Een moderne Robinsonnade

Als ik m'n laatste tekst op m'n blog lees, heeft het veel weg van een vreemde boodschap in een fles, die maar met moeite de oever van m'n bewustzijn weet te bereiken. Iets wat in boeken gebeurt, als je bijvoorbeeld Rapunzel, Robinson Crusoe, Madame Bovary of voor mijn part Pippi langkous heet.
Dit is ooit mijn thuis geweest, een plek waar ik me prettig voelde en dat is nu allemaal niet zo vanzelfsprekend meer.Ik zie mijn huis met de ogen van afscheid, bevreemd. Een tijdelijk woonadres, net als het eiland van onze vriend Robinson. Al wist hij niet of hij ooit  nog zou vertrekken en was bovendien voor zijn vertrek geheel afhankelijk van anderen. Hij MOEST gered worden en ik zit niet op redding te wachten. Ik ben altijd bekwamer dan m'n potientele redders geweest. Ik hoef geen prins op een wit paard, maar vooral ook geen ezel met daarop een goedwillende anti-held. Nice meeting you, Don Quichotte. Thanks, but no thanks. Ik sta hier dus niet, zwaaiend met een witte zakdoek op het terras, hopend dat de inzittenden van een voorbijkomend voertuig mij naar betere oorden brengen. Dank je de koekoek! Trouwens, als je erover nadenkt, toch vreemd dat die zakdoek er in alle verfilmingen van Robinson Crusoe zo oogverblindend stralend schoon en wit uitziet! Je zou het beeld van de met zakdoek zwaaiende Robinson bijna verwarren met de reclame voor een wasmiddel. Dat kan toch niet!!! Laten we het even op een rijtje zetten; hij had eerst geen dak boven z'n hoofd want hij had schipbreuk geleden, zijn kleren hingen als vodden om z'n lijf en  hij had zelfs geen geen vuurtje (of maandag ;-)) om zich aan te warmen. Die arme sloeber moet gewoon verkouden zijn geweest en Joost mag weten waar hij die zakdoek verder nog meer voor gebruiktte, maar dit terzijde. Nee,laat maar hangen die zakdoek. Ik red me wel! Helpers weg, volgende ronde!! Ik neem praktische maatregelen. Ik kijk ver vooruit en richt me ter gelijkertijd op het heden. Als ik in de verte tuur zie ik geen verlaten eiland, maar nu vlak voor m'n neus wel een woonhuis, door de vervreemding nu meer weghebbend van een vakantiewoning, waar alles in dozen staat. Ik kan er nu eindelijk, zonder enig gevoel van nostalgie naar kijken. Er is veel verandert, maar uiteindelijk is het is ook goed zo, er zit weer beweging in, SCHIP AHOY!!! Hello world, maak plek voor Miss Robinson!

Ik ben vorige week een verhaaltje voor gaan lezen aan de kids en zat vervolgens 5 minuten later op blote voeten met de kinderen in de auto, in trance of als in een droom, niet in staat te begrijpen wat me overkwam. Zo'n moment waarop je aan een ander zou kunnen vragen: 'knijp me eens', om via een zintuigelijke ervaring vast te stellen of dit echt is of niet. Het gaspedaal voelde koud ,onregelmatig en geribbeld aan. Het vreemde gevoel van m'n voeten die op de ruwe natte pedalen neerdrukten, bracht me terug naar de realiteit. Dit alles gebeurde in enkele seconden tijd, maar het leek wel uren te duren, alsof alle informatie in een soort van slow-motion binnenkwam. Dit was dus echt en geen droom. De kinderen zitten in hun pyjama op de achterbank. Ik steek een arm naar achteren en zeg dat het allemaal wel goed komt. Ze zien er nog wat verschrikt uit, maar laten zich makkelijk geruststellen. Gelukkig had ik (warhoofd als ik soms ben) m'n mobieltje in de auto laten liggen. Ik bel een vriendin op en ben uiterst sumier in wat ik haar vertel, m'n stem klinkt vreemd , leeg,  maar de boodschap is duidelijk, 'ben je thuis?, ik kom eraan. De kinderen bij haar voor de deur, de auto uitgedragen. Zij moeten net als ik, ondanks alles, lachen als ze Cricri in z'n oudbollige badjas zien, oh zo geruststellend op dit moment. Heerlijk een oudbollige badjas, opa-sloffen, kromme behaarde benen en een lief lachend hoofd, vol medeleven. Gelukkig is niet alles in één keer veranderd. Er is iemand uit z'n dak gegaan, maar het is nog steeds dezelfde wereld, waarin we door anderen toegelachen en gesteund worden. Ik zie dat de kids zich veilig voelen en ga de auto een paar weilanden verderop parkeren. Alle weilanden langs het landweggetje zijn afgezet. In het dorpje staan de huizen zo dicht op elkaar dat je er de auto niet kwijt kunt. Als ik de auto in het gras parkeer en midden in een modderige plas uitstap, realiseer ik me dat ik nog steeds op blote voeten ben. Ik loop over het landweggetje en moet dan toch ineens wel huilen. Toe maar, spreek ik mezelf  toe, het kan er beter NU meteen maar uitkomen. Het is allemaal ballast als je dit nog langer met je mee moet dragen en ik wil niet dat de kids dit zien. Het regent pijpenstelen en ik weet niet meer of m'n wangen nat zijn van de tranen of van de regen. Als ik naar bovenkijk naar de sterren zie ik schuin vanuit m'n ooghoek een berg met daar bovenop een groot verlicht huis, mijn huis, wat nu nooit meer mijn thuis kan zijn. Dat is wel in één klap veranderd. Zo heb ik daar in de regen onder de sterrenhemel een tijdje staan filosoferen en me rot staan voelen. De uitkomst van al dat gefilosofeer is wat mij betreft dat geen mens mij mijn waardigheid kan ontnemen en dat geldt ook voor m'n kids. Er is maar één aarde één wereld en dat is de onze, waar we ons gelukkig voelen. Als we omhoog kijken op een onbewolkte nacht zullen er altijd sterren zijn. Net als de aarde er altijd zal zijn, onder onze voeten. Aarde die onze stappen begeleidt  en ons ondersteund of ons wakker schudt, zoals nu met modder tussen m'n tenen en honderden kleine steentjes die in m'n voetzolen prikken. Ik ga naar het huis van m'n vrienden. Juju staat op me te wachten, in een gebloemde nachtjapon, benen die door de vele spataderen veel weghebben van een landkaart en roze konijnensloffen, haar handen voor haar buik gevouwen en een bezorgde blik in haar ogen, een echte 'maman poule'.' Ben je op je blote voeten!?' roept ze verbaasd uit.'' Nee, joh', zeg ik,' dat geeft niet'. 
De kids zitten al met Cricri en een bekertje warme chocolademelk op de bank, bij de open-haard. Het lijkt wel een fata-morgana, 'Het kleine huis op de prairie, revisited'. Ik wentel me in het gevoel van warmte en veiligheid dat me overvalt en denk , inwendig lachend 'Ik vind het best, ik laat het me wel aanleunen zo lang ik maar niet hoef te bidden! Ik ga naast m'n schatten op de bank zitten en zeg dat vooral zij heel dapper zijn geweest en ik daar reuze trots op ben. Ik wil absoluut niet dat zij zich machteloos voelen. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan een fatalistische levenshouding!! Je kunt altijd door te handelen je eigen situatie verbeteren, toeval bestaat niet. 

Ik heb dit de rest van de week kunnen gebruiken om heel veel praktische dingen te regelen. Ik heb ook het hele vervelende administratieve gedeelte achter de rug, naar de dokter, politie en de advocaat. Toch, het klinkt gek, maar ik ben hier duizend keer sterker uit tevoorschijn gekomen. Het staat nu zwart op wit en alleen al daardoor voel ik me eigenlijk al voldoende gekend in wat er gebeurd is. Natuurlijk heb ik me van de week soms ook geërgerd aan de 'domme' vragen van anderen, zoals bijvoorbeeld het reuze opbeurende 'zorg maar dat je nou niet instort'!!!Mens, denk ik dan, weet je wel wat mijn fundamenten zijn. De twin towers waren er letterlijk en figuurlijk niks bij.  

We zijn nu gelukkig weer thuis, waar ik me toch ook wel weer goed voel. Het afscheid hangt in de lucht, maar dat ik ook normaal met de op handen zijnde verhuizing. De ex die mij een stomp verkocht belde op en is één en al 'mea culpa', maar zelfs daar heb ik geen boodschap meer aan. Tuurlijk....het is altijd 'groots' je eigen fouten toe te geven, maar sommige handelingen maken meer kapot dan je lief is. Hij snapt ook niet waarom hij 'dat' heeft gedaan. Ik zeg dat dat nu mijn probleem niet meer is en dat ik niet meer kan helpen. Hij mag hier in ieder geval niet meer komen.  En dat is in een notendop hoe deze week  van 'phanta rhei' tot het 'mea culpa' van een ander, zich voor eeuwig in m'n geheugen grifte. "Phanta rhei", dacht ik, zittend in m'n bootje met de kids op de rivier. Ik hoefde niet eens te roeien, het ging vanzelf. Todat de rivier bruusk ophield te stromen (mais elle coule pas, lees fonetisch MEA CULPA,).Terwijl ik dit opschrijf zie ik in m'n verbeelding  m'n ex  in de gedaante van een enorme bever langs de kant van de rivier staan. Hij heeft net een boom omgeknaagd, en kijkt me boos aan. 'Hmm', denk ik ' het is waar hij heeft nooit een mooi gebit gehad, maar dit slaat alles!'. Zijn boze ogen zien er nu lachwekkend uit door het contrast met de enorme bevertanden die ik  met de kracht der verbeelding zojuist z'n mond in heb geduwd. Ik probeer het beeld van die bever-ex nog even vast te houden. Laat dit mijn zoete wraak maar zijn! Ik stap toch weer in m'n boot, heb de beverdam afgebroken en hij mag z'n MEA CULPA  meenemen om ergens anders dammen te gaan bouwen.
"Wat heb je nou aan zo'n soort man?", denk ik. NIKS NAKKES NADA. Net zomin als ik nooit een vis of egel als huisdier zou willen hebben  (die kan je niet aaien) zou ik ook nooit zo'n man meer willen, met zo'n lage aaibaarheidsfaktor, denk ik, de vergelijking doortrekkend, want nu krijg ik de smaak te pakken. Ik kan de verleiding niet weerstaan om me Ex voor te stellen als vis. Furieus kijkt hij me aan, vannuit z'n nu oooh zooo beperkte terretorium. Ik stel me voor dat ik pal voor de vissenkom sta en hem recht in z'n ogen aankijk, totdat de uitdrukking verandert. Het wordt een domme, glazige blik, waaruit geen enkel gevoel meer spreekt, zelfs geen woede. Gewoon een dom oog. Een koeioog drijvend op sterk water is er nog mooi naast. Weet je ,denk ik, hem daarmee denkbeeldig de genadetrap gevend. 'als ik jou in een vis kon veranderen, dan zou ik toch minstens af en toe in je kom plassen! En dan zou ook ik MEA CULPA roepen, als ik de vis op z'n ruggetje voorbij zou zien drijven "MEA CULPA". ('mais elle coule pas' betekent ook maar hij zinkt niet). Het klopt een dode vis blijft drijven!!!!! Nou in dat geval : 'MEA MAXIMA CULPA' haha! Nou, en daarmee heb ik dan ook m'n boosheid wel van me afgeschreven. Ik voel een soort van Tijl Uylenspiegel in me naar boven borrelen en schiet in de lach!! Ik heb namelijk zojuist een nieuwe tegelspreuk bedacht: 'Een verstandig mens plast niet tegen de wind ,maar wel in een vissenkom!' Of om het maar bij het latijns te houden 'Homo sapiens non urinat in ventum, modo in quisquis pelvis pro pisces.' (graag direct contact met mij opnemen voor het bestellen van de tegels ;-))

Verder was dit ook een week waarin ik tussen alle bedrijven door toch m'n CV weer eens ' au gout du jour' heb weten aan te passen en al langs onofficiele weg heb vernomen dat ik goede kans maak op de baan in kwestie. Maar bovenal een week waarin ik er zelf bijna versteld  van heb gestaan hoe sterk ik ben. De dingen zijn gelukkig nooit zwart-wit. Er zit verdriet in geluk en geluk in verdriet. Ik ben een nuchter mens en  onder andere daarmee, sla ik me door alle moeilijkheden heen. Zo wist ik het een week geleden al, met m'n hoofd nog 'dans le brouillard', ach trekt wel weer OPTIMIST. Hoe dan ook 'Phanta rhei', boze overactieve bevers of niet, ik zit weer in m'n flow!