We aanvaarden niet dat sommige ziektes ongeneeslijk zijn, schrijft Max Pam in zijn column over Brandon. (Parool 22/1/2011) Ik vind het juist gevaarlijk om mensen als ongeneeslijk te bestempelen. Juist dat leidt tot situaties als Brandon. Hij is ongeneeslijk, dus we hoeven niets meer te proberen. Of zoals staatssecretaris van Zanten zei: de beste oplossing voor Brandon is op dit moment toegepast. Daarmee gaan zowel Pam als Van Zanten voorbij aan ontwikkelingen in de zorg die er wel degelijk zijn geweest.
In het verleden zijn er heel wat mensen geweest van wie werd gezegd: dat is voor hem of haar de beste oplossing: vastbinden. Totdat er iemand kwam met de juiste aanpak en methodieken. Hun leven werd daarmee relatief snel genormaliseerd. Betrokkenen reageren dan vaak: waarom hebben we dit niet eerder geprobeerd?
Natuurlijk zal de zorgverlener veel geprobeerd hebben met Brandon. Dat neemt niet weg dat een situatie toch kan vastlopen. Daarbij spelen meer dingen een rol dan deskundigheid: groepsprocessen in een team en de rol van het management.
Vaak speelt mythevorming een rol bij vastgelopen situaties. Zoals bij een verstandelijk beperkte vrouw die jarenlang armkokers droeg. Dit was aanvankelijk gedaan omdat ze na een oogoperatie niet in haar ogen mocht wrijven. Die armkokers bleven gewoon zitten en het team rond deze vrouw had de gedachte postgevat dat dit was vanwege haar agressie. Daarom werd ze ook gefixeerd in haar stoel, een groot deel van de dag. Haar begeleiders hadden een grote angst voor de vrouw opgebouwd.
Een paar jaar geleden werd een nieuwe aanpak geïntroduceerd. De vrouw werd niet meer vastgebonden en werd actief betrokken bij alle facetten van haar leven. Daarvoor moest wel een deel van het team rond haar heen vervangen worden omdat niet iedereen het aandurfde. De nieuwe aanpak had succes vanaf de eerste dag en de vrouw hoeft niet meer te worden gefixeerd.
Daarom: accepteer niet te snel dat iemand ongeneeslijk is!
