probleem om dezelfde dag opnieuw een zender aan te kopen voor vele tienduizenden BEF.

Ondertussen steeg het aantal lokale radio's en het was moeilijk om het grote zendbereik te behouden. Maeva kocht op 24 februari 1982 de frequentie van Radio Brabo (Antwerpen) over en begon direct met het uitzenden van de klassieke Maeva-programma's. Dit was niet moeilijk want praktisch alle programma's waren opgenomen op cassette. Er werd nog geprobeerd om Maeva-zenders op te starten in Gent, Brugge, Aalst, Dendermonde, Heist-op-den-Berg en Tienen maar dat was van korte duur. Deze zenders werden vlug in beslag genomen. Op 6 mei 1982 verscheen het decreet waarin de organisatie en de erkenning van niet openbare radio's werd beschreven. Dit decreet verbood de ketenvorming tussen lokale radio's. Rudy van Accoleyen hoopte toch een erkenning te krijgen op een nationale frequentie, eventueel op de middengolf.
Op 21 mei 1982 organiseerde Maeva de eerste Maeva-nacht in de Oktoberhallen te Wieze. In tegenstelling met Radio Contact, die internationale vedetten liet optreden in Vorst Nationaal, kwam Maeva aantreden met de Vlaamse Showwereld. Die avond was de toeloop fenomenaal, naar schatting zakten meer dan 10.000 fans af naar Wieze. Ook deze manifestatie was een puur winstgevende zaak want de Vlaamse artiesten traden gratis op. Maeva was toen het enige nationale station die hun producten draaiden en uiteraard werd alles gedaan om dit zo te houden.

Op de plaatsen waar Maeva niet goed was te ontvangen, werd gestart met Radio Maeva Lokaal. In ruil voor financiële hulp zonden lokale radio's verschillende programma's van Maeva uit. Na verloop van tijd bleek Radio Maeva Lokaal echter geen succes en werden die initiatieven gestaakt.

Enkele maanden later verhuisde Maeva van Ukkel naar Asse. Het appartement in Ukkel was toen verzegeld. Het was toen net de dertiende inbeslagname. Het grappige was dat het gerecht hun verzocht te verhuizen. Dus werd er uitgerukt naar een villa in Asse kortbij de Dendermondse Steenweg die gelegen was op 124 meter boven de zeespiegel. Enkele medewerkers kochten een pand dat bijna stond te verkrotten. Er werd een mast opgericht met een hoogte van 65 meter. De gevel werd in het wit geverfd en er werd vlug gesproken over "De witte villa".

"De witte villa" werd door de bepaalde insiders snel omgedoopt tot "De Maeva Auschwitz-villa". De omheining werd voorzien van stevige prikkeldraad, aan de ingang stond een bord "verboden toegang", de ramen werden verstevigd en later was er ook één gevaarlijk uitziende waakhond te bespeuren op het terrein. Volgens de medewerkers was dit nodig om enerzijds het volk op afstand te houden omdat het station toen zeer populair was. Maeva had ook vele vijanden die deze radio liever weg wilden. Anderzijds waren er de vaste medewerkers Ben Van Praag, Arie van Loon en Marc Hermans die hier hun vaste stek hadden.

 luister naar een fragment met een interne joke, hoogstwaarschijnlijk werd gerefereerd naar de waakhond.

Gedurende de jaren dat Maeva uitzond, gaf men voortdurend het beeld dat er werd uitgezonden vanuit vijftal verschillende studio's. Er waren wel een paar live-programma's maar het grotendeel was reeds vooraf opgenomen op cassette. Daarom werden nooit opendeurdagen gehouden, alhoewel daar vraag naar was. Hoogstwaarschijnlijk zou de luisteraar diep teleurgesteld zijn van wat hij zou zien. Tenslotte zouden de medewerkers die daar verbleven moeilijk nog wat privacy hebben gehad.

Vervolgens ging het bergafwaarts met Maeva. Eerst was er de beschuldiging van een sabotage op een antennemast van de nabijgelegen Radio Seven. Het was alom bekend dat Maeva dreigementen stuurde aan alle stations die te dicht bij hun 103,50 MHz zaten. Vervolgens werden twee Maevabeheerders aangehouden in verband met een gewapende overval te Opwijk die een anderhalf miljoen BEF had opgebracht. Deze praktijken en de rotatie van medewerkers deden de luisteraar veranderen van radiostation. Maeva bleef ook aanhouden met haar verouderde radioformule die eruit bestond steeds plaatjes aan elkaar te praten met groetjes van luisteraars en met steeds minder ter zake doende informatie.

Het eerste dossier dat Maeva met het oog op erkenning bij de raad voor niet-openbare radio's indiende, werd verworpen. De reden was dat er te veel belang werd gehecht aan popprogramma's. Het bezwaarschrift werd bij de tweede ronde verworpen omdat er volgens de raad plots te veel aandacht werd besteed aan cultuur. Het Maeva-dossier werd door hen negatief geadviseerd. Toch keurde toenmalig Minister van Cultuur Poma het dossier goed. Om eventuel repressailles te ontwijken was het dus beter om Maeva te erkennen en haar zendbereik eveneens te beperken tot 8 kilometer.

Patrick Valain voelde blijkbaar dat het niet meer houdbaar was om met hoge vermogens uit te zenden. Er dan werd besloten om als eerste vrije radio boven de 104 MHz uit te gaan zenden. Dankzij de uitstekende 105,70 MHz en de prima locatie, kon men met een lager zendvermogen een even groot deel van Oost Vlaanderen en Vlaams Brabant bestrijken.

Radio Maeva werd echter nog steeds keer op keer opgepakt en verloor uiteindelijk door snel opeenvolgende inbeslagnames aan belangrijkheid. Binnen het station ontstonden eind 1983 serieuze meningsverschillen en die leidden tot een opsplitsing tussen Patrick Valain en de groep Ben Van Praag - Mark Hermans - Arie van Loon. Naast dit meningsverschil was er ook een meer ernstige ruzie tussen de Maeva-organisatie en hun public-relationsman Patrick Dubateau (schoonbroer van Sylvain Tack, eigenaar van de oorspronkelijke zeezender Radio Mi Amigo). Ben van Praag en Co werden overhaald door Patrick Dubateau (die inmiddels bij Maeva aan de deur gezet was) om voor Radio Bravo te gaan werken. Dubateau vertelde dat hij zendtijd had gehuurd op de Ross Revenge, de nieuwe schuit van Radio Caroline. De heren waren in de wolken maar al vlug bleek dat het Radio Bravo-project een verzinsel was van Patrick Dubateau.

Patrick Valain ging vanuit Asse nog even door met "zijn" Maeva en startte terzelfdertijd een bedrijfje op onder de naam PPR, waar "syndicated radio" werd gemaakt. Aan de lopende band werden programma's zonder stationsnaam opgenomen. Bedoeling was om deze programma's door zoveel mogelijk verschillende radio's in Vlaanderen te laten uitzenden. Een soort ketenradio, avant la lettre, dus. Wat trouwens niet onaardig lukte. De deelnemende vrije radio's kregen de programma's gratis aangeboden wat voor de meesten mooi was meegenomen. Alzo kon PPR tegenover haar adverteerders een ruime verspreiding van hun reclame garanderen.

Intussen gingen Ben Van Praag en Marc Hermans voor Radio Cardinaal werken in Aarschot. Na een tijdje werd Cardinaal geruild voor Radio Lipstick. Er werd gezamelijk belist om het station om te dopen in Radio Mi Amigo. Een cassette-radio waar o.a. Ronny van Gelder, Ferry Eden (ex zeezender Mi Amigo), Stan Haag (Ex zeezenders Radio Veronica en Mi Amigo) en Herbert Visser (ex- zeezender Radio Monique) te horen waren. In de beste Maeva-traditie werd er opnieuw met hoog vermogen uitgezonden en waren er filiaalstations. Merkwaardig genoeg werd door de overheid niet dezelfde heksenjacht ontketend als eerder tegenover Maeva. Veel had te maken met het feit dat er in dezelfde periode een eerste wettelijke kader werd gemaakt, waarbinnen alle "lokalen" ongemoeid zouden kunnen uitzenden. Wilde Radio Mi Amigo overleven, dan had het eigenlijk geen andere keuze dan het zendvermogen drastisch te verlagen.

De impact van het station werd zwakker, de reclame-inkomsten navenant lager. Uiteindelijk werd de voltallige deejayploeg vervangen. Het hoofdstation bleef in Duisburg zitten en alle satelietstations gingen hun eigen weg. Maar ook het vernieuwde hoofdstation was geen succes, vooral het gebrek aan live-programma's deed hen uiteindelijk de das om. Het voortdurende gebrek aan geld betekende dan ook het einde van deze ooit zo beroemde voortzetting van Radio Mi Amigo.

Zondermeer kunnen we algemeen zeggen dat Radio Maeva toch een historisch fenomeen was. Het verscheen zelf in het Guinness Book of Records met de eer in Vlaanderen de meeste zenderinbeslagnames op haar naam te mogen dragen. In het totaal werden 28 zware FM-zenders naar allerlei kelders van gerechtsgebouwen versleept.

Bijna twintig jaar later is Maeva terug op de FM band....maar heel eventjes.

Zaterdagmiddag 1 april 2000: Ik reed met de wagen in Heist-op-den-Berg en draaide uit pure verveling aan de radioknop tussen 104 en 108 MHz. Niets bijzonders, ware het niet dat ik opeens het tijdsein van Radio Maeva door de luidsprekers hoorde weergalmen. Ook de presentator van dienst sprak overtuigend over de come back van het legendarische station dat ooit half Vlaanderen op zijn kop had gezet begin der jaren tachtig. Een handvol presentatoren waren "gerecupereerd" om terug Maevaprogramma's te maken. Fred Vand Den Bosch, Eric Hofman en Ben Van Praag waren terug samen te horen op dezelfde frequentie. Het geheel werd muzikaal omlijst met hits uit de Maeva-jaren.
De trouwe luisteraar van de Family Radio-keten kreeg dus te horen dat Radio Maeva nu nationaal te beluisteren was. Hier en daar was er een presentator die nog per ongeluk de term "Family Radio" gebruikte. Had Family Radio nu van de ene dag op de andere het volledige "Familie-concept" in de prullenbak geworpen of was het een aprilgrap? Beide opties waren mogelijk want het aantal Family Radio-luisteraars ligt toch een beetje aan de lage kant. Een herstructurering om het ding succesvoller te maken zou goed mogelijk geweest zijn. Maar de pret was reeds gedaan in de namiddag, het geheel werd weer Family Radio met de daarbijbehorende saaie jingletjes. Het was dus een aprilgrap maar wel een geslaagde. Ook dezelfde Maevajingles werden gebruikt. Opmerkelijk was dat die dingetjes na een kleine 20 jaar nog steeds goed klonken. Wel spijtig dat de platenkeuze niet representatief was. De oude Maeva draaide ook heel wat Vlaamse producties die op de dag van vandaag niet meer voorkomen op de play list. Uiteindelijk was het misschien de aangenaamste aprilgrap van het jaar 2000: eentje die meer mensen hebben laten genieten dan beet te hebben genomen.

In maart 2000 lanceert ex Maeva-deejay Johan De Vriendt Radio Verena. Bedoeling was om het succes van Maeva voort te zetten. De naam "Maeva" is beschermd. Er is een internationaal reisbureau met die naam en ook in Ierland zou het begrip wettelijke bescherming hebben. Ook Rudy Van Accoleyen liet de naam beschermen. Geen Maeva dus, maar wel Radio Verena, een naam die naar het heet, er enigszins op zou moeten lijken. "Radio Verena wordt een professioneel gerund radiobedrijf, dat garant zal staan voor vrolijke, zonnige, gezellige, moderne muziekradio, volledig in de geest van het vroegere Radio Maeva." "De vele fans zullen op hun wenken worden bediend met een mix van hits en gouwe ouwe, nieuws, weer- en verkeersinformatie, prijzen en sfeervolle shows." "Verena wordt de 'personality' radio waar blijkbaar zovelen op zaten te wachten". Volgens Verena zijn reeds heel wat bekende stemmen (van de vroegere 'piraten') mee in het project gestapt. Eric Hofman is de eerste die de Verena studio binnenwandelde. Er werd druk onderhandeld met tal van lokale radio's om de keten te vervoegen.

Een toevallig gesprek tussen Eric Hofman en Erwin Bergmans lag aan de basis van een reüniefeest, waarna men kabelradio Zeven overtuigde om drie dagen programma's uit te zenden in Maeva-stijl. Tijdens de voorbereiding daarvan ontstonden dan weer de plannen om met zoveel mogelijke oude Maeva-jocks, na het revival weekend, gewoon door te gaan.

Radio Verena had ooit de intenties om een netwerk te worden, maar slaagde er niet in om die ambities waar te maken. Uiteindelijk konden zijn hun programma's enkel uitzenden op lokale radio Zoë (104.9 MHz) te Zoersel. Maar uiteindelijk stapte dit station over naar de keten van Radio Energy. De ultramoderne studio van Verena lag er ietwat ongemakkelijk en vooral ongebruikt bij. Achter het Verena-project zat Eric Hofman. Begin dit jaar liep hij oud Maeva-collega Erwin Bergmans toevallig tegen het lijf. Omdat het eind mei twintig jaar geleden is dat Vlaanderens populairste vrije radio van start ging, besloten ze een revival te organiseren. Didier Vanderveken van Radio Zeven werd gecontacteerd en al snel was er een akkoord om op 26 en 27 mei Radio Maeva te laten herleven.

Het nieuws verspreidde zich uiteraard als een lopend vuurtje en vrij snel werden heel wat oud Maeva-jocks bereid gevonden om mee te doen. Stilaan groeide het idee tot een gedurfder plan. Het format van Radio Zeven, veel Belgisch product, heeft raakpunten met het vroegere Maeva-format. Na twintig jaar hebben bovendien heel wat presentatoren best zin om weer eens radio te maken. De knoop werd doorgehakt. Het reünie-weekend zal een échte revival worden van Maeva. Een tweedaagse aanloop op zaterdag en zondag, op maandag een echte doorstart. Alleen kan het helaas niet onder de oude naam want die is in bezit van Rudy Van Accoleyen. Er zal dus moeten worden onderhandeld tussen Radio Zeven en Rudy indien men de naam Radio Maeva terug wil gebruiken.

Maar op 12 april 2001 is Arie Van Loon, vierenveertig jaar jong, kort na de middag overleden aan een hartstilstand tijdens een fietstocht. Arie debuteerde als deejay bij de zeezender Radio Caroline onder het pseudoniem Hugo de Groot. Nadien werd hij razend populair bij Radio Maeva waar hij ondere andere het nieuws heeft verzorgd. Het was dan ook geen toeval dat hij de voorbije weken één van de centrale figuren was die de comeback van Vlaanderens populairste vrije radio ooit, in goede banen moest leiden. Als eerbetoon wordt de Verena-studio, van waaruit de Maeva/Zeven programma's zullen worden uitgezonden, omgedoopt tot Arie van Loon studio.

Op 17 september 2001 werd kabelradio Maeva terug Radio Magdalena. Het huwelijk tussen de groep '7 VKR Supergoud' en de Maeva-ploeg, liep op de klippen na een hele reeks kleine tot grotere incidenten. Programmaleider Eric Hofman vertelt: "Wij hebben zelfs de kans niet gekregen om op een behoorlijke manier afscheid te nemen. "Wij werden van het ene moment op het andere gestopt". "Net zoals de RTT dat 20 jaar geleden placht te doen". "De kabelzender waarvan de vergunning in handen is van de groep 7 VKR Supergoud verandert voor de vierde keer in minder dan 9 maanden tijd nog maar eens van naam." "Zonder daarbij met de luisteraars en de dj’s rekening te houden." "Maeva en haar luisteraars werden zonder pardon de deur gewezen."
Supergoud heeft de zendvergunning in handen, dus die kunnen gewoon doorgaan met Radio Magdalena. Men grijpt vanaf 18 september 2001 terug naar datgene waar het allemaal mee begon in het voorjaar van 1999, oldies dus.

Eric Hofman is blijven vechten om Radio Maeva op de FM-band te krijgen. Uiteindelijk werd de naam verander in MaevaFM en is het van de grond gekomen begin maart 2003. Eric Hofman was er toen in geslaagd om het Maeva-signaal door te sturen naar vier ex-Mango radio's namelijk in Brakel (Radio Prima 105,60 MHz), Denderhoutem (Radio PROS 103,80 MHz), Oosterzele (Radio Impuls 104,50 MHz) en Arendonk (R.O.T. 106.2 MHz). Ook hier ging het niet van een leien dakje. Aan de filialen was gemeld dat het signaal zou worden verspreid via satelliet. Uiteindelijk werd het signaal verspreid via internet. Het resultaat was dat de uitzendingen regelmatig werden onderbroken. Eric meldde toen dat het signaal zou worden gestreamd via een snelle server van Lazernet. Maar uiteindelijk werden de programma's op voorhand opgenomen en doorgestuurd naar de filialen. Het gevolg was dat geen enkel programma live kon worden gemaakt. Soms gebeurde het dat er geen nieuw programma werd doorgestuurd en dit resulteerde dat bepaalde programma's zoals Eric Hofman's Cornflakes Show gewoon werden herhaald.

Uiteindelijk waren de eerste live uitzendingen te horen in mei 2003. Rond die periode werd het signaal ook verspreid via de ex-Mango frequentie te Lier via 106,40 MHz. Op 10 mei 2003 schakelt Maeva terug over naar non-stop. Voor Radio PROS uit Denderhoutem werd het toen te veel. Een dag later stapten zij uit het project en gingen voortaan samen werken met Radio BRO uit Antwerpen-Noord.

Halverwege september is MaevaFM er in uiteindelijk in geslaagd om een volledige dagprogrammatie uit te bouwen. Onder andere Ron Van De Plas en Luc De Groot brachtten respectievelijk terug hun legendarisch programma Lunchexpress en Muziek in de file.
Zo is Eric Hofman er in geslaagd om praktisch alle Maeva-legendes terug programma's te laten maken. Voegen we er nog aan toe dat iedereen dit doet op vrijwillige basis.

Eind december 2003 werd het MaevaFM-netwerk uitgebreid met twee nieuwe frequenties. Onafhankelijke Radio Del Sol (106,20 MHz) verspreidde vanaf toen het signaal over Ninove en omstreken. In Oudenaarde was vanaf toen MaevaFM hoorbaar via Radio Brouwer (106,30 MHz) dat na de Mango-periode even onder de naam MusicFM door het leven ging. Eind april 2004 koos Radio Superstar (107,70 MHz) uit Gent eveneens om het Maeva-signaal door te sturen. Achtereenvolgens verlieten Ron Van De Plas en Luc De Groot MaevaFM.

Begin februari 2005 beslist Maeva FM te stoppen met FM-uitzendingen. Volgens Maeva-FM voorzag het nieuwe frequentieplan in vele gevallen in een verdere vermindering van zendvermogens, met als gevolg een dramatisch verslechterde ontvangst en dus verder teruglopen van lokale reclame-inkomsten. Nog volgens Maeva-FM heeft de lokale radio in Vlaanderen de voorbije 12 jaar alle armslag verloren, een bewust gecreëerd scenario, waaraan de overheid schuld heeft. Omdat het niet langer mogelijk was een rendabel nationaal reclamemedium en radionetwerk uit te bouwen was het niet verantwoord verdere investeringen te doen.

Eric Hofman blijft wel geloven in DRM, de techniek die digitaal toelaat uit te zenden om de korte golf. Zo is Maeva gedurende enkele uren te beluisteren op 6,015 MHz in DRM. Een aangepaste ontvanger is wel noodzakelijk want met een gewone radio hoor je op die frequentie enkel het geluid dat gelijkt op een modemsignaal.