Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken met Google
terugkeer naar Nederland
belevenissen van een single parent
01-09-2010
Open de jacht !
Half augustus wordt hier in Frankrijk het jaarlijkse jachtseizoen geopend. In het weekend en op de woensdag, kun je dan in het bos, ineens oog in oog komen te staan met een beschonken jager in camouflagekledij. Met jagers is het net als met schapen, Hooligans, randgroep bejaarden en Jehovah getuigen, dwz als je er één tegenkomt, dan weet je zeker dat de anderen niet ver weg zijn. Het is dan raadzaam om veel herrie te maken, zodat je niet voor wild wordt aangezien. Een gewaarschuwd mens telt immer voor twee,(bent u schizofreen, dan is het raadzaam om op safe te spelen en dus dit getal te verdubbelen om zo tot volgende uitspraak te komen; 'gewaarschuwde mensen tellen voor vier.'
Normaal gesproken moeten de jagers voor ze schieten , het geslacht en de leeftijd van het wild vaststellen en ook na observatie bepalen of het al dan niet een moeder met kleintjes betreft. Er mag alleen geschoten worden op wild van een bepaalde leeftijd, afhankelijk van de diersoort en de wildstand en op moeders met kleintjes mag (uiteraard) niet geschoten worden. In werkelijkheid pakt dit wel even wat anders uit. De jager wil graag schieten en zo wordt er regelmatig een hond van een collega-jager afgeschoten, ipv een everzwijn. Everzwijnen, vissen en de uit-gedate mens op de datingmarkt vertonen bepaalde overeenkomsten, zoals mag blijken uit de volgende uitspraak : 'Vissers die vissen naar vissen en vissers die vangen vaak bot. De vissers waar vissende vissers naar vissen, vinden vissers die vissen vervelend en rot.' Nu is mijn vraag, ligt dit aan de vis of aan de visser?
In een poging deze vraag te beantwoorden zal ik het verhaal van wijlen Willem Wouter vertellen. Hij is namelijk één van de weinigen die het probleem van beide kanten heeft kunnen bekijken en ondervinden. Vraag me niet waar hij woonde. Dit is informatie die ik ivm met de postume privacy van Willem Wouter niet kan vrijgeven. Dus we moeten dit verhaal lezen zonder precies te weten waar wijlen Willem Wouter woonde. Eén ding is zeker Wijlen Willem Wouter woonde wijd weg.
Houthakker Willem Wouter, tevens lid van de plaatselijke jachtvereninging had, vorige week, een everzwijn afgeschoten. Trots droeg hij het dier over zijn schouders naar zijn auto die hij geparkeerd had naast mijn Eileen-mobiel. Hij liep langs een maisveld, hier in een heuvelachtig gebied. Ik liep tussen de maisvelden en wijngaarden te joggen en werd zo bij het hele gebeuren betrokken. Aan de lager gelegen kant van het maisveld liep een andere jager, die zijn geluk niet opkon toen hij een everzwijn, lichtvoetig en gracieus over de toppen van de maiskolven zag dansen!! Hij aarzelde geen moment en richtte zijn vizier op het toekomstige wildgebraad, terwijl het water hem al in de mond liep. De koele stalen loop in z'n handen zorgde voor een adrenalinestoot waardoor hij zowaar standvastig was en met een uiterzonderlijke precisie, het beest door z'n kop schoot. Hij rende, vol verlangen, zo snel mogelijk naar de andere kant van het maisveld. Daar aangekomen stelde hij vast dat hij wat meer vlees, dan verwacht, in de kuip had. Dit kon hij nooit op!!!....Paste zelfs niet in z'n vriezer!! Bovendien is kannibalisme hier bij de lokale jachtvereniging verboden en één van de weinige kanibalen die hij kende, at alleen maar vegetariers!! Wreed, dat een jager zo, op een mooie dag in de nazomer, op deze manier het leven moest laten! De ironie van het verhaal wil dat zijn profiel op meerdere datingsites stond en misschien zelfs nog staat , maar DAAR had nog geen vrouw de jacht op hem geopend!! Z'n laatste woorden hoorde ik toen ik langs kwam joggen en wil ik jullie hier niet onthouden. Hij zei,..... prevelde : 'Dames,........ dames, .........niet geschoten is altijd mis!! En daarna.....'ahum...aaahh...cherie.. un chasseur sachant chasser sans sont chien etes un bon chasseur.' Maar ik denk dat hij toen al aan het ijlen was. Bij wijze van troost sprak ik volgende woorden, het eerste wat bij me opkwam: 'How much wood could a woodchucker called Willem Wouter chuck, if a woodchucker could chuck wood? He would chuck as much wood as a woodchucker could, if a woodchucker could chuck wood.' Het dramatische van de hele situatie weerhield mij ervan om de 'ch' door een 'f' te vervangen.
Even later, al terugjoggend, denk ik nog met verbazing terug aan het zojuist aanschouwene. Denkbeeldig geef ik een knipoog aan het hert dat zich achter een boom verstopt heeft, terwijl ik de koker met pijlen over m'n schouder hang en door de velden weer terug naar m'n Eileen-mobiel ren. 'Hadden de vrouwen maar eerder het heft in eigen handen genomen', denk ik. 'Als Artemis wat assertiever was geweest was het nooit zo ver gekomen!!' Maar ik weet wat me te doen staat!!! Eén pijl, trefzeker en dan.....schiet ik Cupido neer en neem het van hem over!'
Soms zijn de dingen niet wat ze lijken te zijn. Niet doordat we niet goed kijken, maar doordat we niet goed zien. Onbewust treden er allerlei processen in het werk ,die daar verantwoordelijk voor zijn. Het is bekend dat we vaak maar de helft hoeven te lezen of te zien en de rest invullen afhankelijk van ons verwachtingspatroon. Zeker op taalkundig gebied is het makkelijk om je hersensen, of die van een ander (nog leuker) een loer te draaien.
Zo kent iedereen het bekende raadseltje: ork ork ork, soep eet je met een........ lepel. Zo stelden m'n entertainers me laatst een hele serie vragen waarop het antwoord steeds 'wit of iets wits was', sneeuw, bloem, talk , papier etc. Het ging erom om zo snel mogelijk antwoord te geven. Daarna volgde de vraag wat drinkt een koe? Dan geeft dus bijna iedereen, en ik dus ook, het antwoord melk.
We nemen de werkelijkheid waar als door een koker, een filter van cognitief en emotioneel gerelateerde verwachtingspatronen en verlangens. Waarom zitten toch al die vrouwen op prinsen op witte paarden te wachten? Zou dat ook zo zijn geweest zonder de invloed van de gebroeders Grimm en Hans Christiaan Andersen? Waarom zouden dingen per definitie alleen maar de moeite waard zijn als er een happy end is. Wie heeft er gezegd dat je ongelukkig moet zijn als er geen happy-end is. Het leven bestaat uit vallen en opstaan.In mijn geval een beetje vaker dan bij anderen, omdat ik soms nogal onhandig ben en daardoor regelmatig naast een stoel ga zitten of uit bed val, maar dit terzijde. Het beste maken van het moment en een zo lang mogelijk stuk afleggen met de mensen die je dierbaar zijn, die je vertouwt en waar je voor gaat, daar gaat het om.
Ook ik had zo m'n plaatjes in m'n hoofd met verwachtingen en verlangens. Zo vond ik het huis waarin ik nu woon echt de tot leven gebrachte versie van het huis wat ik als kind altijd tekende. Een soort van Pannekoekenhuis, een auberge, waar de veiligheid en de gezelligheid van afstraalt en net als het huis van Pinkeltje, aan de rand van het bos, met herten, vossen en dassen in de tuin. Na jarenlang verhuisd en weer verhuisd te zijn , dwz 6 keer in 10 jaar tijd, was dit toch wel het mooiste huis. Tien jaar lang met je bestaan in dozen en eindelijk kan ik die dozen straks als ik in Nederland ben, voor mij en de kids gaan uitpakken. Het gaat niet om het huis, maar om een thuis. Tekenen van liefde, herinneringen aan de muur, foto's en het respectvol omgaan met elkaar, de sfeer. Een cake in de oven als de kids thuis komen en vriendjes die mogen komen spelen en logeren. Gezelligheid, veiligheid, geborgenheid. Een thuis waar je je eigen ding kunt doen, maar ook alles kunt delen. Een plek waar jezelf mag zijn met kwaliteiten en je tekortkomingen Een veilige sfeervolle plek, waar iedereen binnen kan lopen en kan blijven eten, of z'n verhaal kan komen doen. Dit alles is denk ik voor m'n kids de waarborg van de stabiliteit die zij zo broodnodig hebben. Zo heb ik het altijd gezien en dat gedeelte heeft ook nooit in dozen gezeten en neem ik ook nu weer onder m'n arm. Dat is je thuis en neem ik altijd met me mee. Dit is waar ik door voor door het vuur ga! Ik laat de bergen straks wel achter me, maar voor de kwaliteit van ons leventje: 'aint no mountain high enough!!' Het is één van de dingen waar ik vanop aan kan in het leven en m'n entertainers dus ook.
Verder heb ook nog wel een ander verlangen, een plaatje in m'n hoofd, zo weet ik dat ik ook nu weer een prachtige bloementuin ga aanleggen en mooie foto's ga maken van de kids met die bloemen op de achtergrond, net zoals ik dat ik elk huis heb gedaan, ook dat neem ik mee. Maar er is iets wat ik nog nooit heb gedaan en altijd heb willen doen. Een manier om mijn levensvisie uit te dragen. Ik wil een bordje op de deur van mijn huis of op het hek hangen met daarop ;'Beware for the Agaphantus !!!'. Want mijn thuis is een plek waar de dingen niet zwart of wit zijn, de fles niet halfvol of halfleeg. Nee dat zijn niet de goeide vragen, het gaat om de intentie, het vertrouwen en je inzet om er wat van te maken Wederzijds respect en een open vizier, nee voor mij geen waakhonden. Zie je alleen maar wat je wilt zien? Of heb je vertrouwen en kun je de werkelijkheid waarnemen met de intentie het beste van elk moment te maken? Voor mij is op een avondje geimproviseerd tafelen en doorzakken met vrienden de enige goede vraag: 'Waar is de fles en met wie drink je hem leeg?' En als een ieder dan s'avonds moe maar voldaan weer zijnsweegs gaat, laten ze dan alsjeblieft de bloempot met de prachtige blauwe Agaphantusbloemen niet omver lopen en heel snel weer terugkomen!!
Het was hier in Frankrijk vorige week moederdag. Mijn oudste had al een week eerder een kadootje van school mee naar huis genomen. Geweldig vind ik die kado's altijd; plakkerige zoutvaatjes beschilderd in alle kleuren, kaarten met de omtrek van hun hand met hartjes of knutselwerkjes van halfbeschimmeld slecht afgebakken brooddeeg. Vergezeld van vele knuffels en biscottes met jam die altijd met de jamkant op m'n dekbed eindigen. (Een wet van Meden en Persen en heeft echt niets met de zwaartekracht te maken). Dit jaar was ik blijkbaar zo druk met andere dingen bezig dat ik moederdag niet 'aan had zien komen'. Toen ik mijn oudste 's ochtends met iets groens onder z'n trui naar boven zag sjeeszen , liep ik er dus achteraan. 'Wat heb je gepakt?', vroeg ik. Het antwoord was een soort gebrom. Dus ik er achteraan: ' Je mag het gerust vragen als je iets wilt hebben, of mee naar school wilt nemen, maar ik wil wel even weten wat het is. Mijn zoon ging schuin naar de grond staan kijken en nu zag ik pas dat dat groene ding, vliegerpapier was....tuurlijk zo pakken ze die moederdagkadootjes op school in!! Ik ben toen snel met een 'Oh sorry, volgens mij mag ik me hier niet mee bemoeien, je bent groot genoeg om te weten wat wel en niet mag,' een beetje beschaamd afgedropen. Mijn jongste begon vervolgens tijdens het ontbijt: 'ma , vandaag ga ik je moederdagkadootje afmaken op school, ik zeg niet wat het is, maar het heeft iets met sleutels te maken'. Dus ik m'n best gedaan om alles op te noemen wat met sloten te maken heeft,( behalve een sleutelhanger uiteraard:)' Is het een nieuw slot voor m'n fiets, ga je zelf een sleutel maken, is het een dagboek met een slotje erop, is het een doosje om sleutels in te doen?' Toen ik uiteindelijk de lijst lang genoeg vond, (om niet door de mand te vallen), vroeg ik uitendelijk toch maar: 'of zou het soms een sleutelhanger zijn?' De jongste stond achter mijn rug naar de oudste te gebaren en ik hoorde en voelde een hoop geproest met consumptie in mijn nek toen die vraag stelde ; 'Nee, tuurlijk niet mama, hoe kom je daar nou bij!?'
Nu al weer moederdag, terwijl ik net voor het laatst mijn touwdag heb gevierd, een uit de hand gelopen feestje, met een kop als een koekie en een vreselijke bad-hair day als gevolg, maar daarom zeker niet minder de moeite waard. Mijn trouwdag was op de 23ste, ik was in de veronderstelling dat het zaterdag de 23-ste was en had aan het eind van de dag, met een optimistische instelling, mijn nu bijna officiele ex opgebeld, zodat hij de kinderen even aande lijn kon hebben. Ik dacht : 'hij zal zich vast ook wel rot voelen, misschien heeft hij ze daarom nog niet gebeld'. Dus ik de telefoon opgepakt en ik zei oprecht: 'nou, voor de laaste keer gefeliciteerd dan en zonder enige rancune, ok?' Enige reactie behalve wat onverstaanbaar gemompel bleef uit. Boos en teleurgesteld zat ik aan de andere kant van de lijn. Zat ik daar verdorrie m'n best te doen om alles in positieve banen te leiden , krijg ik weer geen reactie, onderkoeld autistisch gedoe, gatver. Kan ik nou na een slecht huwelijk niet tenminste een beetje leuke scheiding krijgen? Moet hij zelfs dat nog voor me verpesten! De volgende dag kwam ik erachter dat ik dit op de verkeerde datum had gezegd, oeps! Ja, ...ok, maar m'n bedoeling was wel oprecht. De volgende dag met m'n vrienden dus maar m'n scheiding gevierd. Ik kreeg van iedereen twee zoenen vergezeld van de opmerking: 'gefelictiteerd met je scheiding, leuk dat je gaat scheiden, dat je nu maar eens gelukkig mag worden'. Vervolgens hebben we van 12 uur 's middags tot 9 uur s'avonds zitten tafelen, waarbij de doelstelling om mijn helft van de wijnkelder soldaat te maken, overigens niet is behaald.
De jongens nemen het tot nog toe allemaal heel goed op en zijn ook blij dat we binnenkort onze eigen woonruimte met z'n drietjes hebben. Een paar maanden geleden lag het allemaal nog wat gevoeliger voor ze. Toen was ik bang dat ze zich zorgen over me maakten ,wat ik voor geen goud zou willen. Ik werd de hele tijd overstelpt met tekeningen en kreeg om de haverklap te horen:' Je bent de liefste mama van de hele wereld'. Op een gegeven moment heb ik toen gezegd:'jongens dat hoef je niet steeds te zeggen, bedenk maar iets anders liefs en grappigs om tegen mama te zeggen, dat vind ik ook heel erg leuk'. Toen ik in April in Nederland was en na een veel te lange dag op zoek was naar een restaurant om de jongens en hun vriendjes op iets lekkers te trakteren en na lang rondrijden uiteindelijk een verlossende schandpaal met gele M vond, schreeuwde mijn jongste, met het ijsje in zijn hand enthousiast uit: ' Oh dank je , je bent de lulligste mama van de héle wereld'. Toen dacht ik: 'OOOW, ik geloof dat ik liefste toch leuker vond'.
Acda en de Munick, zingen er een liedje over, CD van jou CD van mij. Precies,.... niet leuk het verdelen van de inboedel.Maar ook niet iets om heel moeilijk over te doen. Het meeste is snel beslist:' dit is van jou, dat heb ik altijd een lelijk ding gevonden, neem het alsjeblieft mee, en dat was van je overleden tante'. Met de overige gezamelijk aangeschafte spullen waren we snel klaar. 'Neem jij het maar.' Ik heb geen zin om deze meubels en herinneringen mee te nemen. Ze hadden hun plek en waarde in deze context. Ze lijken vastegekit net als mijn gedachten , ze draaien hooguit rondjes om wat had moeten zijn ,maar nooit geweest is. De nederlaag, of de overwinning van ,... ja.... van wat eigenlijk?
Na jaren in m'n eentje lief en leed te hebben beleefd binnen deze relatie, hou ik, materieel gezien, een berg foto's over, een stel wankele stoelen en een tafel, twee kasten voor de boys en een slaapbank. Bij ons waren de meubels dus snel verdeeld. Met de Cd's ging het echter niet als op dat luchtige deuntje van Acda en de Munick. De meeste zaten in het verkeerde doosje en daarna lagen er nog een aantal los verspreid over de twee auto's. De auto's waren ook snel verdeeld, hij de nieuwe Clio, ik m'n ouwe, trouwe, 'geliefde Zafira.?
Raar om 14 jaar leven in Frankrijk af te sluiten. Als in een soort van slow-motion zie ik de beelden aan me voorbij trekken. Alle verbouwingen, verhuizingen, de geboorte van de jongens en mijn trouwdag, toen ik doodziek was en uiteindelijk ook geen 'ja' kon zeggen omdat ik geen stem meer had. En de burgermeester steeds maar weer zei: Ik heb niks gehoord!',. Misschien was dat een voorteken?
Na het verdelen van de meubels ben ik met een vriendin en een gezellige groep kids naar een park gegaan om te skaten en te voetballen. Toen we terug naar de parkeerplaat liepen, bleken een stel vandalen m'n auto van een helling af geduwd te hebben en stond hij daar nu 4 meter lager, met z'n kont en z'n neus in een modderige helling geplant, terwijl er een riviertje onderdoor kabbelde. Mijn auto, een bridge over troubled water. Vele voorbijgangers stonden er al naast. M'n entertainers kwamen aanrennen, uitroepend: 'Mamma, wat heb je nou gedaan?' Nee lieve schatten, dat heeft mamma niet gedaan!!'Zeg, nou eens eerlijk heb je mamma ooit wel eens ZO een auto zien parkeren?' Ondanks alles schieten we in de lach. Daarna het hele gedoe, om de auto weg te slepen en de kinderen in ieder geval weer snel naar huis te krijgen. Heb nog wel even snel de laaste CD's uit het handschoenenkastje in m'n tas gegooid.
Wachtend in de regen, op een vriend die me op kan komen halen, komt er een auto aangereden met een vreselijk gedrocht van een vent erin. Hij zet z'n auto op de plek neer, waar de mijne net naar beneden is gekiept. Ik stap op de man af om te zeggen dat hij beter elders kan parkeren. Antwoord: 'Ben je getrouwd ?' 'Hè, wat?', denk ik, de vraag brengt me van m'n stuk, ik ben namelijk, als de scheiding er nog niet helemaal doorheen is, volgende week elf jaar getrouwd. Een rare gewaarwording. Maar tegen deze creep zeg ik natuurlijk 'ja ik ben getrouwd', terwijl ik snel m'n hand in m'n jaszak stop.' Oh', zegt de vetzuchtige griebel.' Ik hou wel van avontuurtjes met getrouwde vrouwen. Die moeten namelijk discreet zijn en als ik het na een paar keer zat ben en zij nog willen, kan ik ze chanteren, dat ik het aan hun man vertel!!' Ik kon m'n oren niet geloven. Ik bedoel, zelfs een prostituee zou voor een dertiende maand en extra vakantiedagen deze man nog niet de helpende hand willen bieden.!! Menige vrouw, zou nog eerder haar haar in de fik steken dan zich 2 tellen in de armen van deze vermenselijkte mesthoop te vleien. Gatverdamme!!! Wie zou er nou ook maar iets met deze weerzinwekkende kwallebal willen?? Zou de nood echt aan de man komen, dan zou ik persoonlijk nog liever op zoek gaan naar een huisdier voor sexuele uitspattingen. Jemig!! Gelukkig hoorde ik toen de auto van mijn vriend toeteren. Terwijl ik in de auto stap, denk ik, 'wat een hufter, ik had dus eigenlijk moeten antwoorden dat ik vrijgezel was', .
Eenmaal weer thuis vraag ik me af wat nu eigenlijk mijn verlies is, die auto, die krakkemikkige inboedel? Nee, dus. Na jaren lang samen te hebben geleefd en alleen te zijn geweest 'in' deze relatie, voel ik me nog steeds machteloos de ander nooit te hebben kunnen helpen. Maar ik heb dan ook geleerd dat je iemand niet kan helpen, in je eentje. Die ander zou toch minstens die uitgestoken hand aan moeten pakken, als jij op je buik bij de put ligt. Maar blijkbaar was het in die put zo donker dat zelfs deze uitgestoken hand niet werd gezien. Ja, dan moet je toch een keer verder, het gevecht opgeven, veranderen. Het is niet makkelijk en ik raak misschien soms het spoor wel even bijster,als ik toch weer over m'n schouder kijk naar degeen die ik achterlaat, maar als ik de andere kant opkijk zie ik mijn kinderen in het zonlicht en in de regen dansen, een dans waaraan ik niet mag en wil ontbreken. Ik zie twee stralende donderstenen naast me lopen. Ze vragen: 'Mamma, waarom lacht de één en huilt de ander?' Ik weet het niet, maar ik weet wel dat we maar één leven hebben om in vooruit te komen, te leren en te beleven, te voelen en te delen. Ik ben blij met elke nieuwe dag en elke keer als ik mijn kinderen zie lachen en genieten, schiet ik vol. Wie echt wil, kan elke dag opnieuw beginnen. So let's get on down the road, te voet, hand in hand, of met een nieuw eileen-mobiel. Wie niet durft te veranderen, verliest zichzelf en dat is pas een total loss.
Gelukkig houden wij wel van het leven, moi et mes miraculés!
Pasop ! Poespas van katerige poesoppas en van dingen die voorbij gaan
Laatst een leuke avond gehad met een bevriend stel en een ander stel dat ik niet kende. Ze zouden bij mij komen en alles bij elkaar 6 kinderen meenemen. Het zou een gezellige, dolle boel worden. Ik zou wat quiches en hapjes in elkaar flanzen en zij zouden een drankje meenemen. Toen ik 'sochtends vroeg naar de supermarkt toog, bleek alles dicht te zitten, 1 mei !!! Daarna noodgedwongen terug naar huis gesjeesd om les te geven aan m'n leerlingen die van de week hun mondeling eindexamen hebben, en helemaal in de stress lagen. Urenlang naar monologen over 'the globalisation, junk-food and global warming' geluisterd. Bij het onderwerp 'junk-food' begon m'n maag steeds ongegeneerd te knorren, want ik had nog geen tijd gehad om te ontbijten.Om drie uur vertrok de laaste leerling, met weer een beetje zelfvertrouwen. Ik beloofde ze allemaal nog een sms-je voor 'good-luck' te versturen in het kwartier voor hun mondeling. Ze vinden zichzelf heel wat, maar het zijn toch nog maar kinderen. Toen even uitgeblazen met een kop koffie, en een cracker met kaas, op de bank. Niks voor mij maar daarna kwam ineens alle vermoeidheid eruit en heb ik uren liggen slapen. Toen de visite eraankwam, was het dan ook echt 'een dolle boel'. Ik zei dan ook maar meteen, om het ijs te breken: 'Dit is echt een kennismaking, van 'hallo, dit ben ik' en 'what you see is what you get'. Ik ben moe, loop op blote voeten en ga nu echt geen sokken aandoen omdat ik 'jullie niet ken', kom binnen en plof maar neer op de bank 'make yourself at home'. Nou, dat vonden ze prima. Ze hadden een magnumfles champagne bij zich en een zak chips. Ik heb maar meegedaan met de champagne, alhoewel ik daarvan na maximaal twee glazen een kater krijg. Oneerlijk raar drankje, niet lekker dronken of een beetje aangeschoten, maar wel een kater. Dat was dan het vooruitzicht voor morgen en ....en ook daar had ik nu even lak aan. Ik plofte neer op de bank en legde m'n voeten op tafel. Het onbekende stel ging pal tegenover me zitten en ik zei ;'Ik weet niet of m'n voeten vies zijn, maar jullie hebben er beter zicht op om dat te beoordelen en ik heb geen eens de puf om er nu zelf naar te kijken, ik lig veel te lekker zo.'. Ik kreeg de slappe lach toen ik die twee 'wildvreemde' mensen naar m'n voetzolen zag turen. 'Nee hoor', was het antwoord, ziet er prima uit, laat maar lekker liggen, t' heeft wel iets gezelligs...'Na de champagne en de chips zijn we overgestapt op een stokbrood van de dag ervoor en een fles water met bubbels die ik nog had. Voor de kinderen nog een restje macaronie opgewarm ( tja, 'les enfants d'abord!!'). Maar dit alles maakte de sfeer.....gewoon,... heerlijk jezelf zijn, geen schone schijn..De man die ik niet kende bleek jarig te zijn en vertelde me dat 'ook al had ik alleen maar brood en water te bieden, hij zich heel vrij bij me voelde'. 'Ja', zei ik 'sterker nog, je bent wat mij betreft ook vrij om nu meteen te vertrekken'. ;-)). We hebben heerlijk zitten kletsen en moppen zitten tappen, en zelfs geheel geimproviseerd een hilarisch mime-spel gedaan. Kortom het was een unieke gezellige avond, die net als het begin, wat vreemd op z'n einde liep toen mijn zoon een gat in z'n kin viel. De visite ging naar huis en de kids kropen vanwege de hele consternatie bij mij in bed. Toen kwam poes één voor één, haar kleintjes bij me droppen, om vervolgen zelf de hort op te gaan. Ja....kleine poesje worden groot en binnenkort gaan de babypoesjes de deur uit. Poes denkt dus aan zichzelf en regelt een poesoppas. Waarom moet ik dat zijn, dacht ik verontwaardigd. Waarom geen oppoespas, verdorrie. Niet dat ik dat kroost niet schattig vind. Maar ik had nu minstens wel de gezelschap van een volwassen poes willen hebben, een beetje medeleven!! Van moeder tot moeder. Daar lag ik dan, met zoonliefs kin helemaal volgeplakt met zwaluwstaartjes en de schrik zat er nog goed bij me in. Wat als hij zich omdraaide of het 's nachts toch ineens weer zou gaan bloeden. Ik dacht terug aan alle andere keren, dat ik met mijn zoontje bij de EHBO heb gezeten of bij een dienstdoende weekend- of avond-arts omdat die brokkenmaker weer gehecht moest worden. Zelf noemt hij dit de verhalen van 'Boum la tête '. Ik kijk naar m'n twee slapende koters en vind ze groot en klein ter gelijkertijd. Een gevoel van onrechtvaardigheid overviel me. Een hang naar melancholie en nu ongegeneerd al die herinneringen, al die 'boum la tête verhalen' verhalen met iemand delen, ophalen kan niet met een andere volwassene, want ik was, hoewel 'samen', meestal alleen. Het klopt, ik zie me daar nog niet als dat stel van Couperus 'in oude menschen en dingen die voorbijgaan' zitten', met grijze haren eeuwig mijmerend over vroeger, achter de koffietafel!!! Maar een beetje melancholisch en ongegeneerd nostalgisch doen is soms best lekker, maar niet in m'n eentje.. En ik voelde me in de steek gelaten . OK altijd in je uppie voor je kinderen moederen, no problem, maar voor oppas spelen voor de poes, terwijl die twee stellen net gezamelijk de deur uit waren gegaan! Dit was de druppel. De volgende ochtend, had ik zelfs dat laatste stukje droge stokbrood niet en knallende koppijn. Poes stond al mauwend voor de keukendeur en de kids waren nog in diepe ruste. Toen heb ik het woord maar tot poes gericht: je hebt altijd baas boven baas liefie, jij bent de hort wel opgeweest en hebt je kroost in de steek gelaten, maar IK heb VANDAAG lekker een kater! Puh!!
Leuke generatie 68. De seksuele revolutie werd in Frankrijk één jaar later in het liedje '69 année érotique' door Gainsbourg en Jane Birkin bezongen. Ogenschijnlijk voor velen de tijd waarin alles kon en mocht. Nog net dat overjarige nostalgische hippies, de oudere jongeren van vroeger, me soms niet met respect aankijken, alleen al vanwege m'n geboortejaar. Zij kochten de LP's van Woodstock en te strakke spijkerbroeken die ze op het strand al vrijend vaal probeerden te schuren, terwijl ik in de wieg lag en van dit alles geen weet had. Wat nou Flower -power? Drie keer naar de kerk op de zondag. En op de zaterdag, boodschappen doen met het hele gezin, bij de Albert Heijn die tot grote vreugde van mijn ouders en tot groot verdriet van de minderjarige gezinsleden, 20km verderop was geopend. Op de tv keken we naar 'Barbapapa' en de 'In de soete suikerbol'. Allerliefste brave animatie filmpjes waarin de slechten er gemeen uitzagen en de goeden altijd lieve stralende pretogen hadden. Tot de goedgekeurde literatuur behoorden; 'Marike's eerste gebed' en 'Kruimeltje'. In het geheim haalde ik 'De Kameleon' en 'De Olijke Tweeling' bij de bibliotheek. Als het ganglicht op de overloop uitging dan pakte ik mijn zaklamp in de vorm van een bijbel met de opdruk 'ik ben het licht in de duisternis' en las boek na boek uit, tot diep in de nacht. Het lukte me ook weleens om op de zondag 'kerkziek' te zijn. Ik moest dan de kerkdienst beluisteren op m'n radio die ik van de bank kado had gekregen voor het openen van m'n eerste spaarboekje, een knaloranje spaarvarken met blauwe stippen , in het bezit van een zenderzoeker en volumeknop op z'n achterwerk. Het was een van de weinige moment om even aan de controle te ontkomen en te doen waar ik zelf zin in had. Voor mij was het toen 'het summum van verboden plezier' om op m'n bed te gaan springen. Wat ik dan vervolgens ook deed (onder het toeziende oog van mijn spaarvarken die nu wel een heel ander liedje zong), totdat ik de sleutel in de voordeur hoorde morrelen en weer snel, bezweet onder de dekens kroop. Vervolgens kwam m'n moeder dan naar boven om bevestigend vast te stellen dat ik toch echt wel koorts moest hebben, ik zag zo rood en voelde klam aan. Halleluja, gelukkig er gaat niks boven de moederlijke intuitie!!
In 1980 gaf de onderwijzer in de zesde klas ons seksuele voorlichting door ons een projekt te laten maken over seksualiteit, de zwangerschap en de bevalling. Nadat we vele zwart-wit foto's over bevallingen hadden bekeken en de geluidsbanden van de geboorte van z'n kinderen tot in den treure hadden gehoord, voorzien van een langdradig geemotioneerd persoonlijk commentaar, was het tijd voor het serieuzere werk. We gingen in de kring zitten en de meester zou gaan vertellen hoe een bevalling in z'n werk gaat. Hij had een elastiekje in z'n handen en zei: 'Stel je voor dat dit de vagina is'. Trouwens, voor het eerst dat 'dat ding' een naam kreeg, dus alom rode hoofden en gegiechel in de kring. De meester liet zich echter niet zomaar van z'n a propos brengen en ging onverstoorbaar verder. Hij trok aan het het elastiekje in zijn handen en hield het iets omhoog terwijl hij zei: 'De vagina is een kringspier en er zit rek in. Kijk nu is het elastiekje 10 cm lang, maar toch zou één van jullie er doorheen kunnen net als bij een bevalling. Vervolgens koos hij de kleinste jongen van de klas uit en droeg hem op door het elastiekje heen te kruipen, terwijl hij zelf de ontsluiting van de vagina simuleerde. Kees was net met z'n schouders door de opening heen, toen het elastiek knapte......grote stilte. 'Ja' zei de meester 'en dat kan ook gebeuren', met die woorden de 'lessenserie' seksualiteit, bevalling en zwangerschap afsluitend en ons in verstomming aan onze eigen interpretatie van het zojuist aanschouwde achterlatend!!
De volgende docent, die meende zich ook keer aan het onderwerp te moeten wagen, was een docent maatschappijleer. Ik was toen een behoorlijke rebel en had al aangekondigd dat ik de manier waarop hij ons zijn mening oplegde 'pure indoctrinatie vond' en het recht had op mijn eigen beargumenteerde mening. ( Kortom die man zal erg blij geweest zijn met zo'n leerling in z'n klas.) Hoewel ik dus weigerde de 'voorgeschreven' meningen en 'leefregels' uit m'n hoofd te leren, zal ik me desondanks altijd kunnen heugen wat er toen onderstreept met rood krijt en in een geel kader in koeienletters op het bord kwam te staan. Namelijk de volgende onvergetelijke zin, waarvan ik nu nog de slappe lach kan krijgen en die bij mij echt een gevleugelde uitspraak is geworden om saaie avonden of feestjes op te leuken : 'Leer jezelf met Gods hulp van zelfbevrediging te bevrijden, bid, doe veel aan sport, tel tot tien en houd vooral je kleren aan!'.
Ieder dier heeft z'n eigen aaibaarheidsfaktor, net als mensen. Het ene dier is het andere niet. Het is niet mijn bedoeling om hier de dierenliefde te promoten. Ik wil slechts een vergelijking trekken tussen mens en dier. Diegenen die hoopten hier referenties over dit item te vinden, wil ik echter niet teleurstellen. Ik kan ze zonder aarzelen doorverwijzen naar de werken van Wolkers (hield van het meest veelzijdige stukje vlees en nam ze ahum ,sorry, ...ging ermee op stok), Marquis de Sade ( was gek op eend, laat ik het netjes houden en zeggen dat het hier de contrepètrie van 'vereende krachten', betreft, dwz hetzelfde maar dan anders, nl door het verwisselen van enkele klanken tussen de twee woorden) of een degelijk geschiedenisboek over de welgevallen van het Franse leger in de middeleeuwen, die nooit zonder hun kudde geiten ten strijde trokken. Misschien komt daar het gezegde je leert pas echt vloeken als je geiten hebt vandaan? Want vloeken kunnen ze goed hier in Frankrijk!
Sommige mensen lijken in hun gedrag gewoon op bepaalde dieren, de Nederlandse taal staat niet voor niks bol van allerlei uitdrukkingen, spreekwoorden en gezegdes waarin dieren de hoofdrol spelen. Bijvoorbeeld : 'beter één vogel in de hand dan tien in de lucht' of 'Het is bij de konijnen af!' ( in de volksmond ook wel eens, wie wil .......als een konijn, moet ook eten als een konijn), weer eens wat anders dan 'worteltjes zijn goed voor je ogen'! Voor de duidelijkheid, het heeft geen zin om nu meteen bergen rauwkost in te slaan, want geen van beide uitspraken heeft een wetenschappelijke onderlegging. Het is een 'volks-geloof'. Zo zijn er vele, zogenaamd waargebeurde verhalen waarin dieren de hoofdrol spelen, in passieve of actieve zin. Wie kent er niet het verhaal van 'de platte cavia en de tapijtlegger'? We noemen dit 'broodje aap' verhalen of om even uit de dierensfeer te stappen 'an urban legend'. In Nederland noemen we "an urban legend' een broodje aap, omdat er wel eens wilde verhalen de ronde hebben gedaan over de herkomst van het hamburgervlees bij bepaalde voedselketens. Evenals menige Shoarma-tent failliet is gegaan omdat ze verdacht werden van het verwerken van lichaamseigen vloeistoffen in hun gerechten. Broodje aap verhalen zijn "kippevel" verhalen, waarvan het waarheidsgehalte niet te achterhalen is.
Hoe dan ook dieren hebben en verdienen hun eigen plaats in de Nederlandse taal en literatuur. Een van de grappigste gedichten in onze volkstaal is het gedicht 'Ik moest een schaap een tongzoen geven' van Hans Dorrestijn. Ik heb dit gedicht vaak herlezen om herinneringen aan (toen kersverse exen) voor eens en altijd uit m'n gedachten te bannen. Getver een schaap zoenen dat lijkt me pas echt onsmakelijk! Ik zie me daar al neus aan neus staan met zo'n beest, die grote kaak en die egale rij scherpe grijzige tandjes. Die mond die je met een krik open zou moeten breken en dan alleen maar een groen uitgeslagen trillende slappe tong laat zien als het beest begint te blaten. En waar pak je zo'n beest trouwens vast?? Je handen zakken weg in meters vettig aanvoelende wol, voordat je bij een loch, niet meegevend lijf op stramme korte pootjes terecht komt. Dan dat hoofd maar vastpakken tijdens het zoenen? Waar dan? Bij z'n kraakbenerige harige harde oren? Te daadkrachtig voor een lekkere zoen en absoluut niet teder, heeft meer iets van 'de koe bij de horens vatten'! Nee, Hans Dorrestijn heeft echt de spijker op z'n kop geslagen toen hij 'het schaap' koos voor z'n gedicht. Weerzinwekkender kan toch niet? Ik heb geprobeerd het me voor te stellen (echt waar!!)en kwam hooguit op de gedachte van een lama (hold your horses ladies, we zijn het met elkaar eens ...ik heb het hier over het spugende beest met de blauwe tong en niet over Ruben Nicolai).
Maar toen ik van de week in Nederland op een kinderboederij rondliep met een 7-jarig Frans jongentje, werd dit beeld voorgoed om zeep geholpen. Hij kwam stralend naar me toe en zei:' Eileen, kom eens kijken ze hebben hier een schaap dat eruitziet als een suikerspin!!' We zijn het beest daarna, samen, hand in hand ,gaan bekijken en ik moet toegeven dat het kind een geweldig rake opmerking had gemaakt.!Nou daar was ik mooi klaar mee. Pleite vieze, uit z'n bek stikkende bok met gele ogen om een potientieel toekomstige ex ( = zeer optimistische benaming voor een eventuele vriend) mee te bezweren. In plaats daarvan zag ik een geweldige roze wolk, een lonkende grote suikerspin op pootjes! Wie zou daar nu niet in willen happen? Het beest zag eruit om op te vreten!" Kom maar hier, lekker dier!" Al m'n weerstand zakte ineens in m'n schoenen. Ik zat al sinds een week in een huisje met m'n kids en een Frans gezin en liep 24 uur per dag te moederen en me groot te houden, op zoek naar een woning en een baan om vervolgens naar het zwembad en de speeltuin te gaan en sjeesde tussen de bedrijven door van Frankrijk naar Nederland en andersom om kind één en kind twee op te halen... etc. etc. !!! Maar nu keek dit schaap me zo lief en meedelevend aan. Ach lief dier, arm schaap, ....ik voelde m'n ogen brandden. Waarom zag deze pluizebal er dan ook opeens zo toegankelijk en uiterst loveable uit!! Daar was ik niet op berekend!!! Nee, niet dit,.. niet nu, vooral geen medeleven in mijn ontij... !!!Shit!!! Nou,... toch maar even knuffelen dan? Kun je dat wel maken ..., bij Landal, opeens door je knieeen zakken en je armen om een schaap heenslaan? Ik wel....op dat moment! Zo werd Dorrestijns schaap plotseling van z'n voetstuk gestoten. In mijn fantasie ontstond er een aangename versmelting van de twee beelden, met de volgende kernwoorden; een schaap, een roze wolk, kroelen, een lief dier, zoenen, en een suikerspin. Het nieuwe erotiserende idiaalbeeld; geen Leda en de zwaan, maar schaap kleef-aan. Misschien was dat gedicht van Hans achteraf helemaal niet cynisch en zwartgallig bedoeld, dacht ik, terwijl ik mijn grip verstevigde en het beest z'n kop op m'n schouder vleide! Misschien had Dorrestijn met het volgende gewoon gelijk: 'Wie eenmaal neemt een schaap te grazen, die wil nooit iets anders meer.'! Daar zat ik dan, geknield, overrompeld, getroffen op een kinderboerderij , maar er was hier zichtbaar weinig ruimte voor al te impulsief gedrag!! Na snelle beraadslaging kwam ik terug naar de realiteit en voelde ik eerlijk gezegd toch meer voor de suikerspin of de roze wolk dan voor dit oh zo lieve dier. God zij dank behoudt het schaap voor mij daardoor zijn zeer noodzakelijke functie als exen-bezweerder. Mijn eeuwige dank daarvoor beste Hans! Ik weet niet hoe het Dorrestijn vergaan is na zijn 'beestachtige' ervaring, maar ik vrees het ergste! Ze zeggen niet voor niets bezint voor ge begint want als er één schaap over de dam is dan volgen er meer en gedane schapen nemen geen keer!
PS. Voor het schrijven van dit blog is geen enkele proefdier gebruikt. PPS-. Alle dierenliefhebbers wil ik graag geruststellen en vertellen dat Wolkers nadien tot inkeer is gekomen en een prachtig programma over de natuur in z'n achtertuin heeft gemaakt, en lange jaren met een vrouw samen heeft geleefd die het 'kippengebruik' overbodig maakte. -Marquis de Sade heeft voor z'n daden geboet en hier in de Alpen in 'Chateau de Miolans' gevangen gezeten. -Wat de Fransen betreft, ze vloeken nog steeds, maar enige correlatie met geiten is ver te zoeken. -En wat mezelf betreft, ach....ik snaai zo nu en dan een levensechte baby-zeehondenknuffel bij m'n kids weg, maar daar steekt echt geen enkel kwaad achter!
Gendervrij, zo hoor je kinderen op te voeden. Meisjes mogen met auto's spelen en jongens met poppen. Toch beoordelen we mensen in het dagelijks leven naar wat we zien; man/vrouw , mannelijk/vrouwelijk. Die eerste twee-deling is snel gemaakt. Daarna volgt een volgende twee-deling, namelijk wel of niet "leuk". Zelfs deze twee-deling is ook snel gemaakt en is eigenlijk net zo makkelijk als het "sexen" van kuikens. Maar daarna begint het pas echt ingewikkeld te worden. Hoe maak je een verdere verdeling in de groep 'leuk' of 'potentieel leuk'? Dat is wel even wat anders dan "kuikens sexen"'. Was het maar zo eenvoudig,.....hup, de ene man in de bak 'overlevenden' en de anderen in de gehaktmolen, wreed, maar duidelijk en onomkeerbaar. Toch werkt deze aanpak niet en heeft het iets 'ongepast'. Het doet me denken aan m'n zoontje, die ooit in een grote ballenbak besloot de ballen op kleur te sorteren. Tot mijn grote verbazing zag ik allemaal groene ballen door een opening in het net naar buiten vliegen. En hellaas is een vrolijk: 'Hallo, ...vind je het fijn als ik die groene bal even uit je mayonaise vis?', geen sociaal acceptabele openingszin in een Frans restaurant. Even zo goed werkt het op kleur indelen ook niet op een datingsite. Zie je het al voor je? Gelieve hieronder aan te vinken of u een groene, gele, blauwe of rode, man wilt. (en dan in mijn geval met de toevoeging 'met of zonder kapitein Iglo baard of snor en al dan niet in het bezit van een badjas, ook heel essentieel!!) Of tewel gaat u voor de hulk, een chinees, een smurf of toch maar voor een duiveltje??? Nee hellaas, dat werkt ook al niet. Je kunt mensen namelijk in het echte leven ook niet indelen in groepen. En wie denkt dat wel te kunnen vergeet (net als mijn zoontje toen) om kleur te bekennen en te spelen.
Gooi uw oude relatie niet weg, weggooien is zonde. Geef wat er nog van u en uw principes over is een tweede ronde!Weggooien, waste?! Dat is toch uit de tijd! Nee, neem dan liever alles wat u aan het einde van die relatie nog heeft, aan eigenwaarde, geloof in de toekomst en vertrouwen in uw medemens en probeer dat te upgraden, en doe vooral hetzelfde met alle positieve overblijfselen. Een mens komt namelijk pas echt voorruit in het leven als hij zijn positieve kanten versterkt. Het is een 'onderwijsprincipe' maar toepasbaar op andere leerprocessen. Geen kwaliteitsverlies dus, maar juist kwaliteitsverbetering !Of te wel trek lering uit het verleden, richt je op de toekomst en probeer niet weer dezelfde fouten te maken en in dezelfde valkuilen te vallen.
Sommige valkuilen herhalen zich echter van generatie op generatie, meer vannuit het toen door het toen nog onvermijdelijk en verplichte cradle to grave principe. Zo waren bijvoorbeel mijn over-grootouders al ongelukkig getrouwd ("De griezels" van Roald Dahl, waren er niks bij) en dat met 10 kinderen!!! Mijn overgrootmoeder, een kranig klein vrouwtje, die ik tot haar 95-ste mee heb mogen maken, had in 9 jaar tijd 10 kinderen gebaard, allemaal vierponders!! M'n overgrootopa, een artiest en schilder die ik ook tot ver in de 90 mee heb mogen maken, was één keer per week bereid om te helpen. Er werd dan een gegalvaniseerde teil in de achtertuin neergezet en de kinderen stonden in hun ondergoed en met en handoek in de rij om 'gewassen' of beter gezegd schoongeschrobd te worden. M'n overgrootopa gebruiktte daarvoor een borstel, waarmee je nou niet eens je laminaatvloer zou durven boenen, uit angst voor krassen. M'n Oma was van de zwartekousenkerk, zoals ze dat noemen en dus zeer gelovig. Toch was ze die vent, die nooit hielp, ineens zo zat, dat ze hem op een goed moment in de keuken, met de koekenpan op z'n kop sloeg. Hij heeft haar dat nooit kunnen vergeven en zodoende zijn ze (wat heel bijzonder was in die tijd, zeker in dat milieu) gescheiden.
Ik ben wel voor het optimistische cradle to cradle-relatie principe. Ik sta wel open voor het 'upgraden', maar vind het nu, voordat ik aan dat upgraden begin, toch jammer en dan niet alleen om ecologische redenen, dat ik die koekepan niet heb geerfd .!!
Als ik m'n laatste tekst op m'n blog lees, heeft het veel weg van een vreemde boodschap in een fles, die maar met moeite de oever van m'n bewustzijn weet te bereiken. Iets wat in boeken gebeurt, als je bijvoorbeeld Rapunzel, Robinson Crusoe, Madame Bovary of voor mijn part Pippi langkous heet. Dit is ooit mijn thuis geweest, een plek waar ik me prettig voelde en dat is nu allemaal niet zo vanzelfsprekend meer.Ik zie mijn huis met de ogen van afscheid, bevreemd. Een tijdelijk woonadres, net als het eiland van onze vriend Robinson. Al wist hij niet of hij ooit nog zou vertrekken en was bovendien voor zijn vertrek geheel afhankelijk van anderen. Hij MOEST gered worden en ik zit niet op redding te wachten. Ik ben altijd bekwamer dan m'n potientele redders geweest. Ik hoef geen prins op een wit paard, maar vooral ook geen ezel met daarop een goedwillende anti-held. Nice meeting you, Don Quichotte. Thanks, but no thanks. Ik sta hier dus niet, zwaaiend met een witte zakdoek op het terras, hopend dat de inzittenden van een voorbijkomend voertuig mij naar betere oorden brengen. Dank je de koekoek! Trouwens, als je erover nadenkt, toch vreemd dat die zakdoek er in alle verfilmingen van Robinson Crusoe zo oogverblindend stralend schoon en wit uitziet! Je zou het beeld van de met zakdoek zwaaiende Robinson bijna verwarren met de reclame voor een wasmiddel. Dat kan toch niet!!! Laten we het even op een rijtje zetten; hij had eerst geen dak boven z'n hoofd want hij had schipbreuk geleden, zijn kleren hingen als vodden om z'n lijf en hij had zelfs geen geen vuurtje (of maandag ;-)) om zich aan te warmen. Die arme sloeber moet gewoon verkouden zijn geweest en Joost mag weten waar hij die zakdoek verder nog meer voor gebruiktte, maar dit terzijde. Nee,laat maar hangen die zakdoek. Ik red me wel! Helpers weg, volgende ronde!! Ik neem praktische maatregelen. Ik kijk ver vooruit en richt me ter gelijkertijd op het heden. Als ik in de verte tuur zie ik geen verlaten eiland, maar nu vlak voor m'n neus wel een woonhuis, door de vervreemding nu meer weghebbend van een vakantiewoning, waar alles in dozen staat. Ik kan er nu eindelijk, zonder enig gevoel van nostalgie naar kijken. Er is veel verandert, maar uiteindelijk is het is ook goed zo, er zit weer beweging in, SCHIP AHOY!!! Hello world, maak plek voor Miss Robinson!
Ik ben vorige week een verhaaltje voor gaan lezen aan de kids en zat vervolgens 5 minuten later op blote voeten met de kinderen in de auto, in trance of als in een droom, niet in staat te begrijpen wat me overkwam. Zo'n moment waarop je aan een ander zou kunnen vragen: 'knijp me eens', om via een zintuigelijke ervaring vast te stellen of dit echt is of niet. Het gaspedaal voelde koud ,onregelmatig en geribbeld aan. Het vreemde gevoel van m'n voeten die op de ruwe natte pedalen neerdrukten, bracht me terug naar de realiteit. Dit alles gebeurde in enkele seconden tijd, maar het leek wel uren te duren, alsof alle informatie in een soort van slow-motion binnenkwam. Dit was dus echt en geen droom. De kinderen zitten in hun pyjama op de achterbank. Ik steek een arm naar achteren en zeg dat het allemaal wel goed komt. Ze zien er nog wat verschrikt uit, maar laten zich makkelijk geruststellen. Gelukkig had ik (warhoofd als ik soms ben) m'n mobieltje in de auto laten liggen. Ik bel een vriendin op en ben uiterst sumier in wat ik haar vertel, m'n stem klinkt vreemd , leeg, maar de boodschap is duidelijk, 'ben je thuis?, ik kom eraan. De kinderen bij haar voor de deur, de auto uitgedragen. Zij moeten net als ik, ondanks alles, lachen als ze Cricri in z'n oudbollige badjas zien, oh zo geruststellend op dit moment. Heerlijk een oudbollige badjas, opa-sloffen, kromme behaarde benen en een lief lachend hoofd, vol medeleven. Gelukkig is niet alles in één keer veranderd. Er is iemand uit z'n dak gegaan, maar het is nog steeds dezelfde wereld, waarin we door anderen toegelachen en gesteund worden. Ik zie dat de kids zich veilig voelen en ga de auto een paar weilanden verderop parkeren. Alle weilanden langs het landweggetje zijn afgezet. In het dorpje staan de huizen zo dicht op elkaar dat je er de auto niet kwijt kunt. Als ik de auto in het gras parkeer en midden in een modderige plas uitstap, realiseer ik me dat ik nog steeds op blote voeten ben. Ik loop over het landweggetje en moet dan toch ineens wel huilen. Toe maar, spreek ik mezelf toe, het kan er beter NU meteen maar uitkomen. Het is allemaal ballast als je dit nog langer met je mee moet dragen en ik wil niet dat de kids dit zien. Het regent pijpenstelen en ik weet niet meer of m'n wangen nat zijn van de tranen of van de regen. Als ik naar bovenkijk naar de sterren zie ik schuin vanuit m'n ooghoek een berg met daar bovenop een groot verlicht huis, mijn huis, wat nu nooit meer mijn thuis kan zijn. Dat is wel in één klap veranderd. Zo heb ik daar in de regen onder de sterrenhemel een tijdje staan filosoferen en me rot staan voelen. De uitkomst van al dat gefilosofeer is wat mij betreft dat geen mens mij mijn waardigheid kan ontnemen en dat geldt ook voor m'n kids. Er is maar één aarde één wereld en dat is de onze, waar we ons gelukkig voelen. Als we omhoog kijken op een onbewolkte nacht zullen er altijd sterren zijn. Net als de aarde er altijd zal zijn, onder onze voeten. Aarde die onze stappen begeleidt en ons ondersteund of ons wakker schudt, zoals nu met modder tussen m'n tenen en honderden kleine steentjes die in m'n voetzolen prikken. Ik ga naar het huis van m'n vrienden. Juju staat op me te wachten, in een gebloemde nachtjapon, benen die door de vele spataderen veel weghebben van een landkaart en roze konijnensloffen, haar handen voor haar buik gevouwen en een bezorgde blik in haar ogen, een echte 'maman poule'.' Ben je op je blote voeten!?' roept ze verbaasd uit.'' Nee, joh', zeg ik,' dat geeft niet'. De kids zitten al met Cricri en een bekertje warme chocolademelk op de bank, bij de open-haard. Het lijkt wel een fata-morgana, 'Het kleine huis op de prairie, revisited'. Ik wentel me in het gevoel van warmte en veiligheid dat me overvalt en denk , inwendig lachend 'Ik vind het best, ik laat het me wel aanleunen zo lang ik maar niet hoef te bidden! Ik ga naast m'n schatten op de bank zitten en zeg dat vooral zij heel dapper zijn geweest en ik daar reuze trots op ben. Ik wil absoluut niet dat zij zich machteloos voelen. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan een fatalistische levenshouding!! Je kunt altijd door te handelen je eigen situatie verbeteren, toeval bestaat niet.
Ik heb dit de rest van de week kunnen gebruiken om heel veel praktische dingen te regelen. Ik heb ook het hele vervelende administratieve gedeelte achter de rug, naar de dokter, politie en de advocaat. Toch, het klinkt gek, maar ik ben hier duizend keer sterker uit tevoorschijn gekomen. Het staat nu zwart op wit en alleen al daardoor voel ik me eigenlijk al voldoende gekend in wat er gebeurd is. Natuurlijk heb ik me van de week soms ook geërgerd aan de 'domme' vragen van anderen, zoals bijvoorbeeld het reuze opbeurende 'zorg maar dat je nou niet instort'!!!Mens, denk ik dan, weet je wel wat mijn fundamenten zijn. De twin towers waren er letterlijk en figuurlijk niks bij.
We zijn nu gelukkig weer thuis, waar ik me toch ook wel weer goed voel. Het afscheid hangt in de lucht, maar dat ik ook normaal met de op handen zijnde verhuizing. De ex die mij een stomp verkocht belde op en is één en al 'mea culpa', maar zelfs daar heb ik geen boodschap meer aan. Tuurlijk....het is altijd 'groots' je eigen fouten toe te geven, maar sommige handelingen maken meer kapot dan je lief is. Hij snapt ook niet waarom hij 'dat' heeft gedaan. Ik zeg dat dat nu mijn probleem niet meer is en dat ik niet meer kan helpen. Hij mag hier in ieder geval niet meer komen. En dat is in een notendop hoe deze week van 'phanta rhei' tot het 'mea culpa' van een ander, zich voor eeuwig in m'n geheugen grifte. "Phanta rhei", dacht ik, zittend in m'n bootje met de kids op de rivier. Ik hoefde niet eens te roeien, het ging vanzelf. Todat de rivier bruusk ophield te stromen (mais elle coule pas, lees fonetisch MEA CULPA,).Terwijl ik dit opschrijf zie ik in m'n verbeelding m'n ex in de gedaante van een enorme bever langs de kant van de rivier staan. Hij heeft net een boom omgeknaagd, en kijkt me boos aan. 'Hmm', denk ik ' het is waar hij heeft nooit een mooi gebit gehad, maar dit slaat alles!'. Zijn boze ogen zien er nu lachwekkend uit door het contrast met de enorme bevertanden die ik met de kracht der verbeelding zojuist z'n mond in heb geduwd. Ik probeer het beeld van die bever-ex nog even vast te houden. Laat dit mijn zoete wraak maar zijn! Ik stap toch weer in m'n boot, heb de beverdam afgebroken en hij mag z'n MEA CULPA meenemen om ergens anders dammen te gaan bouwen. "Wat heb je nou aan zo'n soort man?", denk ik. NIKS NAKKES NADA. Net zomin als ik nooit een vis of egel als huisdier zou willen hebben (die kan je niet aaien) zou ik ook nooit zo'n man meer willen, met zo'n lage aaibaarheidsfaktor, denk ik, de vergelijking doortrekkend, want nu krijg ik de smaak te pakken. Ik kan de verleiding niet weerstaan om me Ex voor te stellen als vis. Furieus kijkt hij me aan, vannuit z'n nu oooh zooo beperkte terretorium. Ik stel me voor dat ik pal voor de vissenkom sta en hem recht in z'n ogen aankijk, totdat de uitdrukking verandert. Het wordt een domme, glazige blik, waaruit geen enkel gevoel meer spreekt, zelfs geen woede. Gewoon een dom oog. Een koeioog drijvend op sterk water is er nog mooi naast. Weet je ,denk ik, hem daarmee denkbeeldig de genadetrap gevend. 'als ik jou in een vis kon veranderen, dan zou ik toch minstens af en toe in je kom plassen! En dan zou ook ik MEA CULPA roepen, als ik de vis op z'n ruggetje voorbij zou zien drijven "MEA CULPA". ('mais elle coule pas' betekent ook maar hij zinkt niet). Het klopt een dode vis blijft drijven!!!!! Nou in dat geval : 'MEA MAXIMA CULPA' haha! Nou, en daarmee heb ik dan ook m'n boosheid wel van me afgeschreven. Ik voel een soort van Tijl Uylenspiegel in me naar boven borrelen en schiet in de lach!! Ik heb namelijk zojuist een nieuwe tegelspreuk bedacht: 'Een verstandig mens plast niet tegen de wind ,maar wel in een vissenkom!' Of om het maar bij het latijns te houden'Homo sapiens non urinat in ventum, modo in quisquis pelvis pro pisces.' (graag direct contact met mij opnemen voor het bestellen van de tegels ;-))
Verder was dit ook een week waarin ik tussen alle bedrijven door toch m'n CV weer eens ' au gout du jour' heb weten aan te passen en al langs onofficiele weg heb vernomen dat ik goede kans maak op de baan in kwestie. Maar bovenal een week waarin ik er zelf bijna versteld van heb gestaan hoe sterk ik ben. De dingen zijn gelukkig nooit zwart-wit. Er zit verdriet in geluk en geluk in verdriet. Ik ben een nuchter mens en onder andere daarmee, sla ik me door alle moeilijkheden heen. Zo wist ik het een week geleden al, met m'n hoofd nog 'dans le brouillard', ach trekt wel weerOPTIMIST. Hoe dan ook 'Phanta rhei', boze overactieve bevers of niet, ik zit weer in m'n flow!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:mea culpa, eileen, phanta rhei, Homo sapiens non urinat in ventum, modo in quisquis pelvis pro pisces. Een verstandig mens plast niet tegen de wind, maar wel in een vissenkom, Tijl Uylenspiegel, mea maxima culpa, mais elle coule pas
28-03-2010
De klok verzetten ou deplacer l'horloge ;-))
Zoals ik al in een grappige bijlage van 'fokke en Sukke' heb gezien, moeten we dit weekend de klok verzetten. Geweldig, .....denk ik om tien uur 's ochtends, na twee mega-grote koppen koffie, maar.......is het nou vroeger of.......toch later, ........daar waren toch allerlei ezelsbruggetjes voor????? In het Frans zeggen ze ..........(ERROR zeggen m'n hersens en , ik kan er dus niet opkomen.....)!!!! Jemig het is nu negen uur op de klok (oude tijd/wintertijd zullen we dus maar zeggen). Ik ben uitgenodigd om 'à midi' wat dus in Frankrijk klokslag twaalf betekend, uitgenodigd om ergens te komen eten!!!! Ik zou het dus wel fijn vinden om te weten of het nu acht uur of tien uur is, dat maakt nogal wat uit, vooral als je van plan was om een relaxte zondagochtend te hebben, met een boek en een lekker muziekje, in bad en daarna urenlang doen waar je zin in hebt. Tien uur betekend 'NIKS NAKKES NADA! FORGET IT GIRL, MOVE YOUR ...' en negen uur betekend, nog een lekker koppie koffie, met opgeschuimde warme melk, de krant , onder de douche of in bad, hardlopen, eindeloos improviseren, heerlijk....' Pas de chance!!!!, Het is dus tien uur!!!Rennen , vliegen , maar ondanks het k...weer toch nog, met 'le soleil à l'interieur'. Leuke middag gehad, heerlijk gegeten en gelachen, de kids niet gezien, waren echt superlief!!! Moet voor overmorgen m'n cv afmaken, voor een baan in the Dutch mountains. Zometeen de kids naar bed brengen, die er natuurlijk helemaal niks van snappen dat het nog licht is buiten etc.....wish me luck......nog een kusje en nog een verhaaltje.......it's going te be a long night......I'll promise to be a sweet mum, .... A suivre...............................
Net als zovele bij M4M ingeschreven leden kreeg ik de vraag of ik een blog wilde beginnen. Het leek mij wel leuk om middels dit medium het één en ander te delen en te verwoorden.
Ik ben 41 en ben 13 jaar geleden uit Nederland vertrokken, na het afronden van een studie aan de Faculteit voor Educatieve opleidingen. Het was toen echt een sprong in het diepe, een andere cultuur, een andere taal, reuze spannend en leuk! Maar nu..... na veel gewik en geweeg kom ik na al die jaren weer terug naar m'n Dutch Mountains!!! Ik ben inmiddels heel wat ervaringen en twee kinderen rijker. Het is nu, vreemd genoeg heel spannend om weer terug te komen naar m'n eigen land. Ik ben veranderd en misschien ook wel een beetje verfranst. Niet in m'n taaluiting of manier van denken, maar ben niet echt meer gewend aan de Nederlandse boterham tussen de middag, hmmm. Aan de andere kant kijk ik er naar uit om weer lekker op de fiets de boodschappen te doen of naar m'n werk te gaan.
Ik heb me als voorbereiding op m'n terugkeer bij verschillende makerlaars en uitzendburo's ingeschreven en heb voor April een vakantiehuisje gehuurd om spijkers met koppen te slaan, de kids worden door een vriendin opgevangen dus ik heb dan lekker even m'n handen vrij. Verder heb ik me dus ook bij M4M ingeschreven, dat hoorde ook bij de voorbereidingen van mijn terugkeer, alhoewel dat erg stom klinkt, al zeg ik het zelf!! Ik bedoel het klinkt nou net alsof 'een relatie' iets is, dat je zomaar even kunt regelen, net als een woning of een baan, dat is natuurlijk niet zo. Ik ben op het moment zo druk dat ik 'dit deel' van mijn leven op deze manier maar even aan de computer van een relatie-site heb gedelegeerd. Dat geeft me in ieder geval het gevoel dat ik 'aan mezelf' heb gedacht, haha. We zullen wel zien!
Aan de andere kant kijk ik er naar uit om weer lekker op de fiets de boodschappen te doen of naar m'n werk te gaan. 
