Begin deze week schoot me opeens de volgende, onsterfelijke uitspraak te binnen: ‘But darling, there’s a thin person inside me screaming to get out’ (Edina, Absolutely Fabulous).

Waarom? Als werkloze moet ik me niet zo vaak aankleden. Behalve het occasionele tripje naar de nachtwinkel om de hoek, heb ik immers weinig reden om mijn appartement te verlaten. Ik leef daarom al een tijdje in comfy joggingbroeken, wijde t-shirts en boxers van mijn vriend. Toen ik besloot me nog eens echt aan te kleden, bleken de enige kledingstukken die ik nog vlot over mijn uitdijende heupen kreeg een rokje-met-stretchband en een one size fits all-short. Mijn inner thin person protesteerde. Luid. Mijn inner thin person schreeuwde dat ik moet vermageren, en wel op een gezonde, verantwoorde manier: een combinatie van sport en dieet.

Bon, sport dus. Ik trok naar de fitness (waar ik al een jaar lidgeld betaal. Niet om er te sporten, maar om me schuldig te voelen omdat ik er niet sport. Money well spent.) en liet me in een nieuw programma praten. Ik kreeg een afspraak met een ‘sports officer’ om mijn ambities te bespreken. De officer in kwestie bleek een afgetraind, vreselijk judgemental kereltje te zijn. Toen ik hem meedeelde dat ik niet bereid was om voortaan elke dag te komen, bekeek hij me alsof ik een obees van 180kg was, en hem net had gevraagd om of hij soms chicken wings bij zich had. Vervolgens stelde hij voor om een lichaamsanalyse te doen. Ik, onwetend, stemde in.  Uit said analysis bleek dat ik officieel te zwaar ben, een minder hoge botmassa heb dan ik dacht (daar gaat mijn ‘but I’m big-boned’-excuus) en een te hoge concentratie heb van iets dat hij visceraal vet noemde (blijkbaar ben ik niet alleen dik aan de buitenkant, maar zwemmen ook mijn vitale organen in een ongezond laagje vet). De interessantste conclusie was echter mijn biologische leeftijd. Blijkt dat ik -geboren in 1986- een lichaam heb van 37. De upside? De volgende keer dat iemand me vraagt waarom ik zoveel dutjes doe, kan ik naar waarheid antwoorden dat ik al bijna veertig ben, en mijn slaap hard nodig heb. De downside? Mijn nieuwe programma was niet mals. Drie keer per week moet ik rennen, skiën, roeien, fietsen en steppen tot ik erbij neerval, of ik kan binnenkort mijn biologische tachtigste verjaardag vieren (en waarschijnlijk mijn echte tachtigste verjaardag niet meer).

Na deze bah-ervaring, wou ik me liever concentreren op dieet. Het nieuwe Weight Watcherssysteem zag er in eerste instantie veelbelovend uit. In principe kan je eten wat je wil zonder schuldgevoel. Wat echter niet kan, is drinken wat je wil. Bier blijkt per glas van 250 ml vijf punten te kosten. Als je weet dat ik per dag 29 punten mag eten, kan je al raden dat ik na een week van vier pintjes en een cornetto (negen punten) per dag bijna flauwviel van de honger en nog geen grammetje kwijt ben. Dat je minstens vijf porties groenten en fruit, voldoende calcium en twee liter water per dag moet consumeren, leek me niet zo belangrijk. Wel dus. Na een paar zeer lange nuchtere avonden tussen dronken mensen, besloot ik me toch maar weer te concentreren op sport.

Zo ging het de hele week op en af tussen zweten in de gym, en zweten bij het idee hoe weinig ik mocht feesten. Terwijl ik dit schrijf -hongerig en uitgeput- heb ik dus besloten dat mijn inner thin person makkelijk praten heeft. Eigenlijk heb ik besloten dat mijn inner thin person haar mond maar moet houden, de bitch. Ik ga de tiramisu opeten die me al de hele roept vanuit de koelkast en een pintje drinken. Eat that, bitch!

01-08-2010 om 15:43 geschreven door Marie