Het is 8u18. Het is ook 33 graden. Ik kijk in de spiegel en vraag me af hoe andere vrouwen er toch in slagen om er, met zon weer, fris en aantrekkelijk zomers uit te zien. Ik kan het duidelijk niet. Na een paar dagen hittegolf lijkt mijn stijlgevoel namelijk gewoon te verdampen.Ik normaal in alle omstandigheden voorzien van strakke kleedjes, zijden lingerie, hoge hakken, make-up, zorgvuldig geselecteerde accessoires en stijl haar- zie er niet uit!
Even overlopen. Strakke kleedjes zijn uit den boze. Ik héb wel een kast vol sexy kleding, maar die zit altijd wel ergens fout. Laatst probeerde ik nog een dun satijnen kleedje uit in deze temperatuur, maar bleek het zo heet dat het hele ding (loose fit) aan mijn warme lijf plakte. En laat ik nu niet meteen een lijf hebben waarvan voorbijgangers spontaan blij worden als er iets aan plakt. Ik begin warempel te begrijpen waarom vrouwen in Irak (gemiddelde temperatuur: 41 graden) denken: ik gooi er een groot, donker laken over en klaar.
Hetzelfde verhaal met sexy lingerie. De gemiddelde push-up beha doet wat ie moet doen mijn redelijk sizeable borsten dichter bij elkaar brengen- en veroorzaakt dus zweet op plaatsen waar je het niet wil hebben. Want eerlijk, wie loopt er nu graag rond met een extra oksel op zijn borstkas? Even geen rode, krullerige kanten en satijnen keurslijven dus, maar een oude, katoenen huidskleurige minimizer bra die ik normaal alleen maar gebruik om te sporten.
Mijn hoge hakken heb ik ingeruild voor slippers. Niet the good kind (elegante platte schoentjes met lakleren bandjes), maar oerdegelijke plastic slippers. Mijn voeten zijn zo opgezwollen dat al mijn andere schoenen te warm zijn, knellen en daardoor gewoon niet de moeite waard lijken.
Make-up kan me helemaal gestolen worden. Ik ben nochtans een heavy user. Zelfs als ik op expeditie Robinson zou gaan (zou gaan, want as if!), zou mijn item mijn make-uptasje zijn. Ok, het zou mogelijke ruilhandel wel enigszins bemoeilijken (als ik even jouw vuursteen mag, krijg jij mijn mascara, Harry), maar zonder mijn dagcrème, fond de teint, camouflagestick, zonnepoeder, eyeliner en oogschaduw-in-drie-tinten, ben ik niets. Toch kan ik het in deze temperatuur niet opbrengen om een laagje pretty op te smeren. Mijn zorgvuldig aangebrachte schmink heb ik er twee minuten later toch alweer afgezweet
Ook accessoires zijn niet langer een prioriteit. Ik heb er wel een berg (ik bewaar mijn accessoires in grote slakommen), want in de winkels lijken die kleurige kettinkjes, armbandjes, sjaals allemaal super, maar in de praktijk wil je echt niet met een sjaal in je nek rondlopen als het boven de dertig graden is. Hell, als het boven de dertig graden is wil je eigenlijk helemaal niets aan, laat staan een warme, klamme sjaal, hoe kleurrijk hij ook is!
Misschien wel het ergste van alles is mijn haar. Je kon al lezen dat ik moeilijk haar heb (zie blog hieronder), maar je moet begrijpen dat ik. Moeilijk. Haar. Heb. Ik besteed normaal elke ochtend toch wel een halfuur aan het sluik maken van mijn alle kanten op krullend haar. Het leidt namelijk een eigen leven en is tegelijkertijd krullend, droog én dun. Op dit moment is het zo kurkdroog dat ik er echt niks mee kan. Ik probeerde al conditioners, maskers, speciale borstels, ioniserende stijltangen en zelfs oldfashioned prayer, maar het krijgt zijn (zo al spaarzame) glans maar niet terug. De stijltang moet dus maar even wachten. Ik steek het gewoon bij elkaar in een bushy, stro-achtige staart.
Mijn vriend moet vast denken dat hij een kat in een zak heeft gekocht. Net nu we zijn gaan samenwonen, doe ik niet alleen een beetje vervelend tegen hem (of, zoals hij het uitdrukt, megalomaan en territoriaal), ik zie er ook niet helemaal uit zoals hij dacht dat ik eruitzie. Ik ben kleiner dan hij kon vermoeden, mijn borsten zijn gereduceerd tot handig sportformaat, mijn stralende teint blijkt uit een potje te komen en mijn haar Tja, mijn haar. Ik hoop dus, voor mijn eigenwaarde, mijn medemens en mijn vriend, dat het snel weer winter wordt
