|
"God, wat heb ik er gisteren een lap op gegeven" zei mevrouw waterschildpad tegen de salamander terwijl ze samen genoten van het zonnetje aan de kant van het water.
"Zo, zei de salamander. Vertel....je maakt me nieuwsgierig."
"Ik ben helemaal van hier naar de andere kant van het water gezwommen. Het eerste gedeelte ging vlot, maar bij de terugweg moest ik fameus tegen de stroming in zwemmen. Maar goed, dat is perfect voor mijn lijn. De laatste weken voel ik mijn schild wat spannen. Ik ben een paar gram bijgekomen. Ik kreeg last van schuurplekken onder mijn oksels. Daarom heb ik me voorgenomen om om de twee dagen over en weer te zwemmen, eerst met de stroming mee en dan tegen de stroming in."
De salamander loenste even opzij, kuchte en zei: "mag ik je er attent opmaken dat je hier zwemt in stilstaand water. We wonen in een vijver, veel stroming ga je hier niet vinden. Straffer nog, hier is helemaal geen stroming."
Mevrouw schildpad draaide haar kop weg, trok haar poten en staart in haar schild en omhulde zich in een stilzwijgen.
De salamander begreep dat hij een gevoelige snaar had beroert, wilde het nog goed maken maar besefte dat dit niet het moment zou zijn. Hij zwom dan maar weg.
Geplaagd door wroeging riep de salamander weken later al zijn vrienden bij elkaar. Ze zaten allemaal samen in het halfrond; de bever, de muskusrat, de veldmuis, de libelle en nog een heleboel ander ongedierte. De salamander startte zijn betoog: "vrienden, ik heb iets stoms gedaan...."en hij vertelde wat hem overkomen is. "Ik maak me grote zorgen" zei hij. "Mevrouw schildpad is nog maar een schim van zichzelf. Ik denk dat ze wel 150 gram vermagerd is. Ze eet niet meer, ze beweegt niet meer......we moeten echt iets gaan doen." Het werd stil, iedereen zat zijn of haar hersenen te pijnigen. "Ik weet het zei de bever......ze wilde een stroming, dan krijgt ze een stroming. Ik knaag hier en daar wel een boom door, maak een dam zodat we een watervalletje krijgen en dito stroom." "Dat is een goed idee" zei de salamander, "maar hoe krijgen we haar weer in beweging?" "Laat dat maar aan mij over" zei de libelle. "Naar mij luistert ze wel."
De bijeenkomst zat er op. Iedereen schoot in actie. Bomen werden geveld, stenen aangezeuld en in een mum van tijd ontstond er een stroming waar de Niagara watervallen een puntje konden aan zuigen.
En zo kwam het dat op een dag iedereen aan de kant zat te supporteren voor mevrouw schildpad die richting de dam en de stroom zwom. Als een volleerd zwemmer maakte ze een draai toen ze aan de dam kwam om vervolgens terug te zwemmen. Helaas, de stroming was zo sterk en ze was zo verzwakt dat ze onder water werd gezogen. Stomverbaasd en in volledige stilte gehuld zat iedereen te wachten op het moment dat mevrouw schildpad weer aan het wateroppervlak zou verschijnen. Helaas, wachten duurt lang. Men heeft haar nooit meer teruggevonden, ondanks verwoede zoekpogingen.
Je kan beter een paar gram te zwaar zijn dan tegen de stroming in te zwemmen.
|
