UIT DE VOLIERE VAN MIJN HART

Nagelaten gedichten (1958-1982)

ARTsenicum, Leuven, 2018, 270 p.

In een van de ‘nagelaten’ gedichten (1958-1982) uit “De volière van mijn hart” voorspelde Mark Meekers: “Ik stort mijn woorden in het archief van de toekomst”. Hij heeft nagelaten om zijn neo-experimentele verzen uit de sixties en de seventies te publiceren maar een halve eeuw later maakt hij deze nalatigheid goed. De teksten blijven springlevend (de auteur eveneens).

Ze zijn weergegeven zonder enige opsmuk, in de spelling van toen en met inbegrip van de on-volmaaktheden. Meekers ademde gedichten, leefde met het woord, zag de dingen en het leven door een dichterlijk oog: poëzie was dagelijks voedsel voor de geest.

Zijn volièrevogels hebben vele kleuren: romantisch getint als ze de natuur bezingen, maar soms ook bijtend met de ironie en het sarcasme van de cartoonist. De chansonnier legt er zijn ritme in. In het sterk visuele en beeldende karakter, vinden we de kunstschilder terug.

Op een vrij traditionele inzet volgt een neo-experimentele periode, waarbij alle registers worden opengetrokken: magische en surrealistische accenten, associaties, evocaties, snippers automatisch schrift, repetitieve poëzie, klankgedichten en zoveel meer. Het wordt een taaldronken feest van metaforen en speelse woordserpentines. Vanaf 1975 komt er meer versobering en wordt de behoefte om de inhoud directer weer te geven dwingender.

Deze gedichten vormen de aanloop tot de latere, eerder klassieke bundels en de succesrijke doortocht langs de wedstrijdjury’s, die Meekers tot de ‘meeste bekroonde’ Vlaamse dichter maken.

botticelli

botticelli celeste cello’s, cederhouten cello cellini’s

zo sidderen de veren serafijnen celestieus verfijnd.

als jachtigjonge engelen het albasten appelspel versinteld

in de bosbomen, in vlug-vervedeld ijlen van vurige schaduwen betoverd,

loverbes en bospilaren, o zo overvol van voelen vervuld de gulden

odorante oden doorwaadbaar xylofaan geduld

overal openrimpelend frisse fruitfrivolen violen van vingerverzoening

verzinnetinteld zielezingen, tinnen zalig zijn in de lijfskokette

kring

van de drie gratiën gracieus

door wateren klederen omgeven in zilverhuiverende huid gehuld

de handen geweven, vervormd tot puur spel van handrond rinkelende

pozen pinkpirouetten, zuiver rose-ruising, azuur-glazuur tot glas,

glamouren gleisen lievelingen van louter lust als van fleuren veulens saffraan

in de vilten roes van vlugvoetige jeugd verstoeid

als bloemen die verstuiven tot echo’s in de koperen bosbladstilte

satijn samaritaan, zo schone schimmels, schroomvallig schoon schalmein .

OP DE PUNT VAN DE PEN

- “Ik las zojuist je ‘Volière’. Ik ben zeer getroffen omtrent de eenvoud, kwaliteit, diepgang, opmerkingsgeest, vakmanschap, de scherp- en fijnzinnigheid, zang, kleur, poëzie enz. Lang geleden nog zoiets ‘lichtvols’ gelezen.” (Serge Largot, brief 1981)

- “Deze prille worp laat niet meteen invloeden zien.” (Jacob Baert 2015)