Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
29-09-2015
Dag 59 Burgos
Even een snelle update. In vele albergue is WiFi maar je ontmoet zoveel interessante mensen waar je mee in gesprek bent dat s avonds tokkelen op je gsm niet aan de orde is. Ondertussen zit ik aan dag 59 en bevind ik me in burgos. Ik ben prachtige dorpen en steden gepasseerd. Pamplona een bruisende muzikale stad. Daar sliep ik in de grootste albergue met heel wat jongeren uit verschillende landen. Ik passeerde de brug Puente La Reina en proefde van de wijnfontein bij het verlaten Estella. Tussen Los Arcos en Viana bleef ik dan weer plakken op een berg waar een tijdelijke bar staat samen met Lilli van Colombia en Heidi van San Diego. De bar werd opgehouden door Pepe en zijn vrouw. Hij was enkele jaren geleden ook een pelgrim en toen hij op die plaats op de berg kwam had hij geen water meer en verschrikkelijke dorst. Na zijn Camino verkocht hij zijn hotel en startte een bar op die plaats zo dat elke andere pelgrim te drinken zou hebben waar hij zo dorstig was. Wij bleven er vier uur en verlieten de berg al zingend. In Logrono waren we dan ook weer net op tijd voor het wijnfestival en offerfeest.
Vandaag terug kunnen inpakken en de schoenen aantrekken geeft een goed gevoel alhoewel ik me onzeker voel hoe de voet gaat aanvoelen. Zes uur reizen en vier keer overstappen, wij mogen eigenlijk niet klagen in België wat de spoorwegen betreft. Hier is niet veel keus wat het openbaar vervoer betreft. Naar mate ik verder trek en overstap neemt ook het aantal pelgrims toe. In Bayonne moet ik een uur wachten en trek ik op mijn gemak naar de bar om een kop koffie te drinken en te lezen. Aan veel lezen kom ik niet toe. Ik bekijk de stroom pelgrim die stilaan op gang komt. Onzekere blikken van jongeren met een rugzak met coquille erop. Duidelijk pelgrims die nog moeten starten in SJPD. Niemand durft iets te zeggen of te vragen. Ik sla het met enig vermaak gaande. Bij het plaats nemen in de volgende trein vraagt er toch eentje ter controle of hij op de juiste plaats zit... Als reeds oudere pelgrim stel ik hem gerust dat hij juist zit. Eenmaal de laatste stop wordt het een bus ipv een trein wegens werkzaamheden. Er zitten wel 50 pelgrims op de bus. Een Amerikaan uit Oregon neemt naast mij plaats. Ook hij start maar heeft het reeds gedaan. We hebben het al snel over de Amerikaanse way of living versus Europe. Eenmaal aangekomen zien we de horde bussen die samen komen. Onze bus zet ons af aan het station. Een kleine wandeling brengt mij naar office de Tourisme. Die geeft mij een plannetje en zonder moeite vind ik het pelgrimsbureau. Je moet er als ware in de rij staan, dat is even wennen. Met vijf man zitten ze achter een bureau om elke pelgrim te woord te kunnen staan. Met een stempel rijker en de nodige uitleg kan ik op pad op zoek naar een slaapplaats. Ik kies voor de gite Izaxulo die ik reeds op internet zag. Er is nog plaats op een slaapzaal van 10. Na nachten alleen op hotel vind ik het prima de kamer met andere te delen. Een Australiër, een Duits koppel, een koppel waarvan ik de taal niet kan thuisbrengen (ik gok Tsjechisch) en een man die tijdelijk in de streek werkt. Voor het avond eten probeer ik het plaatselijk pelgrimsmenu. Voorgerecht, hoofdmen met een karaf wijn, dessert en koffie voor â¬15 . In Spanje blijkt dit nog goedkoper te zijn. Spain here I come!
Het is toch wennen om tussen vier muren te zitten. Ik verdoe wat tijd door te lezen en wat films op Netflix te kijken. Het liefst zou ik het een en ander gaan bekijken in de stad maar ik hou me aan de absolute rust dat de dokter voorschreef. Alleen om wat eten te halen kom ik buiten. Voor wie vreesde dat ik teveel zou afvallen ... Dat is bij deze weer recht gezet door vier dagen non actief en veel eten en snoepen.
Ik heb me ook opgeladen met een grote dosis Justin Timberlake, zijnde films, video en muziek van hem.
Vandaag geraakte ik naar de orthopedische apotheek en kon volledige gelzolen kopen. Ik werd geholpen door een zeer vriendelijke en bezorgde heer. Mijn rugzak staat terug gepakt klaar voor morgen.
Laatste nacht in Perigueux. Na vier dagen op non actief heb ik het wel gehad. Het is niet bevorderlijk voor de moraal als je dagen tussen vier muren zit na 39 tussen de natuur. Dus heb ik beslist om mijn route aan te passen om toch door te kunnen gaan. Morgen reis ik per trein verder naar Saint Jean Pied de Port om zo voldoende tijd te hebben om de etappes kleiner te maken. Ik sla dan 10 dagen over van hieruit. Deze doe ik volgende zomer dan weet ik ook weer wat te doen ð. Na al de verhalen die ik op mijn weg mocht horen over de oudste route doorheen Spanje wil ik de tocht meer dan ooit afmaken. Na zes weken is mij al heel wat zaken over mezelf duidelijker geworden. Hoe groot de steen ook is dat op mijn weg wordt gelegd ik wel verder kom, alleen het proberen stuk te breken is niet de gezondste manier ð. Er is altijd een andere weg...
Het onweerde hevig deze nacht en het ziet er naar uit dat het een hele dag gaat regenen. De hemelsluizen staan volledig openen. Wanneer ze mij naar beneden zien strompelen neemt mvr Therasse het besluit dat ik niet verder kan stappen en belt naar een medisch centrum in Thiviers of ik deze morgen een dokter kan zien. Zodoende zit ik rond half elf in de wachtzaal. Na onderzoek blijkt het hielbeen en achillespees te zijn ontstoken. Zoals ik eigenlijk al wist. Hij schrijft me Voltaren pilletjes voor en klevers. De steunzolen die ik reeds voor de hiel had vindt hij te hard en raad me aan zachtere te kopen. Mvr Therasse brengt me naar de apotheek en dan naar het station. Ik neem een trein naar Perigueux en neem me voor om enkele dagen rust te nemen zoals de dokter voor schreef. Niet ver van het station is een ibis budget hotel. Ideaal. Deze heeft WiFi zodat ik kan skypen met de kids. Op 100 meter is een Carrefour winkel dus omkomen van de honger zal ik ook niet. Twee nachtjes in het zelfde bed klinkt nu goed in de oren.
Terug op pad. Eerst met de bus vanaf het station naar de rand van de stad. Dat scheelt vijf km maar vooral veel in tijd want tekens volgen in een drukke stad is niet evident.
Het is zoeken voor ik de juiste bus vind want aan het station is het een wirwar van buslijnen.
Terug kunnen stappen voelt goed al is de pijn nog aanwezig.
Bij deze blog loopt telkens iets fout als ik foto's wil toevoegen . Ik moet ze een voor een toevoegen anders zijn het allemaal de laatste die ik toevoeg.
Wat inkopen gedaan en voor de rest alleen maar op bed gelegen in de hoop dat mijn hiel beter wordt. Ik hen bij de apotheek gelkussentjes gehaald. Deze avond kreeg ik het gezelschap van Tania (Nederlandse), twee Franse dames, (Duits) en ook de Friese Wilfried kwam binnen gewandeld. Ik hoop dat ik morgen kan stappen.
Ik sta met hevige pijn op. Helaas is de gite volgeboekt en kan ik geen extra nacht blijven. Ik voel er niets voor om hier anders te zoeken. Ik heb al spijt dat ik geen nachtje extra in Gargilesse was gebleven bij die boeiende kok . Ik besluit om van de route af te gaan en naar Jonchère te stappen, is minder door het bos. Veel plezier heb ik er niet aan daarvoor heb ik teveel pijn. Ik loop traag en wanneer ik gerust heb doet het meer pijn om terug te starten. In Jonchère vind ik niet meteen slaapplaats. Gelukkig is er een treinstation en met de trein spoor ik verder naar Limoges. Ik voel me al iets beter als ik de grote stad zie. Ik kan er voor twee nachten terecht bij de zusters van Fransiscus van Asissi net naast de kathedraal. Morgen een rustdag.
Bij de eerste stap ik uit bed zet voel ik een stekende pijn in mijn hiel alsof ik op een mes loop. Dat beloofde niet veel goeds. Met de rugzak aan werd dit nog erger. Strompelend begon ik aan de dag mijn goed humeur ver te zoeken. Een straat verder kom ik een Duitse dame tegen die blij is een andere pelgrim te ontmoeten. Ik ben iets minder blij. Ik voelde er niet veel voor om met deze pijn samen te stappen. Ik moest traag stappen en vind het dan vervelend als ik niet zo snel als de andere kan. Ik neem een andere route en wuif haar uit. Ik loop een stuk verkeerd en krijg een lift tot de juiste weg, die man wil een kop koffie gaan drinken maar ik bedank hem en zeg dat ik verder moet. Het wordt een hel bij elke stap ik zet. Het hart van een pelgrim (dat van mij toch) gaat sneller slaan als die de eindbestemming van die dag ziet. Eerst koffietijd In de kerk vind ik het nodige... Een stempel en een invulblad voor de statistieken. Het is selfservice. Op weg naar office de Tourisme wordt ik aangesproken door twee Franse dames op een terras. Ann een pelgrim en haar vriendin die een paar dagen meeloopt. We drinken samen nog iets en wisselen verhalen en gsm nummers uit. Na een bezoek aan de toeristische dienst gaan we elk onze weg. Zij slapen in een hotel, ik in een gite voor pelgrims gerund door Engelsen. Die man doet mij aan Ray Cokes denken. De Duitse dame van deze morgens is er ook Rose Marie is er ook en we delen een kamer. Ik krijg een telefoontje van An en we spreken af iets samen te gaan drinken. Na een biertje nemen we samen een kijkje in de toren boven de poort Saint Jacques. De gigantische sleutel werd ons door de waard gegeven. We waanden ons even in Fort Bouard. Een toren, twee verdiepen hoog met een stenen draaitrap in erbarmelijk staat. We moeten ons letterlijk naar boven trekken en kruipen. Algoed dat het bier als pijnstiller werkt. Maar we hebben gelachen. Met een ervaring rijker kruip ik in bed.
Vandaag vertrek ik alleen verder. Wim en Marian nemen een rustdag. Ik neem afscheid van Renaat, het voelde hier een stukje thuis aan. Waarschijnlijk omdat Gent zo dichtbij leek. Wim en Marian lopen een eind met me mee om me op goede weg te zetten. Ze nemen bezorgd afscheid. Wim zei nog dat ik zijn dochter wel had kunnen zijn. Ik verzeker hen dat ik me wel red en zwaai tot ik uit hun zicht verdwijn. Al na 500 m heb ik door dat het op de goede weg zetten de verkeerde richting was dus maakte ik een lus om op de goede weg te komen. Na een paar km krijg ik meer pijn in mijn hiel die ik maar moeilijk kan negeren net nu mijn andere voet geen problemen meer geeft. Ik loop van verkeerd omdat ik op automatische piloot loop en ik een afslag net mistte. Wanneer ik Crozant bereik ben ik teleurgesteld. Ik had meer verwacht. Een paar bewoonde straten. Omdat het zondag is kan ik niet naar 'Le Marie' Het eerste hotel was dicht. Wat verder bleek het hotel een museum te zijn maar de mevrouw vertelde mij dat de pelgrimsplaats open was naast de kerk. De verantwoordelijke was net aangekomen en leidde me naar binnen. Het was een voormalige refter van een school. Een paar bedden, een douche en keuken. Sober en basic maar meer moet dat niet zijn. Wat verderop is een restaurant dat een pelgrimsmenu aanbiedt voor weinig geld maar dat is helaas uitzonderlijk gesloten. Ik passeer een winkeltje dat precies 40 jaar is blijven stilstaan. De deur is open en er roept mij een stem dat ik kan binnen komen. Ik vind er een oud vrouwtje wat verraad dat de winkel wel heel oud is. Het is een brocanterie met afdeling levensmiddelen. Ik denk alleen dag de etenswaren even oud is als het vrouwtje. We babbelen wat en besluit uit veiligheidsoverwegingen geen eten bij haar te kopen. (Later lees ik kn het dagboek van pelgrims op de slaapplaats dat je naar de vervaldatum moet kijken als je iets bij het oude vrouwtje koopt) Ik moet een eindje terug afdalen naar restaurant Le Lac om eten te vinden. Ik eet alweer steak Bearnaise. Een pelgrim moet er sterk opstaan nietwaar? Eenmaal terug op de slaapplek bekruipt er mij een raar gevoel. Ik ben er heel alleen. Overal doe ik de gordijnen dicht en barricadeer ik de ene deur naar de doucheruimte met een bed. langs de achterdeur kan alvast niemand binnen. Ook de keukendeur doe ik op slot, de kelder komt namelijk uit in de keuken. Met een iets geruster hart val ik in slaap.
Wim bestelde gisteren een slaapplaats voor mij mee in Gargilesse. De gite in het boek klopt niet meer. Die man, een Vlaming heeft nu een hotel daar Hotel Des Artistes. Met dat in het achterhoofd stap ik goed gezind alweer als laatste de deur uit. Ik loop trager als anders... Vandaag wordt precies een minder goede stapdag. Ik krijg last van mijn linkerhiel. Algauw kom ik Wim en Marian tegen en lopen we samen verder. Het laatste stuk moeten we door een boswegen met veel stenen. Mijn hiel gaat steeds meer pijn doen en ik ben blij als we de gewone weg terug op kunnen. Hotel Des Artistes blijkt uitgebaat te worden door een Gentenaar Renaat. Een knus hotel met een warm interieur. Een hotel dat menig artiesten inspiratie zal gegeven hebben. Ik ben blij om een stadsgenoot hier tegen te komen en mijn humeur wordt nog beter als ik kennis maak met de kok die zijn kinderjaren op de meulestede doorbracht, op 500m van mijn geboortehuis. Op zijn 14de heeft hij zijn thuis verlaten. Hij leeft sindsdien onderweg in een busje, altijd wel ergens aan het werk. Een boeiende man met een boeiende levensstijl. Met een keerzijde dat hij geen gezin heeft maar veel vrijheid. Ik zou er uren naar kunnen luisteren zeker in zijn nog Gentse klanken. Het avond eten is super lekker al ben ik wat bevooroordeeld natuurlijk. Met ons gesprek deze namiddag in het achterhoofd val ik al peinzend in slaap.
Het snurken van Wim viel mee al hoorde ik hem deze nacht vanuit de keuken beneden. Na wat foto's van elkaar genomen vertrek ik als laatste. Ik heb weer eens moeite om op gang te komen. De roure loopt langs de magische WiFi deur dus besluit ik eerst nog een kwartiertje er van gebruik te maken. Na twee uur getrouw de route gevolgd te hebben ga ik eraf om een dorpje tegen te komen waar een restaurant is met zicht op een kasteeltje. Koffie tijd, zalig! Bij het betalen krijg ik van de waard een nectarine en wat druiven mee voor onderweg. Ik besluit de asfaltweg te blijven lopen. Blijkbaar is dit de fietsroute want algauw er een fietster die afstapt van zodra duf verneemt dat ik Nederlands kan. Het is een Nederlander en hij fietst tot aan Saint Jean Pieds de Port. Hij loopt een tijdje mee en even later wensen we elkaar Buen Camino. In het dorp gekomen vind ik algauw mijn overnachtingsplek. Ik eet eerst nog wat op het dorpsplein en aanschouw de plaatselijke juf en meester bij het lesgeven op de speelplaats, maar ik benijd hen niet . De pelgrimsgite is prachtig en heel praktisch ingericht. Na 2 uurtjes arriveren Marian en Wim ook. Ze waren blij me te zien want ze waren toch wat ongerust geweest omdat ze mij niet waren tegen gekomen. Na een gezamenlijk bezoek aan de kerk en winkel ontpopt Wim zich tot chefkok van de avond. Met een biertje en wat wijn wordt het een gespreksvolle avond.
. De klim naar boven wordt een hel. Ik word als het ware ver omver geblazen door de wind. Het wordt een gevecht met de pijn, de wind en mezelf maar ik geraak boven. Ik hield me netjes aan de waarschuwing en liep het tweede de over de autoweg ipv de slingerweg naar boven. Later die dag hoorde ik dat twee mensen met breuken zijn afgevoerd en iemand haalde zijn hand open door tegen een hel geduwd geweest te zijn door de wind. In Roncevalles moet ik toch even slikken als ik de horde pelgrims zie dat staat aan te schuiven bij de inschrijving. Ik krijg bed 162 aangewezen. De bedden zijn stapelbedden in rijen. Gegroepeerd per vier met houten tussenwand. Net treincoupés. Onder mij komt een koppel van wit Rusland liggen. Ze liggen samen in
. Ik moet ze een voor een toevoegen anders zijn het allemaal de laatste die ik toevoeg.
